4.ผู้ที่จะเป็นราชบุตรเขย (1)

แคว้นอันมีการแข่งขันเตะลูกหนังเป็นการละเล่นประจำปี แต่ละกรมจะจัดกลุ่มคนเพื่อแข่งขันเจ็ดคน กรมใดมีชัยได้อันดับหนึ่งจะได้รับพระราชทานรางวัลจากฮ่องเต้เป็นทองคำยี่สิบก้อน และได้นั่งด้านหน้าสุดในงานพระราชสมภพของฮ่องเต้กับฮองเฮาในปีนั้น นับว่าเป็นเกียรติอย่างมากทุกกรมจึงจริงจังกับการแข่งนี้

แม้สำนักราชเลขาธิการจะไม่ได้แข็งแกร่งเช่นกรมทหารรักษาพระราชวังหรือทหารองครักษ์ หากส่วนใหญ่ก็เคยผ่านการละเล่นนี้มาแล้วในตอนศึกษาอยู่ในสำนักศึกษา หลิวซูหยวนกับมู่ฉางเหยียนจึงเข้าร่วมเป็นตัวแทน

องค์หญิงหนิงเซียงเคยมาชมการแข่งขันพร้อมองค์หญิงเจียวมิ่งที่สามารถมาชมเพื่อให้กำลังใจพระสวามีแล้วในสองปีที่ผ่านมา หากไม่ได้สนใจการแข่งจริงจังนัก ทว่าในปีนี้กลับต่างออกไปเมื่อได้เห็นหนึ่งในผู้ร่วมเล่นลูกหนังจากสำนักราชเลขาธิการ

“ใต้เท้าหลิวฝีมือไม่เบาทีเดียว ทั้งยังเล่นได้เข้าขากับท่านพี่มากอีกด้วย”

ผู้เป็นพี่สาวหันมากระซิบกับนาง องค์หญิงหนิงเซียงเพียงยิ้มรับ ไม่ได้แสดงทีท่าตื่นเต้นเท่าใดนัก หากความจริงนางแทบไม่อาจละสายตาจากร่างสูงใหญ่ที่เล่นลูกหนังอย่างคล่องแคล่ว ทั้งแย่งทั้งส่ง หรือกระทั่งกระโดดม้วนตัวเตะลูกหนังเข้าไปในช่องวงกลมด้วยท่วงท่าเก่งกาจน่าชื่นชม เรียกเสียงปรบมือจากบรรดาหญิงสาวญาติสนิทเหล่าขุนนางหลายนางที่ตามติดมาดูการแข่งขันในวันนี้

จนเมื่อฝ่ายสำนักราชเลขาธิการชนะ บรรดาหญิงสาวต่างก็ลุกขึ้นปรบมืออย่างออกหน้าออกตา บางคนถึงกับเอ่ยให้ได้ยิน

“ใชคดีนักที่ได้มาเห็นกับตา ว่ากันว่าหลิวซูหยวนบัณฑิตอันดับหนึ่งในปีนี้ ทีท่าองอาจและเฉลียวฉลาดนัก”

“เป็นถึงบุตรชายท่านแม่ทัพใหญ่ชายแดน ฝีมือด้านการต่อสู้ก็คงไม่ธรรมดาเช่นกัน ข้าเคยได้ยินมาจากพี่ชายว่าฝีมือเพลงดาบเพลงทวนก็ร้ายกาจทีเดียว”

“เก่งทั้งบุ๊บุ๋นเช่นนี้ สกุลใดก็คงต้องการไปเป็นเขย ทั้งยังมีทัพใหญ่สกุลหลิวทางแดนเหนือเป็นกองหนุนด้วย”

“อะแฮ่ม”

เสียงแว่วพูดคุยเงียบลงเมื่อมีเสียงกระแอมของใครคนหนึ่ง ราวกับต้องการเตือนให้รู้ว่ามีองค์หญิงนั่งอยู่ในบริเวณนี้ด้วย เพราะเรื่องอำนาจกองทัพนั้นสำคัญ แน่นอนว่าไม่อาจปล่อยให้ตกอยู่กับขุนนางฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้ มีความเป็นไปได้สูงว่าตระกูลหลิวอาจได้เกี่ยวดองเป็นพระญาติสนิท

“เหนื่อยมากหรือไม่ท่านพี่”

เวลานั้นมู่ฉางเหยียนกลับมาหาองค์หญิงเจียวมิ่ง โดยมีคู่อื่นลงแข่งต่อ ส่วนฝ่ายที่มีชัยก็รอลงสนามในรอบต่อไป แต่ละคนจึงแยกย้ายไปพักก่อน

“ไม่เลยองค์หญิง ออกจะสนุกมากเสียด้วยซ้ำ”

ชายหนุ่มตอบภรรยาผู้สูงศักดิ์ก่อนจะนั่งลงเคียงข้าง โดยมีร่างสูงใหญ่ของหลิวซูหยวนตามมาด้วย

“ถวายพระพรองค์หญิง”

“เชิญใต้เท้าหลิวตามสบาย พักดื่มน้ำชาให้สดชื่นก่อนเถิด”

องค์หญิงเจียวมิ่งผายมือเชื้อเชิญ แล้วหันมารินน้ำชาให้สวามี ขณะที่องค์หญิงหนิงเซียงรีบซ่อนพัดในมือตนเข้าไปในแขนเสื้อ เกรงจะตีสีหน้าไม่ถูกหากหลิวซูหยวนเห็นว่าตนพกพัดที่เขาให้ติดตัว และกำลังคิดว่าจะรินน้ำชาให้ชายหนุ่มดีหรือไม่ แต่ก็คงไม่เหมาะ ทว่าคนสนิทของพี่สาวก็ขยับเข้ามาจัดการอย่างรู้หน้าที่

“ใต้เท้าหลิวเชี่ยวชาญการเตะลูกหนังยิ่งนัก ในนี้เอ่ยชื่นชมกันไม่หยุด”

ผู้เป็นสวามีขมวดคิ้วมุ่นเมื่อภรรยาเอ่ยชมผู้อื่นต่อหน้าตน

“องค์หญิงชื่นชมผิดคนหรือไม่”

องค์หญิงเจียวมิ่งยิ้มหวานให้สวามีก่อนเอ่ย

“ฝีเท้าการเตะลูกหนังของท่านพี่ข้าเคยเห็นมาแล้ว แต่เพิ่งได้ดูใต้เท้าหลิว และได้เห็นหญิงสาวแต่ละนางปรบมือกันไม่หยุดเมื่อลูกหนังอยู่ที่เท้าของใต้เท้าหลิว ข้าจึงพูดไปตามนั้น”

“อ้อ หมายถึงหญิงอื่น ไม่ใช่องค์หญิงก็แล้วไป”

มู่ฉางเหยียนพยักหน้าอย่างยอมจบเรื่อง

ระหว่างสองสามีภรรยาเย้ากันอย่างไม่จริงจังนักนั้น องค์หญิงหนิงเซียงกลับไม่กล้ามองไปทางหลิวซูหยวน อยู่ๆ ก็เกร็งขึ้นมาเมื่อต้องเผชิญหน้าในระยะใกล้ ก่อนหน้านี้นางไม่ทันคิดว่าชายหนุ่มจะตามพี่เขยมา

“ไม่คิดว่าองค์หญิงจะโปรด การละเล่นของบุรุษสตรีอาจดูไม่สนุกเท่าไรนัก”

หลิวซูหยวนเอ่ย หากองค์หญิงหนิงเซียงกลับเห็นต่าง ทำเอาอดแย้งไม่ได้

“หากดูไม่สนุกคนแถวนี้จะปรบมือส่งเสียงให้ท่านกันดังลั่นหรือ”

เอ่ยไปแล้วก็ต้องชะงัก เพราะเมื่อหันไปสบสายตาคมเข้มแล้วเห็นแววพราวระยับในนั้นแวบหนึ่งก่อนเลือนหาย ทว่าที่หัวเราะเบาๆ กลับเป็นพี่สาวของตนกับพี่เขย องค์หญิงหนิงเซียงจึงหันมองด้วยความไม่เข้าใจ

“มีสิ่งใดน่าขันหรือพี่หญิง”

ใบหน้างดงามส่ายไปมา แต่ผู้เป็นน้องไม่เชื่อ

“ต้องมีแน่ ไม่เช่นนั้นท่านกับพี่เขยจะหัวเราะได้อย่างไร ข้าพูดเรื่องน่าขบขันหรือ”

“เฮ้อ เจ้านี่ ไร้เดียงสานัก”

องค์หญิงเจียวมิ่งยิ้มอ่อนโยน แล้วเอื้อมมือมาหาน้องสาวรั้งให้มานั่งชิดใกล้

ในตอนนั้นมีทหารเข้ามารายงานมู่ฉางเหยียนกับหลิวซูหยวนว่าได้เวลาต้องไปเตรียมตัวแข่งแล้วทั้งสองจึงลุกออกไป

เมื่ออยู่ตามลำพังองค์หญิงเจียวมิ่งก็กระซิบกับน้องสาว

“เจ้าคิดหรือว่าบรรดาบุตรสาวหลานสาวขุนนางตั้งใจมาชมการแข่งขันเอาเป็นเอาตายของบุรุษ”

คิ้วเรียวงามขมวดมุ่นพลางสบตาพี่สาวด้วยความงุนงง

“นอกจากมาให้กำลังญาติพี่น้องตนแล้ว พวกนางต่างก็มาชมบุรุษด้วย”

“พี่หญิง”

องค์หญิงหนิงเซียงพึมพำอย่างคาดไม่ถึง และเมื่อผู้เป็นพี่สาวพยักหน้าราวยืนยัน นางก็เหล่มองบรรดาหญิงสาว ทั้งท่านหญิงบุตรสาวท่านอ๋อง ฮูหยินและบุตรสาวขุนนางที่นั่งอยู่สองด้านซ้ายขวา เพราะตนกับพี่สาวนั่งตรงกลางด้วยเป็นเชื้อพระวงค์ชั้นสูง เห็นพวกนางจ้องมองในสนามด้วยรอยยิ้มและปรบมือเป็นระยะก็ยิ้มเจื่อนกับตัวเอง

เพิ่งเข้าใจการมาชมแข่งขันเตะลูกหนังประจำปีก็ตอนนี้เอง

ไม่นานสำนักราชเลขาธิการก็ลงแข่งอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้พ่ายแพ้ให้กับสำนักราชองครักษ์ไปเพียงลูกเดียว นับว่าเป็นการแข่งที่น่าตื่นตาตื่นใจในความรู้สึกขององค์หญิงหนิงเซียงมาก

“ว้า เสียดายจริง ใต้เท้าหลิวแพ้เสียแล้ว”

“แต่เจ้าดูสิ นายทหารองครักษ์ที่ตัวโตคนนั้นฝีมือเก่งกาจนัก เตะเข้าคนเดียวไปหลายลูกเชียว”

“อ้อ ข้าจำได้ เขาเป็นพระสหายคนสนิทขององค์ชายรอง”

จะว่าไปองค์หญิงหนิงเซียงก็คุ้นใบหน้าอีกฝ่ายอยู่เหมือนกัน ทว่าเห็นเพียงไกลๆ และนางมัวจดจ่อเอาใจช่วยหลิวซูหยวนจึงไม่ทันสนใจผู้ใดนัก เมื่อได้ยินบุตรสาวท่านอ๋องที่นั่งไม่ห่างนักเอ่ยนางก็นึกได้ว่ามักเห็นชายผู้นี้อยู่กับพี่ชายตน

“เท่าที่ข้ารู้มา เป็นถึงบุตรชายเจ้ากรมคลังจาง เล่าเรียนเขียนอ่านและฝึกปรืออาวุธมาพร้อมกับองค์ชายรองนับแต่อายุยังน้อย ใกล้ชิดสนิทสนมกว่าผู้ใดจึงได้รับตำแหน่งราชองครักษ์ประจำพระองค์”

การแข่งขันผ่านไปอีกหนึ่งคู่ก็ได้ผู้เข้าชิง ซึ่งยังคงเป็นสำนักราชองครักษ์กับกรมทหารรักษาวังเหมือนเช่นทุกปี เมื่อใกล้เวลาชิงชัยองค์ชายรองเสวียนหลินกับองค์ชายสามซุ่นอวิ๋นก็เสด็จมาชม

“องค์ชายรอง องค์ชายสามเสด็จ”

หญิงสาวในที่นั้นต่างลุกจากเก้าอี้และย่อกายลง ที่ประทับนั้นจัดไว้เป็นสัดส่วนด้านตรงข้ามแยกชายหญิง มีบรรดาท่านอ๋องและขุนนางใหญ่เจ้ากรมต่างๆ มาชมและรอรับเสด็จอยู่ก่อนแล้ว ทั้งหมดลุกขึ้นคำนับต้อนรับองค์ชายทันที

“ถวายพระพรองค์ชายรอง องค์ชายสาม”

“ตามสบาย”

องค์ชายรองเสวียนหลินเอ่ยแล้วไปนั่งลงตรงกลาง องค์ชายสามซุ่นอวิ๋นนั่งถัดมา จากนั้นการแข่งขันก็เริ่มขึ้น ทั้งสองฝั่งเล่นได้อย่างสูสีผลัดกันยิงได้ตลอดเวลาไม่มีทิ้งห่าง กระทั่งลูกสุดท้ายพร้อมกับระฆังหมดเวลาทางด้านจางฮ่าวหมิงเป็นผู้ทำแต้มเพิ่มให้สำนักราชองครักษ์มีชัย

“เยี่ยม เยี่ยมมากฮ่าวหมิง”

องค์ชายรองปรบมือเสียงดังอย่างพอใจในฝีมือของสหายสนิท แล้วทุกคนก็ปรบมือชื่นชมชายหนุ่มรวมถึงทั้งสองทีม

“เป็นการแข่งขันที่ยอดเยี่ยมมาก พวกเจ้าทั้งสองกรมทำได้ดี เก่งกาจน่าชื่นชมจริงๆ”

ผู้ร่วมแข่งขันทั้งหมดมายืนเรียงแถวด้านหน้าที่ประทับ องค์ชายรองก็เอ่ยชมอีกครั้ง

“ใช่ ได้ดูพวกเจ้าเล่นแล้ว ข้ากับพี่รองอยากลงไปเล่นด้วยเสียจริง”

องค์ชายสามสำทับแล้วองค์ชายรองก็พยักหน้าเห็นด้วย

หลังเอ่ยถึงความประทับใจในการแข่งลูกหนังประจำปีครั้งนี้แล้ว องค์ชายรองก็มอบรางวัลให้กับสำนักราชองครักษ์ซึ่งเป็นฝ่ายชนะ ส่วนกรมทหารรักษาวังนั้นองค์ชายสามเป็นผู้มอบให้ ไม่นานนักองค์ชายทั้งสองก็เตรียมเสด็จกลับ และได้พบกับองค์หญิงเจียวมิ่งกับองค์หญิงหนิงเซียงที่มารอส่งเสด็จด้านหน้า

“ไม่ได้พบเจ้าเสียนาน สบายดีหรือไม่น้องหญิง”

องค์ชายรองเอ่ยกับองค์หญิงเจียวมิ่ง

“สบายดีเพคะ”

“เห็นเจ้าสีหน้าแจ่มใส สุขสบายดีพี่ก็วางใจ”

“เพคะ”

“เซียงเอ๋อร์กลับพร้อมพี่เลยก็แล้วกัน”

“เพคะ”

องค์หญิงหนิงเซียงรับคำเมื่อผู้เป็นพี่ชายหันมาบอกกับตนก่อนจะบอกลาผู้เป็นพี่สาว จากนั้นองค์ชายรอง องค์ชายสาม รวมถึงองค์หญิงหนิงเซียงก็ขึ้นรถม้าของตน แล้วขบวนใหญ่ก็เคลื่อนกลับวังหลวง

=====

หรือว่า หลิวซูหยวนอาจได้เป็นราชบุตรเขย?? ^^