Share
บทที่ 201
Related chapter
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 202
“นั่นสิ องค์ชายรอง ถึงพวกเราจะจน แต่พวกเราไม่ได้โง่นะ หรือว่าแม้แต่หัวหนูกับคอเป็ดยังจะแยกไม่ได้? นี่เห็นเราเป็นคนโง่หรือ? พวกเราชาวบ้านถึงจะเป็นชีวิตต่ำต้อย แต่ก็รังแกกันอย่างนี้ไม่ได้กระมัง?”ชายร่างผอมเล็กผิวค่อนข้างขาวอีกคนหนึ่งร่ำไห้น้ำตาไหลพราก ๆ พลางพูดระบาย“อะไรนะ? การบรรเทาภัยพิบัติคือเรื่องใหญ่ของต้าเฉียนเรา ทำไมถึงเกิดเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ได้? ใครกันริอ่านเหิมเกริมดูถูกกฎหมายต้าเฉียนเรา เห็นชีวิตคนเป็นผักปลา?”พอฉินอวิ๋นฮุยได้ฟังแล้วโมโหพลุ่งพล่าน ยืนอยู่จุดสูงสุดของคุณธรรม ตำหนิเรื่องนี้อย่างหนัก และทั้งหมดนี้อยู่ในสายตาของฉินอวิ๋นฟานจากที่ไกล ๆ ทั้งหมด“รัชทายาท นี่ นี่มันยังไงกัน? หลายวันก่อนคนของค่ายทานหลวงมารายงานกับข้ายังว่าดีมากอยู่เลย ทำไมจู่ ๆ ถึงโกลาหลอีกแล้ว?”หลัวเหิงถามด้วยใบหน้าฉงน“หลัวเหิง เจ้าว่าคนพวกนั้นที่กำลังพูดอยู่ รูปร่างเป็นยังไง?” ฉินอวิ๋นฟานถามอย่างนึกสนุก“เอ๋ ท่านไม่เตือนข้าน้อยยังไม่สังเกตเลย หกเจ็ดคนที่พูดอยู่นั่น กว่าครึ่งเป็นคนตัวใหญ่ร่างบึก ถ้าเป็นผู้ประสบเคราะห์ที่หิวโหยเกือบสองเดือน จะต้องผอมจนเหลือแต่ซี่โครงแล้ว ทำไมถึงล่ำอย่างนี้ได
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 203
อารมณ์มวลชนฮึกเหิม องค์ชายรองมองฉินอวิ๋นฟาน เผยรอยยิ้มกระหยิ่มใจ เขาหัวเราะน้อย ๆ และพูด “น้องเจ็ด คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเจ้าจะเป็นคนเช่นนี้ ภายนอกคือภาพลักษณ์ผดุงความเป็นธรรมมีความเมตตากรุณา รักประชาชนดั่งลูก แต่ความเป็นจริงกลับจอมปลอมเจ้าเล่ห์”“ที่ข้ามีสภาพเช่นตอนนี้ได้ มิต้องขอบคุณพี่รองที่ประทานให้หรือ?”ฉินอวิ๋นฟานใบหน้าเย็นชา ตาต่อตา ฟันต่อฟัน การที่องค์ชายรองใช้ผู้ประสบเคราะห์สร้างเรื่องอยู่เหนือความคาดหมายของฉินอวิ๋นฟานจริง ๆ เพราะเรื่องนี้ไท่ซั่งหวงเป็นผู้มอบอำนาจด้วยตนเอง ฉินอวิ๋นฮุยกลับยังกล้ายื่นมือกับเรื่องนี้“อ้อ? น้องเจ็ดอย่าได้ใส่ความคนอื่นนะ ทำอะไรต้องมีหลักฐาน เจ้ามาถึงก็โยนความผิดให้ข้า เกรงว่าจะไม่เหมาะกระมัง?”ฉินอวิ๋นฮุยยกยิ้มตรงมุมปาก แฝงความยั่วยุอยู่ในคำพูดเต็มประดา อดกลั้นอารมณ์มานานอย่างนั้น ในที่สุดก็ได้ระบาย กดฉินอวิ๋นฟานลงมาได้สักที ความรู้สึกเช่นนี้ปลอดโปร่งยิ่งนัก“ล้วนเป็นจิ้งจอกเฒ่าพันปี ยังแสร้งเป็นพ่อพระกับข้าทำไม?”ฉินอวิ๋นฟานไม่ได้ตามใจองค์ชายรองฉินอวิ๋นฮุย เรื่องที่รู้ดีอยู่แก่ใจไยต้องสวมหน้ากากเข้าหากัน? เขาฉินอวิ๋นฟานไม่สนใจเรื่องแค่นี้หรอก
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 204
การถามเสียงกร้าวของฉินอวิ๋นฟานทำให้ชายร่างกำยำตกตะลึงเดี๋ยวนั้น ก่อนหน้าเขาไม่เคยเตรียมปัญหานี้ จ้องแววตาลุ่มลึกนั้นของฉินอวิ๋นฟาน เผด็จการอย่างหาที่เปรียบมิได้ ทันใดนั้นเขาลนลานแล้ว“ขะ ข้า ข้าเคยมาเมืองหลวง โชคดีได้เจอกับท่านหนหนึ่ง” ชายร่างกำยำฝืนตอบแบบติด ๆ ขัด ๆฉินอวิ๋นฟานเห็นดังนั้นจึงฉายรอยยิ้มมั่นใจน้อย ๆ และถามต่อ “เคย? เมื่อไร?”“เอ่อ นานเกินไป ข้าจำไม่ได้แล้ว”ชายร่างกำยำยังไม่ตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่อง ได้แต่พยายามพูดให้นานเข้าไว้ เพราะมีแต่อย่างนี้จึงดำน้ำผ่านไปได้ กลับไม่รู้ว่าเขาตกหลุมพรางของฉินอวิ๋นฟานเรียบร้อยแล้ว“อ้อ? นานเกินไป ประมาณเมื่อไรอย่างไรต้องจำได้กระมัง?”ฉินอวิ๋นฟานถามต่อกับการถามอย่างบีบคั้นของฉินอวิ๋นฟาน ฉินอวิ๋นฮุยขมวดคิ้วนิด ๆ มักรู้สึกถึงลางร้ายอย่างหนึ่ง แต่คิดว่าพวกคำถามที่ฉินอวิ๋นฟานถามไม่มีความหมายอะไร จึงไม่ได้พูดอะไร“หนึ่ง หนึ่งปีก่อนกระมัง!”ชายร่างกำยำผู้นั้นแข็งใจบอกเวลาหนึ่ง ยามนี้เขาทรมานใจนัก อยากแถให้จบเรื่องนี้ไว ๆ“บังอาจ! หนึ่งปีก่อนข้ายังอยู่ในภาวะโง่งม ไม่เคยออกจากวัง อย่าว่าแต่เจ้า แม้จะเป็นพวกขุนนางในราชสำนักก็เจอข
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 205
ที่อยู่ที่ชายร่างกำยำบอกไปอย่างนั้น ไม่นึกว่าจะเจอคนที่อยู่หมู่บ้านเดียวกันจริง นั่นมิใช่ว่าเรื่องโกหกจะถูกเปิดโปงแล้วหรือ? จิตใจของชายร่างกำยำในยามนี้แตกตื่นอย่างหาที่เปรียบมิได้ สายตาล่อกแล่ก มองไปทางองค์ชายรองเป็นระยะ องค์ชายรองในตอนนี้สีหน้าดำทะมึนมากขึ้นทุกที สุดท้ายยังประเมินฉินอวิ๋นฟานต่ำเกินไป“พ่อล่ำนี่บอกว่าเป็นคนหมู่บ้านพวกเจ้า พวกเจ้ารู้จักเขาหรือไม่?”ฉินอวิ๋นฟานเอ่ยปากถามชายหนุ่มที่เป็นผู้นำมองสำรวจชายร่างกำยำครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าตอบ “ข้าน้อยเติบโตอยู่ที่หมู่บ้านตระกูลหวังแต่เล็ก รู้จักหมดทุกคน สหายตรงหน้าท่านนี้ไม่ใช่คนในหมู่บ้านข้าน้อยขอรับ!”“หา? เขาไม่ใช่คนหมู่บ้านตระกูลหวัง?”พอทุกคนได้ยินก็ฮือฮากันขึ้นมาทันที เพราะการก่อความวุ่นวายครั้งนี้เขานี่แหละเป็นหัวโจก ที่ทุกคนมาเมืองหลวงก็ด้วยการยุยงของเขา ถ้าฐานะของคนผู้นี้ไม่แน่ชัด เช่นนั้นพวกเขามิใช่ถูกหลอกใช้หรือ?คนจำนวนมากตระหนักถึงความผิดปกติแล้ว แต่เรื่องหัวหนูก็เป็นเรื่องจริง เวลานี้ทุกคนขึ้นหลังเสือลงยาก“พูด! เจ้าเป็นใครกันแน่? ทำไมต้องยุยงคนจากพื้นที่ภัยพิบัติมาหาเรื่องที่เมืองหลวง?”ฉินอวิ๋นฟานตะคอ
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 206
หากเขาปราศจากหลักฐานชัดเจนล้างมลทินให้ตัวเอง เช่นนั้นก็ได้แต่ปฏิบัติตามกฎหมายต้าเฉียนแล้ว และเนื่องจากหลักการหลีกเลี่ยงการตกเป็นผู้ต้องสงสัย จะใช้กำลังสอดมือยุ่งเรื่องนี้ไม่ได้ นี่จึงทำให้เขาเครียดจัด“พี่รองร้ายนัก” ฉินอวิ๋นฟานพูดหน้าดำ“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดอะไร แต่ข้าจะบอกเจ้าเรื่องหนึ่ง ตอนนี้ทุกคนสารภาพหมดแล้ว อีกทั้งหลักฐานแน่นหนา ลูกน้องมือดีของเจ้าพวกนั้นมะรืนก็ต้องถูกประหารแล้ว เหลือเวลาให้เจ้าไม่มากแล้วนะ”ฉินอวิ๋นฮุยกระซิบข้างหูฉินอวิ๋นฟาน “เจ้า เจ้าว่าอะไรนะ? วันมะรืนพวกเขาก็จะถูกประหารแล้ว?”ฉินอวิ๋นฟานได้ยินเส้นสมองขาดผึง เพลิงโทสะไร้นามทับอยู่ตรงทรวงอกจนทำให้เขาแทบหายใจไม่ออก ฉินอวิ๋นฮุยลงมือเร็วนัก ไม่ให้เวลาเขาตอบสนองถ้าหานซิ่ง มู่หรงโหลวและคนอื่น ๆ ถูกประหาร เช่นนั้นทุกอย่างที่เขาสั่งสมมาก็จะกลายเป็นเถ้าถ่าน นี่จะทำอย่างไรดี?“น้องเจ็ด เจ้าเก่งมากมิใช่รึ? สมควรแก้ไขเรื่องผู้ประสบภัยเหล่านี้ก่อนกระมัง? ชุมนุมกันตั้งเยอะตั้งแยะอย่างนี้ คงไม่เหมาะสม”ฉินอวิ๋นฮุยยิ้มชืดเดิมนึกว่าจะใช้เรื่องผู้ประสบภัยก่อจลาจลสั่งสอนฉินอวิ๋นฟานสักหน่อย ต่อให้ยัดความผิดใหญ่ไ
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 207
คำพูดของฉินอวิ๋นฟานทำให้ผู้ประสบภัยละอายใจอย่างยิ่ง พื้นที่ภัยพิบัติเมื่อสิบวันก่อนแทบจะเป็นนรกบนแดนดิน ข้างตัวจะมีคนตายเพราะความหิวโหยนับไม่ถ้วนทุกวัน ความสิ้นหวังนั้นมีแต่คนที่เจอกับตัวจึงจะรู้ตั้งแต่รัชทายาทรับช่วงพื้นที่ภัยพิบัติต่อ เกิดความเปลี่ยนแปลงกลับตาลปัตรไปหมด นอกจากจะแก้ไขเรื่องปากท้องของทุกคน โรคร้ายยิ่งได้รับการรักษา บ้านเรือนของทุกคนถูกสร้างขึ้นโดยมิต้องเสียเงิน เรื่องแบบนี้คือครั้งแรกในประวัติศาสตร์ต้าเฉียนทั้งพื้นที่ภัยพิบัติ ไม่มีใครไม่รู้คุณูปการใหญ่หลวงของรัชทายาท ที่พวกเขาสามารถมีชีวิตเช่นคนได้ ทั้งหมดเพราะเป็นสิ่งที่รัชทายาทมอบให้รัชทายาทผู้รักประชาชนดั่งบุตรเช่นนี้ พวกเขากลับไม่แยกแยะดีชั่ว หัวร้อนถูกคนหลอกกับอีแค่เรื่องหัวหนูเล็ก ๆ ทั้งยังยกโขยงมาเอาเรื่องรัชทายาทให้ตายอีก?พวกเขาทำแบบนี้ยังถือเป็นคนอยู่หรือไม่?ยังดีที่รัชทายาทไม่ถือสาเรื่องเก่าก่อน และไม่เอาเรื่องกับพวกเขา จึงทั้งโค้งตัวทั้งกล่าวขอโทษขอโพย การกระทำนี้ทำให้ทุกคนละอายใจจนโงหัวไม่ขึ้น“เอาละ ข้ารู้ว่าทุกคนถูกคนหลอกใช้ รีบกลับไปเถอะ การพัฒนาบ้านเกิดจึงเป็นเรื่องที่ทุกคนควรทำ สำหรับเรื่อง
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 208
ฉินอวิ๋นฟานขมวดคิ้วมุ่น กลับไม่ได้ปกปิดสักนิด เขารู้ว่าเรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว มิอาจปิดบังได้อีก ด้วยความเข้าใจที่เขามีต่อฉินอวิ๋นฮุย หากไม่เกินคาด คืนนี้ต้องมีประกาศประหารชีวิตแน่“อะไรนะ?! ร้ายมากกว่าดีหมายความว่ายังไง?”หัวใจที่ตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ของมู่หรงจิ่นดิ่งลงเหวลึก นางคว้าแขนของฉินอวิ๋นฟาน น้ำตาไหลพราก ตั้งแต่เล็กจนโตพี่ใหญ่รักนางที่สุด บัดนี้ถูกจองจำ เป็นตายไม่แน่ชัด นี่ทำให้นางกินไม่ได้นอนไม่หลับ ราวกับมดบนกระทะร้อน“ถ้าวันมะรืนยังสืบหาความจริงไม่ได้ เกรงว่าพวกเขาต้องถูกประหารชีวิตแล้ว!”ฉินอวิ๋นฟานตอบ“ฮะ? ประหาร?!”พอได้ยินว่าพี่ชายต้องถูกประหารชีวิต มู่หรงจิ่นสองตามืดฉับพลัน หมดสติไปทันที ฉินอวิ๋นฟานเห็นดังนั้นพลันเปลี่ยนสีหน้า รีบกอดมู่หรงจิ่นไว้ในอ้อมอก“จิ่นเอ๋อร์ เจ้าเป็นอะไรไป? ฟื้นสิ...”มู่หรงจิ่นหมดสติ ฉินอวิ๋นฟานปวดใจถึงที่สุด เขารีบเรียก แต่เรียกครึ่งค่อนวันแล้วมู่หรงจิ่นก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น ยังดีที่แค่ตกใจเกินเหตุ หลังจากฉินอวิ๋นฟานจับชีพจรแล้วจึงวางใจ“เหอะ หรือว่าตระกูลมู่หรงข้าต้องสิ้นทายาทแล้ว?”ยามนี้ ใบหน้าของมู่หรงซื่อควานเต็มไปด้วยความสิ้
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 209
“สุดท้ายฉินอวิ๋นฟานก็ยังเด็กเกินไป ทั้งยังมีอารมณ์ฉุนเฉียว หากจะสู้เรื่องอิทธิพล เรื่องกลอุบาย นั่นคือคนละระดับชั้นกับองค์ชายรอง พฤติกรรมของเขาราวกับเอาไข่มากระทบหิน ไม่ประมาณตน”ลิ่งหูชงโบกพัดในมือพลางยิ้มเล็กยิ้มน้อยพูด“ถึงจะอย่างนั้น แต่ก็ต้องขอบคุณแผนการของท่านลิ่งหู ถ้าไม่ใช่เพราะแผนการสมบูรณ์แบบของท่าน ข้าจะกำน้องเจ็ดอยู่ในมือได้ง่าย ๆ ได้ยังไง?”องค์ชายรองเอ่ย “แต่จากเรื่องนี้ ฉินอวิ๋นฟานคิดจะพลิกสถานการณ์คงยากแล้ว ไม่พูดถึงว่าจะทำมันให้ตาย แต่ลอกหนังเขาชั้นหนึ่งคือไม่เป็นปัญหา!”นึกถึงภาพที่ฉินอวิ๋นฟานทำให้เขาพูดไม่ออก ฉินอวิ๋นฮุยโกรธจนควันออกหู บัดนี้ด้วยแผนการของท่านลิ่งหูซึ่งเป็นนักออกอุบายอันดับหนึ่ง ในที่สุดก็เหยียบฉินอวิ๋นฟานอยู่ใต้เท้าได้สักที สำหรับเขา นี่คือการตอบโต้ที่สะใจอย่างยิ่ง“องค์ชายรอง ก่อนที่ทุกอย่างจะยุติ พวกเราจะยังประมาทไม่ได้ อย่างไรเสีย ลูกโทนของตระกูลเซี่ยงเซี่ยงเทียนเวิ่นก็ติดตามอยู่ข้างหลังฉินอวิ๋นฟานตลอดเวลา พวกเราต้องระวังหน่อย ป้องกันให้มากหน่อย”ลิ่งหูชงเอ่ยเตือน“หึ นึกถึงเรื่องเมื่อวานแล้วข้าก็อารมณ์เสีย น้องแปดไปรักษาให้ท่านผู้เฒ่าเซี่ย
Latest chapter
