บทที่ 57 นางคงจะเป็นคนโง่

ซ่างกวนซีลุกเดินไปที่หน้าต่าง มองท้องฟ้าที่ยังไม่มีฝนตกแต่ก็มีเสียงฟ้าแลบฟ้าร้องดังมาแล้ว พลางกระซิบเบา ๆ ว่า “ท้องฟ้าในเมืองหลวง ก็ถึงเวลาต้องเปลี่ยนแปลงบ้างแล้ว”

อวี๋เฟยเหยียนมองไปที่ซ่างกวนซีและถามอย่างกระตือรือร้น “ศิษย์พี่เลือกเป้าหมายได้แล้วหรือ?”

ซ่างกวนซีกล่าวว่า “หยางอวิ๋นเฟิง รองเจ้ากรมขุนนาง”

อวี๋เฟยเหยียนคิดว่าซ่างกวนซีวางแผนที่จะค่อย ๆ รวบรวมอำนาจของหกกรมโดยเริ่มทำการแทรกซึมจากกรมขุนนาง

แต่ในทางปฏิบัติจะทำอย่างไรล่ะ?

หยางอวิ๋นเฟิงผู้นี้ มีอะไรที่พิเศษ?

อวี๋เฟยเหยียนกำลังจะถามต่อ แต่จู่ ๆ พ่อบ้านจางก็เดินเข้ามาจากด้านนอก

“ทูลองค์รัชทายาท พระชายาออกไปข้างนอกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” สีหน้าของพ่อบ้านจางมีความกังวล เห็นได้ชัดว่ากำลังวิตกกับบางสิ่ง

ซ่างกวนซีขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเงยหน้ามองท้องฟ้า

แม้เป็นช่วงเย็น แต่ดูเหมือนจะมีฝนตกหนัก

ไม่เพียงแค่ท้องฟ้ามืดสนิท แต่ยังมีฟ้าแลบและฟ้าร้องจากที่ไกล ๆ ด้วย นางออกไปทำอะไรตอนนี้?

ซ่างกวนซีถามว่า “นางบอกหรือไม่ว่าจะไปที่ใด?”

พ่อบ้านจางส่ายหัวเบา ๆ

ครืน! เปรี้ยง!

ฟ้าแลบและฟ้าร้องทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น

อวี๋เฟยเหยียนเห็นเช่นนั้นจึงพูดว่