ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งในเมืองเล็ก ๆ ทางทิศใต้ของภูเขาลูกใหญ่ เด็กชายอายุสิบขวบกำลังนั่งขอทานอยู่ริมถนนในตลาด สภาพหน้าตามอมแมมของเขาจำแทบไม่ได้เลยว่าเป็นลูกของผู้ใด เขานั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เช้าตรู่จนกระทั่งบ่ายก็ยังไม่ได้เงินสักอีแปะเดียว เวลานี้ขอเพียงมีคนใจดีแบ่งปันซาลาเปาซักลูกแก่เขาก็ดีใจมากแล้ว
“นี่เจ้าตัวอัปมงคล ไปนั่งที่อื่นไกล ๆ พวกข้าเสียที มีเจ้าอยู่แถวนี้ พวกข้าเลยพลอยไม่ได้เงินขอทานสักอีแปะ” ชายวัยกลางคนโพล่งขึ้นทำลายความเงียบ ทุกคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กันเห็นด้วยกับคำพูดของเขา พยายามจะพูดไล่ให้เด็กชายสิบขวบไปไกล ๆ แต่พอเห็นเขาไม่ขยับคล้ายไม่ยอมฟังคำพูดทำหูทวนลม ก็พาลโกรธคิดว่าเด็กชายกำลังท้าทาย
“พูดดี ๆ ด้วย ไม่ได้ยินหรืออย่างไร ข้าบอกให้ไปซะ” เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง ลุกขึ้นยืนแล้วถุยน้ำลายใส่ แต่เด็กน้อยยังคงไม่ขยับ ที่เป็นเช่นนั้นเพราะร่างกายเขาแทบจะไม่มีแรงลุกขึ้นไปที่ไหน ท่าทางของเขายิ่งทำให้ขอทานโมโหจนออกแรงยกเท้าเตะไปที่ลำตัวแห้งผอมของเขา หวังให้ตกใจรีบวิ่งหนีไป แต่เหตุการณ์กลับตรงกันข้าม เด็กชายล้มลงไปตามแรงที่ส่งมา โดยไม่มีเสียงร้องสักแอะ
“มันตายแล้วหรือ” ขอทานคนหนึ่งพูดขึ้นมา ต่างคนต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่กรีบวิ่งหนีแยกย้ายกันไป
เด็กชายนอนอยู่ตรงนั้นเนิ่นนานจนตะวันลับฟ้าจึงได้ลืมตาตื่นขึ้น เมื่อเห็นท้องฟ้าที่เปลี่ยนสีไปแล้วก็ทำให้นึกถึงคนที่รออยู่บ้าน เขารีบวิ่งกลับไป ลืมความเจ็บปวดและความหิวโหยเพราะเป็นห่วงคน ๆ นั้นมากกว่าตัวเอง
“ท่านแม่ ข้าขอโทษที่กลับบ้านช้า ท่านแม่หิวหรือไม่” เขาเอ่ยปากถามทันทีที่เปิดประตูบ้านเข้ามา เมื่ออยู่ต่อหน้านาง เขาพยายามฝืนทำตัวให้แข็งแรงเพราะไม่อยากให้นางกังวล
“เสิ่นชิว ข้ายังไม่หิว รอเจ้ากลับมาค่อยกินพร้อมกัน” น้ำเสียงแหบของนางพยายามตอบเขาเท่าที่จะมีแรงไหว หญิงวัยกลางคนผู้นี้ป่วยออดแอดมานานแล้ว นางรู้สึกผิดอยู่บ้างที่ไม่อาจดูแลบุตรชายตัวเล็กเพียงคนเดียวให้ดีกว่านี้ได้
“ท่านแม่รอข้าสักครู่ ข้าจะต้มโจ๊กมาให้” เสิ่นชิวเดินออกมาข้างนอกบ้านเพื่อดูเสบียง เขาก้มลงเปิดฝาไหใบเล็ก ข้างในเหลือเม็ดข้าวไม่ถึงหนึ่งกำ จึงไม่รอช้ารีบก่อไฟ ตักน้ำมาต้มข้าวก่อนที่จะดึกไปมากกว่านี้
หลังจากที่นางหลับไปแล้ว เสิ่นชิวออกมานั่งข้างนอก คิดถึงเรื่องวันพรุ่งนี้ ที่ตรงนั้นในตลาดคงจะกลับไปไม่ได้แล้ว เขาควรจะต้องไปที่ไหน วันนี้ร่างกายมีรอยช้ำเพิ่มขึ้นอีก ดีที่ว่าสวมเสื้อทับอยู่ แม่ของเขาจึงไม่ทันสังเกตเห็น
เมื่อมองลอดหน้าต่างเข้าไปข้างในบ้าน แค่เพียงเห็นหน้ามารดาก็รู้สึกปวดใจ ตัดพ้อชีวิตที่ผ่านมา จะมีวันไหนบ้างที่โชคชะตาจะเห็นใจเขา “อย่างน้อยขอพรให้แม่ของข้าแข็งแรงได้หรือไม่ เพียงเท่านี้ ข้าก็พอใจมากแล้ว นางเป็นคนเดียวที่ยังอยู่เคียงข้างข้า ข้าไม่อยากเสียนางไป” เสิ่นชิวแหงนหน้ามองดวงจันทร์กลมโตที่ส่องแสงสีนวล
นับตั้งแต่ที่เสิ่นชิวจำความได้ เขาเห็นเพียงมารดาที่ดูแลเขาด้วยความรัก ทั้งชีวิตมีกันอยู่แค่สองคน และเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคนรอบ ๆ ข้างต้องรังเกียจมารดากับเขาถึงเพียงนั้น ภาพที่นางใช้ตัวเป็นโล่กำบังไม่ให้ใครมาทำร้ายเขาตอนที่ยังเป็นเด็ก รอยช้ำบนใบหน้าของนางดูสาหัสแต่นางก็ไม่เคยบ่นหรือทำตัวอ่อนแอให้เขาเห็น
ยามที่มีคนมาดุว่าด่าทอเขา นางจะปิดหูเขาทั้งสองข้างเอาไว้ สาบานได้เลยว่าพวกเขาไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใครเลยจริง ๆ พอเข้าสู่ช่วงที่เขารู้ความมากขึ้น สิ่งที่เขาได้ยินตลอดทั้งชีวิตเป็นเหตุผลที่ทำให้ผู้อื่นรังเกียจ
“ไอ้ตัวอัปมงคล”
“ลางร้าย”
“อย่ามาใกล้ข้านะ ข้าไม่อยากโชคร้าย”
“ออกไปจากหมู่บ้านนี้ซะ ถ้าไม่อยากตาย”
สิ่งที่ร้ายแรงที่สุดคือคำพูดที่ว่า
“แกมันตัวกาลกิณี อยู่ที่ไหน ไปที่ไหนก็มีแต่คนตาย ลูกของแกมันตัวกาลกิณี”
ในที่สุดเขาก็ได้เข้าใจว่าคนที่ชาวบ้านเกลียดฝังกระดูกก็คือตัวเขานั่นเอง วันหนึ่งเสิ่นชิวจึงมีความคิดที่จะหนีออกจากบ้าน หากไม่มีเขาแล้ว อย่างน้อย นางจะยังมีที่ให้อยู่ ไม่ต้องพลอยลำบากอดอยาก โดนรังเกียจเพราะตัวเขาอีกต่อไป แต่นางกลับเก็บเสื้อผ้าใส่ย่ามเอาไว้แล้วพาเขาออกจากหมู่บ้านนั้นทันที
พวกเขาสองคนย้ายที่อยู่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางขยันทำงานเพื่อหาเลี้ยงเขา เมินเฉยต่อคำด่าสารพัดเพื่อเลี้ยงดูเขา
นางไม่เคยปล่อยมือจากเขาเลย ราวกับรู้ว่าเขาคิดเช่นไรจึงพูดกับเขาครั้งหนึ่ง “เจ้าคือลูกของข้า ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอันใด ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้า คำพูดของผู้อื่น เจ้าอย่าได้เก็บมาใส่ใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของเจ้า”
ทุกครั้งที่หวนนึกถึงคำพูดของนาง เขาก็ยิ่งเจ็บปวดใจ กระทั่งอาหารวันละหนึ่งมื้อหรือแม้แต่ยารักษานาง เขายังหามาให้ไม่ได้ นานวันเข้าร่างกายของนางยิ่งทรุดโทรม ยาที่มีนั้นเหลือใช้เพียงแค่สองวัน ได้แต่หวังจริง ๆ ว่าโชคชะตาจะใจดีกับเขาบ้าง
รุ่งเช้า เสิ่นชิวรีบไปต้มข้าวที่เหลือก้นหม้อใหม่อีกครั้ง ก่อนจะเข้าไปที่ตลาดในเมือง แม่ของเขาคอยพร่ำสอนให้ยึดถือคุณธรรมความดีมาตลอด จึงทำให้เขาประพฤติตนอยู่ในกรอบ ในใจเพียงคิดว่าขอแค่ครั้งนี้ ชีวิตเขาหมดหนทางแล้วจริง ๆ
เสิ่นชิวดักรอบางอย่างอยู่ที่ซอยแคบ ๆ ตัวสั่นงันงกกังวลถึงสิ่งที่จะทำ “จนตรอกแล้วหนอ ชีวิตข้า” ความเป็นความตายของแม่อยู่ตรงหน้า ทำให้เขาไม่คิดถึงเรื่องใดอีกต่อไป เสิ่นชิวปราดตามองคนที่แต่งกายดี ใส่ของประดับมีค่าราคาแพงที่เดินผ่านไปมา พลันมองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนรอใครสักคนอยู่ จึงทำทีเดินไปใกล้นาง มือน้อย ๆ ของเขาค่อย ๆ ดึงถุงเงินที่นางเก็บไว้ออกมาอย่างเบามือก่อนจะรีบวิ่งหนีไปอีกทาง
ทว่าโชคไม่ได้เข้าข้างการกระทำครั้งนี้ เสิ่นชิวไม่ทันได้เปิดดูเงินในถุง ก็มีอันธพาลกลุ่มนึงโผล่มาดึงถุงจากมือเขา เสิ่นชิวยื้อแย่งไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ อย่างไรเสียต้องปกป้องเงินถุงนี้ไว้ให้ได้ แม่ของเขารอยาและอาหารจากเขาอยู่ เรี่ยวแรงของเขาเพิ่มขึ้นราวกับเป็นเฮือกสุดท้าย ในที่สุดอันธพาลทนไม่ไหวลงไม้ลงมือกับเขาอย่างไม่สนใจสายตาคนในตลาด แม้จะพยายามทำสุดความสามารถแล้ว ร่างกายที่บอบช้ำก็ทนความเจ็บปวดไม่ไหวอีกต่อไป
“ท่านแม่ ข้าขอโทษ หากวันนั้น ข้าหนีไปให้ไกลจากท่าน ชีวิตของท่านคงจะดีกว่านี้ ข้าขอโทษจริง ๆ” เสิ่นชิวนึกภาพใบหน้าของนาง น้ำตารินไหลจากหางตา เขาหมดสิ้นเรี่ยวแรงนอนสลบอยู่ตรงนั้นท่ามกลางชาวบ้านที่มามุงดู
“ซิ่วอิง ตรงนั้นเกิดเรื่องอันใดขึ้น ทำไมคนมุงเต็มไปหมด” เสียงเล็กจากเด็กหญิงผู้หนึ่งถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะนาน ๆ ทีถึงได้ออกมาเที่ยวในเมือง จึงรู้สึกสงสัยใคร่รู้ทุกสิ่งทุกอย่าง“ฟางหรง เจ้าไม่ต้องรู้ทุกเรื่องหรอก วันนี้ท่านพ่อให้เจ้ามาทำธุระกับเถ้าแก่ร้านหยกไม่ใช่หรือ ไปช้าเดี๋ยวก็โดนดุอีกหรอก” ซิ่วอิงที่ดูโตกว่านางสักสามปีตักเตือน“เอ๋! นาน ๆ ทีได้ออกมาเที่ยวในเมืองบ้าง ช้าไปนิดหน่อย ท่านลุงไม่กล้าว่าอะไรนางหรอกน่า เจ้าก็จริงจังเกินไปแล้ว” หนิงเหอผู้เป็นน้องสาวของนางโต้แย้งอย่างมีเหตุผล“ใช่ ๆ หนิงเหอพูดถูก เจ้าเคยเห็นท่านพ่อดุข้าหรือ” ฟางหรงยิ้มร่าแล้ววิ่งไปทางนั้นพร้อมกับหนิงเหอ“พวกเจ้าสองคนนี่ เล่นเป็นเด็กไปได้ เมื่อไรจะโตเสียที” ซิ่วอิงบ่นเสียงดังก่อนรีบตามทั้งสองคนไปฟางหรงเดินแหวกฝูงชนที่กำลังมุงดูเสิ่นชิว นางมุดลอดช่องว่างเข้าไปจนเข้าถึงตัวเขาในไม่ช้า เลือดที่ไหลรินบนใบหน้าทำให้นางตกใจ ทั้งยังเสื้อผ้ายับเยิน มีแต่รอยเท้าฝากฝังไว้ทั่วร่าง ฟางหรงทำใจเห็นคนที่อายุพอกันกับนางมีสภาพเช่นนี้ไม่ได้จริง ๆ นางจึงแตะไปที่ตัวเขา เรียกเบา ๆ เผื่อเขาจะตื่น“นี่ นี่ เจ้าได้ยินข้าหรือไม่”
ห้าปีผ่านไปเสิ่นชิวเติบโตขึ้นที่หมู่บ้านแห่งนี้ เขาคอยช่วยงานคนในหมู่บ้าน มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ผู้คนรอบตัวต่างมีน้ำใจต่อเขา“ท่านแม่ ท่านคงไม่ต้องเป็นห่วงข้าแล้วล่ะ ท่านเห็นหรือไม่ ข้าเติบโตมาอย่างดี หวังว่าท่านจะอยู่บนสวรรค์อย่างมีความสุขนะขอรับ” เสิ่นชิวมองท้องฟ้าสีครามยามเช้าสีหน้ายิ้มแย้ม ไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะไม่คิดถึงนาง ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาตั้งใจใช้ชีวิตอย่างที่นางหวัง เพียงแค่กินอิ่ม นอนหลับ ร่างกายแข็งแรง นางก็ดีใจมากแล้ว“เสิ่นชิว ทำอะไรอยู่หรือ” ฟางหรงนั่งลงข้าง ๆ เขา ซบหัวลงพิงไหล่อย่างสนิทสนม “มัวแต่คิดอะไรอยู่หรือ วันนี้มีงานสำคัญ อย่าบอกนะว่าเจ้าลืมแล้ว” นางถามออกไปทั้ง ๆ ที่รู้ว่า เขาไม่มีทางลืมอย่างแน่นอน“อ้อ จริงด้วยสิ วันนี้มีงานสำคัญของเจ้านี่นา ข้าเกือบลืมไปเสียสนิท” เสิ่นชิวได้ทีแกล้งนางกลับ ทำให้เขาโดนทุบด้วยฝ่ามือน้อย ๆ ของนางไปหนึ่งที จนไม่อาจกลั้นหัวเราะได้อีก การแกล้งนางนั้นสนุกยิ่งกว่าอะไร“เสิ่นชิว เจ้าแกล้งข้าอีกแล้ว” ทันทีที่พูดจบ นางหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วเดินกลับเข้าหมู่บ้าน ได้ยินแต่เสียงตะโกนของเสิ่นชิวดังมา “ฟางหรง อย่างอนข้าเลยนะ แต่ถึงงอนก็ไม่เ
อีกทางด้านหนึ่งของผาเดียวดาย“โอ๊ย เมื่อย!” เสียงหวานดังขึ้น ร่างโปร่งแสงของนางก้าวออกมาจากต้นดอกท้อที่บัดนี้อายุเกือบแสนปีแล้ว หลังจากนั่งบำเพ็ญตบะเซียนอยู่ครึ่งค่อนวัน นางจึงอยากเดินเล่นแก้เมื่อยเสียหน่อย“นี่เจ้ากระต่ายเวท มานั่งดูท้องฟ้าเป็นเพื่อนข้าหน่อยสิ” นางเรียกกระต่ายเวทตัวหนึ่งที่อยู่แถวนั้นมาอยู่เป็นเพื่อน จริง ๆ เมื่อไม่กี่หมื่นปีก่อน จู่ ๆ นางก็ไม่ได้เจอมนุษย์คนใดอีกเลย นับว่าเป็นเรื่องแปลกสำหรับนางอย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าเขาลูกนี้ร้างหรือน่ากลัวกันแน่จึงไม่มีมนุษย์คนใดเข้ามาถึงริมผาเดียวดายตอนที่นางกำลังนั่งเหงา ๆ อยู่คนเดียว กระต่ายเวทตัวนี้ก็โผล่มา ลักษณะรูปร่างคล้ายกับว่านางเคยเห็นมาก่อน เพียงแต่จำไม่ได้ว่าที่ไหน แต่ที่แน่ ๆ ไม่ใช่ในภพนี้แน่นอน หยางซือซือแทบจะลืมไปแล้วว่าเหตุใดนางถึงมาเกิดเป็นต้นดอกท้อตั้งแต่ได้เจอเจ้ากระต่ายตัวนี้ นางก็เอาแต่เล่นกับมันทั้งวัน จนไม่ได้ฝึกบำเพ็ญตบะเซียน จู่ ๆ กระต่ายเวทก็หายไป แรก ๆ นางก็ไม่ได้คิดอะไรมาก นั่งรอมันอยู่ที่เดิมหลายวัน แล้วก็คิดได้ว่ากระต่ายเวทคงจะต้องใช้พลังเซียนหล่อเลี้ยงให้สภาพร่างคงอยู่ นางจึงลองใช้พลังเซียนเรียกมันออกมา
ณ ทางตอนเหนือบนดินแดนสวรรค์ของเทพเซียน มีตำหนักไม้หลังเล็กหลบซ่อนตัวอยู่ในปุยเมฆสีขาว โคมดวงจิตของเทพเซียนที่ลงมาผ่านด่านเคราะห์บนโลกมนุษย์แขวนอยู่เรียงรายใจกลางตำหนัก แสงไฟลุกโชนจากโคมทำให้รู้ว่าเรื่องราวของพวกเขาเป็นไปตามชะตาที่ซือมิ่งเขียนเอาไว้ ดังนั้นสถานที่แห่งนี้จึงมีเขตแดนปกคลุมรอบทิศทางเพื่อป้องกันไม่ให้มีสิ่งใดรุกล้ำเข้ามาก่อความไม่สงบแม้ไม่มีเขตแดนคอยปกป้อง ก็ใช่ว่าจะมีผู้ใดกล้าเข้ามาวุ่นวายกับที่แห่งนี้สักเท่าใด ด้วยเป็นสถานที่ที่ดวงจิตส่วนหนึ่งของเทพเซียนสถิตอยู่ ทั้งยังห่างไกลจากใจกลางดินแดนสวรรค์ จนบางคนแทบลืมไปแล้วว่าตำหนักนี้อยู่ที่ใด คงจะมีก็แต่เซียนน้อยนางหนึ่งนามว่าหยางซือซือ ที่รู้เรื่องราวของตำหนักนี้ดีกว่าผู้ใด นั่นก็เพราะว่านางคือเจ้าของตำหนักและผู้ดูแลโคมดวงจิตคนล่าสุดนั่นเองราว ๆ สามพันปีก่อน ผู้เฒ่าหยางกำลังกวาดลานหน้าตำหนักแล้วไปพบนางเข้า เขาจึงตั้งชื่อให้และดูแลนางนับตั้งแต่นั้นมาทว่าช่วงเวลาของพวกเขานั้นสั้นนัก อายุขัยของผู้เฒ่าหยางถึงเวลานั้นแล้ว ทั้งดวงจิตและร่างกายจึงสลายเข้าสู่ห้วงเวลานิรันดร์ หยางซือซือที่อายุหนึ่งพันปีจึงต้องอยู่โดดเดี่ยวนับแต่นั
เปลวไฟจากโคมดวงจิตวูบไหวไปมา เสี้ยวหนึ่งของความคิดที่นางนึกขึ้นได้คือพยายามต้านกระแสลม หยางซือซือกั้นลมด้วยม่านเขตแดนจากพลังน้อยนิดของนางและดูเหมือนว่าจะทำได้สำเร็จ เปลวไฟจากโคมดวงจิตสงบขึ้นทว่าความโชคร้ายของวันไม่ได้มีเท่านี้ วิหคเพลิงเห็นเซียวอวี้เทียนยืนดักอยู่อีกทางและกำลังร่ายเวทขั้นสูงครั้งที่สอง มันจึงรีบกลับตัว สยายปีกแล้วถลาไปทางหยางซือซืออีกครั้ง แต่กระนั้นก็ไม่อาจหลบได้ทัน เวทขั้นสูงของเซียวอวี้เทียนเฉี่ยวไปที่ลำตัวเพรียวระหงจนทำให้ทรงตัวไม่อยู่ พร้อมที่จะพุ่งดิ่งตกไปกลางลานด้วยความเร็ว หยางซือซือที่ยังคงตรึงเวทของนางเอาไว้ได้แต่มองตาม พลังของวิหคเพลิงนั้นแข็งแกร่งมากกว่านางอีกหรือหลังจากนั้นโคมดวงจิตที่อยู่รอบนอกเริ่มดับต่อกันเป็นทอด ๆ กว่าครึ่งหนึ่ง ในใจของนางพลันคิดว่าครั้งนี้จบสิ้นจริง ๆ แล้ว ภาระหน้าที่แสนง่ายแต่สลักสำคัญของนางด้านเซียวอวี้เทียนเองเพิ่งจะจับวิหคเพลิงตัวนี้ได้หันมาถามนางด้วยความเป็นห่วง “หยางซือซือ เจ้าเป็นอันใดหรือไม่” ครั้นพอเห็นสายตาที่ทอดยาวไปเบื้องหน้า เขาก็เข้าใจแล้วว่า หายนะครั้งใหญ่กำลังมาเยือนอย่างแน่นอน ไม่ทันที่เขาจะได้หาหนทางแก้ไขเรื่องรา
สิ้นคำพูดของซ่งอี้ เทพเซียนที่เกี่ยวข้องกับการเหตุการณ์ครั้งนี้เริ่มเห็นด้วยกับความคิดของนาง“ขอเทียนจวินตัดสินด้วยเถิด” ทุกคนกล่าวเป็นเสียงเดียวกันเทียนจวินมองไปที่หยางซือซือ เวลานี้ใบหน้าของนางราวกับครุ่นคิดเรื่องบางอย่างอยู่ แต่ไม่มีสีหน้าแสดงความกังวลใจต่อบทลงโทษ“เซียนน้อยหยางซือซือ ข้ารู้ว่าเจ้าตั้งใจทำหน้าที่ต่อจากผู้เฒ่าหยางมาด้วยดีตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา หากแต่ครั้งนี้เกิดเรื่องขึ้น ข้าไม่อาจเพิกเฉยต่อความเดือนร้อนได้ จงลงไปเกิดเป็นมนุษย์ ผ่านด่านเคราะห์และบำเพ็ญตบะให้แกร่งกล้า เมื่อวันนั้นมาถึง ข้าเชื่อว่าเจ้าจะไม่ถูกลงโทษเป็นครั้งที่สอง” เทียนจวินตรัสกับนาง“หม่อมฉันน้อมคำตัดสินเพคะ ขอบพระทัยเทียนจวิน” หยางซือซือทำความเคารพ ก่อนที่ทุกคนในห้องโถงใหญ่แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนต่อ มีเพียงเซียวอวี้เทียนเดินหน้าเศร้ามาหานางเพราะรู้ว่าไม่ใช่ความผิดของนาง วิหคเพลิงมีเงื่อนงำบางอย่างถึงได้ปรากฏตัวขึ้น“ไม่ต้องเป็นห่วงข้านักหรอกน่า เซียวอวี้เทียน ช่วงชีวิตมนุษย์นั้นแสนสั้น เดี๋ยวข้าก็กลับขึ้นมาบนสวรรค์ได้เช่นเดิมแล้ว” หยางซือซือปลอบใจเขาเหมือนอย่างเคย นางมักจะลืมเรื่องของตนเองแล้วใส่ใจค