บทที่ 148

ม่อหยางผู้เด็ดเดี่ยวดึงหานซานเฉียนเข้าไปในธนาคารทันที หานซานเฉียนก็มีรู้สึกสนุกสุด ๆ เขาโอนเงินสองร้อยล้านหยวนอย่างไม่สงสัย

เมื่อเห็นม่อหยางบีบบัตรเอทีเอ็มในมือแน่น และมีรอยยิ้มผุดขึ้นบนหน้าอย่างห้ามไม่อยู่ หานซานเฉียนก็รู้สึกพูดไม่ออก

เขาเคยเป็นถึงพี่ใหญ่แห่งเมืองหยุนเฉิง ทำไมดูเหมือนคนที่ไม่เคยเห็นโลกกว้างไปได้

“ม่อหยาง ฉันสงสัยว่าเมื่อก่อนนายมีชื่อเสียงจอมปลอมรึเปล่า ถึงได้มีความสุขกับเงินเล็กน้อยแค่นี้?” หานซานเฉียนเอ่ย

ม่อหยางส่งเสียงจิ๊ปากออกมา และพูดสบประมาทว่า “เศรษฐีแบบนายจะรู้ถึงความทุกข์ทรมานของชาวบ้านได้ยังไง นายรู้ไหมว่ามีกี่คนที่ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยเห็นเงินสองร้อยล้านหยวน ถ้านายไม่ได้อยู่ในสถานการณ์นั้นก็คงไม่เข้าใจหรอก”

ม่อหยางพูดอย่างมีเหตุผล จนหานซานเฉียนไม่สามารถโต้แย้งได้

“อ้อใช่ ฉันได้ยินมาว่าเย่เฟยส่งคนมาสืบนาย ช่วงนี้นายก็อยู่อย่างเงียบ ๆ หน่อยแล้วกัน เพราะคนอย่างเย่เฟย ถ้าหากโดนเขาตามหาจนเจอแล้วนายไม่ยอมช่วยงานเขา ก็มีความเป็นไปได้ว่าเขาจะฆ่านายอย่างแน่นอน” ม่อหยางพูดเตือนออกมา

“ไม่ต้องห่วงหรอก เขาสืบไม่ถึงตัวฉันแน่” หานซานเฉียนพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา

“ทำไม