บทที่ 1 จุดเริ่มต้น

ฤดูใบไม้ผลิเมืองเถียนชิง ชายแดนแคว้นฉีและเว่ย ราษฎรเข้าสู่ฤดูเพาะปลูก การปลูกข้าวคือสินค้าที่ราษฎรลงทุนลงแรงและเฝ้าคอยฤดูเก็บเกี่ยวอย่างใจจดใจจ่อ ลานกว้างชายป่ากระโจมติดธงแคว้นฉีและเว่ยถูกตั้งขึ้นไม่ไกลกัน มีทหารลาดตระเวนเข้มงวด

                    “ทูลฝ่าบาท องค์หญิงลี่อินไม่อยู่ในกระโจมพ่ะย่ะค่ะ” กงกงเฒ่าคู่พระทัยหย่งเฮ่าฮ่องเต้แคว้นฉีกราบทูล ทำให้บทสนทนาของกษัตริย์แคว้นฉีและเว่ยต้องหยุดชะงักลง

                    “ให้คนไปตามนางมา” หย่งเฮ่าไม่พอพระทัยนักที่องค์หญิงสามซุกซนไม่เรียบร้อยดั่งเช่นท่านหญิงสอง ที่แม้เป็นเพียงท่านหญิงที่เกิดจากตาอิ้งนางกำนัลคนสนิทของฮองเฮาแต่กลับมีกิริยาเรียบร้อยกว่าพระธิดาทุกพระองค์

                    “ให้ลูกไปตามเถิดเพคะ” ซ่งเสวี่ยหนิง ท่านหญิงสองที่ทำหน้าที่คอยชงชาให้ฮ่องเต้ทั้งสองแคว้นทูลเสนอตัว

                    “เช่นนั้นก็รีบเถิด อีกครู่อ๋องหยางหมิงจะมาถึงแล้ว”

                    “เพคะ” เสวี่ยหนิงวางกาน้ำชา พร้อมทั้งออกไปตามน้องต่างมารดาที่เกิดช้ากว่านางเพียงวันเดียว หากแต่ยศนั้นช่างแตกต่าง นางเป็นเพียงท่านหญิงที่เกิดจากนางกำนัลต่ำศักดิ์ แต่ลี่อินกลับเป็นองค์หญิงที่ประสูติจากฮองเฮาแคว้นฉี

          ด้านลี่อินที่พึ่งกลับจากการเยี่ยมชมราษฎรลงมือปลูกข้าว ระหว่างทางกลับได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเด็กน้อยจำนวนหนึ่ง

                    “เกิดอะไรขึ้น?” ลี่อินถามขึ้นทันทีที่ไปถึงริมทะเลสาบปาเหอ

                    “คุณชายท่านนั้นช่วยพวกข้าที่กำลังจะจมน้ำ แต่กลับหมดแรงพึ่งจมลงไปเมื่อครู่” เด็กชาวบ้านราวหกขวบกล่าวด้วยความหวาดกลัว พลางชี้ลงไปกลางทะเลสาบ

          ลี่อินไม่ได้ถามสิ่งใดต่อ กลับกระโจนลงไปในทะเลสาบในทันที

                    “องค์หญิงเพคะ! องค์หญิง!” อี้เฉานางกำนัลข้างกายร้องด้วยความตกใจ

          ใต้น้ำอันหนาวเย็นร่างบุรุษรูปงาม ผิวขาวราวไข่มุกในทะเลลึก ดวงตาที่ปิดสนิทกำลังจมลงสู่ก้นแม่น้ำ หากแต่โดนมือของสตรีร่างบางดึงขึ้นเหนือน้ำเสียก่อน นางว่ายน้ำพาบุรุษรูปร่างสูงโหญ่ที่มีน้ำหนักมากกว่าตนขึ้นฝั่งได้อย่างยากลำบาก หากแต่บุรุษผู้นี้กลับยังไม่ได้สติ

                    “องค์หญิง เป็นอย่างไรบ้างเพคะ” อี้เฉารีบสำรวจร่างกายนายของตน

          หากแต่ลี่อินกลับไม่ตอบคำถามของนางกำนัลข้างกาย กลับพลิกร่างชายผู้นั้นให้นอนหงายและใช้ลมในปากตนเป่าเข้าปากบุรุษนิรนามอย่างมุ่งมั่น

          อี้เฉาได้แต่อ้างปากกว้าง โชคดีที่ทะเสาบบัดนี้เหลือแต่องค์หญิงและตน เด็กน้อยกลุ่มนั้นกลัวความผิดหนีหายไปนานแล้ว ไม่เช่นนั้นชื่อเสียงขององค์หญิงต้องเสื่อมเสียแน่

                    “องค์หญิง พะ พระองค์ทำอะไรเพคะ” อี้เฉาทูลถามตะกุกตะกัก

                    “ผายปอด ข้าเรียนมาจากแพทย์ตะวันตกตอนอยู่แคว้นหนาน” ลี่อินกล่าวพลางใช้มือทั้งสองผสานกันกดลงบนหน้าอกชายที่หลับใหลอย่างเป็นจังหวะ สลับกับการผายปอดโดยไม่สนใจมารยาทหญิงที่อาจารย์พร่ำสอน

          หากแต่บุรุษผู้นี้กลับยังไม่ฟื้นตามที่ควรจะเป็น ลี่อินเป่าลมเข้าปากเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้ดวงตาคู่งามนั้นปรือขึ้น พร้อมสำลักน้ำในท้องออกมาจนหมด จากนั้นก็ค่อย ๆ หลับตาลงอีกครั้ง

                    “ปลอดภัยแล้ว น่าจะเหนื่อยล้าเท่านั้น” ลี่อินนั่งหอบหายใจอยู่ข้างร่างสูงที่ยังคงหลับใหล

                    “ลี่อิน เสด็จพ่อทรงเรียกหาแล้ว” เสวี่ยหนิงเรียกน้องต่างมารดาที่นั่งอยู่ริมทะเลสาบ สายตากลับสะดุดอยู่ที่บุรุษข้างกายนาง

                    “นี่!” เสวี่ยหนิงสงสัยกับภาพตรงหน้า

                    “อย่าได้คิดในทางที่เสียหาย ข้าแค่ช่วยเขาขึ้นมาจากน้ำเท่านั้น” คำพูดของลี่อินไร้ซึ่งความเคารพเมื่อต้องโต้ตอบกับเสวี่ยหนิง พลางลุกยืนเตรียมจากไป

          ‘คงไม่ตายหรอกมั้ง’ ลี่อินจ้องบุรุษเบื้องล่างก่อนจากไป โดยไม่มองเสวี่ยหนิงเพียงนิด

                    “เจ้าทำหยกหล่น” เสวี่ยหนิงเรียกสตรีที่เดินจากไป พลางเดินไปยอบกายลงหยิบหยกที่หล่นข้างบุรุษผู้นั้น หมายจะคืนให้เจ้าของ แต่กลับโดนบุรุษที่หลับใหลคว้าข้อมือไว้แน่น

                    “เจ้าชื่ออะไร” สายตาที่พร่ามัวจ้องมองนาง

                    “สะ เสวี่ย เสวี่ยหนิง” เสวี่ยหนิงรู้สึกหวาดกลัว กล่าวพลางสะบัดมือหนาที่เกาะกุม ก่อนรีบวิ่งหนีหายไป

                    “เสวี่ยหนิง ชื่อเพราะดี” เขาไม่มีแรงวิ่งตาม ได้แต่เพียงจดจำชื่อของนางไว้

          โต๊ะเครื่องเสวยอาหารค่ำเพื่อเฉลิมฉลองการพบกันของสหายร่วมสาบานของฮ่องเต้แคว้นฉีและเว่ยจัดเตรียมพร้อมแล้ว ฮ่องเต้ทั้งสองแคว้น รวมทั้งลี่อิน และเสวี่ยหนิงที่ตามเสด็จฝ่าบาทออกเยี่ยมราษฎรก็อยู่รอแล้ว หากแต่ชินอ๋องแห่งแคว้นเว่ยกลับยังมาไม่ถึง ทำให้ผู้เป็นบิดาอย่าง

ถานเหว่ยเฉียงฮ่องเต้แคว้นเว่ย ต้องกล่าวขอโทษสหายร่วมสาบานอย่างเสียไม่ได้

                    “โอรสองค์นี้ทำตามใจตน หวังว่าฮ่องเต้แคว้นฉีจะไม่ถือสา” เหว่ยเฉียงกล่าว

                    “พูดเช่นนั้นได้อย่างไร อีกหน่อยสองแคว้นปรองดองข้าไม่กล้าตำหนิคนในครอบครัวหรอก” หย่งเฮ่าไม่อยากให้การพบปะกันในครั้งนี้ตึงเครียด ด้วยสองแคว้นมีสัญญาหมั้นหมายตั้งแต่เขาและฮ่องเต้แคว้นเว่ยดื่มน้ำสาบานเป็นสหาย นี่เป็นเหตุผลที่เขาพาธิดาทั้งสองมาด้วย

          ชินอ๋องแค้วนเว่ยขอเข้าเฝ้า

ขันทีหน้ากระโจมทูลแจ้งฮ่องเต้ทั้งสองที่อยู่ด้านใน

                    “ให้เข้ามา”

                    “กระหม่อมถานหยางหมิง ถวายพระพรเสด็จพ่อ ถวายพระพรฮ่องเต้แคว้นฉี” หยางหมิงค่อมกายถวายพระพร

                    “มีแต่คนในครอบครัวไม่ต้องมากพิธีหรอกหลานชาย”

หย่งเฮ่ากล่าวอย่างยิ้มแย้ม

                    “ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ” หยางหมิงเงยหน้าตอบ

          ‘นั่น! บุรุษผู้นั้นนี่ โชคที่ที่ยังไม่ตาย’ ลี่อินจำเขาได้แม่น

          หากแต่สายตาบุรุษที่นางเคยช่วยชีวิตกลับจ้องมองไปที่เสวี่ยหนิงเหมือนคนที่เคยรู้จักกันมาก่อน เช่นเดียวกับที่เสวี่ยหนิงจ้องมองไปยังบุรุษเบื้องหน้า

                    “ชินอ๋อง รู้จักกันไว้สิ นี่คือองค์หญิงลี่อินองค์หญิงสามแคว้นฉี และท่านหญิงเสวี่ยหนิง พระธิดาทั้งสองพระองค์ของฮ่องเต้หย่งเฮ่า” ฮ่องเต้เหว่ยเฉียงแนะนำสตรีทั้งสองให้โอรสรู้จัก

          หากแต่หยางหมิงไม่แม้แต่จะปรายตามองลี่อิน ยังคงเอาแต่จ้องมองเสวี่ยหนิงไม่วางตา

          ‘บุรุษก็เป็นเช่นนี้ ชอบแต่ของสวยงามภายนอก’ ลี่อินส่ายหน้าให้กับดวงตาที่ไร้แววของชินอ๋องแคว้นเว่ย

                    “ท่านหญิงเสวี่ยหนิงยินดีที่รู้จัก” หยางหมิงไม่ได้สนสายตาผู้ใดเขาส่งสายตาอบอุ่นนั่นให้เสวี่ยหนิง โดยไม่คิดเปิดเผยว่านางใช้การจุมพิตช่วยชีวิตเขาที่ทะเลสาบ เพราะเกรงว่านางจะถูกฮ่องเต้ฉีตำหนิจึงได้แต่ใช้สายตาขอบคุณนาง

                    “ยินดีเช่นกันเพคะ” เสวี่ยหนิงทำตัวไม่ถูก ลุกขึ้นยอบกายเคารพเขา

          ฮ่องเต้หย่งเฮ่าเมื่อเห็นสายตาที่หยางหมิงมองเสวี่ยหนิง ในใจก็คลายกังวล หากธิดาองค์นี้ได้อภิเษกสมรสกับชินอ๋องจริงนางก็จะหลุดพ้นจากการข่มเหงของฮองเฮา

                    “เช่นนั้นการดูแลภาษีการเก็บเกี่ยวข้าวปีนี้ เสวี่ยหนิงเจ้าก็รั้งอยู่ที่เถียนชิงเถิด” หย่งเฮ่าตรัสระหว่างทุกคนร่วมโต๊ะอาหาร

                    “หม่อมฉันรับบัญชาเพคะ”

          หยางหมิงเมื่อรู้ว่าเสวี่ยหนิงจะรั้งอยู่ที่เถียนชิงอีกสามเดือนในใจก็ยินดียิ่ง เขาเองเป็นแม่ทัพอยู่ที่ชายแดนแคว้นฉีเช่นนี้ก็จะได้พบนางบ่อยขึ้นแล้ว

          ลี่อินมองสถานการณ์โดยรอบเงียบ ๆ นางคาดเดาความคิดของฮ่องเต้ออก ว่าต้องการใช้โอกาสนี้เปิดทางให้เสวี่ยหนิง