ตอนที่28 เข้าใจผิด

“ฝีมือคุณใช่ไหม”

มิเชลค่อยๆหันมาหาชายหนุ่มเธอตัวสั่นเล็กน้อยเพราะความโมโหหญิงสาวกำมือแน่นพร้อมถามชายหนุ่มว่าเรื่องที่เกิดนั้นเป็นฝีมือของชายหนุ่มใช่หรือไม่เพราะเมื่อคืนเขานั้นพึ่งมีปากเสียงกับเธอจึงทำให้เธอนั้นคิดเป็นอื่นไม่ได้นอกจากว่าชายหนุ่มเป็นคนสั่งการ

“คุณพูดเรื่องอะไร”

ตอนนี้คิ้วของวิลล์ขมวดชนกันในทันทีเพราะเขานั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวพูดอีกทั้งยังตกใจในสีหน้าที่ซีดเผือดและมีน้ำตาของหญิงสาวตอนนี้อีกด้วย

“ที่พ่อแม่ฉันโดนรถชนเสียชีวิต...ฮือ..ฮือ..มันฝีมือคุณใช่ไหม...ฮือๆๆๆๆ”

มิเชลรู้สึกไม่ชอบสีหน้าชายหนุ่มที่ทำท่าทางเหมือนไม่รู้อะไรเอาเสียเลยเธอแน่ใจว่ายังไงมันก็เป็นฝีมือของเขาแน่นอนพร้อมบอกเรื่องที่เขาอยากจะรู้ให้เขาฟังว่าที่เธอมีอาการเป็นแบบนี้เพราะอะไร

“คุณพูดอะไรผมไม่รู้เรื่อง”

วิลล์ถึงกับแทบหยุดหายใจเมื่อได้ยินข่าวร้ายเกี่ยวกับครอบครัวของเธอจากปากหญิงสาวพร้อมยังตกใจที่เธอมากล่าวหาเขาอีกด้วยตอนนี้เขายืนยันกับเธอได้คำเดียวว่าเขานั้นไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเพราะเขาไม่คิดที่จะทำร้ายพ่อแม่ของหญิงสาวเพื่อประชดเธอมานานแล้วและยังจัดหาที่อยู่ให้พ่อแม่ของหญิงสาวอยู่อย่างสบายอีกด้วยแต่เรื่องนี้หญิงสาวเองก็ยังไม่รู้

“ไหนคุณบอกว่าจะไม่แตะต้องพ่อแม่ฉันไงถ้าฉันยอมอยู่กับคุณ...ถ้าคุณไม่พอใจอะไรฉันคุณก็ฆ่าฉันสิ...ฮือ.ๆๆ..ฆ่าเลยย”

ปั้กก เพี๊ยะๆๆๆๆๆๆ ตุ้บ

มิเชลตอนนี้หูอื้อไปหมดเธอไม่รับฟังคำแก้ตัวอะไรของชายหนุ่มทั้งนั้นตอนนี้เธอเอาแต่อาละวาดอย่างคนไร้สติเพราะเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างมากพร้อมทั้งตบตีชายหนุ่มอย่างบ้าคลั่ง

“มิเชลคุณใจเย็นๆนะฟังผม...ผมไม่ยุ่งกับพวกเค้ามานานแล้วและไม่ได้คิดที่จะเอาพ่อกับแม่คุณมาเป็นข้อต่อรองแล้วด้วย”

วิลล์เข้าไปโอบกอดหญิงสาวที่กำลังอาละวาดตบตีเขาเพื่อให้เธอสงบสติอารมณ์และฟังที่เขาพูดบ้างเขาพยายามอธิบายให้คนที่กำลังน้ำตานองหน้าได้ฟังความจริงจากปากของเขาแต่ดูเหมือนหญิงสาวเชื่อไปอย่างสนิทใจแล้วว่ายังไงมันก็ต้องเป็นฝีมือของเขานั่นเอง

“อย่ามาโกหก...ปล่อยฉัน..ฮือๆๆๆๆๆ...ฮื้ออออ..ฮือ..อือ..”

มิเชลดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่เธอตราหน้าว่าฆาตกรพร้อมทั้งด่าทอเขาต่างๆนาๆพร้อมทั้งร้องให้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน

“มิเชล...มิเชล”

วิลล์โอบกอดหญิงสาวที่เขารักอย่างไม่ยอมปล่อยไม่ว่าเธอจะดิ้นหรือตีจิกข่วนเขาแค่ไหนก็ตามและจู่ๆหญิงสาวก็นิ่งลงเพราะเธอหมดสตินั่นเอง

30 นาทีต่อมา

“ฮานนายจัดการเรื่องนี้ต่อให้ฉันที”

หลังจากที่หญิงสาวหมดสติไปวิลล์ก็เรียกหมอมาดูอาการเธอและให้ยาคลายเครียดจนตอนนี้เธอนั้นหลับไปแล้วเขานั่งเฝ้าเธออยู่ในห้องพร้อมทั้งสั่งให้ฮานจัดการธุระเรื่องพ่อและแม่ของมิเชลให้เสร็จเพราะเขาคิดว่าหญิงสาวคงจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองไม่ได้แน่นอนเพราะสภาพจิตใจเธอตอนนี้นั้นไม่พร้อมอย่างมาก

“ครับนาย”

วันต่อมา

วิลล์เป็นคนจัดการทุกอย่างในงานศพของพ่อแม่หญิงสาวเขาไม่ได้เป็นคนทำเรื่องนี้จริงๆไม่แปลกหรอกที่หญิงสาวจะคิดว่าเขาทำเพราะเขานั้นชอบใช้พ่อกับแม่ของเธอเป็นข้ออ้างในการบังคับเธอน่ะสิแต่ครั้งนี้ตำรวจก็สรุปมาแล้วว่าทั้งสองเสียชีวิตเพราะเกิดจากอุบัติเหตุจริงๆไม่ว่าหญิงสาวจะเชื่อหรือไม่ก็สุดแล้วแต่

ที่เขาต้องจัดการทุกอย่างเองเพราะตอนนี้หญิงสาวนั้นเอาแต่ร้องให้เสียใจอยู่ตลอดเวลาจนเขาคิดว่าเธอจะกลายเป็นคนที่ซึมเศร้าได้ตอนนี้เขานั้นเลยต้องตามใจเธอทุกอย่างคอยดูแลเธออยู่ไม่ห่างทั้งที่เขาไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนยิ่งเป็นผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวก็อย่าหวังแต่นี่เป็นเธอเป็นหญิงสาวที่เขาจะไม่ยอมเสียเธอไปเพราะความเข้าใจผิดอย่างแน่นอน

5วันต่อมา

หลังจากงานศพพ่อและแม่ของมิเชลเสร็จสิ้นหญิงสาวก็เริ่มมีสติขึ้นมาหน่อยแต่ก็ยังมีสีหน้าที่เศร้าหมองเพราะยังทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้มีบางครั้งที่เธออาละวาดตบตีชายหนุ่มเพราะเธอยังคิดว่าเขานั้นเป็นคนทำให้เกิดเรื่องขึ้นทั้งหมดแต่ชายหนุ่มนั้นก็ไม่ได้ถือสาเธอ แม้แต่น้อยเขาพยายามทุกอย่างที่จะทำให้อาการของหญิงสาวดีขึ้นแต่เหมือนว่าเธอนั้นมีเขาอยู่ใกล้เท่าไรเธอก็ยิ่งจะแย่ลงจนตอนนี้เขาเริ่มท้อใจบ้างแล้ว

“คุณทานอะไรหน่อยเถอะ”

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่มิเชลนั้นยังไม่ยอมทานอะไรเลยเหมือนเดิมแม้ชายหนุ่มจะสรรหาของที่คิดว่าเธอจะชอบมาให้แล้วก็ตาม

“ออกไป...อย่ามายุ่งกับฉัน”

มิเชลยังนั่งเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างห้องนอนอย่างไม่มีจุดหมายเธอทำเหมือนชายหนุ่มที่คอยดูแลเธอนั้นเป็นแค่ฝุ่นละอองที่เธอไม่อยากมองไม่อยากอยู่ใกล้พร้อมทั้งไล่เขาไปให้พ้นหน้าเธอวันละสามเวลาด้วยซ้ำ

“เดี๋ยวผมให้เมดมาดูแลคุณก็แล้วกันนะ”

“ไม่ต้องฉันอยากอยู่คนเดียว”

วิลล์เห็นว่าหญิงสาวไม่อยากที่จะอยู่ใกล้เขาเท่าไรเขาจึงคิดว่าถ้าหากให้เมดเป็นคนมาดูแลเธอแทนเขาหญิงสาวอาจจะอารมณ์ดีขึ้นและยอมทานอะไรบ้างแต่ก็ต้องได้รับคำปฏิเสธจากหญิงสาวออกมาอีกครั้งว่าเธอนั้นอยากอยู่คนเดียวจนทำให้ชายหนุ่มถอดใจเดินออกไปจากห้องนอนของเธออย่างอ่อนใจ

ในเมื่อเฮอยากอยู่คนเดียวเขาก็จะให้เธออยู่แต่เขาเองก็ยังคอยเดินวนเวียนอยู่หน้าห้องของเธอเป็นระยะอยู่ไม่ขาดด้วยความเป็นห่วงเขาคิดว่าเรื่องนี้อาจจะต้องให้เวลาหญิงสาวทำใจอีกสักพัก

วิลล์ยอมออกจากห้องหญิงสาวเพราะเธอนั้นอยากอยู่คนเดียวโดยเขานั้นก็ยังวนเวียนอยู่แถวหน้าห้องเธอไม่ห่าง

20.00 น.

“มิเชล!!!”

วิลล์เห็นว่ามันดึกมากแล้วหญิงสาวยังไม่ยอมเปิดห้องให้เขาเสียทีเขาพยายามเดินเวียนเคาะประตูอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่ได้มีเสียงตอบรับกลับมาจนเขาเห็นว่ามันเริ่มผิดปกติเลยไขกุญแจเข้าไปในห้อของเธอพบว่าหญิงสาวนอนตัวซีดที่ข้อมือมีรอยกรีดและกำลังมีเลือดไหลออกมาจำนวนมาก

ภาพตรงหน้าทำให้วิลล์นั้นช็อคไปครู่หนึ่งเมื่อเขาตั้งสติได้เขาก็พาเธอไปโรงพยาบาลทันทีเขาไม่รู้ว่าเธอนั้นพกมีดไว้ในห้องตั้งแต่ตอนไหนชายหนุ่มได้แต่ตำหนิตัวเองว่าไม่ดูแลเธอให้ดี