Share

บทที่ 147

จริงด้วย เขาจะเข้าห้องน้ำอย่างไร ในเมื่อมือของเขาใช้งานไม่ได้ แล้วเขาจะถอดกางเกงอย่างไร เจ้านี่คงไม่ต้องกลั้นฉี่จนตายหรอกนะ

เมื่อเดินไปถึงที่กั้น เขาก็พยายามลองถอดกางเกง ทันใดนั้นหานซานเฉียนรู้สึกตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก นี่มันเรื่องล้อเล่นอะไรกันเนี่ย มือนี้ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

เมื่อเดินออกจากห้องน้ำอย่างทำอะไรไม่ถูก หานซานเฉียนก็พบกับซูหยิงเซี่ยที่ยืนอยู่หน้าประตู ช่างน่าอับอายจริง ๆ

“คุณ...เข้าห้องน้ำแล้วใช่ไหม?” ซูหยิงเซี่ยไม่กล้ามองหานซานเฉียนตรง ๆ ได้แต่มองพื้นและถามออกมา

“ก็...หึ ๆ จะเข้าหรือไม่เข้าก็ไม่เป็นไรหรอก ผมยังไงไม่รีบ” หานซานเฉียนพูดด้วยความอับอาย

ซูหยิงเซี่ยก้าวไปข้างหน้า เธอดึงมุมเสื้อของหานซานเฉียนพร้อมกับเดินไปที่ประตูห้องน้ำผู้หญิงแล้วพูดว่า “คุณรอแปปนึง”

ซูหยิงเซี่ยเดินเข้าไปดูในห้องน้ำก่อน หลังจากที่มั่นใจว่าไม่มีใคร จึงเดินไปที่ประตูและพูดกับหานซานเฉียนว่า “ไม่มีคนอยู่คุณรีบเข้ามาสิ”

“มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่มั้งครับ!” หานซานเฉียนยิ้มเจื่อน ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเข้าห้องน้ำผู้หญิงเลยสักครั้ง

ซูหยิงเซี่ยวางป้ายทำความสะอาดที่หน้าประตูและพูดว่
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status