ตอนที่8

2 ชั่วโมงต่อมา

“เดินหลายรอบเลยวันนี้ลูกค้าเยอะหน่อยไหวไหมแก”

พระพายเห็นเพื่อนของเธอปาดเหงื่อแล้วปาดเหงื่ออีกเดินเสริฟอาหารกับพวกแอลกอฮอล์ขาเป็นระวิงจึงเข้าไปถามเพื่อนเธอตอนนี้ว่าเป็นยังไงบ้าง

“โอเคฉันไหว”

พาขวัญมีรู้สึกเหนื่อยบ้างแต่ทิปที่ได้จากพวกลูกค้าก็ไม่น้อยเธอเลยมีกำลังใจที่จะทำงานต่ออย่างไม่ลดละ

“เดย์...ฉันต้องการคนนั้นนายไปติดต่อให้ฉันที”

เหนือเมฆนั่งดื่มที่ผับนี้อยู่นานสองนานแล้วที่โซนวีไอพีด้านบนสายตาเขาดันไปต้องกับเด็กเสริฟที่กำลังเดินเสริฟอาการอยู่ด้านล่างเขามองเธอคนนั้นไม่ละสายตาผิวของเธอขาวจนเด่นสะดุดตาหน้าตาที่ดูจิ้มลิ้มนั่นอีกที่มันทำให้เขามองเธอแล้วละสายตาไปไหนไม่ได้

เขาพอจะรู้มาว่าที่นี่ก็มีบริการเรื่องที่เขาต้องการอยู่เหมือนกันเลยสั่งให้นภัสจัดการเรื่องที่เคยๆให้เขาด่วนเพราะตอนนี้เขาก็เริ่มดื่มจนได้ที่แล้วเหมือนกัน

“ครับคุณเหนือ”

นภัสรู้อยู่แล้วว่าเจ้านายของเขาจะต้องมีเรื่องแบบนี้ให้เขาจัดการอยู่แล้วเป็นประจำเขาจึงรีบไปจัดการทำตามความต้องการของคนเป็นนายทันที

10 นาทีต่อมา

“ว่าไงให้ฉันไปรอที่รถเลยไหม”

เหนือเมฆเห็นนภัสเดินมาก็คิดว่าลูกน้องของเขาจัดการเรื่องเรียบร้อยแล้วเขาจึงนั่งจิบเครื่องดื่มอย่างสบายใจ

“เอ่อ...ทางผู้จัดการร้านบอกว่าคนที่คุณเหนือต้องการเธอไม่ได้บริการด้านนี้ครับอีกอย่างเธอมาทำงานหาค่านมลูกอย่างเดียวครับ”

นภัสหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะบอกสิ่งที่ผู้จัดการร้านนั้นบอกกับเขามาให้เจ้านายของเขาฟังอีกที

“แสนนึง...เสนอไป...มีลูกแล้วก็ดีคงจะช่ำชองเรื่องแบบนี้ไม่ต้องสอนอะไรมาก”

เหนือเมฆมีอาการฟึดฟัดเล็กน้อยที่โดนปฏิเสธคนอย่างเขาเสียเงินไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้ยังไงวันนี้เขาก็ต้องได้ผู้หญิงที่เขาต้องการ

“ครับ”

20 นาทีต่อมา

“เธอรออยู่ที่รถครับคุณเหนือ...”

“ดี...”

เมื่อต้องให้นภัสไปจัดการเป็นครั้งที่สองเขาก็ได้รับคำตอบเป็นที่น่าพอใจพร้อมลุกขึ้นเดินออกจาโต๊ะวีอพีด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มและเดินออกไปที่รถของเขาทันที

“หืม...ลืมกระเป๋าจนได้....ไม่เป็นไรไปแปปเดียว”

พาขวัญมานั่งรอลูกค้าอยู่บนรถตู้ที่หนูนกให้เธอมารอหญิงสาวรีบเสียจนเธอลืมกระเป๋าแต่เมื่อมาคิดดูอีกทีเธอเองก็ไปไม่นานไม่ต้องเอาไปก็ได้

เหตุการณ์ก่อนหน้าที่พาขวัญจะมานั่งรออยู่บนรถตู้

“เธอผู้จัดการเรียกพบ”

หญิงสาวที่เป็นเด็กเสริฟในร้านเหมือนกันกับเธอมาเรียกตัวพาขวัญให้เข้าไปพบผู้จัดการ

“อ๋อ...ค่ะ”

พาขวัญได้ยินเช่นนั้นก็ละจากงานไปหาหนูนกทันที

“มาแล้วเหรอขวัญ...คือพี่จะช่วยวานให้ขวัญไปส่งลูกค้าที่โรงแรมหน่อยจะพอดีมันเป็นเซอร์วิสของเราสำหรับแขกวีไอพีแล้วคนที่เคยส่งก็ดันมาขาดอีกขวัญไปให้พี่หน่อยนะไปกับรถตู้คันสีดำที่จอดอยู่หลังผับน่ะจะโรงแรมอยู่ใกล้ๆไม่กี่นาทีก็ถึง”

“ได้สิคะพี่หนูนก”

“ดีมากจะงั้นขึ้นรถไปรอเลยเดี๋ยวลูกค้าคงจะกลับแล้วล่ะ”

“ค่ะ”

พาขวัญเห็นว่างานแค่นี้เธอก็ทำได้สบายมากอยู่แล้วจึงตกปากรับคำไปอย่างง่ายดาย

5 นาทีต่อมา

“เชิญครับ”

นภัสเปิดประตูรถตู้ที่มีหญิงสาวที่เจ้านายของเขาต้องการนั่งอยู่ด้านในเพื่อให้เจ้านายของเขาเข้าไปนั่ง

“สวัสดีค่ะ”

พาขวัญเห็นชายหนุ่มร่างสูงทั้งใบหน้าหล่อเหลาอย่างกับนายแบบอย่างไงอย่างงั้นขึ้นมาบนรถเธอก็รู้ว่านี่คือแขกวีไอพีที่หนูนกให้เธอไปส่งแน่นอนจึงยกมือสวัสดีอีกฝ่ายตามมารยาท

“อืมม...”

เหนือเมฆเข้ามานั่งใกล้หญิงสาวในชุดเด็กเสริฟเขาเองก็มีอาการประหม่าเล็กน้อยผิดกับหญิงสาวที่ดูยิ้มแย้มปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เธอชื่ออะไรเหรอ??”

เหนือเมฆเห็นหญิงสาวเอาแต่นั่งนิ่งไม่หาเรื่องพูดคุยกับเขาเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่เคยบริการเขาชายหนุ่มจึงต้องเป็นคนหาเรื่องคุยกับเธอเสียเอง

“ฉันชื่อพาขวัญค่ะ”

พาขวัญหันไปตอบอีกฝ่ายพร้อมหันหน้ากลับไปมองข้างทางเหมือนเดิมทันทีเพราะไม่ค่อยชอบสายตาที่อีกฝ่ายมองเธอเท่าไร

“ถึงแล้วลงมาสิ่!!”

เมื่อรถตู้คันหรูมาจอดที่หน้าโรงแรมเหนือเมฆก็ลงจากรถเพื่อที่จะเข้าไปที่ห้องของเขาที่ให้นภัสจองเอาไว้ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีแต่เขาก็ต้องหันหลังกลับไปเรียกหญิงสาวที่นั่งเฉยอยู่บนรถให้เดินตามเขาลงมา

“ค่ะ...”

พาขวัญคิดว่าจะส่งลูกค้าแค่ตรงนี้เสียอีกเมื่อเห็นเขาเรียกเธอจึงรู้ตัวว่าคงจะต้องไปส่งถึงที่หน้าห้องเธอเองก็ลืมถามหนูนกมาด้วยว่าต้องส่งที่ไหน

“ตามฉันมา”

เหนือเมฆสาวเท้ายาวๆอย่างสง่าเดินนำหน้าหญิงสาวเขาไปในโรงแรมหรูหญิงสาวเองก็เดินตามแบบเงอะๆงะๆเพราะไม่เคยเข้ามาในที่แบบนี้เหมือนกัน

“ฉันส่งแค่ตรงนี้นะคะคุณลูกค้า”

พาขวัญเห็นว่าผู้ชาอีกคนกำลังเปิดประตูให้ชายหนุ่มที่เดินนำหน้าเธอเข้าไปเธอจึงเอ่ยปากขออนุญาตเขากลับเสียตอนนี้เลย

“เดี๋ยว”

“เอ่อ...”

เหนือเมฆรั้งแขนของหญิงสาวเอาไว้พร้อมรวบตัวของเธอเข้ามาในห้องพลางปัดมือบอกให้ทุกคนออกไปจากตรงนี้และปิดประตูทันทีพาขวัญรู้สึกตกใจกับการกระทำของเขาอย่างมากเธอพยายามไม่โวยวายเพราะกลัวคนอื่นแตกตื่นทำได้เพียงแต่เบียดตัวออกจากอ้อมแขนของเขาก็เท่านั้น

“อะไรของเธอ”

เหนือเมฆไม่เข้าใจว่าหญิงสาวจะทำเป็นหวงเนื้อหวงตัวทำไมในเมื่อยอมมาถึงที่นี่กับเขาแล้ว

“ผู้จัดการที่ร้านให้ฉันมาส่งคุณลูกค้าเมื่อเรียบร้อยแล้วฉันขอตัวกลับนะคะ”

พาขวัญเห็นท่าไม่ดีเธอจึงผละตัวหันหลังกลับหมายจะเปิดประตูแต่ก็โดนอีกฝ่ายคว้าข้อมือเอาไว้ทำให้เธอต้องหันกลับมาประจันหน้ากับเขาอีกครั้ง