บทที่ 150

เมื่อทุกคนต่างพากันจ้องไปที่ซูหยิงเซี่ย เธอก็รู้สึกโกรธจนเป็นฟืนเป็นไฟ ทันใดนั้นเองหานซานเฉียนได้กระซิบที่ข้างหูของเธอ

ซูหยิงเซี่ยมองหานซานเฉียนด้วยความตกใจและส่ายหน้าทันที ตอนนี้ทุกคนต่างโยนความรับผิดชอบมาให้เธอ ถ้าเธอไม่รีบโต้แย้ง ก็เท่ากับเปิดโอกาสพวกเขาไม่ใช่หรือไง?

หานซานเฉียนยิ้มพร้อมพยักหน้าและพูดว่า “เชื่อผมสิ”

ซูหยิงเซี่ยตะลึงงันไปครู่หนึ่ง ทุกครั้งที่หานซานเฉียนพูดสามคำนี้ เธอเลือกที่จะเชื่ออย่างไม่ลังเล และมันก็ได้เปลี่ยนเป็นการพึ่งพาเขาไปแล้ว

“คุณย่าคะ หนูสามารถคิดวิธีที่จะทำให้ธนาคารยอมให้เรากู้เงินได้ค่ะ” ซูหยิงเซี่ยลุกขึ้นยืนก่อนจะพูดขึ้น

ทันทีที่เธอพูดจบ ซูไห่เฉาก็ยิ้มเยาะ แม้แต่หญิงชราก็ยังหาที่กู้เงินไม่ได้ แล้วซูหยิงเซี่ยจะทำได้อย่างไร

“เธออย่าพูดไม่คิด คุณย่ายังทำไม่ได้ แล้วเธอจะทำได้ยังไงกัน?” ซูไห่เฉากล่าว

“ไห่เฉา ในเมื่อเธอต้องการโม้ งั้นก็ปล่อยให้เธอโม้ต่อเถอะ แต่พวกเราต้องตกลงกันก่อนว่าถ้าเธอทำไม่สำเร็จแล้วจะทำยังไง?”

“ถ้าฉันทำไม่ได้ ฉันจะขายคฤหาสน์ใจกลางภูเขาโดยไม่บ่นเลยสักคำ แต่ว่าถ้าฉันทำได้ ฉันก็มีเงื่อนไขอยู่หนึ่งอย่าง” ซูหยิงเซี่ยกล่าว

“เงื่อนไขอ