3.หัวใจผลิบาน (2)

“เอ่อ คุณหนู...”

หลิงเอ๋อร์เอ่ยเตือนถึงความไม่เหมาะสมราวดึงสติของผู้เป็นนายกลับมา องค์หญิงหนิงเซียงรีบดึงมือตนเองจากเสื้ออีกฝ่ายแล้วจะผละกายออก หากเขากลับนำพาให้นางเดินออกจากกลุ่มคนโดยไม่คิดปล่อยแขนจากเอวบาง ทำเอาสองสาวมองกันด้วยความงุนงง ออกอาการเลิ่กลั่กทั้งนายและบ่าว

แต่เมื่อห่างจากผู้คนที่เบียดเสียดชายหนุ่มก็ปล่อยและขยับไปยืนเว้นระยะด้วยตัวเอง หลิงเอ๋อร์เองก็ประคองนายตนราวหวงแหน ทว่ายังไม่ทันได้พูดอะไรเสียงองค์หญิงเจียวมิ่งพร้อมร่างอรชรก็ตรงเข้ามาหาน้องสาวอย่างร้อนใจ โดยผู้เป็นสวามีตามมาเช่นกัน

“เซียงเอ๋อร์ พี่ตกใจแทบแย่ที่อยู่ๆ ก็ไม่เห็นเจ้า”

มือบางถูกจับพร้อมสายตาที่ฉายแววห่วงกังวลก็กวาดมองร่างผู้เป็นน้องจนทั่ว

“อ้าว หลิวซูหยาง”

“ใต้เท้ามู่...ถวายพระพรองค์หญิง”

หลิวซูหยางเอ่ยนามผู้ที่มาใหม่อย่างให้เกียรติทว่าอีกฝ่ายกลับตบบ่าเขาอย่างแรง

“ใต้ทงใต้เท้าอะไรกัน บอกแล้วว่าพบกันข้างนอกเราก็ยังเป็นสหายเช่นเดิม”

มู่ฉางเหยียนนั้นเข้ารับราชการในสำนักราชเลขาก่อนหลิวซูหยางแล้วได้รับพระราชทานอภิเษกหลังจากนั้น เวลานี้มีตำแหน่งเป็นถึงผู้ช่วยราชเลขาธิการส่วนพระองค์ทั้งยังเป็นถึงเป็นราชบุตรเขยด้วย

“ใต้เท้าหลิว”

องค์หญิงเจียวมิ่งรู้จักสหายของสวามีผู้นี้เป็นอย่างดีเพราะไปมาหาสู่จวนราชครูอยู่บ่อยครั้ง

“ข้าเห็นใต้เท้าช่วยพาเซียงเอ๋อร์ออกมาจากกลุ่มคน ขอบใจท่านมาก”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ชายหนุ่มตอบรับอย่างนอบน้อม

องค์หญิงหนิงเซียงเหลือบมองคนร่างสูงใหญ่เล็กน้อยแล้วหลุบตาลงต่ำ ใจของนางยังเต้นรัวอยู่เลย การใกล้ชิดบุรุษเกินควรเป็นเช่นนี้เอง นางอยู่เพียงในตำหนักที่มีหญิงสาวรายล้อมมากมาย ไม่คุ้นชินกับบุรุษ แม้องครักษ์ติดตามก็นานครั้งจะพบเจอ มีเพียงตอนได้มีโอกาสตามเสด็จฮองเฮาไปอารามนอกแพงเมืองหรือไหว้สุสานบรรพชนและออกมาพบพี่สาว

“ว่าแต่คุณชายหลิวออกมาชมเทศกาลโคมไฟเพียงผู้เดียวหรือ”

เป็นมู่ฉางเหยียนถาม

“ผู้น้อยอย่างข้า ไปไหนมาไหนไร้ผู้ติดตามอยู่แล้ว”

“ข้ารู้ แต่ข้าหมายถึง...สาวงามที่ต่างอยากให้ท่านไปลอยโคมด้วยต่างหาก”

“หึ เมื่อใจว่างเปล่า ไยต้องมีผู้ใดมาด้วย”

นางคิดว่าตนไม่ได้ใส่ใจนัก ทว่าพอได้ยินคำเอ่ยนั้นองค์หญิงหนิงเซียงกลับในอกหวิวประหลาด

“เช่นนั้น สนใจไปล่องเรือรอดูพลุดอกไม้ไฟด้วยกันหรือไม่ ข้ากับองค์หญิงลอยโคมกันแล้ว กำลังล่องเรือชมบรรยากาศเมืองหลวง”

“เกรงพระทัยองค์หญิง”

หลิวซูหยางไม่กล้ารับไมตรีสหาย หากองค์หญิงเจียวมิ่งกลับส่ายหน้าแล้วยิ้มอย่างยินดี

“อย่างไรใต้เท้าหลิวก็เป็นสหายสนิทของท่านพี่ ถือเป็นคนกันเอง ทั้งท่านยังช่วยเซียงเอ๋อร์ไว้เมื่อครู่ ถือว่าข้าเชิญใต้เท้าล่องเรือชมเมืองชมพลุ ถือเป็นการตอบแทนน้ำใจ แม้เพียงเล็กน้อยแต่ก็อยากให้ท่านรับไว้”

เมื่อองค์หญิงเชิญด้วยตัวเองมีหรือที่หลิวซูหยวนจะกล้าปฏิเสธ

แสงสีจากโคมไฟสว่างไสวทั่วเมืองกลบแสงจันทร์ หากก็นับเป็นสีสันชวนมองในบรรยากาศสนุกสนาน องค์หญิงหนิงเซียงยังเพลิดเพลินกับสองฝั่งริมแม่น้ำหากก็อดไม่ได้ที่จะแอบฟังในสิ่งที่มู่ฉางเหยียนคุยกับสหายของเขา ทว่าส่วนใหญ่กลับมีเพียงข้อราชการกับฎีกาที่สำนักราชเลขาต้องดูแลตรวจสอบ

ร่างอรชรมีหลิงเอ๋อร์คอยดูแลพัดวีไล่แมลงและนั่งเคียงข้างพี่สาว อีกด้านเป็นชายหนุ่มทั้งสอง นางจึงเหมือนกึ่งๆ ต้องเผชิญหน้ากับเจ้าของใบหน้าขาวคมคายกระนั้นก็ไม่ได้สบตาคมเข้มมากนักด้วยเขาพูดคุยกับสหายตลอดเวลา นางเองก็พยายามให้ความสนใจยามค่ำคืนของงานเทศกาล หากตนกลับเกร็งและหายใจไม่ค่อยสะดวกนักราวไม่เป็นตัวของตัวเอง

กระทั่งเรือเคลื่อนมาถึงปากแม่น้ำซึ่งค่อนข้างโล่งไร้บ้านผู้คนบดบังทัศนียภาพ มองกลับไปด้านหลังเห็นเมืองหลวง ด้านหน้าไกลออกไปมีสะพานไม้ใหญ่ซึ่งดูเล็กลงเมื่อมีพระราชวังใหญ่โตเป็นฉากหลัง แสงโคมไฟจากพระราชวังจุดเล็กๆ น้อยๆ หลอมรวมเรืองรองงดงามอร่ามตาจนผู้เห็นถึงกับเผยอริมฝีปากค้าง

“ไม่คิดเลยว่าจะมีจุดที่มองเห็นพระราชวังได้ชัดเจนและสวยงามเช่นนี้”

องค์หญิงหนิงเซียงพึมพำ

“เราอยู่เพียงในเมืองหลวงจึงไม่รู้ แต่ท่านพี่เคยพาพี่มาที่นี่เมื่อเทศกาลโคมไฟปีก่อน พี่จึงอยากให้เจ้ามาเห็นด้วย”

องค์หญิงเจียวมิ่งบอกพลางจับมือน้องสาวเจ้าตัวก็หันมายิ้มอย่างดีใจ

“พี่หญิงนึกถึงข้า ข้าก็ดีใจนัก”

เอ่ยจบแสงก็วาบขึ้นและเสียงดังตามมาอีกหลายครั้ง องค์หญิงหนิงเซียงรีบหันกลับไปมอง สีสันหลากหลายของพลุแตกซ่านเป็นรูปดอกไม้สวยงามเหนือพระราชวังเป็นภาพที่ตราตรึงจนไม่อาจละสายตายิ่งทำให้ทั้งนางและหลิงเอ๋อร์ที่เพิ่งได้เห็นครั้งแรกขยับตัวพร้อมกันเพื่อนั่งหันมองตรงๆ แต่กับทำเอาเรือโคลงเคลง

ร่างอรชรเอนไปด้านหน้ามากจนเกินไป หากก็มีมือหนายื่นมาช่วยจับข้อมือนาง หันไปก็พบกับสายตาคมเข้มที่ทำเอาลมหายใจสะดุด ทว่าเสียงหลิงเอ๋อร์ทำให้ต้องเบนสายตาไปดู

“อ๊ะ”

และทันเห็นว่านางกำนัลคนสนิทรีบเกาะกาบเรือไว้ทำให้พัดหลุดมือหล่นลงน้ำไป

“เอ่อ ขอประทานอภัยเพคะ”

เพราะที่นี่ไม่มีชาวบ้านคนอื่นหลิงเอ๋อร์จึงพูดคำที่ตนเคยชิน

“ช่างเถิด ไม่ใช่เจ้าหล่นลงไปก็ดีแล้ว”

นางบอกด้วยห่วงคนสนิทมากกว่า

“ไม่เป็นไรนะเซียงเอ๋อร์”

“เพคะ”

เมื่อพี่สาวที่ช่วยประคองด้านหลังเช่นกันถามอย่างเป็นห่วงนางก็หันไปตอบแล้วกลับมามองพลุเช่นเดิม แม้จะชื่นชมพลุดอกไม้มากมายที่ตระการตา หากองค์หญิงหนิงเซียงก็ยังแอบเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้ามในบ้างครั้ง

รู้สึกราวหัวใจผลิดอกเบ่งบานไปตามพลุดอกไม้ไฟท่ามกลางท้องฟ้าเพราะสายตาคมเข้มคู่นั้น

นานครู่หนึ่งพลุดอกไม้ไฟก็หมดไป แล้วเรือก็เริ่มเคลื่อนตามที่ฝีพายควบคุม ด้วยมีโคมไฟท่ามกลางความมืดในแม่น้ำนำทาง เหล่าแมลงและยุงจึงมาวนเวียนค่อนข้างเยอะกว่าปกติ องค์หญิงหนิงเซียงปัดยุงที่กัดแขนตนแล้วเกาเบาๆ แม้ว่าหลิงเอ๋อร์จะเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาโบกสะบัดแทนพัดให้ก็ช่วยได้เพียงเล็กน้อย ทั้งองค์หญิงเจียวมิ่งจะสั่งให้คนสนิทของตนที่นั่งใกล้หลิงเอ๋อร์ช่วยพัดให้ด้วยก็ตาม

“ใช้ของกระหม่อมเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

พัดยื่นมาจากมือหนาพร้อมกับคำบอก

องค์หญิงหนิงเซียงลังเลและไม่ได้ยื่นมือไปรับ ทว่าหลิวซูหยวนกลับพัดให้นางแทน ทำเอาหัวใจดวงน้อยกลับมาเต้นระส่ำอีกครั้ง ด้วยความเกรงใจนางจึงจำต้องเอื้อมมือไปหยิบพัดพลางเอ่ย

“เอ่อ อย่าทำเช่นนี้เลยใต้เท้าหลิว”

ปลายนิ้วเรียวแตะมือหนาเล็กน้อยหากก็พาใจสาวกระตุกและชายหนุ่มก็ยอมปล่อยพัดให้โดยดี นางจึงชักมือกลับและจับพัดไว้แน่น

“ขอบคุณท่านมาก”

“กระหม่อมยินดีรับใช้องค์หญิง”

คำเอ่ยนั้นทุ้มนุ่มราวกระซิบชิดใบหู แม้เป็นคำธรรมดาหากกลับส่งผลต่อความอ่อนเดียงสา องค์หญิงหนิงเซียงระบายยิ้มรับเล็กน้อยแล้วหลบสายตาอีกฝ่าย สองมือกุมจับพัดระงับมือตนไว้ไม่ให้สั่นตามหัวใจที่เต้นระรัว

หลิวซูหยวนผู้นี้ทำให้นางรู้สึกทั้งเหมือนจะเป็นลม ทั้งหัวใจวูบวาบราวดอกไม้กำลังผลิบานได้ในเวลาเดียวกัน

=====

ฟีลเขินๆ หัวใจวิบวับมาแล้ว ^^