ตอนที่9

“หึ่...ผู้จัดการเธอบอกอย่างนั้นเหรอ”

ฟังจากคำพูดของหญิงสาวแล้วเหนือเมฆก็พอจะเดาออกว่าไอ้อาการกล้าๆกลัวๆเขาที่หญิงสาวเป็นอยู่ตอนนี้ก็คงเพราะโดนผู้จัดการร้านหน้าเงินหลอกมาเป็นแน่แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขายังไงเขาก็ได้จ่ายเงินไปแล้วก็ต้องได้สิ่งที่เขาสมควรจะได้

“ค่ะ...”

“แล้วเธอก็เชื่อ”

เหนือเมฆเหล่สายตาถามหญิงสาวอย่างสงสัยว่าเธอซื่อจริงๆหรือแค่ตบตาเขาเล่นกันแน่

“.......”

พาขวัญหยักหน้าหงึกหงักยืนยันว่าผู้จัดการที่ร้านบอกเธอมาแบบนั้นจริงๆ

“ทำงานที่นี่มานานแล้วหรือยัง”

เหนือเมฆอยากจะรู้นักว่าหญิงสาวมาทำงานที่นี่นานแล้วหรือยังถึงดูรู้ไม่เท่าทันคนเท่าไรคนที่ร้านสั่งให้ไปไหนก็ไปทั้งที่ร้านแบบนี้มันต้องมีบริการเรื่องอย่างว่าอยู่แล้ว

“มาวันนี้วันแรกค่ะ”

พาขวัญตอบคำถามชายหนุ่มตามที่เขาถามเธอเองก็ไม่เข้าใจว่าเขาจะซักประวัติอะไรของเธอนักหนาไม่ยอมปล่อยตัวของเธอกลับเสียที

“อืม...แล้วทำไมถึงเลือกทำงานที่นี่”

เหนือเมฆพยักหน้าเข้าใจแต่ก็อยากรู้อยู่ดีว่าเธอทำไมถึงเลือกที่จะทำงานในสถานที่ที่มันเสี่ยงต่อคนหัวอ่อนแบบนี้

“คือ...ฉันแค่ไม่มีงานทำเลยทำงานนี้เพื่อหารายได้ไปก่อนค่ะฉันต้องหาเงินซื้อนมให้ลูก”

“สามีเธอไม่ทำงานหรือไงถึงปล่อยให้เธอต้องมาทำงานแบบนี้หาเงินซื้อนมให้ลูก”

เขาอยากรู้เหมือนกันว่าสามีของเธอปล่อยให้เธอมาทำงานแบบนี้ได้อย่างไรรูปร่างหน้าตาของเธอก็ดึงดูดผู้คนได้ดีทีเดียวโดยเฉพาะเขา

“เอ่อ.......”

พาขวัญไม่รู้จะตอบคำถามนี้กับอีกฝ่ายอย่างไรเลยอ้ำๆอึ้งๆเล็กน้อย

“ไม่มีสามีงั้นสิ”

เหนือเมฆยิ้มกริ่มอาการแบบนี้ก็เข้าทางเขาแล้วหละ

“ปล่อยฉันค่ะ...ฉันต้องกลับแล้ว”

พาขวัญไม่อยากที่จะตอบคำถามอะไรชายหนุ่มอีกแล้วเธอจึงส่งสายตาขอร้องชายหนุ่มว่าเธอต้องกลับไปทำหน้าที่ของเธอที่ร้านแล้ว

“เธอยังกลับไม่ได้ฉันจ่ายเงินซื้อตัวเธอมาแล้ว”

เหนือเมฆอยากจะหัวเราะออกมาดังๆเขาเสียเงินซื้อตังเธอมาแล้วและก็มาถึงที่แล้วด้วยมีอย่างหรือเขาจะปล่อยให้เธอเดินออกไปง่ายๆ

“ซื้อตัว!!”

พาขวัญถึงกับใจเต้นไม่เป็นจังหวะเธอไม่เคยคิดจะหาเงินด้วยวิธีนี้เลยสักนิด

“อืมมม...”

เหนือเมฆกดเสียงลงต่ำ

“พี่หนูนก”

เมื่อคิดถึงคำพูดของหนูนกที่ให้เธอมาส่งแขกเธอก็ยิ่งเจ็บใจที่ไม่น่าเสียรู้คนที่พึ่งรู้จักเลยและก็ไม่คิดว่าหนูนกจะทำกับเธอแบบนี้ด้วย

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะเต็มใจมาหรือว่าโดนหลอกมายังไงเธอก็มาถึงที่นี่แล้วและฉันก็จ่ายเงินให้เธอไปแล้วเพราะฉะนั้นทำหน้าที่ของเธอซะ”

“คือ...เรื่องนี้ฉันไม่รู้เรื่องถ้าคุณจ่ายเงินแล้วฉันจะรีบบอกให้พี่หนูนกเอาเงินมาคืนคุณนะคะ”

พาขวัญยืนยันตัวโก่งว่าเธอไม่รู้เรื่องนี้จริงๆและยังพยายามบอกกับอีกฝ่ายว่าเธอจะให้หนูนกเอาเงินมาคืนด้วยหากว่าเขาได้จ่ายเงินแล้ว

“ไม่ได้...ฉันซื้อแล้วซื้อเลยอย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยหรือว่าอยากได้เพิ่มเท่าไรว่ามา”

เหนือเมฆเห็นว่าหากเขาจะมาเสียเวลาหาผู้หญิงใหม่ตอนนี้ก็คงไม่เอาเพราะเขานั้นถูกใจเธอไปแล้วเขาคิดว่าหากเสนอเงินให้เธอเพิ่มหญิงสาวอาจจะเลิกงอแงก็ได้

“ไม่ค่ะฉันจะกลับ”

พาขวัญตัดสินใจผลักชายหนุ่มในตอนที่เขาเผลอให้พ้นตัวพร้อมทั้งพยายามเปิดประตูแต่ก็เปิดไม่ออก

“ก็ลองออกไปดูสิลูกน้องที่เฝ้าอยู่หน้าห้องมือปืนทั้งนั้น”

เหนือเมฆปล่อยให้หญิงสาวพยายามออกจากห้องนี้ไปทั้งที่รู้ว่าเธอออกไม่ได้พร้อมทั้งยังพ่นคำขู่ให้เธอนั้นยอมเขาแต่โดยดีจะดีกว่า

//ฮื้ออ...นี่มันมาเฟียชัดๆซวยจริงๆเลย//

พาขวัญถึงกับหน้าชาวาบไม่คิดว่าเธอจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

“เธอคิดดูให้ดีนะงานสบายๆได้เงินเยอะๆแปปๆก็เสร็จ....แถมเธอยังมีเงินซื้อของให้ลูกเธอได้อีกหลายเดือนเลยเธอจะเอาไหม...อ้อ...มาถึงขนาดนี้ยังไงเธอก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉันอยู่ดีเอาน่าเธอมาสนุกกับฉันดีกว่าคิดอะไรมากมายสามีเธอก็ไม่มีนี่นา”

เหนือเมฆหันหลังทิ้งตัวนั่งบนปลายเตียงนุ่มอย่างสบายอารมณ์เพราะยังไงคนอย่างเขาก็ต้องได้ทุกอย่างที่อยากจะได้อยู่แล้ว

“................”

//พ่อจ๋าแม่จ๋าทำไมหนูต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วย//

พาขวัญไม่ได้สนใจคำพูดของชายหนุ่มตอนนี้แม้แต่นิดแม้เขาจะเสนออะไรให้เธอมาหญิงสาวตั้งหน้าตั้งตาพยายามออกไปจากห้องอย่างเดียวแต่ดูเหมือนมันจะไม่สำเร็จเสียที

“ถ้าเธอกลับไปหรือปฏิเสธฉัน...ฉันว่าเธอกลับไปเธอก็ตกงานแม้แต่เพื่อนเธอก็จะพลอยตกงานไปด้วย....เอาไง”

“...ทำไมต้องเอาเพื่อนฉันมาเกี่ยวด้วย??...”

//...ไอ้คนนิสัยไม่ดี...//

พาขวัญจำใจต้องเดินกลับไปยืนต่อหน้าชายหนุ่มที่นั่งอมยิ้มกริ่มอย่างผู้ชนะอยู่หญิงสาวมือไม้สั่นด้วยความโกรธและมีน้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อยแต่พยายามเข้มแข็งไม่ปล่อยให้น้ำตาที่เธอรู้สึกพ่ายแพ้ไหลมาง่ายๆ

หญิงสาวรู้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ชายหนุ่มนั้นอยู่เหนือเธอทุกเรื่องเธอรู้ชะตากรรมตัวเองแล้วว่ายังไงก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี

“555ดี...เป็นเด็กดีก็เป็นนี่นา...ไปอาบน้ำกันดีกว่า”

เหนือเมฆหัวเราะอย่างพอใจพร้อมโอบตัวหญิงสาวพาเธอไปเข้าห้องน้ำ

“ถอดเสื้อผ้าสิ”

“หึ....”

พาขวัญส่ายหัวหงึกหงักกับคำสั่งของชายหนุ่ม

“บอกให้ถอดไง....มานี่”

เหนือเมฆจำต้องกระชากตัวหญิงสาวมาแล้วดึงเสื้อผ้าเธอออกอย่างยากลำบากเพราะหญิงสาวยังดีดดิ้นไม่ยอมถอดเสื้อผ้าออกแต่โดยดี

“นี่คุณเดี๋ยว....”

พาขวัญยังใช้ทั้งมือและแขนปกป้องร่างกายของเธอเองแต่แรงอันน้อยนิดของเธอหรือจะสู้คนตัวโตอย่างเขาได้เสื้อผ้าของเธอค่อยๆขาดวิ่นไปทีละชิ้นจากฝีมือของเขาเนื้อตัวของเธอก็มีรอยแดงจากแรงดึงของเสื้อผ้าเต็มไปหมด