Share
บทที่ 63 ข้าน้อยชื่อว่าฮวาอวี๋
Related chapter
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 64 กอดจนพี่ชายเจ็บไปหมดแล้ว
เยี่ยนเว่ยฉือรีบกระโดดลงจากตัวเขาและรักษาระยะห่างอย่างรวดเร็วฮวาอวี๋ยืนเท้าเอวมองท่าทางอึดอัดของเยี่ยนเว่ยฉือแล้วพูดติดตลกว่า “แขนก็เล็กขาก็เล็ก แต่แรงเยอะชะมัด กอดจนพี่ชายคนนี้เจ็บไปทั้งตัวแล้ว”เยี่ยนเว่ยฉือกลอกตาใส่เขาด้วยความโกรธ ทำไมหมอนี่ถึงพูดจาน่ารังเกียจเช่นนี้กอดแค่ครู่เดียวเองจะเอาอะไรมาเจ็บ? เขาเป็นกระดาษรึอย่างไร!เยี่ยนเว่ยฉือขมวดคิ้วและพูดว่า “ที่นี่ที่ไหน? ข้าจะกลับแล้ว!”รอบตัวมีแต่ป่า ไม่รู้เลยว่าทิศไหนเป็นทิศไหนฮวาอวี๋กำลังจะตอบ แต่จู่ ๆ หูของเขาก็กระดิกเพราะได้ยินเสียงแปลก ๆเป็นไปตามคาด ผ่านไปครู่หนึ่งเสียงพูดของใครบางคนก็ดังขึ้น“หัวหน้า เมื่อคืนเขากลับมาแล้วจริง ๆ และเขาก็พาคนกลับมาด้วยหนึ่งคน”“รีบไป คราวนี้เราจะปล่อยให้เขาหนีไปไม่ได้เด็ดขาด!”พร้อมกันกับการสนทนาระหว่างบุรุษทั้งสอง มีเสียงฝีเท้าดังก้องมาจากส่วนลึกของป่าสีหน้าของฮวาอวี๋ขรึมลง เขาอดไม่ได้ที่จะสบถออกไป “น่ารำคาญจริง!”จากนั้นเขาก็คว้าเอวของเยี่ยนเว่ยฉือแล้วพานางทะยานขึ้นไปอีกครั้งเยี่ยนเว่ยฉือไม่ตอบสนองอยู่ครู่หนึ่งและอุทานออกมาโดยไม่รู้ตัว “นี่? เจ้าจะพาข้าไปไหน?”ฮวาอวี๋พูดอย่า
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 65 เจ้าแพ้แล้ว จงไปท่องโลกกับข้าซะ
ดูเหมือนฮวาอวี๋จะไม่สนใจคำตอบของนาง เพียงแค่นหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “ยืนอยู่ตรงนี้แล้วนับหนึ่งถึงหนึ่งร้อย พอครบแล้วก็มาจับข้า หากเจ้าชนะ ข้าจะส่งเจ้ากลับบ้าน แต่หากเจ้าแพ้ เจ้าจะต้องเดินทางไปท่องโลกกว้างกับข้า หรือหากถอดผ้าคลุมออกก็ถือว่าเจ้าแพ้เช่นกัน!”หลังจากที่ฮวาอวี๋พูดจบ เขาก็หันกลับไปหาชายชุดดำโดยไม่รอคำตอบของเยี่ยนเว่ยฉือทว่าแววตาของเขาได้เปลี่ยนจากขี้เล่นเจ้าชู้ไปเป็นโหดเหี้ยมอำมหิตชายชุดดำทุกคนต่างตกตะลึงกับสายตาของเขาแต่ฮวาอวี๋พูดเพียงว่า “นับเสียงดัง ๆ!”เยี่ยนเว่ยฉือตื่นเต้นและรีบพูด “หนึ่ง!”เมื่อเสียงนับของเยี่ยนเว่ยฉือดังขึ้น ฮวาอวี๋ก็ทะยานไปหาชายชุดดำกระบี่ยาวแทงไปที่ฮวาอวี๋ แต่ฮวาอวี๋ก็จับปลายกระบี่ด้วยฝ่ามือกึก แกร๊ง!กระบี่ยาวที่แทงเข้าฝ่ามือของฮวาอวี๋ แทนที่มันจะทำร้ายเขา แต่ดาบกลับหักและแตกกระจายหล่นลงพื้น!นี่มันวิชาฝึกตนอะไรกัน? วิชาหนังทองแดงกระดูกเหล็กกล้ารึ??ชายชุดดำตกใจมาก แต่ก็สายเกินไปที่จะวิ่งหนีฮวาอวี๋คว้าคอชายชุดดำและบีบอย่างแรง สุดท้ายก็หักคอของเขาดังกร๊อบทันทีต่อจากนั้นก็เกิดการต่อสู้อย่างดุเดือด เลือดกระเซ็นไปทั่วชายชุดดำซ่อน
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 66 ไอ้จรรยาบรรณแพทย์บ้า ๆ นี่นะ
เยี่ยนเว่ยฉือก้าวเดินต่อไปอย่างไรก็ตาม นางก็อดใจไม่ไหวที่จะหยุดลงอีกครั้งชายคนนั้นดูเหมือนจะไม่มีเจตนาร้ายใด ๆ เมื่อครู่ที่เขาฆ่าคน เขายังปิดตานางไว้ด้วยซ้ำ จากรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้แล้วว่าเขาไม่ต้องการทำร้ายนางและ… ดูเหมือนเขาจะรู้จักกำไลประหลาดบนมือของนางด้วยเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เยี่ยนเว่ยฉือก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “เจ้า... เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่ ข้า... ข้าไปแล้วนะ!”สิ่งที่ตอบกลับเยี่ยนเว่ยฉือก็คือความเงียบอันยาวนานเยี่ยนเว่ยฉือลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็อดใจไม่ไหว ถอดผ้าปิดหน้าออกทันทีที่นางหันกลับไปมอง นางก็เห็นฮวาอวี๋ที่นอนสลบอยู่บนพื้น ในขณะนี้ มุมปากของเขายังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุดเยี่ยนเว่ยฉือเบิกตาโต วิ่งไปหาฮวาอวี๋พร้อมกับพูดด้วยความโกรธ “บ้าเอ๊ย ไอ้จรรยาบรรณแพทย์ของฉันนี่นะ!”ในที่สุดนางก็ทำใจมองดูคนตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้เยี่ยนเว่ยฉือวิ่งกลับไปหาฮวาอวี๋แต่กลับพบว่าฮวาอวี๋ไม่ได้หมดสติไปโดยสิ้นเชิง เพียงแต่ทันทีที่เขาเอ่ยปากพูด เลือดก็ไหลออกมาเต็มปากเยี่ยนเว่ยฉือขมวดคิ้ว “เจ้า... เจ้าไม่ได้เก่งกาจนักหรืออย่างไร ข้าจะ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 67 ศิษย์พี่ใหญ่ต้องเข้าใจผิดแน่
“อ๊าก…” ใบหน้าของฮวาอวี๋ซีดขาว รูม่านตาเบิกกว้าง มองไปที่เยี่ยนเว่ยฉือเยี่ยนเว่ยฉือรีบกดไหล่ของเขาไว้ พูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด “ข้ารู้ว่ามันเจ็บมาก แต่ข้าไม่มีผงยาชา เจ้าต้องอดทนเอาไว้ หากไม่รีบถอนอาวุธลับนี้ออก เลือดของเจ้าจะไหลจนหมดตัว!”ฮวาอวี๋หอบหายใจถี่ อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ยังไม่ทันได้เอ่ยปากก็หมดสติไปอีกครั้งเยี่ยนเว่ยฉือถอนหายใจ ดีแล้ว ดีแล้ว เขาหมดสติไปแล้ว จะได้ไม่รู้สึกเจ็บปวดมากนัก”จากนั้นเยี่ยนเว่ยฉือก็ช่วยฮวาอวี๋ถอนตะปูตอกหทัยต่อไปขณะที่นางกำลังยุ่งอยู่กับการช่วยชีวิตคน ซ่างกวนซีก็พาอวี๋เฟยเหยียนและเย่เทียนซูมาด้วย กำลังร้อนใจอยู่กับการตามหานางเย่เทียนซูปาดเหงื่อบนหน้าผาก ขมวดคิ้ว “เมื่อคืนนี้ฝนตกหนักมาก ไม่มีร่องรอยใด ๆ เลย เราตามหามานานขนาดนี้แต่ก็ยังไร้วี่แวว หรือว่าเรามาผิดทาง?”อวี๋เฟยเหยียนส่ายหน้า “ไม่หรอก มีเพียงทหารยามที่ประตูเมืองทางเหนือเท่านั้น ที่กล่าวว่าเห็นเงาดำพุ่งออกไปหลังจากเวลาฟ้ามืด เวลานั้นใกล้เคียงกับเวลาที่เยี่ยนเว่ยฉือหายตัวไปพอดี พวกเขาต้องไปทางนี้... หือ?”อวี๋เฟยเหยียนพูดไม่ทันจบ ซ่างกวนซีก็รีบมองไปทางเขา “เป็นอะไรไป?”อวี๋เฟ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 68 คนป่าเถื่อน?
ครู่ต่อมา เยี่ยนเว่ยฉือขมวดคิ้ว พลางกล่าวว่า “เขามีไข้อีกแล้ว ทั้งที่กินยาแล้วแท้ ๆ เหตุใดยังเป็นไข้ซ้ำอีก?”“ก็เพราะเจ้าไง!” อวี๋เฟยเหยียนมีสีหน้าไม่ดีนัก “เจ้าหายออกไปกลางดึก ทำให้พวกเราสามพี่น้องต้องตามหาเจ้าทั้งคืน ข้ากับเทียนซูไม่เป็นไร แต่ศิษย์พี่ใหญ่ยังไม่หายจากบาดแผลเก่า เมื่อคืนยังตากฝนตลอดทั้งคืน เจ้าจะโทษใครได้อีกนอกจากตนเอง?”เยี่ยนเว่ยฉือชะงักเล็กน้อย มองไปทางซ่างกวนซีด้วยความประหลาดใจหากนางจำไม่ผิด เมื่อวานซ่างกวนซีเป็นผู้ไล่นางออกไปนี่แล้วเหตุใดถึงต้องตามหานางด้วยเล่า?มิหนำซ้ำยังทำแม้กระทั่งตากฝนตามหานางอีกเยี่ยนเว่ยฉือเม้มริมฝีปาก ในใจรู้สึกสับสนเย่เทียนซูเห็นดังนั้น จึงเอ่ยขัดจังหวะเพื่อให้เรื่องจบลง “โอ้ เอาเถอะ เอาเถอะ อย่าเพิ่งวิวาทกันเลย กลับไปคุยกันที่จวนก่อนดีกว่า”เย่เทียนซูยิ้มให้เยี่ยนเว่ยฉือ เลิกคิ้วถาม “สวัสดี แม่นาง ข้าชื่อเย่เทียนซู เป็นศิษย์น้องสามขององค์รัชทายาท”เยี่ยนเว่ยฉือกระตุกมุมปาก พยายามยิ้มตอบอย่างสุภาพ กระนั้นก็คลี่ยิ้มไม่ออกอวี๋เฟยเหยียนแบกซ่างกวนซีไว้บนหลัง ตั้งท่าจะจากไปเยี่ยนเว่ยฉือเห็นดังนั้นจึงรีบร้องทัดทาน “ประเดี๋ยวก่อ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 69 บังอาจ!
เยี่ยนเว่ยฉือน่าจะกลับมาที่จวนรัชทายาทพร้อมกับเขา และดูเหมือนว่านางจะไม่ได้อาบน้ำหรือเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย คอยเฝ้าอยู่ข้างเขาตลอดเวลาบนโต๊ะข้างเตียงมีอ่างน้ำเย็น เตาดินเผาเล็ก ๆ ที่มีหม้อยาวางอยู่ ในมืออีกข้างของเยี่ยนเว่ยฉือมีผ้าเช็ดหน้าที่แห้งไปแล้วครึ่งหนึ่งสิ่งเหล่านี้ล้วนบอกกับซ่างกวนซีว่า... นางคอยดูแลเขาตลอดทั้งคืนซ่างกวนซีเฝ้ามองเยี่ยนเว่ยฉือด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน อดคิดไม่ได้ว่า ‘ในเมื่อเจ้ามีใจให้ผู้อื่น แล้วเหตุใดจึงแสดงความเอาใจใส่ต่อหน้าข้าอยู่เสมอ ตำแหน่งชายาของรัชทายาทมีความสำคัญสำหรับเจ้ามากเพียงนั้นเชียวหรือ? รู้หรือไม่ว่าเบื้องหลังตำแหน่งชายาของรัชทายาทนั้นไม่ใช่ความรุ่งโรจน์ชั่วชีวิต แต่เป็นเหวลึกนับหมื่นจั้ง’ซ่างกวนซีชักมือกลับอย่างช่วยไม่ได้ การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ทำให้เยี่ยนเว่ยฉือที่หลับอยู่สะดุ้งตื่นเยี่ยนเว่ยฉือเด้งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ มองไปที่ซ่างกวนซีด้วยความกังวลดวงตากลมโตที่ยังคงไม่หายงัวเงียคู่นั้นแฝงไปด้วยความสับสนและความห่วงใยเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาของนางเช่นนี้ ซ่างกวนซีก็ยากที่จะจินตนาการได้ว่าหญิงสาวคนนี้มีชายอื่นอยู่ในใจเพราะดูเห
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 70 ปากเป็นอวัยวะที่แข็งที่สุด
ซ่างกวนซียังคงฝืนไม่มองเยี่ยนเว่ยฉือ แต่อย่างไรก็ตาม มือซ้ายที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อกลับกำแน่นโดยไม่รู้ตัวเยี่ยนเว่ยฉือเห็นดังนั้นจึงพยักหน้า “ได้ เช่นนั้นข้าขอตัว!”เยี่ยนเว่ยฉือโยนผ้าเช็ดหน้าในมือลงบนพื้น แล้วก้าวฉับ ๆ ไปที่ประตูซ่างกวนซีรีบเงยหน้ามองตามแผ่นหลังของนาง ทว่าคำว่า ‘อย่าไป’ กลับไม่หลุดลอดออกมาจากริมฝีปากเขาไม่มีความสามารถที่จะปกป้องนางยามอยู่ในเมืองหลวง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองจะอยู่รอดได้ถึงยี่สิบห้าขวบปีหรือไม่ในเมื่อนางมีคนรักอยู่แล้ว เช่นนั้นเขาก็... แน่นอนว่าควรปล่อยนางไปความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองเป็นเพียงอุบัติเหตุไร้สาระเยี่ยนเว่ยฉือเดินอ้อมฉากกั้น เสียงเปิดประตูและปิดประตูดังตามมาเสียงประตูปิดดังสนั่น ราวกับปิดกั้นหัวใจของซ่างกวนซีซ่างกวนซีถอนหายใจหนักหน่วง อารมณ์หดหู่ราวกับฝนที่กำลังจะพร่างพรมเขานั่งนิ่งอยู่ที่เดิมเป็นเวลานานความคิดในหัวสับสนอลหม่านวันนี้เขาควรทำอะไร ไปสืบข่าวเกี่ยวกับจวนองค์ชายรอง?หรือไปตรวจสอบความเคลื่อนไหวของเป้าหมาย?หรือจะจัดระเบียบเรื่องภายในจวนก่อน แบ่งแยกบ่าวรับใช้ในจวนออกเป็นประเภทไป?หรือ... หรือเขาควรนอนอยู่
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 71 ท่านดีมาก
เยี่ยนเว่ยฉือเงยหน้ามองเขา ดวงตาโตกลมใสราวกับมองทะลุทุกสิ่ง ทำให้ความเปราะบางที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความแข็งแกร่งของซ่างกวนซีปรากฏชัดเขาขมวดคิ้ว เม้มริมฝีปากเข้าหากัน ไม่ยอมเอื้อนเอ่ยอะไรสักคำ กลัวว่าจะแสดงอารมณ์ของตัวเองออกมาเยี่ยนเว่ยฉือก็ไม่ได้ทำให้เขาลำบากใจ เอ่ยต่อ “แม้ข้าจะไม่รู้จักพิษกู่เย็นดีนัก และไม่เคยสัมผัสมาก่อน แต่ข้าเชื่อว่าทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงได้ก็ต้องคงเดิมได้ โลกนี้มีทั้งชายและหญิง มีคนดีและคนชั่ว มีพิษย่อมมียาถอนพิษ”เมื่อพูดถึงตรงนี้ เยี่ยนเว่ยฉือก็ปล่อยมือ ผละมือออกจากแขนของซ่างกวนซีช้า ๆ “ก่อนที่จะหายาถอนพิษได้ ข้าจะไม่ยอมให้ท่านเป็นอะไรไปเด็ดขาด!”เยี่ยนเว่ยฉือยืดหลังตรง มองซ่างกวนซีด้วยรอยยิ้มซ่างกวนซีมองดวงตาที่เจือความอ่อนโยนและปลอบประโลมของนาง อดนึกถึงเสด็จแม่ของตนไม่ได้มารดาของเขาก็เป็นเช่นนี้ อ่อนโยนทว่าแข็งแกร่ง งดงามทว่าเข้มแข็งหลังจากนิ่งเงียบไปนาน ซ่างกวนซีจึงค่อย ๆ เอ่ยคำว่า “อืม” ออกมาเขาจะเก็บเยี่ยนเว่ยฉือไว้!เยี่ยนเว่ยฉือเอียงศีรษะมองเขา “อะไรนะ?”ซ่างกวนซีหันหน้าหนี ขมวดคิ้ว “ช่างจู้จี้เสียจริง”เยี่ยนเว่ยฉือกลอกตา ตอบกลับ “ข้าจู้จี้ก็จริ
Latest chapter
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 100 จะทำให้เจ้าอับอาย!
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 99 ศัตรูที่พบกันอย่างง่ายดาย
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 98 หวั่นไหวเข้าแล้ว!
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 97 ร่มกระดาษน้ำมัน
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 96 ปัดความรับผิดชอบ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 95 การโค่นสิ่งหนึ่งเพื่อดึงให้อีกสิ่งผงาด
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 94 วิธีการใด
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 93 ช่างเป็นสุภาพบุรุษที่อ่อนโยนเสียจริง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 92 จิตวิญญาณสาวน้อยหวั่นไหว
