เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 570
บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 571
ได้ยินคำพูดของหานซานเฉียน ภายในใจของซูหยิงเซี่ยก็เกิดความประทับใจ แล้วจึงพูดว่า “คุณเห็นฉันเป็นคนในครอบครัวมาตั้งนานแล้ว แต่ฉันกลับไม่สนใจคุณมาโดยตลอด คุณคงไม่โทษฉันนะคะ”“แน่นอนว่าไม่อยู่แล้วครับ” หานซานเฉียนส่ายหัวอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย แล้วพูดว่า “การที่ผมแต่งเข้ามา นำพาความเจ็บปวดมาให้คุณมากมาย คุณไม่เคยพูดไล่ผมสักคำ เพียงแค่นั้นผมก็ซาบซึ้งใจมากแล้วครับ”แม้ว่าเขาจะพูดเช่นนั้น แต่ภายในใจของซูหยิงเซี่ยก็ยังคงรู้สึกผิดต่อหานซานเฉียน โดยเฉพาะก่อนหน้านี้ ท่าทีของเจี่ยงหลานที่ปฎิบัติต่อหานซานเฉียนมาทั้งหมดนั้น ก็คือแม่ยายใจร้าย ความอัปยศอดสูเช่นนี้ แม้แต่ตัวซูหยิงเซี่ยเองบางครั้งก็ทนไม่ไหว“ความเจ็บปวดของพวกเราสองคน ไม่มีใครมากน้อยไปกว่าใคร สามารถเดินมาถึงวันนี้ได้ ไม่ง่ายเลยจริง ๆ” ซูหยิงเซี่ยทอดถอนใจหานซานเฉียนพยักหน้าเห็นด้วย ผ่านมาสามปีกว่าแล้ว และแน่นอนว่ามันไม่ง่ายเลย แต่น่าเสียดายตอนนี้ยังไม่ถึงตอนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันจริง ๆ ถ้าไม่มีเรื่องของหานเทียนหยางเข้ามา หลังจากที่หานซานเฉียนสามารถที่จะแทนที่ตระกูลหาน บางทีก็อาจจะใช้ชีวิตเสพสุขกับซูหยิงเซี่ย แต่ตอนนี้ชีวิตของเขาเห็นไ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 572
สำหรับเรื่องของหานซานเฉียน ซูหยิงเซี่ยแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เธอรู้ว่าหานซานเฉียนนั้นไม่ใช่คนเกียจคร้าน ไม่มีอะไรทำแบบเปลือกนอกที่เห็น ทั้งหยุนเฉิงต่างก็คิดว่าเขาเป็นคนไร้ค่าที่ทำกับข้าว ซักเสื้อผ้าภายในบ้าน แต่ซูหยิงเซี่ยรู้จักม่อหยางจากหานซานเฉียน ผ่านคนพวกนั้น ก็สามารถเดาได้ว่าจริง ๆ แล้วเขาทำเรื่องมากมายที่ไม่ได้ให้คนอื่นรู้ มิฉะนั้นแล้วล่ะก็ บุคคลสำคัญพวกนั้นจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับหานซานเฉียนได้อย่างไร?เมื่อมาถึงโฮมสเตย์ ที่นี่ไกลจากกลางใจเมือง มีสภาพแวดล้อมสวยงาม ทั้งยังคนที่สัญจรไปมาค่อนข้างน้อย เป็นที่ที่ดีเลยทีเดียวหยางเฉินจัดการอย่างนี้ให้หานซานเฉียน ภายในใจคงเดาออกนิดหน่อยว่า เขาน่าจะกังวลว่าจะเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น ดังนั้นเลยจะให้ซูหยิงเซี่ยเปลี่ยนสถานที่พักเพื่อความปลอดภัย“ตามผมมา” หานซานเฉียนพูดกับหยางเฉินหลังจากทั้งสองคนเดินออกไปจากตึกเสี่ยวหยาง หยางเฉินก็ถามว่า “คุณให้พวกเรามาพักที่นี่ เป็นเพราะกังวลว่าลู่ซุนจะมาข่มขู่ซูหยิงเซี่ยใช่ไหมครับ?”หานซานเฉียนพยักหน้า เรื่องนี้ให้หยางเฉินรู้ก็ไม่ได้สำคัญอะไร แล้วพูดว่า “คืนนี้ผมจะไปเจอลู่ซุน จะมีอะไรเกิดขึ้น
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 573
รู้ทั้งรู้ว่าบนเขามีเสือร้าย แต่ยังดื้อจะเดินขึ้นเขา นี่เป็นบุคลิกลักษณะอันอาจหาญอย่างหนึ่ง แต่ก็เป็นการแสดงให้เห็นถึงความโง่เขลา“การมางานเลี้ยงหงเหมินครั้งนี้ ถ้าผมกินอาหารมื้อเย็นนี้ไป คุณรู้ไหมว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง?” หานซานเฉียนถามไม่รอให้เหวินเหลียงพูดต่อ หานซานเฉียนเดินตรงไปยังคฤหาสน์ ไม่ได้ปฏิเสธที่จะซ่อน แต่ซ่อนไม่ได้เลยเหวินเหลียงเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยคบค้าสมาคมกับคนวัยรุ่นที่ทำให้คนกลัวขนาดนี้ ออร่าที่เข้มแข็งและยิ่งใหญ่ไม่มีอะไรเทียบได้ แค่หนึ่งประโยคก็สามารถนำพาความกดดันอันยิ่งใหญ่มาให้คนได้ต่อให้เป็นเขาที่ตกลงไปอยู่ในมือลู่ซุน เหวินเหลียงคิดว่าเขาก็ไม่ตาย ถ้าอย่างนั้นตระกูลลู่ รวมถึงเขา ไม่ช้าก็เร็ว ต้องมีวันจบเห่เป็นแน่ “หวังว่านี่จะเป็นความเข้าใจผิดอย่างหนึ่งนะ” เหวินเหลียงปลอบใจตัวเอง หลังจากนั้นก็ก้าวเท้าตามหานซานเฉียนไปที่นี่เป็นคฤหาสน์ของตระกูลลู่ เวลานี้ในคฤหาสน์ ลู่เฟิง และลู่ซุนทั้งสองคนนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก นอกจากนี้แล้ว ยังมีชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่อีกยี่สิบกว่าคน ดูก็รับรู้ได้ว่าเป็นเหล่าพวกสมุนตอนที่กริ่งประตูดังขึ้น ลู่ซุนพูดด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 574
หลังจากลู่ซุนรับสายโทรศัพท์ สีหน้าก็ตกตะลึงในทันที ไม่มีคนอยู่ในโรงแรม จะไม่มีคนได้อย่างไร ข้อมูลที่อยู่ที่เขาตรวจสอบออกมานั้นถูกต้องอย่างแน่นอน เป็นไปได้อย่างไรที่จะไม่เจอสาเหตุเดียวก็คือ หานซานเฉียนต้องรู้ตั้งนานแล้วว่าเขาจะจัดการกับซูหยิงเซี่ย ดังนั้นจัดการพาซูหยิงเซี่ยออกไปล่วงหน้า“นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าคนไร้ค่าอย่างนายจะฉลาดขนาดนี้ จัดการเอาเธอไปซ่อนไว้ตั้งนานแล้ว แต่จะมีประโยชน์อะไร” ลู่ซุนโบกมือเรียกชายฉกรรจ์รูปร่างใหญ่โตยี่สิบกว่าคน เดินไปหาหานซานเฉียนพร้อมกันหานซานเฉียนมีความสามารถในการต่อสู้ แต่มีคำโบราณบอกไว้ว่า มือดีไม่สู้สองหมัด สองหมัดยากจะสู้สี่มือ เผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้เยอะขนาดนี้ หานซานเฉียนมีโอกาสน้อยมากที่จะต่อต้านได้สำเร็จ นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่คาดคิด ว่าลู่ซุนจะเตรียมลูกน้องมาเยอะขนาดนี้เซินเวิงอาจเปิดเผยความลับให้เหวินเหลียง เหวินเหลียงจึงเตือนคนตระกูลลู่ว่า พวกเขาจะจัดการเรื่องนี้“นายส่งโทรศัพท์ออกมาซะ หรือว่าจะรอให้ถูกคนของฉันทำร้าย แล้วฉันจะไปเอาเอง” ลู่ซุนหัวเราะแล้วพูดไป ตอนนี้หานซานเฉียนเหมือนมดตัวเล็ก ๆ ในมือเขา สามารถให้เขาหยอกเล่นได้ตามใจ ความรู้สึกชื
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 575
รอจนเหวินเหลียงออกไป ลู่เฟิงจึงกล่าวเตือนลู่ซุนว่า “อย่าลืมสิ่งที่ปู่เคยพูดไว้กับหลาน หลานอยากจะจัดการยังไงก็ได้ตามใจ แต่ห้ามฆ่าใครเด็ดขาด” ในใจลู่ซุนอยากที่จะฆ่าหานซานเฉียนมาก แต่ตอนนี้เขาทำอย่างนั้นไม่ได้ อย่างน้อยก่อนหาซูหยิงเซี่ยเจอ เขาจะสงบอารมณ์นี้ได้อย่างไร“ถ้านายอยากตาย ฉันก็ไม่สามารถทำให้นายพอใจได้ ฉันจะให้นายเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นถูกฉันเล่นสนุกยังไงบ้างเต็ม ๆ ตา นึกเหรอว่าเอาไปซ่อนแล้วฉันจะหาไม่เจอ? นายประเมินค่าความสามารถฉันในเกาะจีเหยียนต่ำไป” ลู่ซุนพูดหานซานเฉียนถูกโยนเข้าไปในห้องเก็บไวน์ของคฤหาสน์ตระกูลลู่ และได้รับบาดเจ็บสาหัสเลยทีเดียว เรื่องนี้ทำให้เขาได้รับบทเรียนที่ลึกซึ้ง ไม่สามารถเชื่อคนที่ตัวเองไม่ได้สนิทด้วยเด็ดขาด“เหวินเหลียงนะเหวินเหลียง นายให้บทเรียนที่ดีกับฉันจริง ๆ”หลังจากเหวินเหลียงออกไปจากคฤหาสน์ แต่กลับไม่ได้ออกไป เขากลับนั่งอยู่บนรถแล้วโทรหาเซินเวิงหลังจากที่เซินเวิงรู้ว่าหานซานเฉียนถูกซ้อม ก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะสำหรับเขาแล้ว นั่นคือสิ่งที่มันควรจะเป็น “เจ้าคนไร้ค่าถูกตีมีอะไรน่าแปลก? นี่เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลอยู่แล้ว นายไม่ต้องรวบรวมข้อมู
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 576
“แล้วตอนนี้ฉันจะทําอย่างไรดี ฉันทำอะไรไม่ได้เลยเหรอคะ?” ซูหยิงเซี่ยร้องไห้อย่างกระวนกระวายใจในตอนนี้เอง โทรศัพท์ของหยางเฉินก็ดังขึ้น เป็นหมายเลขของหานซานเฉียนที่โทรกลับมา หยางเฉินจึงทำท่าทางให้ซูหยิงเซี่ยเงียบเสียงทันทีหลังจากที่ซูหยิงเซี่ยระงับเสียงร้องไห้ของเธอลงแล้ว หยางเฉิงจึงได้กดปุ่มรับสายและเปิดลำโพง“คนสวย ถ้าคุณต้องการช่วยผู้ชายของคุณ ทางที่ดีก็รีบมาที่บ้านผมโดยด่วน มิฉะนั้นผมไม่สามารถรับประกันได้ว่าผมจะทําอะไรกับเขา ตอนนี้เขานอนอยู่ตรงหน้าผมเหมือนกับสุนัขที่ตายแล้ว คุณต้องการได้ยินเสียงของเขาไหม?”หลังจากที่ลู่ซุนพูดคําเหล่านี้ออกมา เขาก็เริ่มชกและเตะหานซานเฉียน จนได้ยินเสียงทุบตี แต่ไม่มีเสียงครวญครางที่เจ็บปวดจากหานซานเฉียนแม้แต่น้อย“น่าสมเพช นายมันปากแข็งนักใช่ไหม ฉันจะดูว่านายจะฝืนได้สักแค่ไหน” เดิมทีลู่ซุนต้องการให้หานซานเฉียนเปล่งเสียงออกมา เพื่อทำให้ซู่หยิงเซี่ยกังวลมากขึ้น จากนั้นก็จะเผยตัวตนออกมา แต่เขาไม่คาดคิดว่าหานซานเฉียนจะสามารถกัดฟันและอดทน แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างเต็มที่แล้วก็ตาม“เอาไม้จิ้มฟันมาให้ฉัน ฉันจะดูสิว่าเจ้าเศษสวะนี้จะทนได้นานแค่ไหน”“คนสวย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 577
ในเวลานี้ ภายในห้องเก็บไวน์ของคฤหาสน์ตระกูลลู่ ลู่ซุนซึ่งโทรศัพท์ไม่ติดนั้นได้กัดฟันด้วยความโกรธ นิ้วทั้งสิบของหานซานเฉียนถูกไม้จิ้มฟันปักจนเลือดไหลไม่หยุด“เศษสวะ นายดูผู้หญิงของนายสิ เขาไม่ได้สนใจความเป็นความตายของนายเลยแม้แต่น้อย” ลู่ซุนเอ่ยกับหานซานเฉียนนิ้วของหานซานเฉียนเจ็บปวดเป็นอย่างมาก และเสื้อผ้าของเขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เขาไม่เพียงแต่จ่ายราคาสําหรับการเชื่อในตัวเหวินเหลียง แต่เขายังมั่นใจในตัวเองมากเกินไป เดิมทีคิดว่าถึงแม้ว่าลู่ซุนจะทำให้ลำบาก แต่เขาก็จะมีความสามารถที่จะออกจากคฤหาสน์ได้ แต่ไม่คิดเลยว่าลู่ซุนจะเตรียมคนมากมายขนาดนี้เพื่อรับมือกับเขา"อย่าปล่อยให้ฉันมีชีวิตอยู่ มิฉะนั้นนายก็จะต้องร้องขอความตาย" หานซานเฉียนกัดฟันและพูดออกมาลู่ซุนตบหน้าหานซานเฉียน และพูดอย่างดูถูกว่า “นายดูสภาพตัวเองตอนนี้ว่าน่าสมเพชขนาดไหน ยังกล้ามาขู่ฉันอีก ความจริงก็คือ ฉันสามารถทําให้นายร้องขอความตายได้ ”“จัดการมัน”เมื่อออกจากห้องเก็บไวน์ไป ลู่ซุนไปนั่งอยู่ภายในห้องนั่งเล่น ในหัวของเขาเต็มไปด้วยรูปลักษณ์ของซูหยิงเซี่ย ยิ่งไขว่คว้ามาไม่ได้ เขายิ่งมีความปรารถนาที่จะได้มา มิฉะนั้นค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 578
เขาถือนามบัตรเอาไว้ ลู่ซุนรู้สึกเหมือนได้พบกับขุมทรัพย์ ความปรารถนาของเขาที่มีต่อซูหยิงเซี่ยนั้นถึงจุดบ้าคลั่งแล้ว เพราะเขารู้ว่ามีเพียงผู้หญิงคนนี้เท่านั้นที่จะทำให้หานซานเฉียนยอมจำนนต่อหน้าเขาได้“นึกไม่ถึงว่าจะหาที่พักเป็นโฮมสเตย์เพื่อหลบซ่อนตัว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันถึงหายากนัก แต่ตอนนี้ คุณหนีจากเงื้อมมือของผมไม่ได้แล้ว” ลู่ซุนมีรอยยิ้มที่ลามกบนใบหน้า และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสมเพช และพูดกับตัวเองต่อไปด้วยความมั่นใจ “หานซานเฉียน ตอนนี้นายยังกล้าปากแข็งอยู่ไหม ฉันจะพาผู้หญิงคนนี้มาหานายในไม่ช้านี้ แล้วจะให้นายได้เฝ้าดูฉันย่ำยีเธอ”เมื่อออกจากคลับ ลู่ซุนได้เรียกลูกน้องสองสามคนของเขา และขับรถมุ่งไปที่โฮมสเตย์ ซูหยิงเซี่ยนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของโฮมสเตย์ด้วยสีหน้าเม่อลอย เธอไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ เมื่อนึกถึงสิ่งที่ลู่ซุนพูดผ่านทางโทรศัพท์ เพื่อทรมานหานซานเฉียน ยังดีหน่อยที่เธอเข้าใจประเด็นที่สำคัญที่สุด นั่นคือการที่เธอไปที่ตระกูลลู่นั้นไม่มีประโยชน์แต่อย่างใด กลับจะเป็นการเพิ่มอันตรายให้กับตัวเธอเอง ดังนั้นตอนนี้เธอจึงไม่มีความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ได้แต่รอให้ม่อหยางและคนอื่
บทล่าสุด
