บทที่ 1189

เจย์อุ้มแองเจลีนขึ้นไปที่ห้องนอนและวางเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล แม้เขาจะรู้ว่าเธออาจจะไม่ได้ยินที่เขาพูด แต่เจย์ก็ยังพูดกับเธออย่างเป็นสุภาพบุรุษมาก

“ถึงเวลาอาบน้ำแล้ว แองเจลีน”

เมื่อเขายื่นมือออกไปถอดเสื้อผ้าให้เธอ แองเจลีนก็กำกระดุมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เจย์กลัวว่าแองเจลีนจะไม่ได้ยินที่เขาพูด เขาจึงโน้มตัวไปใกล้ใบหูเธอและกระซิบว่า “แองเจลีน ฉันจะอาบน้ำให้เธอนะ”

แองเจลีนอายมากจนใบหูแดงก่ำ

เจย์เผยรอยยิ้มสะกดใจออกมา เขานั้นหล่อเหลาราวเทพบุตรอยู่แล้ว เมื่อยามแย้มยิ้มเขาก็ยิ่งดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลมากขึ้นไปอีก “เธออายเหรอ แองเจลีน?” เขาแตะจมูกเธออย่างพึงพอใจ

ตอนนี้เขารู้สึกราวอยู่บนสรวงสวรรค์ชั้นเจ็ด เพราะเขาแน่ใจแล้วว่าแองเจลีนต้องยังคงเหลือการได้ยินอยู่ในระดับหนึ่ง

ที่จริงแล้วแองเจลีนไม่ได้สูญเสียการได้ยินไปเลยสักนิดเดียว แต่เป็นความหยิ่งทะนงที่รั้งเธอไว้ ความคิดที่ว่าเธออาจจะต้องลงเอยเหมือนปู่ของเธอ ต้องกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงและเป็นภาระของคนอื่นไปชั่วชีวิต แองเจลีนรู้สึกทำใจรับผลข้อนี้ได้ยากนัก

ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะไม่มีปฏิสัมพันธ์ใด

เจย์เอื้อมมือมาลูบศีรษะเล็ก ๆ ของเธอด้วยท่าทีประ