MasukShare
บทที่ 152 กระต่ายตื่นตูม
Bab terkait
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 153 ความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาช่างดียิ่ง
ซ่างกวนซีมองไปยังท่าทางตกตะลึงและตั้งท่าป้องกันของเยี่ยนเว่ยฉือ เขาก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ข้าไม่สนใจเจ้าหรอก แค่ไม่อยากได้ยินเสียงร้องไห้โอดครวญของเจ้า มันรบกวนการพักผ่อนของข้า”เยี่ยนเว่ยฉือเบะปากนางรู้ดีว่าซ่างกวนซีต้องการจะทายาให้ นางจึงเลิกทำท่าเสแสร้งแต่นางไม่กล้าถอดชุดสีขาวด้านในออก นางแค่นอนลงบนเตียงแล้วถกเสื้อขึ้นเผยให้เห็นแผ่นหลังส่วนล่างซ่างกวนซีเดินไปที่ตั่งเตี้ย หลุบตาลงพลางขมวดคิ้วมากยิ่งกว่าเดิมในทันทีนั่นปะไร มีรอยช้ำขนาดใหญ่ ไม่แปลกที่นางจะรู้สึกปวด โชคดีที่ไม่กระทบไปถึงกระดูกสันหลังส่วนเอวซ่างกวนซีถอนหายใจพลางเทยาดองลงบนฝ่ามือ ค่อย ๆ ถูกเพื่อกระจายความร้อน จากนั้นก็ใช้มือทั้งสองข้างทาบบนหลังส่วนล่างของเยี่ยนเว่ยฉือ แล้วนวดด้วยแรงปานกลาง“อ๊า…” มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นซ่างกวนซีหยุดชะงักแล้วถามว่า “เจ็บหรือ?”เยี่ยนเว่ยฉือส่ายหัวและพูดทั้งน้ำตา “ปะ...เปล่า ครั้งนี้ไม่ได้เจ็บ แต่รู้สึกสบาย...องค์รัชทายาท ท่านช่างฝีมือดีจริง ๆ!”ซ่างกวนซีถอนหายใจอย่างจนใจ “ข้าต่อสู้ในสนามรบมาตั้งแต่อายุสิบสี่ เจ็บปวดมาทุกรูปแบบแล้ว ยาดองที่ข้าใช้ทามากกว่าเหล้าข้าวที่เ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 154 น่าอายชะมัด
เลือดร้อนสุมอก ปั่นป่วนไปทั่วทั้งร่างกายสัตว์ร้ายในอกของเขาแทบจะพังกรงออกมาซ่างกวนซีรู้ว่าตนไม่สามารถทนไว้ได้นานนัก แต่...แต่อย่างน้อยก็ขอให้เขาทนไว้จนกว่าจะพบยาแก้พิษก็แล้วกันอย่างน้อยก็ทำให้แน่ใจว่า จะสามารถมอบอนาคตให้กับเยี่ยนเว่ยฉือได้ซูม!หลังจากสิ้นเสียงน้ำ ซ่างกวนซีก็ฝังตัวลงไปในอ่างอาบน้ำด้านเยี่ยนเว่ยฉือที่อยู่ข้างนอกนั้นได้ผล็อยหลับไปเพราะความเจ็บปวดที่เอวหายไปแล้วนางไม่รู้ว่าเลยได้ทรมานซ่างกวนซีมากเพียงใดซ่างกวนซีแช่ตัวในน้ำเย็นเป็นเวลาครู่หนึ่ง เมื่อรู้สึกสงบลงแล้วจึงเดินออกมาจากห้องปีกข้างคืนนี้คงไม่มีเรื่องอะไรมารบกวนอีก นอนไปเลยก็แล้วกันแต่ก่อนที่จะเข้านอน เขาก็เหลือบมองเยี่ยนเว่ยฉือ และต้องประหลาดใจที่พบว่ากางเกงชั้นในสีขาวของเยี่ยนเว่ยฉือเต็มไปด้วยคราบเลือดนางบาดเจ็บหรือ?“เว่ยฉือ เว่ยฉือ! ตื่นสิ! ตื่น!” ซ่างกวนซีรู้สึกราวกับหัวใจของเขากำลังจะเด้งออกมาทว่าเยี่ยนเว่ยฉือกลับลืมตาด้วยความงุนงง “หา? อ๋า? อะไร...มีอะไรหรือองค์รัชทายาท?”ซ่างกวนซีแตะกางเกงของนางจนเลือดติดมือมา เขาถามด้วยความหวาดกลัว “เจ้าบาดเจ็บหรือ? บาดเจ็บตรงไหน? เหตุใดถึงเลือดไหลม
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 155 มีคนคอยดูแล
ซ่างกวนซีหลุบตามองเลือดบนมือของเขา เขาไม่รู้สึกรังเกียจ แต่เต็มไปด้วยความเขินอายเขา...เขาเพิ่งไปจับก้นของนางมาตึง!ซ่างกวนซียืนขึ้นและออกจากห้องนอนไปโดยไม่หันกลับมามองเมื่อเห็นเช่นนั้น พ่อบ้านจางและอวี๋เฟยเหยียนก็ไม่อยู่ต่อเมื่อเหลือเพียงจางมามาและเยี่ยนเว่ยฉือเท่านั้นที่อยู่ในห้อง เยี่ยนเว่ยฉือก็อดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญ “มามา…”จางมามาปลอบนางอย่างรวดเร็ว “พระชายาอย่าได้กลัว อย่ากลัวเลยเพคะ นี่คือสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นกับสตรีทุกคน ท่านเคยอาศัยอยู่ในเล้าหมูและไม่ได้ทานอาหารอย่างครบถ้วนสมบูรณ์ ระดูจึงมาช้าไปหน่อย หากไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรเพคะ เดี๋ยวหม่อมฉันจะสอนให้เอง!”ในขณะที่ช่วยเยี่ยนเว่ยฉือจัดการสิ่งต่าง ๆ จางมามาก็อธิบายชี้แนะอย่างจริงใจว่าระดูคืออะไรแต่นางไม่รู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือไม่ได้กลัว นางแค่อาย!!คาดไม่ถึงว่านางจะมีระดูครั้งแรกต่อหน้าซ่างกวนซีทั้งยังทำให้เขามือเปื้อนอีก คงจะ…คงจะอับอายขายหน้าเขาไปทั้งชาติ!มันน่าอายมากเลยใช่ไหม??ไม่แปลกใจที่นางรู้สึกปวดที่เอวมากถึงเพียงนี้ ที่แท้มันไม่ใช่แค่เพราะการกระแทกเท่านั้น แต่ยังมีเรื่องนี้ด้วย“เฮ้อ!” เยี่ยนเว่ยฉือถอนหายใจ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 156 นวดข้าหน่อยได้ไหม?
ซ่างกวนซีไม่รู้ว่าจะบรรเทาความลำบากใจนี้ได้อย่างไร เขาจึงนอนลงข้างเยี่ยนเว่ยฉือโดยไม่พูดอะไรอีกและดับเทียนลงทั้งห้องตกอยู่ในความมืด พวกเขามองไม่เห็นกันและกัน แต่โสตประสาทของพวกเขากลับไวต่อความรู้สึกมากขึ้นซ่างกวนซีรู้สึกว่าการหายใจของเยี่ยนเว่ยฉือไม่มั่นคง และเห็นได้ชัดว่านางยังไม่หลับตอนแรกเขาไม่ได้สนใจ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาก็รู้สึกว่าการหายใจของเยี่ยนเว่ยฉือเริ่มมีความสั่นซ่างกวนซีอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เป็นอะไรไป? ทรมานหรือ?”เยี่ยนเว่ยฉือพูดอย่างทรมาน “ปะ...ปวดท้อง”มันปวดเสียจนท้องน้อยหน่วงไปหมด อีกทั้งก็ยังปวดขามากจนไม่สามารถเหยียดตรงได้ ครั้นจะนอนก็นอนไม่หลับแม้แต่อาการบาดเจ็บที่หลังส่วนล่างก็ดูจะร้ายแรงขึ้นมาซ่างกวนซีถามอย่างเป็นกังวล “ให้ตามหมอมาหรือไม่?”เยี่ยนเว่ยฉือพูดอย่างจนใจ “องค์รัชทายาท ข้าเป็นหมอนะ เรื่องเช่นนี้ข้าทำได้แค่ต้องอดทนเอา”ซ่างกวนซีกังวล หลังจากคิดไปคิดมา เขาก็พูดว่า “เช่นนั้นข้า…สามารถช่วยอะไรเจ้าได้บ้าง?”เยี่ยนเว่ยฉือครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วมองกลับมาที่เขา “องค์รัชทายาท...ช่วยนวดให้ข้าหน่อยได้ไหม?”นวด?ซ่างกวนซีตกใจ เขาคาดไม่ถึงว่าเย
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 157 ที่ไหนมีต้นสนเยอะ ๆ
ซ่างกวนซีไม่รู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือคิดอะไรอยู่ เขาแค่หวังว่าความตั้งใจของเขาจะทำให้เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้างโชคดีที่ความปรารถนาของเขาเป็นจริง ลมหายใจของเยี่ยนเว่ยฉือค่อย ๆ มั่นคงและลากยาว และในไม่ช้านางก็จมดิ่งเข้าสู่นิทราและซ่างกวนซีก็หลับไปโดยไม่รู้ตัวในขณะที่นวดท้องน้อยอันอ่อนนุ่มของเยี่ยนเว่ยฉือความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาดูเหมือนจะใกล้ชิดขึ้นไปอีกขั้นเพราะเหตุการณ์เล็ก ๆ นี้……เช้าวันต่อมาตอนเช้าในวันรุ่งขึ้น เมื่อเยี่ยนเว่ยฉือตื่นขึ้น ซ่างกวนซีก็ไม่อยู่แล้วที่ว่างข้าง ๆ นั้นเย็นเยียบ ดูเหมือนว่าเขาจะตื่นนานแล้วเยี่ยนเว่ยฉือรีบจัดเสื้อผ้าของตนอย่างรวดเร็ว แต่ก็พบว่าเสื้อผ้าเป็นระเบียบเรียบร้อยดี ทันใดนั้นนางก็โล่งใจแต่หารู้ไม่ว่าซ่างกวนซีจัดเสื้อผ้าให้นางหลังจากที่เขาตื่นเด็กคนนี้ เมื่อคืนหลับอยู่ดี ๆ ก็เลิกเสื้อขึ้นมาถึงคอเสียอย่างนั้นเมื่อได้เห็นร่างกายส่วนบนอย่างชัดเจน ซ่างกวนซีก็รู้สึกตื่นตัวอย่างมากจนได้อาบน้ำเย็นก่อนรุ่งสางทำเอาเขาแทบคลั่งโชคดีที่องค์รัชทายาทแห่งสี่นครเป็นสุภาพบุรุษอย่างแท้จริง ไม่เช่นนั้น แกะอ้วนตัวน้อยเช่นเยี่ยนเว่ยฉือคงจะถูกกินจน
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 158 ปลาตัวใหญ่มาแล้ว
เยี่ยนเว่ยฉือพักอยู่ที่จวนเป็นเวลาห้าวันแผงลอยของอวี๋เฟยเหยียนและเย่เทียนชูก็ถูกตั้งเป็นเวลาห้าวันเช่นกันแต่หลายวันมานี้ไม่เห็นคนของกรมโยธามาซื้อไม้เลยตอนแรกก็คิดว่าแผนรอเหยื่อติดกับนี้คงไม่ได้ผล แต่ในวันที่หก ในที่สุดอวี๋เฟยเหยียนก็ได้พบกับหลิวเฉาผู้จัดการงานแห่งกรมโยธาตรงบริเวณใกล้ ๆ กับตลาดอวี๋เฟยเหยียนรีบกลับไปรายงานข่าวบังเอิญว่าทั้งเยี่ยนเว่ยฉือและเย่เทียนซูต่างก็อยู่ที่นี่ในวันนี้เยี่ยนเว่ยฉือมองไปที่อวี๋เฟยเหยียนแล้วพูดว่า “รัฐทายาทอวี๋ ท่านจำทุกสิ่งที่ข้าสอนได้หรือไม่?”อวี๋เฟยเหยียนพยักหน้า “ไม่ต้องกังวล จะไม่มีอะไรผิดพลาด!”เยี่ยนเว่ยฉือหันไปมองเย่เทียนซูอีกครั้ง และเย่เทียนซูก็รีบล้มตัวลงนอนข้างหลังนางอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะทำท่า ‘แกล้งตาย’ อย่างเชี่ยวชาญที่สุดพร้อมทุกอย่าง ขาดแค่ปลาตัวใหญ่ไม่นานปลาตัวใหญ่ก็ว่ายเข้าไปในตลาดพร้อมเหล่าปลาตัวน้อย ๆ หลิวเฉามองไปที่คนรับใช้ที่อยู่ข้างหลังแล้วพูดว่า “พวกเจ้าลองไปถามดูว่าไม้สนของใครราคาถูกที่สุด”ทุกคนพยักหน้าและแยกย้ายกันไปส่วนอวี๋เฟยเหยียนที่แต่งตัวเป็นชายวัยกลางคนก็เริ่มแสดงในส่วนของเขา“เฮ้ อาซ้อ ท่านบอ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 159 พบกับชาวเป่ยอินอีกครั้ง
หลิวเฉาหยิบป้ายอาญาสิทธิ์ของกรมโยธาออกมาทันทีและพูดอย่างหยิ่งยโส “กรมโยธากำลังออกปฏิบัติงาน เจ้ากล้าแย่งวัสดุของทางราชสำนักรึ?”“หา? เอ่อ...คือ...ข้าน้อยไม่กล้าขอรับ” อวี๋เฟยเหยียนแสร้งทำเป็นกลัวและจากไปอย่างรวดเร็วจากนั้นหลิวเฉาก็หยิบตั๋วเงินมูลค่าสามร้อยตำลึงออกมายื่นให้เยี่ยนเว่ยฉือด้วยเพราะกลัวว่าข้อเสนอนี้จะหายไปโดยไม่ทันตั้งตัวจากนั้นหลิวเฉาก็หยิบกระดาษอีกแผ่นออกมาแล้วพูดต่อ “เจ้านำสินค้าไปส่งตามที่อยู่นี้ จำไว้ว่าห้ามปากมาก แค่ส่งสินค้าให้เสร็จ ห้ามพูดถึงจำนวนเงินด้วย และไม่จำเป็นต้องมีใบส่งมอบสินค้า หากได้รับสินค้าแล้วข้าจะนับอย่างละเอียดด้วยตนเอง”เยี่ยนเว่ยฉือเข้าใจ หลิวเฉาคงกังวลว่าราคาต่อหน่วยในรายการจะเผยให้เห็นการทุจริตของเขาเยี่ยนเว่ยฉือรีบกล่าวขอบคุณ “เจ้าค่ะ ๆ ๆ ขอขอบคุณท่านขุนนาง ขอบคุณท่านขุนนางจริง ๆ ขอให้ท่านประสบแต่ความสุขที่ได้ช่วยเหลือหญิงชาวนาตาดำ ๆ ในครั้งนี้ วันนี้ข้าน้อยขอตัวไปซื้อยาให้สามีก่อน วันพรุ่งนี้จะไปส่งสินค้าให้ ได้ไหมเจ้าคะ?”แค่วันเดียวไม่ต่างกันนักหรอก หลิวเฉาจึงพยักหน้าและพูดว่า “ไม่มีปัญหา แต่เพื่อความปลอดภัย ข้าจะส่งคนสองคนไปดูที่ล
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 160 ฮวาอวี๋ขโมยอะไรมากันแน่
หลังจากที่ทั้งสองกลับมา พวกเขาก็ไปพบซ่างกวนซีทันทีเพื่ออธิบายสถานการณ์ซ่างกวนซีอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วหลังจากได้ยินเช่นนั้น เขากล่าวว่า “นักฆ่าจากเป่ยอินได้เข้ามาในเมืองแล้ว แต่สายสืบในเมืองหลวงกลับไม่ได้รับข่าวใดใด ดูเหมือนว่าพวกเขาจะซ่อนตัวได้ดีมาก”อวี๋เฟยเหยียนถามอย่างเป็นกังวล “ศิษย์พี่ใหญ่ พวกเขาบุกมาที่นี่เพื่ออะไรหรือ? หรือว่าจะมาลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาท”ซ่างกวนซีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งพลางส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่หรอก ข้าคิดว่าพวกเขามาที่นี่เพียงเพราะฮวาอวี๋ ไม่รู้ว่าฮวาอวี๋ขโมยอะไรไป พวกเขาถึงได้ไล่ตามอย่างสุดหล้าฟ้าเขียวเช่นนี้ ยอมแม้กระทั่งเข้าถ้ำเสือ”สำหรับชาวเป่ยอิน เมืองหลวงของแคว้นต้าหลีนั้นถือว่าเป็นถ้ำเสือความสัมพันธ์ทางการฑูตระหว่างเป่ยอินและแคว้นหลีไม่ค่อยดีมาตลอดที่พวกเขาไม่ได้ทำสงครามกัน เพียงเพราะแค่ไม่รู้ความแข็งแกร่งของกันและกันแต่ทุกคนตั้งแต่ราชสำนักไปจนถึงราษฎรทั่วไปต่างก็รู้ดีว่าสงครามครั้งนี้เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ และพวกเขาก็รอเพียงโอกาสเท่านั้นซ่างกวนซีเคาะนิ้วเบา ๆ บนโต๊ะ ซึ่งเป็นท่าทางที่เขาทำประจำเวลาใช้ความคิดหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พูดว่า “แจ
Bab terbaru
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 430 รินชาขอขมา
ซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็ยื่นมือไปหานาง "เต๋อซ่วนกงกงอุตส่าห์มาทั้ง ๆ ที่ฝนตก มิเช่นนั้นข้าคงมิให้เจ้าต้องลำบากมาด้วยตนเอง"พูดอีกอย่างก็คือ วันนี้ที่ให้เกียรติก็เพราะเห็นแก่ฝ่าบาท ไม่ใช่ฮองเฮา และยิ่งไม่ใช่เพื่อองค์หญิงเหวินหลิงเยี่ยนเว่ยฉือยิ้มให้องค์หญิงเหวินหลิง จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า วางมือของตนเองบนมือของซ่างกวนซี แล้วนั่งลงด้วยกันจากนั้นเยี่ยนเว่ยฉือก็เอ่ยว่า "เอาล่ะ ข้ามาแล้ว องค์หญิงมีอะไรอยากทำอยากพูดก็รีบทำรีบพูดเถิด ตอนนี้ข้ายังอารมณ์ดีอยู่!"องค์หญิงเหวินหลิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธนางเป็นแก้วตาดวงใจของฝ่าบาทและฮองเฮา เสด็จพี่ทุกคนต่างก็รักใคร่เอ็นดูนาง ไม่เคยต้องลำบากเช่นนี้มาก่อนแต่ใครจะรู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือทำอะไรกับนาง สำนักหมอหลวงทั้งสำนักก็ยังจนปัญญานางคันคะเยอจนแทบจะทนไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลากลางคืน แทบจะข่มตานอนไม่หลับสตรีให้ความสำคัญกับรูปร่างหน้าตามากที่สุด นางไม่กล้าเกาแรง ๆ กลัวผิวหนังจะถลอก ได้แต่อดทนไว้ช่วงหลายวันที่ผ่านมา นอกจากกินยานอนหลับแล้วก็แทบจะไม่ได้นอนเลยเมื่อนึกถึงความทุกข์ทรมานที่ตนเองได้รับ องค์หญิงเหวินหลิงก็ข่มความไม่พอใจ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 429 ขอโทษถึงที่
ความจริงแล้วซ่างกวนซีไม่ได้พูดโกหก เมื่อคืนหลังจากทั้งสองคนนอนหลับไปแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกไม่สบายตัวเพราะสวมเสื้อตัวนอก จึงดึงทึ้งเสื้อผ้าของตัวเองตลอดเวลาท่านอนของนางก็ไม่ดี พลิกตัวไปมาในขณะที่ซ่างกวนซีใช้ชีวิตอยู่ในสนามรบมานาน ทำให้เขาเป็นคนนอนไวดังนั้นเยี่ยนเว่ยฉือจึงทำให้เขาไม่ได้นอนหลับตลอดทั้งคืนด้วยความจนใจ ซ่างกวนซีจึงลุกขึ้นมาช่วยเยี่ยนเว่ยฉือถอดเสื้อตัวนอกออก แล้วรอจนกระทั่งนางหลับสนิท จึงได้นอนพักไปครู่หนึ่งเขาไม่ได้นอนหลับสบาย คิดว่าเยี่ยนเว่ยฉือก็คงจะนอนไม่หลับเช่นกันดังนั้นก่อนจะไปประชุมราชสำนักในวันนี้ ซ่างกวนซีจึงสั่งบ่าวรับใช้ไม่ให้ไปรบกวนการพักผ่อนเยี่ยนเว่ยฉือจากนั้นเขาก็บ่นออกมาลอย ๆ ว่า "ถูกเด็กคนนั้นทำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืน" บ่าวรับใช้ได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจผิดไปคิดว่าพระชายาของพวกเขา ถูกองค์รัชทายาททำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืนจึงเป็นที่มาของบทสนทนาเมื่อครู่นี้เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกว่าซ่างกวนซีพูดจาไม่ระวังปาก ช่างเหลวไหลสิ้นดี!เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ทำอะไรเลย พูดราวกับว่านางเคยชินเสียแล้ว น่ารังเกียจ!ดังนั้นเมื่อเยี่ยนเว่ยฉือลุกขึ้นออกจากห้อง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 428 ช่างหวานล้ำ! ใช้ชีวิตร่วมกัน
ซ่างกวนซีไม่เคยฝากความหวังไว้กับผู้อื่นการต่อสู้เพียงลำพังมาหลายปี ทำให้เขาเคยชินกับการแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างไว้ด้วยตัวเองแต่ตอนนี้เมื่อเห็นเยี่ยนเว่ยฉือที่ทั้งโกรธแค้นและมุ่งมั่น เขาก็รู้สึกว่าบางเรื่อง ควรจะเรียนรู้ที่จะแบ่งปันเรื่องน่ายินดีเมื่อพูดออกไป สองคนร่วมยินดีปรีดาเรื่องเศร้าเมื่อพูดออกไป ทั้งสองก็สามารถร่วมแบ่งปันความทุกข์ทำให้ความหวานยิ่งหวานขึ้น ทำให้ความขมลดลงครึ่งหนึ่งซ่างกวนซีลุกขึ้นนั่ง โอบกอดเยี่ยนเว่ยฉือ เขาวางคางไว้บนหูของนาง พูดอย่างอ่อนโยน "ได้ เจ้าช่วยข้า พวกเราจะร่วมกัน ล้างมลทินให้เสด็จแม่ ร่วมกันตามหาน้องสาว"เยี่ยนเว่ยฉือโอบกอดซ่างกวนซีตอบ แล้วพูดต่อ "พวกเราจะร่วมกันถอนพิษให้ท่าน ร่วมกันฉลองวันเกิดอีกหลาย ๆ ปี ร่วมกันกินบะหมี่อายุยืนอีกหลาย ๆ ชาม ใช้ชีวิต…ร่วมกัน"ใช้ชีวิต… ร่วมกัน?ตึกตัก!ตึกตัก!ตึกตัก!ซ่างกวนซีรู้สึกเพียงว่าหัวใจของตนเต้นรัว ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน กำลังโอบกอดหัวใจที่เคยเย็นชาของเขาทำให้หัวใจทั้งดวงของเขาร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ เพราะคำพูดของเยี่ยนเว่ยฉือที่แท้เมื่อใช้ชีวิตร่วมกัน... สามารถทำเรื่องต่าง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 427 นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน
"เป็นนางที่ช่วยพวกท่านไว้หรือ?" เยี่ยนเว่ยฉือถามต่อซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "นางเป็นคนดีมาก นางมัดน้องสาวของข้าไว้แนบอก แบกลูกสาวตัวน้อยของนางไว้บนหลัง แล้วก็จูงมือข้า พยายามหลบหนี แต่นางเป็นเพียงสตรี ทั้งยังต้องดูแลเด็กถึงสามคน จะวิ่งหนีไปได้ไกลสักแค่ไหน? แม้ว่าพวกเราจะพยายามอย่างสุดกำลังแล้ว ก็ยังถูกพวกมือสังหารไล่ตามทัน มือสังหารถือหน้าไม้ ดูท่าทางจะไม่ปล่อยให้ใครรอดชีวิต นางส่งน้องสาวคืนให้ข้า ให้ข้าอุ้มนางแล้ววิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ต้องหันกลับมามอง ส่วนนางก็พาลูกสาวตัวน้อยของนาง ถ่วงเวลาพวกมือสังหาร""แต่พวกมือสังหารเห็นได้ชัดว่ามุ่งเป้ามาที่ข้า พวกเขาถูกฮูหยินผู้นั้นรั้งตัวไว้ ไม่สามารถไล่ตามมาได้ จึงยิงหน้าไม้มาที่ข้า ลูกธนูดอกแรกยิงพลาด ไม่ได้คร่าชีวิตข้า เพียงแต่เฉี่ยวแขนของข้าไป เมื่อเห็นว่าลูกธนูดอกที่สองกำลังจะพุ่งเข้าใส่หน้าอก ฮูหยินผู้นั้นก็รีบวิ่งเข้ามา โอบกอดข้าแล้วกลิ้งลงไปจากเนินเขาด้วยกัน หลบการโจมตีที่ถึงชีวิตได้""แล้วอย่างไรต่อ? พวกท่านหนีรอดมาได้หรือไม่? ทุกคนยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?" เยี่ยนเว่ยฉือถามด้วยความเป็นห่วงซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "หลังจากกลิ้งลงมาจา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 426 เหตุการณ์สะเทือนขวัญที่ศาลาไป๋หยาง
เยี่ยนเว่ยฉือรู้ว่า เรื่องเลวร้ายจะต้องเกิดขึ้นระหว่างทางกลับเมืองหลวงเป็นแน่แต่มันเกี่ยวอะไรกับความตะกละ?นางรออย่างใจเย็นให้ซ่างกวนซีพูดต่อไป“เสด็จแม่ทรงทราบว่า ในวังหน้าวังหลัง มีคนมากมายที่ไม่ต้องการให้พวกเราแม่ลูกมีที่ยืน ต่างก็หาวิธีที่จะกำจัดพวกเราให้พ้นทาง เพื่อจะได้เข้ามายึดครองตำแหน่งของเรา ดังนั้นตอนที่ไป พวกเราจึงปิดบังกำหนดการเดินทางตลอดทาง เดินทางทั้งวันทั้งคืน มิได้เปิดโอกาสให้ใครลงมือได้เลย แต่ระหว่างทางกลับ ก็บังเอิญเจอกับเทศกาลตวนอู่ ซึ่งเป็นวันคล้ายวันเกิดของข้า”ซ่างกวนซีถอนหายใจ จับมือเยี่ยนเว่ยฉือแน่นขึ้นเขาพูดต่อ “ในวันคล้ายวันเกิดทุกปี เสด็จแม่จะผูกด้ายมงคลให้ข้าด้วยพระองค์เอง และต้มบะหมี่อายุยืนให้ข้าหนึ่งชาม แม้ว่าเสด็จพ่อจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้ข้าอย่างยิ่งใหญ่ มีขุนนางมาร่วมงานกันมากมาย แต่สิ่งที่ข้าชอบที่สุด ก็คือบะหมี่อายุยืนที่เสด็จแม่ทำด้วยพระองค์เอง ก็เพราะบะหมี่อายุยืนชามนี้นี่เอง ที่ทำให้พวกเราแม่ลูกต้องแยกจากกันตลอดกาล”จากคำบรรยายของซ่างกวนซีขบวนเสด็จของฮองเฮากลับวังหลวง ใช้เวลาเดินทางสองวันหนึ่งคืนในช่วงเย็นของวันตวนอู่ พวกเขาเดินทางมา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 425 ซ่างกวนซีเผยความในใจ
ซ่างกวนซีคาดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยนเว่ยฉือจะถามคำถามเช่นนี้ออกมาชั่วขณะหนึ่งสมองของเขาแทบจะหยุดทำงานเด็กคนนี้...ช่างทำให้คนไปไม่เป็นเก่งเสียจริงการยั่วเย้าคนโดยไม่แสดงออก นับว่าเป็นเสน่ห์ที่สะกดหัวใจที่สุดกระมัง?ซ่างกวนซีอยากจะพูดต่อ แต่เมื่อเห็นปิ่นหางหงส์ ก็พลันตระหนักถึงภาระหน้าที่บนบ่าและวันตายที่ไม่อาจรู้ได้เขาไม่อยากดึงเยี่ยนเว่ยฉือเข้ามาในวังวนนี้แต่ก็ไม่อยากผลักไสนางออกไปโดยง่ายช่างเถอะ ทนอีกหน่อยแล้วกันบางทีพรุ่งนี้เขาอาจจะหามัจฉาทองคำจิ่วหยางเจอก็ได้?ซ่างกวนซีจับมือเยี่ยนเว่ยฉือขึ้นมา แล้วเอ่ยว่า “เว่ยฉือ ข้าติดค้างคำขอโทษเจ้า”“ขอโทษ?” เยี่ยนเว่ยฉืองุนงงซ่างกวนซีพยักหน้า “วันเทศกาลตวนอู่ ข้าไม่ควรจะทำอาหารที่เจ้าอุตส่าห์เตรียมอย่างตั้งใจพัง ข้าผิดเอง”ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม “ฝ่าบาทไม่ได้ชดเชยให้ข้าในวันรุ่งขึ้นแล้วหรือ ข้าไม่ได้ใส่ใจแล้ว”ซ่างกวนซีดึงนางลงไปนอนด้วยกัน โอบกอดนางเบา ๆ แล้วกล่าวต่อ “ที่ข้าไม่กินอะไรในวันตวนอู่ ก็เพราะว่าเมื่อสิบหกปีก่อน เป็นเพราะความตะกละของข้าเอง ทำให้เสด็จแม่ของข้าต้องสิ้นพระชนม์ และทำให้น้องสาวที่เพิ่งเ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 424 จะทำต่อหรือไม่?
ซ่างกวนซีจ้องมองเยี่ยนเว่ยฉืออย่างแน่วแน่ เห็นหน้าอกของนางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็วเพราะความตื่นเต้น และเห็นว่านางหน้าแดงจนถึงลำคอเพราะความเขินอายเขารู้สึกได้ถึงร่างกายของนางที่สั่นเล็กน้อย และดูเหมือนจะได้กลิ่นหอมที่เย้ายวนจากร่างของนางประตูแห่งร่างกาย เชิญเขาเข้าไปเป็นแขกเป็นอย่างที่เขาคิดหรือไม่?ซ่างกวนซีกำมือแน่น อดไม่ได้ที่จะถามตามความต้องการของเยี่ยนเว่ยฉือ "เช่นนั้น... ข้าต้องเคาะประตูอย่างไร?"เยี่ยนเว่ยฉือเงยหน้ามองซ่างกวนซี ดวงตาเผยความขุ่นเคืองเล็กน้อยนี่ต้องให้นางสอนด้วยหรือ?ก่อนหน้านี้... ก่อนหน้านี้ที่ใต้เตียงในหอวสันต์อนันตกาล เขา... เขาก็ทำได้ดีนี่นาเยี่ยนเว่ยฉือเบือนหน้าหนีอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นก็ถูกซ่างกวนซีจับคางไว้ซ่างกวนซีจับใบหน้าของนางให้หันกลับมาอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็โน้มตัวลง จุมพิตลงไปเยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้าง ขนตายาวสั่นระริก ราวกับหัวใจของนางที่เต้นรัวอย่างไม่เป็นส่ำหลังจากจูบอย่างแผ่วเบา ซ่างกวนซีก็เงยหน้าขึ้น มองนางอย่างอ่อนโยน "เช่นนี้หรือ?"ฟืด…เยี่ยนเว่ยฉือสูดลมหายใจเข้าลึก ร่างกายแทบจะละลายสัมผัสที่ใกล้ชิดเช่นเดี
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 423 ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ แล้วปากเล่า?
แม้ว่าท่าทางของซ่างกวนซีจะดูดุร้ายแต่เยี่ยนเว่ยฉือกลับรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเพราะสิ่งที่นางกังวลก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิดขึ้นเลยซ่างกวนซีไม่ได้ระแวงนาง ไม่ได้รู้สึกว่านางเป็นปีศาจ และไม่ได้โลภอยากได้กำไลข้อมือของนางเขาแค่กังวลว่านางจะดึงดูดความสนใจของคนอื่น เพราะของล้ำค่าอาจนำมาซึ่งภัยพิบัติถึงชีวิตเยี่ยนเว่ยฉือมองซ่างกวนซีนิ่งๆ แล้วก็ยิ้มออกมา “ฝ่าบาท ท่านช่างดีเหลือเกินเพคะ!”ซ่างกวนซีชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ขมวดคิ้วเบือนหน้าหนี “พูดจาดี ๆ ก็ไม่ได้ผล ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าใช้ก็คือไม่อนุญาต!”เยี่ยนเว่ยฉือปีนขึ้นไปหาซ่างกวนซีทันที เข้าไปใกล้ ๆ แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่ใช้ต่อหน้าคนอื่น ใช้เฉพาะต่อหน้าฝ่าบาทเท่านั้น”การเข้าใกล้อย่างกะทันหัน ทำให้ซ่างกวนซีเอนหลังโดยไม่รู้ตัว เกือบจะหงายตกจากเตียงเยี่ยนเว่ยฉือเห็นท่าทางลนลานของเขา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ คิดในใจว่า ‘ข้ายังนึกว่าเขาเก่งกาจ ที่แท้ก็แค่เสือกระดาษ ฮึ รู้จักแต่ขู่ข้า!’เยี่ยนเว่ยฉือผูกเชือกที่กระโปรงไปด้วย มองเขาอย่างขี้เล่นไปด้วยซ่างกวนซีถูกสายตาที่แฝงไปด้วยความเย้าหยอกนั้นมองจนรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อยเขาจึงก
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 422 เผยความในใจกันเถอะ
ซ่างกวนซีซ่างกวนซียื่นมือออกไป ลูบคลำกำไลนั้นเบาๆ แล้วถามต่อ "เจ้าหมายความว่า เจ้าสามารถเก็บของทุกอย่างไว้ในกำไลนี้ได้?"เยี่ยนเว่ยฉือเบะปาก พูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ "ฝ่าบาท ท่านปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่ ข้าจะค่อย ๆ อธิบายให้ท่านฟัง ดีหรือไม่?"ซ่างกวนซีลังเลเล็กน้อย "ปล่อยเจ้าแล้ว เจ้าก็จะพูดจาเหลวไหลอีก!"เยี่ยนเว่ยฉือพองแก้ม "ถ้าข้าพูดโกหก ท่านก็มัดข้าอีกครั้งสิ พูดด้วยท่าทางเช่นนี้... มันน่าอายเกินไป"เยี่ยนเว่ยฉือไม่กล้าขยับตัว กลัวว่าร่างกายของนางจะหลุดออกมาจากเสื้อตัวในแม้ว่าจะเคยนอนเตียงเดียวกับซ่างกวนซีหลายครั้งแล้ว แต่ในความทรงจำของนาง นางก็สวมเสื้อผ้าครบถ้วน ไม่เคย... ไม่เคยเปิดเผยเรือนร่างต่อเขาซ่างกวนซีเห็นท่าทางน่าสงสารของนางก็อดใจอ่อนไม่ได้เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก็แก้สายรัดเอวที่ข้อมือของเยี่ยนเว่ยฉือออกเยี่ยนเว่ยฉือได้รับอิสระก็รีบดึงสาบเสื้อเข้าหากัน แล้วหลบไปที่มุมเตียงซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะแค่นเสียงเด็กสาวคนนี้ ตอนหลับก็ถอดเสื้อผ้าตัวเอง โผเข้าหาอ้อมกอดเขาตอนตื่นกลับระแวดระวัง ป้องกันตัวราวกับจะผลักไสคนให้ออกไปให้ไกลไม่รู้จริง ๆ ว่านางคิดอะไรอ
