ตอนที่29 ไม่อยากเห็นหน้า

โรงพยาบาลXXX

หลังจากที่หญิงสาวถึงมือหมอแล้วเธออยู่ในห้องฉุกเฉินเกือบสองชั่วโมงชายหนุ่มที่นั่งรอผลการตรวจของหมดด้วยความใจจดใจจ่ออยู่ที่หน้าห้องตอนนี้เขาไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรแล้วเพราะตอนนี้เขานั้นรู้สึกเป็นห่วงเธอเหลือเกินเขาไม่เข้าใจว่าเธอจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร

เช้าวันต่อมา

หลังจากที่หญิงสาวอยู่ในห้องฉุกเฉินประมาณสามชั่วโมงของเมื่อคืนเธอก็พ้นขีดอันตรายแต่ก็ต้องให้เลือดและน้ำเกลือเพื่อให้เธอฟื้นตัวได้เร็วและยังต้องคอยดูอาการที่โรงพยาบาลอีกระยะเพราะเมื่อร่างกายหายดีแล้วก็ยังกลับไม่ได้เพราะจิตใจข้างในนั้นของเธอยังบอบช้ำอยู่ต้องให้เธออยู่รักษากับจิตแพทย์ระยะหนึ่ง

10.00 น.

“มิเชล...คุณทำแบบนี้ทำไม”

หลังจากที่หมอตรวจอาการของมิเชลเสร็จเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มจึงถือโอกาสนี้เข้ามาคุยกับเธอดูว่าเธอทำแบบนี้ต้องการอะไรเพราะมันมีแต่เสียกับเสียเขาอยากให้เธอรับรู้ได้ว่าหัวใจเขานั้นสลายแค่ไนเมื่อเห็นเธอนอนเจ็บปางตายอยู่ต่อหน้าเขาเองไม่อยากเห็นภาพแบบนั้นอีกต่อไปถ้าเขาทำอะไรให้เธอสบายใจขึ้นได้เขาก็พร้อมจะทำทุกอย่างแล้วตอนนี้เขาพร้อมจริงๆ

“ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตาย”

มิเชลไม่ได้สนใจคำถามของชายหนุ่มแม้แต่น้อยตอนนี้สีหน้าเธอมีเลือดฝาดมากขึ้นแต่แววตาก็ยังเศร้าหมองอยู่เหมือนเดิมเธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่เธอนั้นไม่ตายๆไปซะจะได้ไม่ต้องอยู่แบบทุกข์ใจรับรู้เรื่องราวโหดร้ายอะไรแบบนี้พร้อมทั้งถามชายหนุ่มว่าทำไมเขาถึงไม่ปล่อยให้เธอตายไปเธอจะได้หลุดพ้นจากเขาเสียที

“ผมเสียคุณไปไม่ได้...ผมรักคุณ”

วิลล์มีอาการหน้าชาวาบกับคำถามของหญิงสาวเขาจะปล่อยให้เธอตายต่อหน้าต่อตาได้อย่างไรในเมื่อเขาก็เคยบอกเธอไปแล้วว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอมีแต่หญิงสาวเท่านั้นที่คอยแต่จะปฏิเสธเขาเรื่อยมาเขาเข้าใจว่าเธอเกลียดนิสัยของเขาแต่เขาเองก็พยายามปรับให้มันดีขึ้นถึงมันจะยากแต่เขาก็พร้อมจะทำเพื่อเธอแต่เธอกลับมองไม่เห็นค่าอะไรของมันเลย

“รักฉันเหรอ...งั้นคุณก็ต้องทำทุกอย่างได้เพื่อคนที่คุณรักน่ะสิ”

มิเชลไม่ได้ซึ้งกับคำว่ารักของชายหนุ่มเลยสักนิดเพราะหัวใจของเธอตอนนี้มันด้านชาไปหมดแล้วมันมีแต่ความเกลียดชังให้ชายหนุ่มตรงหน้าที่เธอคิดว่าเขาเป็นคนฆ่าพ่อแม่ของเธอตายแม้ตำรวจจะยืนยันกับเธอแล้วว่ามันเป็นเพียงอุบัติเหตุแต่ทิฐิของหญิงสาวมันทำให้เธอนั้นเชื่อได้ยากนั่นเอง

เธออยากรู้ว่าคำที่เขาบอกรักเธอและทำทุกอย่างได้เพื่อเธอนั้นเขาทำได้จริงหรือเปล่าหญิงสาวจึงถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยขึ้น

“คุณต้องการอะไรบอกผมมาได้เลย”

วิลล์มีอาการดีใจอยู่ไม่น้อยที่หญิงสาวนั้นยอมที่จะคุยดีๆกับเขาแล้วชายหนุ่มรีบเขยิบเข้าไปใกล้ๆหญิงสาวพร้อมบอกให้เธอบอกสิ่งที่เธอต้องการมาได้เลยเขาพร้อมที่จะทำเพื่อเธอเสมอ

“คุณเลิกนิสัยชอบบังคับ...ชอบเอาชนะของคุณ”

“ผมยอมทำทุกอย่างผมจะเชื่อฟังคุณแต่คุณห้ามทำแบบนี้อีกนะคุณต้องอยู่กับผม”

สิ่งที่หญิงสาวบอกกับเขานั้นเขาพยายามเลิกมันมาตลอดอยู่แล้วอันนี้เขาทำได้อยู่แล้วเห็นๆพร้อมทั้งบอกกับเธอว่าหากเธอนั้นเห็นว่าเขาเปลี่ยนไปแล้วเธอต้องห้ามคิดสั้นและอยู่กับเขาตลอดไป

“แล้วคุณ....ก็ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าสักพัก”

“เอ่อ...”

วิลล์หุบยิ้มลงทันทีเมื่อได้ยินคำขออีกอย่างของหญิงสาวเขายังอ้ำอึ้งอยู่ว่าจะตอบรับดีไหมเพราะเขาไม่รู้ว่าจะทนคิดถึงเธอไหวหรือเปล่าหากไม่เจอเธอสักพักอย่างที่หญิงสาวขอร้อง

“ถ้าคุณทำไม่ได้ฉันก็จะหาเรื่องฆ่าตัวตายแบบนี้ซ้ำๆจนกว่าฉันจะตาย”

มิเชลเห็นว่าชายหนุ่มยังมีทีท่าที่จะไม่ตอบรับคำขอของเธอหญิงสาวเลยใช้โอกาสนี้เพื่อขู่เขาว่าจะหาโอกาสจากโลกนี้ไปเรื่อยๆหากเขาไม่ทำตามคำของของเธอ

หญิงสาวอยากลองอยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีเขาอยู่ใกล้ๆเธออยากรู้ใจตัวเองเหมือนกันว่ามันคิดยังไงกับเขากันแน่พักหลังที่เขาทำตัวดีกับเธอจนแทบจะทำลายกำแพงของหัวใจเธอได้แล้วแต่เรื่องคราวนี้มันหนักเสียจนเธอสับสนไปหมดว่าเธอนั้นรู้สึกกับชายหนุ่มอย่างไรกันแน่ทั้งปากและสมองต่างก็บอกว่าเกลียดแต่หัวใจเธอมันทำไมรู้สึกตรงกันข้ามอย่างบอกไม่ถูกอีกทั้งตอนนี้เธอก็ต้องขอทำใจเรื่องของพ่อและแม่เธอสักพัก

เธอเลยอยากอยู่คนเดียวเพื่อพิสูจน์ความรู้สึกตัวเองและพยายามลืมเรื่องที่เกิดขึ้นลบทิฐิและทำใจว่าอุบัติเหตุของพ่อและแม่ของเธอที่เกิดขึ้นนั้นมันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ

“ไม่นะ...ผมยอมทุกอย่าง”

และแล้วคำขู่ของหญิงสาวก็ได้ผลต่อชายหนุ่มเขายอมรับปากเธออย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าเธอจะทำจริงอย่างที่ปากพูดถ้าเป็นเช่นนั้นเขาคงทำใจลำบากแน่

2 อาทิตย์ต่อมา

หลังจากที่มิเชลพักรักษาตัวจนดีขึ้นแล้วชายหนุ่มจึงทำตามสัญญาที่ไว้ให้กับเธอโดยการไม่ให้เธอนั้นเห็นหน้าเขาสักพักแต่มีข้อแม้ว่าหญิงสาวจะต้องอยู่บ้านพักของเขาและมีคนของเขาคอยดูแลซึ่งหญิงสาวตอบตกลงเธอจะอยู่ที่ไหนก็ได้กับใครก็ได้แต่ขออย่างเดียวช่วงนี้เธอแค่ไม่ต้องเห็นหน้าเขาก็พอ

“คุณอยู่ที่นี่ให้สบายใจถ้าอยากได้อะไรก็สั่งแม่บ้านที่ผมให้เธอมาดูแลคุณ”

เมื่อชายหนุ่มมาส่งหญิงสาวที่บ้านพักของเขาที่อยู่อีกเมืองหนึ่งค่อนข้างที่จะสงบที่นี่ค่อนข้างที่จะอากาศดีเป็นส่วนตัวแต่ก็ค่อนข้างที่จะสะดวกในการหาอาหารการกินพร้อมให้เมดและลูกน้องของเขาอีกสองสามคนคอยดูแลเธออยู่ห่างๆไม่ให้เธอนั้นรู้สึกอึดอัดมากแต่เขาก็เบาใจได้ว่าเธอยังปลอดภัยเพราะลูกน้องที่เขาส่งมาดูแลเธอล้วนฝีมือดีกันทั้งนั้น

“ฉันอยู่ที่ไหนก็ได้ที่ไม่เจอหน้าคุณ”

มิเชลตอบรับชายหนุ่มแต่ไม่ได้หันหน้ามามองเขาแม้แต่น้อยเธอดีใจอยู่ไม่น้อยที่ตอนนี้เธอนั้นจะได้อยู่อย่างอิสระบ้างเสียทีถึงจะมีลูกน้องชายหนุ่มตามเธออยู่ก็เถอะ

“...ผมกลับแล้วนะดูแลตัวเองดีๆ..”

วิลล์ยืนมองคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาในบ้านด้วยสายตาที่หลบลงเล็กน้อยเพราะรู้สึกน้อยใจกับคำพูดของหญิงสาวแต่เขาก็พยายามเก็บอาการเอาไว้และบอกให้เธอนั้นดูแลตัวเองดีๆเพราะเขาจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆเธอแล้วนั่นเอง

“........”

มิเชลรู้สึกใจสั่นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่มเธอไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องรู้สึกใจหายด้วยเมื่อต่อไปนี้เธอจะไม่ได้เห็นหน้าเขาเป็นเวลาพักใหญ่เมื่อครู่เธอยังรู้สึกดีใจอยู่เลยแต่เมื่อเห็นว่าเขาจะไปจริงๆแล้วเธอกลับใจหายแปลกๆแต่เธอเองก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรเขาออกไปพร้อมกับหันหน้าหนีไม่ยอมมองชายหนุ่มเดินออกไปอีกด้วย

“ผมไปนะ”

ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปชายหนุ่มยังหันมาส่งสายตาอาลัยอาวรณ์ให้กับหญิงเพราะว่าไม่อยากจะจากเธอไปแต่ก็ต้องจำใจไปนั่นเอง