เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 58 นางกำลังทำอะไรกันแน่?
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-09-24 13:38:25บทที่เกี่ยวข้อง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 59 ความยุติธรรมที่สวรรค์บัญชา
ไม่นานหลังจากนั้น ท้องฟ้าก็ถูกแบ่งครึ่งด้วยสายฟ้าสีม่วงขาวทันใดนั้น แสงสว่างเจิดจ้าส่องสว่างทั่วเมืองหลวงจนค่ำคืนกลายเป็นกลางวันในความมืด เยี่ยนเว่ยฉือกุมมืออย่างตื่นเต้นและชะเง้อคอดูว่าวกระดาษของตัวเองครืน! เปรี้ยง!ฟิ้ว!สายฟ้าฟาดใส่ตรงกลางว่าวพอดิบพอดีแสงสว่างที่เต็มไปด้วยประกายไฟและสายฟ้าไหลมาตามสายว่าวกระดาษแล่นลงตรงหลังคาจวนของซ่างกวนหลีเกิดเสียงดังเปรี้ยงจนหลังคาหลุดกระเด็นออก!ทว่านี่ไม่ใช่ผลลัพธ์สุดท้ายเมื่อหลังคาระเบิด เปลวไฟที่โหมกระหน่ำก็ลุกท่วมเป็นไฟกองใหญ่ในทันที!กลายเป็นฉากอันน่าสยอง!“พระเจ้าช่วย ใครก็ได้ช่วยด้วย จวนถูกฟ้าผ่า!”“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย ไฟไหม้ ไฟไหม้แล้ว!”“รีบไปแจ้งองค์ชายเร็ว! รีบมาช่วยกันดับไฟ!”……จวนที่พำนักขององค์ชายรองตกอยู่ในความสับสนอลหม่านทันทีเยี่ยนเว่ยฉือที่อยู่อีกฝั่งดีดนิ้วและพูดด้วยรอยยิ้ม “สำเร็จแล้ว! ความยุติธรรมที่สวรรค์บัญชา! เท่านี้ซ่างกวนซีก็ไม่ต้องกลัวว่าฮ่องเต้เฒ่าจะทำให้ลำบากใจแล้ว!”เมื่อซ่างกวนซีที่อยู่ในความมืดได้ยินคำพูดนั้น ไม่รู้เหตุใดหัวใจของเขาถึงสั่นไหวที่แท้… ที่แท้นางทุ่มเทแรงกายก็เพื่อระบา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 60 ต้องส่งนางไป
เดิมทีซ่างกวนซีต้องการบังคับให้นางบอกความจริง แต่เมื่อเขาหรี่ตาลงและเห็นรอยขีดข่วนเล็ก ๆ บนมือของเยี่ยนเว่ยฉือ เขาก็พูดไม่ออกขึ้นมาฉับพลันรอยแผลเหล่านี้คงจะเกิดจากการปีนต้นไม้มือของซ่างกวนซีที่ไพล่หลังอยู่กำหมัดแน่น อารมณ์ของเขาซับซ้อนอย่างยิ่งทั้งสองมองหน้ากันอยู่นาน และไม่มีใครเดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรขณะที่เยี่ยนเว่ยฉือทนไม่ไหวกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ ซ่างกวนซีก็พูดว่า “เยี่ยนเว่ยฉือ ข้าส่งเจ้าจากไปดีไหม?”“หา? จากไป?” เยี่ยนเว่ยฉือมองซ่างกวนซีอย่างสงสัยซ่างกวนซีพยักหน้าอย่างจริงจังรอบตัวเขามีแต่อันตราย ทั้งฮองเฮา อันกั๋วกง อ๋องจ่างซิ่นและยังมีบรรดาพี่น้องทุกคนที่ต่างมองเขาเป็นเสี้ยนหนามตอนที่เขาอยู่ในค่ายทหาร เขาต้องเผชิญกับการถูกลอบสังหารนับครั้งไม่ถ้วนตอนนี้ที่กลับมายังเมืองหลวงแล้ว ก็ยังต้องดิ้นรนเดินบนแผ่นน้ำแข็งบาง ๆ โดยเฉพาะพิษกู่เย็นที่อาการเริ่มกำเริบอย่างไม่อยู่กับร่องกับรอยมากขึ้นเรื่อย ๆเขารู้ว่าเวลาของตัวเองเหลือน้อย และเขาแค่อยากทำภารกิจที่ยังไม่เสร็จสิ้นให้สำเร็จโดยเร็วที่สุดและในบรรดาภารกิจทั้งหมดเหล่านี้ ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าเยี่ยนเว่ยฉือ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 61 ถูกลักพาตัว
บุรุษในชุดสีม่วงโบกมือให้เยี่ยนเว่ยฉือมองมาที่รูตรงชายเสื้อคลุมของเขามันดูเหมือนถูกเผาไม่มีผิดเขาเป็นคนของซ่างกวนหลีหรือ?สีหน้าของนางเริ่มมีความกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ตอนนี้นางไม่สามารถเคลื่อนไหวหรือพูดได้ นางได้แต่หวังว่าซ่างกวนซีจะพบสิ่งผิดปกติเกี่ยวกับนางโดยเร็วชายชุดม่วงมองไปทางประตูที่อยู่ด้านหลังนางแล้วพูดต่อ “ข้าว่าสามีของเจ้าดูไม่ค่อยพึงใจในตัวเจ้านะ มากับข้าไหมล่ะ ขอแค่เจ้ามอบร่างกายชดใช้ให้ข้า ก็ถือว่าเจ้าได้ชดใช้ที่ทำให้เสื้อผ้าข้าเสียหาย!”ทันทีที่บุรุษชุดม่วงพูดจบ เขาก็ก้าวไปอุ้มนางขึ้นมาพาดไหล่จากนั้นในขณะที่นางกำลังตกตะลึง เขาก็เดินออกทางประตูแล้วทะยานหนีไป!……หลังจากที่ซ่างกวนซีสั่งให้เตรียมรถเรียบร้อย เขาก็กลับไปที่ห้องหนังสือเพื่อเขียนจดหมายเขาไม่รู้ว่าจะจัดให้เยี่ยนเว่ยฉือไปอยู่ที่ไหนอย่างไรดี แต่เขาต้องส่งนางออกไปให้ได้เยี่ยนเว่ยฉือคิดว่าวิธีการของตนนั้นชาญฉลาด แต่กลับไม่รู้ว่ามันเต็มไปด้วยช่องโหว่แม้แต่คู่แม่ลูกที่อยู่ตรงถนนก็ยังเห็นนางเล่นว่าวกระดาษ หากซ่างกวนหลีตั้งใจจะสืบสวนขึ้นมาจริง ๆ นางจะหนีไปได้อย่างไร?คงไม่พ้นถูกตั้งข้อหาลอบปลงพระชน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 62 แม้แต่สุนัขยังมีจิตสำนึกมากกว่าเขา
ซ่างกวนซีขมวดคิ้ว เขาได้ตระหนักว่าตนมีศัตรูมากมายจนคาดเดาไม่ออกไปชั่วขณะเขารีบหยุดคิดเรื่องนี้และรีบวิ่งตรงเข้าฝ่าสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาเมื่อเห็นเช่นนั้น อวี๋เฟยเหยียนก็ไล่ตามเขาไปพลางพูดว่า “นี่ ศิษย์พี่ รอข้าด้วย แผลของท่านยังไม่หายดี จะให้มันเปียกฝนไม่ได้นะ!”……เช้าวันรุ่งขึ้นในถ้ำแห่งหนึ่งเมื่อเยี่ยนเว่ยฉือตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ข้างนอกก็เป็นเวลารุ่งสางแล้วนางค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและพบว่าตัวเองอยู่ในถ้ำถ้ำแห่งนี้กว้างขวางและอากาศแห้ง ทั้งยังมีหญ้าแห้งบางส่วนถูกโยนเข้าไปด้วยขณะนี้นางนอนอยู่บนหญ้าแห้ง และไม่ไกลกันนั้นก็มีบุรุษชุดสีม่วงที่กำลังนอนหายใจลึกเขาหลับหรือ?เมื่อเห็นคนผู้นี้ เยี่ยนเว่ยฉือก็มีไหวพริบขึ้นมาและลุกขึ้นนั่งอย่างเร่งรีบเมื่อนางลุกขึ้นนั่ง นางก็ได้รู้ว่าจุดฝังเข็มในร่างกายของนางที่ถูกสกัดได้ปลดออกแล้วจนสามารถเคลื่อนไหวไปมาได้แล้วจะรออะไรอยู่ล่ะ? หนีสิ!เยี่ยนเว่ยฉือรีบเดินย้อนกลับไปที่ทางเข้าถ้ำโดยไม่ต้องคิด ทว่าทันทีที่นางไปถึงทางเข้านางก็ตกตะลึง“นะ...นี่มันสูงมากเลย!” เยี่ยนเว่ยฉือมองเหวลึกที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า แล้วก็ได้รู้ว่าถ้ำไม่ได้ตั้งอยู่บนพื้น แ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 63 ข้าน้อยชื่อว่าฮวาอวี๋
เยี่ยนเว่ยฉือสะดุ้งถอยเข้าไปยืนอยู่ข้างในอีกครั้งบุรุษในชุดสีม่วงยิ้มมุมปาก พลางมองนางด้วยความสนใจเยี่ยนเว่ยฉือตวาดด้วยความโกรธ “มองอะไร อย่าคิดว่าจะรังแกข้าได้ง่าย ๆ นะ”นางคว้าหมับที่กำไลของตัวเองตามสัญชาตญาณ ในนั้นมียาพิษที่นางใช้เพื่อป้องกันตัวแน่นอนว่าการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของชายหนุ่มไปได้เขากลอกตาแล้วพูดว่า “ในเมื่อเจ้าไม่อยากแต่งงานกับข้า เช่นนั้นก็มาทำข้อตกลงกัน ว่าอย่างไร?”“ข้อตกลง? ข้อตกลงอะไร?” เยี่ยนเว่ยฉือมองเขาอย่างไม่ไว้ใจชายในชุดสีม่วงพูดพลางบุ้ยปากไปที่ข้อมือของนาง “บอกข้าหน่อยว่าเจ้าได้กำไลรูปทรงประหลาด ๆ นั่นมาจากที่ใด แล้วข้าจะบอกเจ้าเองว่าข้าชื่ออะไร!”เยี่ยนเว่ยฉือกลอกตาใส่เขายกใหญ่ “ประสาท ใครจะไปอยากรู้ชื่อของเจ้า!”“หือ? พูดเช่นนี้ก็ไม่ถูกนะ หากเจ้ารู้ชื่อข้าก็แสดงว่าเราเป็นสหายกัน เพราะเราเป็นเพื่อนกันข้าก็จะไม่ทำร้ายเจ้า บางทีข้าอาจจะช่วยเจ้าได้ด้วยนะ?”เยี่ยนเว่ยฉือกำลังจะบอกว่านางไม่สนใจความช่วยเหลือของเขาแต่ก่อนที่จะพูดออกไปนางก็เห็นหน้าผาที่อยู่ด้านนอกเยี่ยนเว่ยฉือเม้มริมฝีปาก นางต้องการความช่วยเหลือจากค
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 64 กอดจนพี่ชายเจ็บไปหมดแล้ว
เยี่ยนเว่ยฉือรีบกระโดดลงจากตัวเขาและรักษาระยะห่างอย่างรวดเร็วฮวาอวี๋ยืนเท้าเอวมองท่าทางอึดอัดของเยี่ยนเว่ยฉือแล้วพูดติดตลกว่า “แขนก็เล็กขาก็เล็ก แต่แรงเยอะชะมัด กอดจนพี่ชายคนนี้เจ็บไปทั้งตัวแล้ว”เยี่ยนเว่ยฉือกลอกตาใส่เขาด้วยความโกรธ ทำไมหมอนี่ถึงพูดจาน่ารังเกียจเช่นนี้กอดแค่ครู่เดียวเองจะเอาอะไรมาเจ็บ? เขาเป็นกระดาษรึอย่างไร!เยี่ยนเว่ยฉือขมวดคิ้วและพูดว่า “ที่นี่ที่ไหน? ข้าจะกลับแล้ว!”รอบตัวมีแต่ป่า ไม่รู้เลยว่าทิศไหนเป็นทิศไหนฮวาอวี๋กำลังจะตอบ แต่จู่ ๆ หูของเขาก็กระดิกเพราะได้ยินเสียงแปลก ๆเป็นไปตามคาด ผ่านไปครู่หนึ่งเสียงพูดของใครบางคนก็ดังขึ้น“หัวหน้า เมื่อคืนเขากลับมาแล้วจริง ๆ และเขาก็พาคนกลับมาด้วยหนึ่งคน”“รีบไป คราวนี้เราจะปล่อยให้เขาหนีไปไม่ได้เด็ดขาด!”พร้อมกันกับการสนทนาระหว่างบุรุษทั้งสอง มีเสียงฝีเท้าดังก้องมาจากส่วนลึกของป่าสีหน้าของฮวาอวี๋ขรึมลง เขาอดไม่ได้ที่จะสบถออกไป “น่ารำคาญจริง!”จากนั้นเขาก็คว้าเอวของเยี่ยนเว่ยฉือแล้วพานางทะยานขึ้นไปอีกครั้งเยี่ยนเว่ยฉือไม่ตอบสนองอยู่ครู่หนึ่งและอุทานออกมาโดยไม่รู้ตัว “นี่? เจ้าจะพาข้าไปไหน?”ฮวาอวี๋พูดอย่า
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 65 เจ้าแพ้แล้ว จงไปท่องโลกกับข้าซะ
ดูเหมือนฮวาอวี๋จะไม่สนใจคำตอบของนาง เพียงแค่นหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “ยืนอยู่ตรงนี้แล้วนับหนึ่งถึงหนึ่งร้อย พอครบแล้วก็มาจับข้า หากเจ้าชนะ ข้าจะส่งเจ้ากลับบ้าน แต่หากเจ้าแพ้ เจ้าจะต้องเดินทางไปท่องโลกกว้างกับข้า หรือหากถอดผ้าคลุมออกก็ถือว่าเจ้าแพ้เช่นกัน!”หลังจากที่ฮวาอวี๋พูดจบ เขาก็หันกลับไปหาชายชุดดำโดยไม่รอคำตอบของเยี่ยนเว่ยฉือทว่าแววตาของเขาได้เปลี่ยนจากขี้เล่นเจ้าชู้ไปเป็นโหดเหี้ยมอำมหิตชายชุดดำทุกคนต่างตกตะลึงกับสายตาของเขาแต่ฮวาอวี๋พูดเพียงว่า “นับเสียงดัง ๆ!”เยี่ยนเว่ยฉือตื่นเต้นและรีบพูด “หนึ่ง!”เมื่อเสียงนับของเยี่ยนเว่ยฉือดังขึ้น ฮวาอวี๋ก็ทะยานไปหาชายชุดดำกระบี่ยาวแทงไปที่ฮวาอวี๋ แต่ฮวาอวี๋ก็จับปลายกระบี่ด้วยฝ่ามือกึก แกร๊ง!กระบี่ยาวที่แทงเข้าฝ่ามือของฮวาอวี๋ แทนที่มันจะทำร้ายเขา แต่ดาบกลับหักและแตกกระจายหล่นลงพื้น!นี่มันวิชาฝึกตนอะไรกัน? วิชาหนังทองแดงกระดูกเหล็กกล้ารึ??ชายชุดดำตกใจมาก แต่ก็สายเกินไปที่จะวิ่งหนีฮวาอวี๋คว้าคอชายชุดดำและบีบอย่างแรง สุดท้ายก็หักคอของเขาดังกร๊อบทันทีต่อจากนั้นก็เกิดการต่อสู้อย่างดุเดือด เลือดกระเซ็นไปทั่วชายชุดดำซ่อน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 66 ไอ้จรรยาบรรณแพทย์บ้า ๆ นี่นะ
เยี่ยนเว่ยฉือก้าวเดินต่อไปอย่างไรก็ตาม นางก็อดใจไม่ไหวที่จะหยุดลงอีกครั้งชายคนนั้นดูเหมือนจะไม่มีเจตนาร้ายใด ๆ เมื่อครู่ที่เขาฆ่าคน เขายังปิดตานางไว้ด้วยซ้ำ จากรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้แล้วว่าเขาไม่ต้องการทำร้ายนางและ… ดูเหมือนเขาจะรู้จักกำไลประหลาดบนมือของนางด้วยเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เยี่ยนเว่ยฉือก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “เจ้า... เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่ ข้า... ข้าไปแล้วนะ!”สิ่งที่ตอบกลับเยี่ยนเว่ยฉือก็คือความเงียบอันยาวนานเยี่ยนเว่ยฉือลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็อดใจไม่ไหว ถอดผ้าปิดหน้าออกทันทีที่นางหันกลับไปมอง นางก็เห็นฮวาอวี๋ที่นอนสลบอยู่บนพื้น ในขณะนี้ มุมปากของเขายังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุดเยี่ยนเว่ยฉือเบิกตาโต วิ่งไปหาฮวาอวี๋พร้อมกับพูดด้วยความโกรธ “บ้าเอ๊ย ไอ้จรรยาบรรณแพทย์ของฉันนี่นะ!”ในที่สุดนางก็ทำใจมองดูคนตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้เยี่ยนเว่ยฉือวิ่งกลับไปหาฮวาอวี๋แต่กลับพบว่าฮวาอวี๋ไม่ได้หมดสติไปโดยสิ้นเชิง เพียงแต่ทันทีที่เขาเอ่ยปากพูด เลือดก็ไหลออกมาเต็มปากเยี่ยนเว่ยฉือขมวดคิ้ว “เจ้า... เจ้าไม่ได้เก่งกาจนักหรืออย่างไร ข้าจะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24
บทล่าสุด
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 285 ละครดี ๆ
“จะให้ไปที่ห้องบัญชีโดยตรงหรือ?” ฝูกวงถามซ้ำเยี่ยนเว่ยฉือยังคงส่ายหัว “ข้าไม่ได้กลับจวนผิงอี้โหวมานานแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ว่าข้าไม่รู้ว่าห้องบัญชีอยู่ห้องไหน ถึงแม้ข้าจะรู้ ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาเก็บตั๋วเงินไว้ที่ไหนอีก”“พูดมาก เจ้าอยากตายหรือไร?” ฝูกวงขู่เยี่ยนเว่ยฉือถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “โอ๊ย อย่าใจร้อนสิ นี่ เราไปที่เรือนหลังนั้นกัน!”เยี่ยนเว่ยฉือชี้ไปที่เรือนหลังหนึ่งฝูกวงจับเอวของเยี่ยนเว่ยฉือ พานางกระโดดไปที่เรือนหลังนั้นทั้งสองซ่อนตัวอยู่บนหลังคา ฝูกวงกำลังจะถามว่านี่เป็นเรือนพักของใคร แต่ก็รู้สึกว่ามีคนเข้ามาใกล้เขาจับหัวเยี่ยนเว่ยฉือกดลง ทั้งสองนอนราบไปกับร่มเงาของหลังคา“อย่าขยับ มีคนมา!”ฝูกวงบอกอย่าขยับ เยี่ยนเว่ยฉือยิ่งอยากขยับเข้าไปใหญ่เพราะนางรู้ว่าคืนนี้ต้องมีคนมาที่นี่แน่เยี่ยนเว่ยฉือพยายามเงยหน้า ฝูกวงก็กดหัวนางลงอย่างแรงเยี่ยนเว่ยฉือพูดอย่างหมดหนทาง “เป็นลู่อู๋!”“ลู่อู๋?” ฝูกวงปล่อยมือ มองเยี่ยนเว่ยฉืออย่างสงสัยเยี่ยนเว่ยฉือทำท่าบอกให้เงียบครู่ต่อมาทั้งสองเห็นลู่อู๋ลงมาที่หลังคาฝั่งตรงข้ามเขาดูระมัดระวัง ค่อย ๆ เปิดกระเบื้องออก มองลอดเ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 284 ขอเงินตรง ๆ
ฝูกวงไม่เชื่อนาง พูดเสียงเย็นชา “เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ? ไม่ต้องพูดถึงว่าซ่างกวนซีจะยอมจ่ายเงินให้เจ้าหรือไม่ แค่ปล่อยเจ้ากลับไป จะจับเจ้าอีกครั้งก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว!”“เช่นนั้นเจ้าจะเอาอย่างไร? ข้าบอกแล้วว่าไม่มีเงินจริง ๆ!” เยี่ยนเว่ยฉือเอ่ยอย่างหมดหนทางฝูกวงฮึดฮัด “ง่ายมาก ขายเจ้าไปที่หอลมวสันต์ห่างไปสิบหลี่บนถนนหยางโจว ด้วยรูปร่างหน้าตาของเจ้า หาเงินหนึ่งหมื่นตำลึงก็ไม่ใช่เรื่องยาก”เยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้าง กล่าวอย่างไม่เชื่อ “เจ้าก็เป็นมือสังหาร เหตุใดมาทำธุรกิจค้าประเวณีได้!”“บังอาจ!” ฝูกวงดุเสียงเย็นชาเยี่ยนเว่ยฉือเบ้ปาก “งั้น...ข้าเขียนจดหมายถึงองค์รัชทายาทได้หรือไม่?”“ไม่ได้! ซ่างกวนซีฉลาดออกปานนั้น ข้าไม่อยากมีเรื่อง!”เยี่ยนเว่ยฉือถึงกับพูดไม่ออก‘ไอ้บ้านี่ ต้องให้นางควักเงินหมื่นตำลึงออกมาเองสินะ?’นั่นจะเป็นไปได้เช่นไร ต่อให้มีข้าก็ต้องกลับไปหาวิธี ไม่ใช่อยู่ดี ๆ เอาออกมาได้เลยทันทีนางไม่ได้มีพลังวิเศษเสียหน่อยขณะที่เยี่ยนเว่ยฉือกำลังกังวลใจฝูกวงพูดเสียงเย็นชา “ดูเหมือนเจ้าจะคิดหาวิธีที่ดีไม่ได้แล้ว เช่นนั้นก็ไปกับข้าเถอะ ขายเจ้าไป ได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 283 ลักพาตัว
ซ่างกวนซีพยักหน้า บอกให้ฉินเซียงหรูไปพักผ่อนได้แล้วหลังจากฉินเซียงหรูจากไป ซ่างกวนซีเงยหน้ามองแสงจันทร์ แต่ในใจอดคิดถึงลู่อู๋ไม่ได้ว่าเขาจะไปหาท่านหญิงหมิงหยางจริงหรือไม่?แท้จริงแล้ว ตอนนี้มีคนอีกคนที่สงสัยมากกว่าซ่างกวนซีนั่นก็คือเยี่ยนเว่ยฉือ ผู้วางแผนการนี้นั่นเองนางอยากเห็นผลลัพธ์ของแผนการตนเองมากกว่าใคร ๆเยี่ยนเว่ยฉือถอนหายใจ มองดวงจันทร์ “เสียดายจริง โลกนี้ไม่มีกล้องถ่ายรูป ไม่เช่นนั้นจะได้ถ่ายภาพท่านหญิงหมิงหยางกับลู่อู๋ต่อสู้กันแปดร้อยยก แล้วพิมพ์ออกมาหนึ่งหมื่นชุดแจกจ่ายออกไป จะสาแก่ใจแค่ไหนนะ! จุ๊ ๆ!”“กล้องถ่ายรูป คืออะไรกัน?” เสียงใสไพเราะดังขึ้นจากด้านหลังอย่างกะทันหันเสียงนี้เหมือนเสียงสะท้อนในภูเขา ทำให้แยกไม่ออกว่ามาจากทิศทางไหนเยี่ยนเว่ยฉือตัวแข็งทื่อ รีบหันไปมองด้านหลัง แต่ก็เห็นเพียงเงาสีขาวที่พุ่งเข้ามาหาปัง!นางถูกสกัดจุดอีกแล้วครั้งนี้ไม่เพียงแต่ขยับไม่ได้ ยังพูดไม่ได้อีกด้วยเยี่ยนเว่ยฉือมองคนที่บุกเข้ามาอย่างตื่นตระหนก พบว่าเป็นฝูกวง มือสังหารชุดขาวทองคำเวรกรรมแท้ ๆ!นางดวงซวยอะไรขนาดนี้ เพิ่งจัดการลู่อู๋ให้พ้นตัวไปหมาด ๆ ก็มาเจอฝูกวงอีกแ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 282 เติมพิษ
เขารีบถอยหลัง หลบหลีกการเคาะของธนูเขาเห็นปลายธนูที่เปล่งแสงเย็นยะเยือกในมือของเยี่ยนเว่ยฉือ สุดท้ายก็ไม่มีความกล้าที่จะแทงตัวเองแม้เพียงสองรูดังนั้นจึงหันหลังแล้วรีบหนีไป!จนกระทั่งลู่อู๋จากไป อวี๋เฟยเหยียนจึงอดไม่ได้ที่จะถาม “พี่สะใภ้ เขาถูกพิษจริงหรือ? ยาแก้พิษอยู่ที่ท่านหญิงหมิงหยางจริงหรือ?”ฉินเซียงหรูที่อยู่ข้าง ๆ ก็รู้สึกไม่สมเหตุสมผลเช่นกันต่างคนต่างมองไปที่เยี่ยนเว่ยฉือด้วยความอยากรู้เยี่ยนเว่ยฉือหัวเราะเบา ๆ “ข้าหลอกเขาน่ะสิ ใครจะเอายาแก้พิษไปไว้ที่คนอื่นกัน แล้วข้าก็ไม่ได้ติดต่อกับท่านหญิงหมิงหยางมานานแล้ว”“อะไรกัน?” อวี๋เฟยเหยียนเบิกตากว้าง “เช่นนั้นเขาจะตายหรือไม่?”เยี่ยนเว่ยฉือส่ายหน้า “ไม่ตายหรอก ข้าแค่ให้ยาปลุกกำหนัดชนิดเรื้อรังเขาไปนิดหน่อย ของแบบนี้ถ้าโดนแล้วจะอดทนอยู่ได้เจ็ดวันกว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้ หากเขาหาคนมาร่วมรักได้ทันเวลาก็จะรู้สึกสบายตัวขึ้น!”“เรื้อ...รัง?” อวี๋เฟยเหยียนไม่เคยได้ยินมาก่อนฉินเซียงหรูที่อยู่ข้าง ๆ รู้สึกสนุกมาก รีบถาม “แม่นางเยี่ยนมีฝีมือ แต่เจ็ดวันแรกผ่านไป วันนี้เขาได้ระบายความใคร่แล้ว เจ็ดวันต่อไปจะทำอย่างไร?”เยี่ยนเว่ย
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 281 อึ้งโดยสมบูรณ์
ซ่างกวนซีอุ้มนางไว้ พูดว่ากล่าวด้วยน้ำเสียง “ต่อไปนี้เจ้าอยากทำอะไรก็ทำได้ มีเงื่อนไขเดียวคือห้ามโกหก และห้ามกระทำการโดยพลการ”นั่นหมายความว่า ไม่ว่านางจะทำอะไร ก็ต้องรายงานเขาล่วงหน้าก่อนตอนนี้นางอยู่ในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ซ้ำยังถูกชายหนุ่มรูปงามกอดอยู่ในอ้อมแขนชายหนุ่มรูปงามผู้นั้นก็คือสามีของนางเองเยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกว่าหากนางปฏิเสธ ต่อไประยะห่างระหว่างกันอาจจะกลายเป็นติดลบนางไม่ต้องการแบบนั้น! นางแค่...ยังคิดไม่ตกเท่านั้นเอง!เยี่ยนเว่ยฉือพิงอยู่บนอกของซ่างกวนซี พยักหน้าเบา ๆ เหมือนแมวน้อยเชื่อง ๆ ตัวหนึ่ง “ทราบแล้วเจ้าค่ะ ต่อไปนี้ข้าจะไม่โกหกอีกแล้ว”ซ่างกวนซีหัวเราะอย่างเหนื่อยหน่าย จะให้เชื่อนางได้อย่างไรกัน!…… ห้องโถงด้านหน้าเมื่อซ่างกวนซีพาเยี่ยนเว่ยฉือกลับมาที่ห้องโถงด้านหน้าอีกครั้ง ท้องฟ้าก็มืดมนแล้วแต่บรรดาชายหนุ่มทั้งสามคนในห้องโถงหน้ายังไม่จากไปไหนอวี๋เฟยเหยียนมองไปที่ซ่างกวนซีและเยี่ยนเว่ยฉือ พบว่าทั้งสองมีสีหน้าแปลก ๆดูเหมือนว่าซ่างกวนซีจะไม่โกรธแล้ว ใบหน้าสงบเรียบเฉยแต่ทำไมใบหน้าและใบหูของเยี่ยนเว่ยฉือถึงแดงก่ำ หรือถูกซ่างกวนซีทารุณหนัก?“จุ๊
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 280 เอวบางร่างอรชร ผิวนวลเนียนยิ่งกว่าหิมะ
เห็นเยี่ยนเว่ยฉือสายตาเป็นประกายวาววับดุจหยาดน้ำค้าง ซ่างกวนซีก็รู้ได้ทันทีว่านางกำลังโกหกอยู่ในใจเป็นแน่แท้และเช่นนั้นเอง เยี่ยนเว่ยฉือก็เอ่ยตอบออกมาว่า “ก็...ก็เก็บไว้กับตัวอย่างไรล่ะ เพียงแต่ว่าข้าชำนาญกว่าคนทั่วไป ท่านเคยได้ยินเรื่อง ‘มือวิเศษ’ หรือไม่? สมัยก่อนข้าเลี้ยงหมู ชีวิตแสนจะน่าเบื่อหน่าย จึงได้ไปเรียนวิชาลักขโมยจากนักเวทมายา รู้ไว้ใช่ว่า… อ๊ะ!”ยังไม่ทันได้พูดจบ ซ่างกวนซีก็ใช้ฝ่ามือหวดไปที่นางทันทีกระแสลมปราณอันทรงพลังพุ่งเข้าใส่ เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว และฉับพลันนั้น ผ้ายาวสีขาวที่นางสวมอยู่ก็กลายเป็นเศษผ้ากระจัดกระจายลงสู่พื้นโอ้ แม่เจ้า!นี่มันฝีมือการถอดเสื้อผ้าอันหาที่เปรียบมิได้ในแผ่นดินบัดนี้ เยี่ยนเว่ยฉือเหลือเพียงผ้าบาง ๆ ที่ปิดบังความงามไว้ได้เพียงน้อยนิดสายลมหนาวพัดโชยมา แม้ร่างกายนางไม่อาจเคลื่อนไหว แต่ก็อดที่จะตัวสั่นไม่ได้การสั่นไหวเล็กน้อยนั้น ทำให้ความงามบางส่วนปรากฏออกมาเมื่อได้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งอันงดงาม ซ่างกวนซีก็ร้อนรุ่มในดวงตา รีบเบี่ยงสายตาไปทางอื่นเขาเพียงแต่ไม่ปรารถนาจะฟังเยี่ยนเว่ยฉือพูดโกหก จึงควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 279 ความจริงก็อยากฟัง เสื้อผ้าก็อยากถอด
การกระทำเช่นนี้ทำให้เยี่ยนเว่ยฉือรู้ว่าซ่างกวนซีไม่ได้ขู่เล่น ๆแต่จะลงโทษนางจริง ๆ!ซ่างกวนซีใช้นิ้วเรียวสวยเปิดปกเสื้อของเยี่ยนเว่ยฉือเบา ๆ สีหน้าเรียบเฉย ถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "เหตุใดลู่อู๋จึงมาหาเจ้า?""เพ... เพราะ... เขา... เขา..." เยี่ยนเว่ยฉืออ้ำอึ้ง ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรขณะที่นางลังเลอยู่นั้น เสื้อคลุมตัวนอกก็ถูกดึงออกเยี่ยนเว่ยฉือกล่าวอย่างร้อนรน "ฝ่าบาท ข้ายังไม่ได้พูดเลย!"ซ่างกวนซีตอบอย่างใจเย็น "ตอบช้า ก็ต้องถอด"สิ้นคำ ซ่างกวนซีก็ปลดเชือกเสื้อตัวในของนางอีกไม่นานก็จะถึงฤดูร้อนแล้ว สวมเสื้อผ้าบางน้อยชิ้น หากถอดต่อไปเช่นนี้ ไม่กี่คำถาม นางก็คงจะเปลือยเปล่าเสื้อตัวในเปิดออก เผยให้เห็นเสื้อตัวในสีขาวในที่สุดเยี่ยนเว่ยฉือก็ทนไม่ไหว "เขามาหาข้าเพื่อขอยาถอนพิษ!"มือที่กำลังจะถอดเสื้อผ้าของซ่างกวนซีหยุดชะงัก มองนาง แล้วถามต่อ "เขาโดนพิษเมื่อใด? โดนพิษอะไร? เจ้าใช้พิษกับเขาอย่างไร?"เยี่ยนเว่ยฉือมีสีหน้าลำบากใจ "เรื่อง... เรื่องนี้พูดแล้วยาว..."พรึ่บ!ซ่างกวนซีดึงเสื้อตัวในของนางออกโดยไม่ลังเลตอนนี้บนร่างของเยี่ยนเว่ยฉือเหลือเพียงเสื้อตัวในสีขาว และตู้โตวสี
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 278 ฝ่าบาท เล่นอะไรน่าตื่นเต้นเช่นนี้?
เยี่ยนเว่ยฉือก็รู้ว่าคำพูดของตนเองฟังไม่ขึ้นนางยิ้มแห้งๆ แล้วหันไปมองลู่อู๋ เลียนแบบน้ำเสียงของซ่างกวนซีข่มขู่ "เจ้า คอยดูเถอะ!"คนสารเลวนี่ กล้ามาเคาะประตูในเวลากลางวันแสกๆ ไม่ใช่จงใจมาขัดขวางนางหรือ?หากนางผ่านด่านซ่างกวนซีไม่ได้ นางก็จะไม่ปล่อยให้ลู่อู๋ผ่านวันนี้ไปได้เช่นกัน! ฮึ่ม!ลู่อู๋เห็นดังนั้นก็อยากจะร้องไห้ "นาง... นางพูดความจริง ข้า... ข้าหมายปองท่านหญิงหมิงหยางจริงๆ ถึงแม้ว่านางจะแก่ไปหน่อย ผิวเหี่ยวไปหน่อย นิสัยดุร้ายไปหน่อย เอวหนาขาใหญ่ ไปหน่อย แต่ข้าชอบแบบนี้! มี... มีความอบอุ่นเหมือนมารดา!"ทุกคน "...""ฮ่า ๆ ๆ ๆ! ฮ่า ๆ ๆ ๆ!" อวี๋เฟยเหยียนหัวเราะลั่น ราวกับได้ยินเรื่องตลกที่สุดในโลกเยี่ยนเว่ยฉือก็ตกตะลึง ครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้า "เจ้าโง่ไปหน่อย แต่ก็ยังพอมีไหวพริบ สอนได้!"ฉินเซียงหรูมองซ่างกวนซีที่มีสีหน้ามืดครึ้ม แล้วยิ้มแย้ม "อยู่ข้างกายท่านช่างน่าสนุกสนานยิ่งนัก! สนุกกว่าตอนอยู่ในค่ายทหารเสียอีก!"ซ่างกวนซีถอนหายใจยาว รู้สึกว่าการสั่งสอนเยี่ยนเว่ยฉือคนเดียวยังปวดเศียรเวียนเกล้ายิ่งกว่าการจัดการกองทัพเขาไม่กล่าวสิ่งใด ลุกขึ้นยืน เดินไปหาเยี่ยนเว่ยฉ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 277 ทำหน้าที่แม่สื่อ
"เอ่อ เพราะว่า..." ลู่อู๋มองซ่างกวนซี ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร จึงได้แต่หันไปขอความช่วยเหลือจากเยี่ยนเว่ยฉืออีกครั้งเยี่ยนเว่ยฉือก็รู้สึกว่าปัญหายิ่งยากขึ้นเรื่อย ๆซ่างกวนซีเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ นั่งลงบนบัลลังก์ มองเยี่ยนเว่ยฉืออย่างใจเย็น แล้วเอ่ยถาม "เพราะเหตุใด?"ลู่อู๋มองเยี่ยนเว่ยฉือ "เพราะว่า...""ข้าถามเจ้า เจ้าจ้องมองพระชายาด้วยเหตุใด?" ซ่างกวนซีตรัสถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาลู่อู๋มีสีหน้าลำบากใจ เขาไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรหากพูดความจริง ก็คงจะทำให้เยี่ยนเว่ยฉือขุ่นเคือง ตอนนี้ชีวิตของเขาอยู่ในกำมือของเยี่ยนเว่ยฉือ เขาจะกล้าทำให้นางขุ่นเคืองได้อย่างไร?แต่หากไม่พูดความจริง วันนี้เขาจะออกจากจวนรัชทายาทได้หรือ?ลู่อู๋ยังคงอ้ำอึ้ง "เพราะว่า...""เพราะเขาอยากให้ข้าทำหน้าที่แม่สื่อ!" เยี่ยนเว่ยฉือกล่าวออกมา ทำเอาทุกคนตกตะลึง"อะ... อะไรนะ?" อวี๋เฟยเหยียนเบิกตากว้าง มองเยี่ยนเว่ยฉือฉินเซียงหรูก็ตกตะลึง ถ้วยชาในมือเกือบหลุดซ่างกวนซีขมวดคิ้ว มองเยี่ยนเว่ยฉือที่กำลังพูดจาเหลวไหลเยี่ยนเว่ยฉือใช้ศอกกระทุ้งลู่อู๋ "รีบพูดสิ ใช่หรือไม่?"ลู่อู๋รู้สึกว่าไม่มีทางเลือก จึงได้แต่พยักหน
