“หึ่...ผู้จัดการเธอบอกอย่างนั้นเหรอ”
ฟังจากคำพูดของหญิงสาวแล้วเหนือเมฆก็พอจะเดาออกว่าไอ้อาการกล้าๆกลัวๆเขาที่หญิงสาวเป็นอยู่ตอนนี้ก็คงเพราะโดนผู้จัดการร้านหน้าเงินหลอกมาเป็นแน่แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขายังไงเขาก็ได้จ่ายเงินไปแล้วก็ต้องได้สิ่งที่เขาสมควรจะได้
“ค่ะ...”
“แล้วเธอก็เชื่อ”
เหนือเมฆเหล่สายตาถามหญิงสาวอย่างสงสัยว่าเธอซื่อจริงๆหรือแค่ตบตาเขาเล่นกันแน่
“.......”
พาขวัญหยักหน้าหงึกหงักยืนยันว่าผู้จัดการที่ร้านบอกเธอมาแบบนั้นจริงๆ
“ทำงานที่นี่มานานแล้วหรือยัง”
เหนือเมฆอยากจะรู้นักว่าหญิงสาวมาทำงานที่นี่นานแล้วหรือยังถึงดูรู้ไม่เท่าทันคนเท่าไรคนที่ร้านสั่งให้ไปไหนก็ไปทั้งที่ร้านแบบนี้มันต้องมีบริการเรื่องอย่างว่าอยู่แล้ว
“มาวันนี้วันแรกค่ะ”
พาขวัญตอบคำถามชายหนุ่มตามที่เขาถามเธอเองก็ไม่เข้าใจว่าเขาจะซักประวัติอะไรของเธอนักหนาไม่ยอมปล่อยตัวของเธอกลับเสียที
“อืม...แล้วทำไมถึงเลือกทำงานที่นี่”
เหนือเมฆพยักหน้าเข้าใจแต่ก็อยากรู้อยู่ดีว่าเธอทำไมถึงเลือกที่จะทำงานในสถานที่ที่มันเสี่ยงต่อคนหัวอ่อนแบบนี้
“คือ...ฉันแค่ไม่มีงานทำเลยทำงานนี้เพื่อหารายได้ไปก่อนค่ะฉันต้องหาเงินซื้อนมให้ลูก”
“สามีเธอไม่ทำงานหรือไงถึงปล่อยให้เธอต้องมาทำงานแบบนี้หาเงินซื้อนมให้ลูก”
เขาอยากรู้เหมือนกันว่าสามีของเธอปล่อยให้เธอมาทำงานแบบนี้ได้อย่างไรรูปร่างหน้าตาของเธอก็ดึงดูดผู้คนได้ดีทีเดียวโดยเฉพาะเขา
“เอ่อ.......”
พาขวัญไม่รู้จะตอบคำถามนี้กับอีกฝ่ายอย่างไรเลยอ้ำๆอึ้งๆเล็กน้อย
“ไม่มีสามีงั้นสิ”
เหนือเมฆยิ้มกริ่มอาการแบบนี้ก็เข้าทางเขาแล้วหละ
“ปล่อยฉันค่ะ...ฉันต้องกลับแล้ว”
พาขวัญไม่อยากที่จะตอบคำถามอะไรชายหนุ่มอีกแล้วเธอจึงส่งสายตาขอร้องชายหนุ่มว่าเธอต้องกลับไปทำหน้าที่ของเธอที่ร้านแล้ว
“เธอยังกลับไม่ได้ฉันจ่ายเงินซื้อตัวเธอมาแล้ว”
เหนือเมฆอยากจะหัวเราะออกมาดังๆเขาเสียเงินซื้อตังเธอมาแล้วและก็มาถึงที่แล้วด้วยมีอย่างหรือเขาจะปล่อยให้เธอเดินออกไปง่ายๆ
“ซื้อตัว!!”
พาขวัญถึงกับใจเต้นไม่เป็นจังหวะเธอไม่เคยคิดจะหาเงินด้วยวิธีนี้เลยสักนิด
“อืมมม...”
เหนือเมฆกดเสียงลงต่ำ
“พี่หนูนก”
เมื่อคิดถึงคำพูดของหนูนกที่ให้เธอมาส่งแขกเธอก็ยิ่งเจ็บใจที่ไม่น่าเสียรู้คนที่พึ่งรู้จักเลยและก็ไม่คิดว่าหนูนกจะทำกับเธอแบบนี้ด้วย
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะเต็มใจมาหรือว่าโดนหลอกมายังไงเธอก็มาถึงที่นี่แล้วและฉันก็จ่ายเงินให้เธอไปแล้วเพราะฉะนั้นทำหน้าที่ของเธอซะ”
“คือ...เรื่องนี้ฉันไม่รู้เรื่องถ้าคุณจ่ายเงินแล้วฉันจะรีบบอกให้พี่หนูนกเอาเงินมาคืนคุณนะคะ”
พาขวัญยืนยันตัวโก่งว่าเธอไม่รู้เรื่องนี้จริงๆและยังพยายามบอกกับอีกฝ่ายว่าเธอจะให้หนูนกเอาเงินมาคืนด้วยหากว่าเขาได้จ่ายเงินแล้ว
“ไม่ได้...ฉันซื้อแล้วซื้อเลยอย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยหรือว่าอยากได้เพิ่มเท่าไรว่ามา”
เหนือเมฆเห็นว่าหากเขาจะมาเสียเวลาหาผู้หญิงใหม่ตอนนี้ก็คงไม่เอาเพราะเขานั้นถูกใจเธอไปแล้วเขาคิดว่าหากเสนอเงินให้เธอเพิ่มหญิงสาวอาจจะเลิกงอแงก็ได้
“ไม่ค่ะฉันจะกลับ”
พาขวัญตัดสินใจผลักชายหนุ่มในตอนที่เขาเผลอให้พ้นตัวพร้อมทั้งพยายามเปิดประตูแต่ก็เปิดไม่ออก
“ก็ลองออกไปดูสิลูกน้องที่เฝ้าอยู่หน้าห้องมือปืนทั้งนั้น”
เหนือเมฆปล่อยให้หญิงสาวพยายามออกจากห้องนี้ไปทั้งที่รู้ว่าเธอออกไม่ได้พร้อมทั้งยังพ่นคำขู่ให้เธอนั้นยอมเขาแต่โดยดีจะดีกว่า
//ฮื้ออ...นี่มันมาเฟียชัดๆซวยจริงๆเลย//
พาขวัญถึงกับหน้าชาวาบไม่คิดว่าเธอจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
“เธอคิดดูให้ดีนะงานสบายๆได้เงินเยอะๆแปปๆก็เสร็จ....แถมเธอยังมีเงินซื้อของให้ลูกเธอได้อีกหลายเดือนเลยเธอจะเอาไหม...อ้อ...มาถึงขนาดนี้ยังไงเธอก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉันอยู่ดีเอาน่าเธอมาสนุกกับฉันดีกว่าคิดอะไรมากมายสามีเธอก็ไม่มีนี่นา”
เหนือเมฆหันหลังทิ้งตัวนั่งบนปลายเตียงนุ่มอย่างสบายอารมณ์เพราะยังไงคนอย่างเขาก็ต้องได้ทุกอย่างที่อยากจะได้อยู่แล้ว
“................”
//พ่อจ๋าแม่จ๋าทำไมหนูต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วย//
พาขวัญไม่ได้สนใจคำพูดของชายหนุ่มตอนนี้แม้แต่นิดแม้เขาจะเสนออะไรให้เธอมาหญิงสาวตั้งหน้าตั้งตาพยายามออกไปจากห้องอย่างเดียวแต่ดูเหมือนมันจะไม่สำเร็จเสียที
“ถ้าเธอกลับไปหรือปฏิเสธฉัน...ฉันว่าเธอกลับไปเธอก็ตกงานแม้แต่เพื่อนเธอก็จะพลอยตกงานไปด้วย....เอาไง”
“...ทำไมต้องเอาเพื่อนฉันมาเกี่ยวด้วย??...”
//...ไอ้คนนิสัยไม่ดี...//
พาขวัญจำใจต้องเดินกลับไปยืนต่อหน้าชายหนุ่มที่นั่งอมยิ้มกริ่มอย่างผู้ชนะอยู่หญิงสาวมือไม้สั่นด้วยความโกรธและมีน้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อยแต่พยายามเข้มแข็งไม่ปล่อยให้น้ำตาที่เธอรู้สึกพ่ายแพ้ไหลมาง่ายๆ
หญิงสาวรู้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ชายหนุ่มนั้นอยู่เหนือเธอทุกเรื่องเธอรู้ชะตากรรมตัวเองแล้วว่ายังไงก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี
“555ดี...เป็นเด็กดีก็เป็นนี่นา...ไปอาบน้ำกันดีกว่า”
เหนือเมฆหัวเราะอย่างพอใจพร้อมโอบตัวหญิงสาวพาเธอไปเข้าห้องน้ำ
“ถอดเสื้อผ้าสิ”
“หึ....”
พาขวัญส่ายหัวหงึกหงักกับคำสั่งของชายหนุ่ม
“บอกให้ถอดไง....มานี่”
เหนือเมฆจำต้องกระชากตัวหญิงสาวมาแล้วดึงเสื้อผ้าเธอออกอย่างยากลำบากเพราะหญิงสาวยังดีดดิ้นไม่ยอมถอดเสื้อผ้าออกแต่โดยดี
“นี่คุณเดี๋ยว....”
พาขวัญยังใช้ทั้งมือและแขนปกป้องร่างกายของเธอเองแต่แรงอันน้อยนิดของเธอหรือจะสู้คนตัวโตอย่างเขาได้เสื้อผ้าของเธอค่อยๆขาดวิ่นไปทีละชิ้นจากฝีมือของเขาเนื้อตัวของเธอก็มีรอยแดงจากแรงดึงของเสื้อผ้าเต็มไปหมด
“จะอายอะไรนักหนาตัวเธอก็สวยไปซะทุกส่วนน่าโชว์จะตายไป”เมื่อไม่มีสิ่งอื่นมาปกป้องร่างกายของหญิงสาวชายหนุ่มก็ใช้สายตาไล่มองความงามของร่างกายของเธออย่างไม่ละสายตาเขาไม่คิดว่าร่างกายของคนที่เคยมีลูกมาแล้วจะเต่งตึงเนียนเรียบไปเสียทุกส่วนแบบนี้ยิ่งมองหน้าท้องที่แบนราบเอวเอสกับสองสิ่งที่กลมกลึงล้นจนมือปิดไม่มิดของเธอมันยิ่งทำให้เขาอยากจะสัมผัสเธอมากขึ้น“คือ...ฉันอาบเองได้ค่ะ”พาขวัญหน้าชาแล้วชาอีกไม่เคยมีผู้ชายคนไหนได้เห็นเรือนร่างของเธอมากขนาดนี้ยิ่งคิดยิ่งละอายแก่ใจที่เธอจะต้องมาเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตให้ผู้ชายที่อยากได้แค่ร่างกายของเธอ“ฮื้มม...เธออาบไปก่อนเลยแล้วกันเร็วๆด้วยล่ะ”เหนือเมฆเห็นว่าหากหญิงสาวยังมีอาการแบบนี้อยู่เขาจะต้องปล่อยให้เธอจัดการธุระคนเดียวไปก่อนไม่อย่างนั้นวันนี้คงไม่ได้อาบน้ำกันพอดีเขาจึงเดินออกจากห้องน้ำไปและปล่อยให้เธออยู่คนเดียว50 นาทีต่อมา“เรียบร้อยแล้วค่ะ”พาขวัญใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำร่วมชั่วโมงเธอออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาวผืนจิ๋วที่ปิดร่างกายทั้งท่อนบนและท่อนล่างของเธออย่างหมิ่นเหม่ตาของเธอบวมแดงเล็กน้อยเพราะผ่านการร้องให้มาทั้งที่เธอพยายามจะทำตัวเข้มแข
“โถ่...โว้ยยก็ได้วะ”เหนือเมฆจำต้องทำตามที่หญิงสาวบอกเพราะเขาขี้เกียจฟังคำพูดอะไรของหญิงสาวอีกแล้วถ้าทำตามที่เธอขอแล้วเธอยังไม่ยอมอีกล่ะก็เขาก็จะต้องใช้วิธีบังคับแล้วหละ“อื้อ...อื้มมม”พาขวัญรู้สึกแปลกๆเมื่อมีอะไรนุ่มนิ่มเลื้อยไหลอยู่บนเรือนร่างของเธออย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดและมันก็ดูจะรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆจนเธอต้องร้องออกมาจากลำคอเล็กน้อยเพราะความรู้สึกที่พึ่งเคยได้สัมผัส“ตัวเธอนี่ทั้งนิ่มทั้งเด้งจริงๆเลยแฮะ”เหนือเมฆพรมจูบไปทั่วร่างกายของหญิงสาวขบเม้มไปเสียทุกส่วนเขาชอบเนื้อตัวของเธอทั้งหมดทั้งยังกลิ่นหอมอ่อนๆที่เธอพึ่งจะอาบน้ำมาอีกน้ำหอมยี่ห้อไหนก็แพ้กลิ่นของเธอตอนนี้อยู่ดี“อื้อ...ค...คุณ...อื้มมม”พาขวัญเริ่มรู้สึกเครียดเกร็งเล็กน้อยที่จู่ๆชายหนุ่มก็ใช้ทังสองมือแร่งของเขาบีบเค้นสิ่งที่อวบตูมของเธอเล่นอย่างมันมือพร้อมทั้งประกบจูบดูดคลึงริมฝีปากของเธอเล่นอย่างสบายอารมณ์แถมลมหายใจของเขาก็ยังพ่นแรงขึ้นเรื่อยๆต่างจากเธอตอนนี้ที่แทบจะหยุดหายใจ“อยู่เฉยๆ”ชายหนุ่มค่อยๆแรกตัวมาตรงกลางระหว่างตัวขงหญิงสาวพร้อมหยิบสิ่งที่ป้องกันใส่อย่างชำนาญแม้ในความมืดพร้อมทั้งสั่งให้หญิงสาวที่กำลังอยู่ไม
“ขวัญ”พระพายเห็นรถตู้คันหรูมาจอดที่หน้าบ้านเพื่อนของเธอจึงรีบวิ่งไปดูเมื่อเห็นเพื่อนเธอเดินลงมาก็รีบกระโดดกอดด้วยความดีใจที่เพื่อนเธอกลับมาเสียที“พาย...ฮึก...ฮือๆ...”หลังจากที่รถหรูคันนั้นแล่นออกไปพาขวัญก็ปล่อยโฮกับเพื่อนของเธอทันที“ไม่ต้องพูดฉันรู้เรื่องหมดแล้วเข้าบ้านกันก่อนเถอะ”พระพายกอดปลอบพาขวัญยกใหญ่เธอรู้สึกโมโหตัวเองเหลือเกินที่ปกป้องเพื่อนเธอไม่ได้พร้อมทั้งประคองให้เพื่อนเธอเดินเข้าบ้านไปคุยกันข้างใน“ฉันจะพาแกไปแจ้งความเรื่องนี้ยังไงยัยหนูนกก็ต้องรับผิดชอบ”พระพายไม่คิดจะยอมเรื่องนี้ง่ายๆที่หนูนกทำกับเพื่อนเธอเกินไปทำเหมือนเพื่อนเธอเป็นของซื้อของขาย“ไม่นะ...ฉันไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่...คือ...ฉ...ฉันยอมเค้าเอง”พาขวัญส่ายหัวเป็นระวิงเธอไม่อยากให้เรื่องนี้มันใหญ่โตเพราะถ้าเรื่องใหญ่ขึ้นคนอื่นก็มีสิทธิ์รู้มากขึ้นและเธอเองก็ยอมรับเงินของผู้ชายที่นอนกับเธอเมื่อคืนด้วย“อะไรนะขวัญ...มันขู่บังคับแกใช่ไหม”พระพายไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าเพื่อนเธอจะยอมเธอคิดว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่“ไม่...อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องไปทำงานที่นั่นแล้วเค้าบอกว่าเค้าจะโอนเงินให้ฉันแสนนึงฉันจะได้มี
12.00 น.“ขวัญ...ตื่นมากินข้าวกินยาก่อนเร็ว”“อือ...อืมม”พระพายปล่อยให้เพื่อนสาวเธอนอนจนถึงเที่ยงเมื่อเห็นเพื่อนเธอยังไม่ตื่นเสียทีก็ต้องปลุกให้ลุกขึ้นมากินข้าวกินยาเสียก่อน“อะนี่กระเป๋ากับมือถือ”พระพายว่าจะให้เพื่อนเธอตั้งแต่เช้าแล้วแต่ก็ลืมเพราะมัวแต่คิดเรื่องอื่นกันอยู่“อืม....เอ่อ...พาย!!”พาขวัญกดดูมือถือของเธอตามปกติแต่สิ่งที่ไม่ปกติคือข้อความที่เด้งเตือนเงินเข้าบัญชีของเธอ“มีอะไรเหรอแก”พระพายทำหน้าตกใจเมื่อเห็นเพื่อนเธอมีน้ำเสียงตกใจตอนเปิดดูมือถือ“นี่”“ห.ห้ะ...ล...ล้านนึง”พระพายเกือบเป็นลมเมื่อเห็นตัวเลขในบัญชีที่เพื่อนสาวของเธอชูให้ดู“ฉันไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม”พาขวัญยังถามเพื่อนเธอว่าเห็นเหมือนที่เธอเห็นหรือไม่เพราะเธอไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง“นี่มีข้อความด้วยนี่นา....//ฉันให้เธอหนึ่งล้านไม่ต้องตกใจและหวังว่าเธอจะไม่ไปทำงานที่นั่นอีก//”พระพายเห็นข้อความที่มันเด้งเตือนเธอจึงอ่านให้เพื่อนเธอหายคาใจที่คิดว่าตัวเองตาฝาด“แก....”พาขวัญกอดพระพายตัวกลมเมื่อเธอไม่คิดว่าชายหนุ่มจะให้เงินเธอมากมายขนาดนี้แค่แสนเดียวเธอก็ถือว่าเยอะมากแล้วแต่ยังไงเธอก็แอบคิดในใจว่าถ้าหากเธอเลือกไ
“แม่บ้านฉันพึ่งลาออกเห็นว่าจะไปเลี้ยงหลานฉันลองหาแล้วแต่ไม่มีใครมาสมัครก็ต้องทำเองไปก่อน”ภูผาพยายามอยู่ที่จะหาคนมาทำงานแต่ที่นี่ค่อนข้างหายากนิดนึงเพราะเป็นต่างจังหวัดส่วนมากคนพื้นที่ก็จะทำไร่ทำนาหรือทำกิจการของตนเองกันหมด13.00 น.“หัวหน้าเรียกป้ามามีอะไรหรือเปล่าคะ”น้ำทิพย์แม่บ้านวัยห้าสิบเข้ามาในห้องของภูผาเพราะเห็นว่าชายหนุ่มเรียกพบ“ช่วงเย็นป้าทิพย์พอจะว่างไหมครับพอดีผมอยากให้ป้าไปทำงานบ้านให้ผมหน่อยผมมีเงินค่าจ้างให้ครั้งละ500ครับ”ภูผาเห็นว่าหาแม่บ้านประจำมันยากเหลือเกินเขาก็จะลองถามจากคนที่ทำงานดูว่าอยากจะทำงานพิเศษหรือเปล่าเรื่องเงินเขาให้เต็มวันเลยเพราะจะให้เขามาทำงานบ้านเองคงไม่เรียบร้อยเท่าผู้หญิงทำอีกอย่างบางวันที่เขาไม่ได้กลับก็ไม่มีคนดูแลบ้านด้วย“ป้าก็อยากไปนะคะ...แต่ช่วงเย็นป้าก็ต้องกลับไปดูแลบ้านทำกับข้าวให้ผัวกับลูกอีก”น้ำทิพย์เองก็อยากจะได้เงินพิเศษอยู่หรอกแต่ภาระที่บ้านเธอก็ต้องกลับไปดูแลนี่น่ะสิ“อ๋อ...งั้นไม่เป็นไรครับ”ภูผาพยักหน้าเข้าใจแต่ก็แอบเสียดายเล็กน้อยเพราะน้ำทิพย์ทำงานดีมาก“เอ่อ...หัวหน้าหาแม่บ้านอยู่เหรอคะลองถามหนูพระพายที่อยู่แผนกธุรการดูสิคะเห็น
“เฮ้อ...”เหนือเมฆถึงกับกุมขมับนี่เขาจะไม่มีสิทธิ์รู้อะไรเกี่ยวกับพ่อเขาเลยหรือเขาคิดว่าพ่อของเขายังเห็นเขาสำคัญอยู่หรือไม่ในเมื่อเป็นอะไรก็ไม่ยอมที่จะบอกกันจะได้ช่วยกันหาทางแก้ตั้งแต่เนิ่นๆวันต่อมาโรงพยาบาล“คุณพ่อเป็นอะไรทำไมไม่คิดจะบอกผม”เหนือเมฆรู้ว่าพ่อของเขาฟื้นตัวแล้วจากเมื่อวานที่อาการไม่ค่อยดีเขาเข้ามาที่โรงพยาบาลในช่วงเช้าเพื่อที่จะมาคุยกับพ่อของเขาด้วยความเป็นห่วง“ฉันบอกแกแล้วมันจะหายหรือไงวะ”อิทธิวัฒน์มีเหตุผลที่เขาไม่อยากจะบอกเรื่องอาการป่วยของเขากับใครเพราะในใจของเขาไม่อยากจะให้ใครมาห่วงโดยเฉพาะลูกๆของเขาแต่คำพูดของเขามันยิ่งทำให้อีกฝ่ายคิดว่าตัวเองไม่สำคัญพอที่จะได้รู้เรื่องนี้“แล้วนี่ดูแลตัวเองยังไงครับถึงได้อาการหนักแบบนี้”เหนือเมฆรู้สึกเจ็บจี๊ดในใจกับคำพูดของคนเป็นพ่อถึงบอกเขาแล้วมันไม่หายแต่พ่อของเขาดูแลตัวเองยังไงถึงได้เป็นหนักแบบนี้แล้วที่เขาอยากรู้คือพ่อของเขาได้รับการรักษาอย่างถูกวิธีหรือเปล่า“ฉันก็หาหมอนี่แหละแล้วก็แขเค้าก็มียาบำรุงให้ฉันกินอยู่เรื่อยๆแกไม่ต้องห่วงหรอกฉันแค่เครียดหนักเฉยๆไม่ได้เป็นอะไรมาก”“ต่อไปนี้ผมจะหาหมอดูเรื่องสุขภาพของคุณพ่อเอง”เ
บ้านภูผา“เจ้าของเบอนั้นอยู่บ้านหลังนี้เหรอ”ภูผาดูรูปที่เพื่อนของขาถ่ายมาอย่างสงสัย“อืม...เธอมีเด็กอ่อนเลี้ยงด้วย”นาวาเพื่อนของภูผาที่เป็นตำรวจสืบเรื่องนี้จนได้รูปมายืนยันกับภูผาแล้วจึงมาปรึกษากันต่อที่บ้านอย่างลับๆ“แล้วใช่ลูกของเธอหรือเปล่า”“เห็นคนแถวนั้นบอกว่าเธอพึ่งย้ายกลับมาอยู่ที่นี่แล้วก็มีลูกติดกลับมาด้วยแต่มีบางอย่างที่น่าสงสัย...คือเธอไม่มีสามี”“งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปคุยกับเธอเอง”ภูผาคิดว่ายังไงเขาก็ต้องเข้าไปคุยกับผู้หญิงในรูปด้วยตัวเองอย่างเร็วที่สุดเพราะมันมีเรื่องที่น่าสงสัยหลายอย่างทำให้เขาค่อนข้างมั่นใจว่าเขาจะได้พบคำตอบที่ต้องการหากเขาเข้าไปหาเธอวันต่อมา15.00 น.กรุงเทพมหานครสนามบินRrrrrr“ว่าไง”เหนือเมฆกำลังเตรียมตัวขึ้นเครื่องกลับตอนนี้เขาอยู่ที่สนามบินแล้วเพราะคิดว่าอยู่ที่นี่ต่อก็ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรพ่อของเขาก็อาการดีขึ้นแล้วอีกทังยังไม่ให้เขาไปยุ่งเรื่องการดูแลอีก“แกกลับมาวันนี้ทันไหม”ภูผาอยากให้เพื่อนของเขากลับมาที่บ้านขอเขาอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะเขาได้หลักฐานสำคัญมาแล้ว“อืมฉันกำลังจะกลับไปพอดี”“ดีงั้นเจอกันที่บ้าน”16.30 น.บ้านพาขวัญ“
“เพื่อนพายไม่โกหกหรอกค่ะหัวหน้าไม่อย่างนั้นจะมาลำบากนั่งเลี้ยงเด็กคนนี้อยู่ทำไมไม่ส่งตัวให้ครอบครัวแล้วขอเงินไม่ดีกว่าเหรอคะ”พระพายเห็นชายหนุ่มถามเพื่อนของเธอเหมือนไม่อยากจะเชื่อเธอจึงต้องยืนยันอีกแรง“อืม...แล้วเพียงฟ้าบอกอะไรคุณอีกหรือเปล่า”ภูผาอยากรู้ว่าพาขวัญนั้นได้คุยอะไรกับเพียงฟ้าอีกหรือเปล่าเผื่อเขาจะมีหลักฐานอะไรสาวถึงตัวคนทำผิดได้“ไม่ค่ะไม่ทันได้บอกเธอรีบให้ฉันพาลูกเธอหนีมา...แต่ฉันเห็นมีผู้ชายสองคนขับรถมอเตอร์ไซต์ปิดใบหน้าทั้งหมดวนดูตรงนั้นอยู่สักครู่แล้วก็ขับออกไปหลังจากนั้นฉันก็รีบพาลูกพี่เพียงฟ้ามาที่บ้าน”“แสดงว่าเพียงฟ้ากับอรรณพก็ต้องรู้ว่ามีคนจ้องทำร้าย”จากคำบอกเล่าของพาขวัญภูผาก็รู้ว่าทั้งอรรณพและเพียงฟ้าน่าจะรู้ว่าเป็นคนในครอบครัวที่คิดทำร้ายแต่เพียงไม่รู้ว่าใครเท่านั้นจึงเลือกที่จะฝากลูกของเธอกับคนอื่นเช่นนี้“ฉันคิดแบบนั้นแต่ฉันไม่กล้าบอกตำรวจเพราะฉันไม่รู้ว่าจะปลอดภัยหรือเปล่า”“ผมเชื่อ”ภูผาดูท่าทางของหญิงสาวแล้วเธอตอบอย่างจริงใจตรงไปตรงมาสายตาของเธอก็ดูอ่อนโยนไม่มีเล่ห์เหลี่ยมอะไรแถมเธอก็ยังดูแลหนูน้อยคนนี้อย่างดีอีกด้วยดูจากของใช้แต่ละอย่างที่เธอซื้อมาและจ