2.ดอกฟ้าแสนงาม (1)

องค์หญิงหนิงเซียงหลับตาพร้อมใจหล่นตามร่าง กัดฟันทำใจว่าตนเองต้องเจ็บแต่กลับมีบางอย่างรองรับ ความแปลกใจทำให้นางลืมตาขึ้นพร้อมกับตนถูกพาหมุนตัวหลบกิ่งไม้ที่หักตกไม่ห่างนักได้อย่างหวุดหวิด ดวงหน้าเรียวหวานซุกลงบนแผงอกกว้างอย่างลืมตัว เมื่อนึกได้จึงรีบผละออกแล้วขยับไปมา

“นางกำนัลน้อย เจ้าช่างกล้าหาญยิ่งนัก”

ชายอีกคนซึ่งมาด้วยเอ่ยพร้อมกับผู้ที่อุ้มนางอยู่ปล่อยลง องค์หญิงหนิงเซียงจำน้ำเสียงได้ว่าเขาคือผู้ทักตนทำให้ตกใจหล่นลงมา นางเหลือบมองเจ้าของร่างสูงใหญ่ข้างกายเห็นว่าใบหน้าขาวคมคายก้มลงมองตนอย่างสงสัย สบดวงตาคู่คมกริบเพียงชั่วแวบก็รีบถอยห่าง สายตาสอดส่ายมองหาพี่สาวทว่ากลับไร้เงา

‘พี่หญิงหลบไปแล้วสินะ’

“นับแต่เกิดมา เพิ่งเคยพานพบสตรีเก่งกาจเช่นเจ้า ต้นไม้สูงไม่ใช่น้อยยังปีนป่ายขึ้นไปได้”

นางเหลือบมองผู้พูดก็เห็นว่าเขายิ้มมุมปาก ไม่แน่ใจว่าเป็นคำชมหรือขำขัน

“อันตรายเช่นนี้ เจ้ายังเห็นเป็นเรื่องสนุกไปได้มู่ฉางเหยียน”

ผู้ที่ช่วยตนไว้เอ่ยเป็นครั้งแรก องค์หญิงหนิงเซียงเหลือบมองแล้วก้มหน้าเล็กน้อย ไม่ได้กลัวแต่ไม่อยากให้คนทั้งสองเห็นหน้าตนชัดเจนนัก

“เฮ้อ เจ้าเองก็จริงจังไปเสียทุกเรื่องนะหลิวซูหยวน เจ้าช่วยนางได้ทัน นางปลอดภัยแล้วจะคิดมากทำไมกัน”

มู่ฉางเหยียนตบไหล่สหายสนิทพลางส่ายหน้าแล้วเงยหน้าขึ้นมองด้านบน

“สิ่งนางทำน่าชื่นชมออก สังเกตดูสิ”

หลิวซูหยวนเงยมองตามเล็กน้อย แล้วก็ได้เห็นบางอย่างใกล้กับจุดที่นางกำนัลน้อยพยายามเอื้อมมือไป

“เจ้าช่วยเอารังนกกลับขึ้นไปไว้บนนั้นใช่หรือไม่”

ชายที่บอกว่าชื่นชมนางถาม องค์หญิงหนิงเซียงจึงพยักหน้า

“เอ่อ ข้าขอตัวก่อนเจ้าค่ะ”

นางต้องรีบหลบเลี่ยงแม้จะอยู่ในคราบนางกำนัลก็ไม่ควรพูดคุยกับบุรุษนาน

“เชิญเถิด”

ชายหนุ่มผู้อารมณ์ดีผายมือเชิญโดยง่าย ขณะผู้ที่ค่อนข้างเงียบนั้นก็ไม่ได้ทักท้วงใด

เจ้าของร่างบอบบางรีบก้าวเร็วๆ ออกจากตรงนั้นตรงไปยังประตูทางออกด้านหลังอุทยาน เพราะหากไปทิศทางอื่นคงดูน่าสงสัย กระทั่งผ่านพุ่มไม้สูงหนาที่พอบดบังได้นางก็ถูกฉุดให้นั่งลง ขณะกำลังจะหลุดส่งเสียงก็ถูกปิดริมฝีปากไว้ก่อน

“พี่หญิง”

องค์หญิงหนิงเซียงส่งเสียงอู้อี้แล้วถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็นผู้ที่รั้งตนไว้ และอีกฝ่ายยอมปล่อยโดยดี ทว่าปลายนิ้วเรียวแตะที่ริมฝีปากอิ่มสีหวานของตัวเอง นางจึงเอ่ยเสียงเบา

“นึกว่าท่านหลบไปไกลแล้ว”

อีกฝ่ายส่ายหน้าพลางยิ้มบาง

“พี่จะทิ้งเจ้าได้อย่างไร แต่หากเรียกเตือนเจ้าก่อนก็เกรงว่าจะทำให้สองคนนั้นหันมามอง ไม่คิดว่า พวกเขาจะมาใกล้จนเห็นเจ้า”

“ช่างเถิด อย่างไรพวกเขาก็ไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร ว่าแต่เราจะกลับทางเดิม หรือไปทางอื่นกันดี”

คราวนี้ผู้เป็นพี่สาวยิ้มกว้างขึ้นพลางส่ายหน้า

“ไม่ต้องไปแล้วล่ะ”

“ทำไมล่ะ ก็พี่หญิงอยากเห็นบุตรชายท่านราชครูไม่ใช่หรือ”

องค์หญิงเจียวมิ่งทำเสียงจิ๊กจั๊กพลางตีแขนน้องสาวเบาๆ ดวงหน้างดงามแดงเรื่อ

“เจ้านี่ จะย้ำทำไม”

สีหน้าขัดเขินของพี่สาวทำให้องค์หญิงหนิงเซียงเกาศีรษะงุนงงแล้วก็แปลกใจที่อีกฝ่ายไม่อยากไปแล้ว

“จริงไม่ใช่หรือ แล้วทำไมอยู่ๆ ท่านจึงไม่อยากไปเสียแล้วล่ะ”

“ก็...หนึ่งในบุรุษที่พบเจ้า ชื่อมู่ฉางเหยียน”

ผู้เป็นน้องสาวกะพริบตาปริบๆ ขณะพี่สาวบอกเล่าต่อ

“เขานั่นแหละ บุตรชายท่านราชครู”

องค์หญิงหนิงเซียงเพิ่งเข้าใจ นางเองไม่ได้ใส่ใจนัก ทว่าพี่สาวคงรู้ชื่อเสียงเรียงนามของคู่หมายตนจนจำจดขึ้นใจอยู่แล้ว

องค์หญิงเจียวมิ่งอภิเษกสมรสในอีกสองปีต่อมา แล้วออกไปอยู่ที่จวนของท่านราชครู หากก็เข้าวังมาพบองค์หญิงหนิงเซียงในยามคิดถึง กระทั่งผู้เป็นน้องเติบโตย่างเข้าวัยสิบเจ็ดชันษา ฮ่องเต้จึงประทานอนุญาตให้องค์หญิงเสด็จออกนอกวังไปเยี่ยมผู้เป็นพี่สาวได้

“ยังคุยกับพี่หญิงไม่เต็มอิ่มเลย แต่ต้องรีบกลับเข้าวังแล้ว”

ผู้เป็นน้องหน้าหงอยพลางจับมือพี่สาวออดอ้อน อยู่ในวังเพียงลำพัง ในแต่ละวันผ่านพ้นไปอย่างค่อนข้างเหงาหงอย แม้มีเรียนอ่านเขียน วาดภาพ เย็บปักถักร้อย แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่ไม่น่าเบื่อเพียงช่วงสั้นๆ สำหรับองค์หญิงหนิงเซียง

“หากเป็นไปได้ข้าก็อยากพักกับท่านสักคืน”

“พี่ก็อยากให้เป็นเช่นนั้น แต่เสด็จพ่อกับฮองเฮาไม่ได้ประทานอนุญาต อีกอย่างองค์หญิงก็ไม่ควรค้างอ้างแรมนอกวัง”

องค์หญิงเจียวมิ่งปลอบน้องสาวอย่างเอ็นดู ตนเองก็คิดถึงน้องและเป็นห่วงเช่นกัน หากไม่อาจเลือกได้ ในช่วงที่แต่งออกมาใหม่ๆ จึงเข้าวังบ่อยครั้ง ด้วยรู้ว่าหนิงเซียงคงว้าเหว่ไม่น้อย เพราะแม้ทั้งสองจะมีพี่ชายร่วมพระมารดาด้วย หากก็ต้องช่วยแบ่งเบาราชกิจ เนื่องจากพระบิดาโปรดปรานมากที่สุด มีความเป็นไปได้สูงที่จะได้รับการแต่งตั้งเป็นรัชทายาท ทำให้ผู้เป็นพี่ชายคร่ำเคร่งกับงานราชกิจจนแทบไม่มีเวลาให้น้องสาวสองคน

“เอาไว้งานเทศกาลโคมไฟ พี่จะเข้าไปทูลขอฮองเฮาให้เจ้าได้ออกมาเที่ยวชมงานนอกวัง และขอให้พักกับพี่คืนนึง”

“จริงหรือพี่หญิง”

“จริงสิ”

“ขอบคุณพี่หญิง”

องค์หญิงหนิงเซียงยกมือพี่สาวขึ้นกุมอย่างดีใจ ส่วนผู้เป็นพี่ลูบแก้มเนียนใสของน้องสาวอย่างรักใคร่

“เจ้ากับพี่อยู่แต่เพียงในวังมาตั้งแต่เล็กจนโต ไม่มีโอกาสได้เห็นโลกภายนอกวัง ชีวิตของเรา หากไม่ถูกยกให้บุตรชายขุนนางสูงศักดิ์เพื่อคานอำนาจในฐานะพระญาติ ก็อาจถูกส่งไปอภิเษกต่างแคว้นเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี หรือไม่ก็คงต้องใช้ชีวิตเพียงในวังอย่างเหี่ยวเฉาไปจนวันสุดท้าย”

น้ำเสียงของผู้เป็นพี่สาวนั้นดูเศร้าลึกขณะมองนางด้วยแววตาราวสงสาร

“เจ้าเองก็ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าต้องพบเจอสิ่งใด หากทำให้เจ้ามีความสุขได้ พี่ก็อยากช่วย”

องค์หญิงหนิงเซียงขยับเข้าไปกอดร่างอรชรของพี่สาว ซบหน้าลงแนบไหล่บอบบางและกะพริบตาไล่น้ำตาที่เอ่อคลอด้วยความซาบซึ้งใจในความรักที่ผู้เป็นพี่มีต่อตน ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นว่าตนมีน้ำตา

ร่ำลากันอีกเล็กน้อย องค์หญิงเจียวมิ่งก็ออกมาส่งน้องสาวหน้าจวนให้ขึ้นรถม้ากลับเข้าวัง

=====

มีซีนเจอกันนิดๆ แต่รับรองว่ามีมาเรื่อยๆ แน่นอนค่ะ แต่ว่าจือเยว่ที่มาเกิดเป็นหนิงเซียงต้องเจอกับอะไรบ้างนะ? ^^"