ตอนที่ 2 สู่ขอ  

ตอนที่ 2

สู่ขอ

“ท่านพี่ ข้ามีเรื่องจะปรึกษาท่านหน่อยเจ้าค่ะ”

“ฮูหยินมีเรื่องใดก็เอ่ยมาตามตรงได้เลยระหว่างพวกเราสามีภรรยามีเรื่องใดที่ยากจะเอ่ยปากอีก”

“เป็นเรื่องการแต่งงานของเฟยอวี้เจ้าค่ะ ข้าคิดว่าเห็นควรหาสะใภ้ตบแต่งเข้าจวนให้เรียบร้อยเสียที เฟยอวี้ลูกชายของท่านพี่วันๆ อยู่กับพวกเหล่าทหารเห็นทีว่าหากยังไม่รีบช่วยเขาหาภรรยาสักคนคงต้องรอไปอีกหลายปีทีเดียว”

“ฮูหยินไปร่วมงานชมบุปผามาเมื่อวานได้พบเจอกับบุตรสาวสกุลใดที่ถูกใจเจ้าแล้วใช่หรือไม่” ผู้เป็นสามีเอ่ยถาม ในใจเขาพอจะคาดเดาเรื่องบางอย่างได้บ้างแล้ว

“ข้าตอบท่านพี่อย่างไม่ปิดบังนะเจ้าคะ เมื่อวานข้าได้พบกับลู่ฮูหยินและบุตรสาว ท่าทางนางถอดแบบมารดามาทั้งหมด ดูเรียบร้อยอ่อนโยนยิ่งนัก ข้าคิดว่าบุตรสาวสกุลลู่เหมาะสมกับเฟยอวี้ของเราเป็นอย่างยิ่งเจ้าค่ะ”

“ข้าเชื่อสายตาฮูหยิน หากเจ้าคิดว่าเหมาะสมก็จัดการเรื่องทาบทามสู่ขอเสียเลยก็แล้วกัน” แน่นอนว่า

“เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะไปเยี่ยมเยี่ยนลู่ฮูหยินด้วยตัวเองและพูดคุยเรื่องทาบทามสู่ขอให้เรียบร้อย”

“เจ้ารวดเร็วเป็นอย่างยิ่ง อีกเรื่องที่ข้าจะบอกฮูหยินเมื่อครู่มีจดหมายจากเฟยอวี้มาถึงพอดี เขียนมาว่าอีกสิบวันจะกลับมาถึงเมืองหลวง”

“ประจวบเหมาะจริงเชียว สามปีแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะที่ลูกชายเราไม่ได้กลับมาเลย”

“เจ้าเองก็รู้ดีว่าเป็นแม่ทัพหากไม่มีราชโองการเรียกตัวก็ไม่อาจเข้าเมืองตามใจชอบได้”

“เช่นนี้หากทุกอย่างเรียบร้อยจนถึงขั้นเตรียมงานมงคล ไม่ต้องส่งเจ้าสาวไปไกลถึงเมืองว่านอันเลยหรือเจ้าค่ะ หากเป็นเช่นนั้นเกรงว่าสกุลลู่คงไม่ยอมก็เป็นได้”

“เจ้าอย่าได้กังวลไปก่อนเลย ไม่แน่ข้าอาจเข้าเฝ้าทูลขอให้บุตรชายของเรากลับมาแต่งงานที่เมืองหลวง ยังไงกราบไหว้ทำพิธีที่จวนสกุลหนิงของเราก็เป็นอันดีกว่า เอาไว้ถึงเวลานั้นเมื่อไหร่ข้าจะเป็นผู้จัดการเองก็แล้วกัน ฮูหยินไม่ต้องห่วงไป”

วันรุ่งขึ้นหนิงฮูหยินหวังเยี่ยนก็ไปเยือนที่สกุลลู่แต่เช้า พร้อมกับมีข้าวของติดมือไปฝากอยู่หลายอย่างตามมารยาทและเพื่อเป็นการแสดงน้ำใจ

“เมื่อวานข้าเพิ่งให้คนมาส่งเทียบขอพบ วันนี้ก็เร่งรุดมาตั้งแต่เช้าตรู่ไม่ได้มารบกวนลู่ฮูหยินหรอกใช่หรือไม่”

“หนิงฮูหยินอย่าได้เอ่ยเช่นนี้ ท่านมีน้ำใจมาเยี่ยมเยี่ยนกันถึงจวน จะถือว่าเป็นการรบกวนได้อย่างไรเล่า พวกเราเองก็ไม่ใช่คนแปลกหน้ากันเสียหน่อย หนิงฮูหยินอย่างได้เกรงใจกันถึงเพียงนั้นเลย” ลู่ฮูหยินเอ่ยพลางยิ้ม นางกับหนิงฮูหยินแม้จะไม่ได้สนิทกันแต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหน้ากันเสียหน่อย พวกนางถือได้ว่าเป็นสหายแม้จะไม่ได้พบป่ะพูดคุยกันอย่างสนิทชิดเชื้อ

“นอกจากตั้งใจมาเยี่ยมเยี่ยนแล้ว ข้าเองก็มีเรื่องอยากจะถามไถ่เจ้าเสียหน่อย ไม่รู้เร่งรีบเอ่ยออกไปจะเป็นการเสียมารยาทหรือไม่ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่หากไม่รีบจัดการให้เสร็จข้าก็ไม่อาจวางใจได้”

“หนิงฮูหยินมีเรื่องอันใดที่ต้องการให้ข้าช่วยเช่นนั้นหรือ”

“ข้ามีบุตรชายคนโตนามหนิงเฟยอวี้ยังไม่ได้ตบแต่งภรรยาอีกทั้งยังไม่มีแม่นางที่หมั้นหมายกันเอาไว้ ไม่ทราบว่าหากข้าต้องการเจรจาสู่ขอบุตรสาวของเจ้ามาเป็นลูกใภ้จะได้หรือไม่”

บุตรชายคนโตสกุลหนิงใครบ้างไม่รู้ว่าเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ผู้องอาจกล้าหาญและมีเกียรติ ในบรรดาคุณชายทั้งหลายรุ่นเดียวกันในเมืองหลวงผู้ที่ก้าวหน้าได้ดีที่สุดก็คือบุรุษผู้นี้เอง

ถ้าหากให้มองในมุมสำหรับแม่ที่หาลูกเขยให้บุตรสาวนั้นดูเหมือน หนิงเฟยอวี้ผู้นี้จะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดเลย แต่ก็ช่างน่าเสียดาย สกุลลู่ของนางไม่อาจได้รับเขยที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้

“หนิงฮูหยินเอ็นดูบุตรสาวข้า ใจข้านั้นรู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง เพียงแต่เห็นทีข้าคงจะไม่อาจรับปากท่านได้”

“เพราะเหตุใดกัน ลู่ฮูหยินติดที่ตรงไหนหรือ” หนิงฮูหยินเอ่ยถามอย่างร้อนใจ

“บุตรสาวคนโตข้าลู่ชิงอวี้นั้นได้หมั้นหมายเอาไว้นานแล้วกับบุตรชายสกุลจี้ วันแต่งงานก็กำหนดเอาไว้แล้วอีกหกเดือนข้างหน้านี่เอง”

“เป็นความจริงหรือเหตุใดจึงไม่เคยได้ยินมาก่อน”

“การหมั้นหมายทั้งหมดเป็นท่านย่าของชิงอวี้เป็นผู้ออกหน้า นางหมั้นหมายกับคุณชายจี้ที่อยู่บ้านเดิมเดียวกัน”

“ช่างน่าเสียดายจริงๆ ทั้งๆ ที่บุตรสาวของเจ้าดูจะเหมาะกับเฟยอวี้ของข้าแท้ๆ”

“ต้องขออภัยฮูหยินเป็นอย่างมากจริงๆ”

หนิงฮูหยินเยว่หลี่น่าแสดงท่าทีเสียดายออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน หวังเยี่ยนเองก็แต่อยู่เอ่ยปลอบใจเท่านั้น วันนี้หนิงฮูหยินมาด้วยความตั้งใจจริงไม่แปลกที่จะดูผิดหวังถึงขั้นนี้

"ข้ามารบกวนอยู่นาน ควรกลับจวนได้แล้วล่ะ เอาไว้ครั้งหน้าข้าจะมาเยี่ยมเยี่ยนเจ้าใหม่นะลู่ฮูหยิน"

"สกุลลู่พร้อมต้อนรับหนิงฮูหยินเสมอ ท่านอยากแวะมาเมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้น"

"ลู่ฮูหยินช่างมีน้ำใจนัก เจ้าเองหากว่างๆ ก็มาที่จวนสกุลหนิงข้าสิ น้ำชาของวางชั้นดี ยินดีนำมาใช้ต้อนรับเจ้าทุกเมื่อเช่นกัน"

"หากมีโอกาสข้าจะไปเยือนท่านแน่เจ้าค่ะ"

นางและหนิงฮูหยินสนทนากันเรื่องทั่วไปต่ออีกครู่หนึ่ง จึงได้ขอตัวกลับจวนจริง ๆ ลู่ฮูหยินเดินไปส่งหนิงฮูหยินถึงประตูจวน ตั้งใจว่าจะรอส่งถึงขั้นจนนางขึ้นรถม้าไปแล้ว

เมื่อมาถึงประตูจวนกับเป็นจังหวะพอดีกับที่สาวใช้ในจวนหอบหิ้วข้าวของกลับจวนมาพอดี จึงได้เอ่ยสอบถามขึ้น หนิงฮูหยินเองก็คอยดูอยู่ด้านข้าง

"เสี่ยวชิงนั่นเจ้าหอบอะไรมาเยอะแยะ เป็นของที่คุณหนูใหญ่ซื้อหรือ เหตุใดจึงมากมายนัก" 

สาวใช้คนสนิทของบุตรสาวคนโตเป็นคนแรกที่นางเอ่ยถาม

"คุณหนูไม่ได้เป็นผู้ซื้อเจ้าค่ะ แต่เป็นคุณหนูสามที่ซื้อ คุณหนูใหญ่ให้บ่าวนำกลับมาเก็บก่อนส่วนหนึ่ง"

"นางหอบซื้ออะไรมา เหตุใดชิงอวี้ถึงไม่ห้ามน้องของนางกัน" ลู่ฮูหยินถามต่อ

"เป็นพวกสมุนไพรเจ้าค่ะ เห็นว่าซื้อให้นายท่าน แก้พวกปวดเมื่อยได้ดีคุณหนูสามขอให้ร้านยาใหญ่จัดให้ตามสูตรใหม่เจ้าค่ะ ยังมีอาหารของทานเล่นอีกหลายอย่าง คุณหนูสามซื้อให้ฮูหยินเจ้าค่ะ" 

"ข้าไม่เคยได้ยินว่าเจ้ามีบุตรสาวอีกคนด้วย ดูท่าจะเป็นเด็กน้อยที่ใส่ใจและอ่อนโยนไม่ต่างกับพี่สาวของนางและมารดาอย่างเจ้าเป็นแน่"

"บุตรสาวคนนี้ติดจะซุกซนอยู่มากน่ะเจ้าค่ะ ไม่เหมือนกับพี่สาวของนางหรอก" 

"เช่นนั้นเองหรือ จู่ๆ ข้าก็รู้สึกกระหายขึ้นมาซะอย่างนั่น ไม่รู้ว่าจะขอชาจวนเจ้าดับกระหายอีกสักจอกได้หรือไม่" หนิงฮูหยินกล่าวขึ้นพร้อมทั้งรอยยิ้ม

ภายใจหัวยามนี้ คิดไปถึงเรื่องคุณหนูสามสกุลลู่ เห็นทีว่าสวรรค์จะอยากให้สกุลหนิงกับสกุลลู่เกี้ยวดองกันเป็นแน่

"เหตุใดจะไม่ได้เล่า ชาที่จวนนี้หนิงฮูหยินอยากดื่มเท่าใดก็ดื่มเถอะ ข้านี้ยินดีเป็นอย่างยิ่ง"

ลู่ฮูหยินเอ่ยถ้อยคำเป็นมิตรก่อนจะเชื้อเชิญหนิงฮูหยินเข้าไปที่ห้องโถงรับรองเดิมอีกครั้ง

และนางก็ยังคาดเดาไม่ผิด หนิงฮูหยินทาบทามสู่ขอลู่เข่อชิงบุตรสาวของนางในเวลาต่อมา

มีหลายอย่างที่นางคิดไว้ในใจแต่ก็ไม่รู้ว่าเหตุใดจึงตกปากรับคำตอบรับหนิงฮูหยินไปเสียอย่างนั้น