เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 473
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-11 18:00:01บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 474
ทันใดนั้นหลี่เฉินก็ชี้ไปที่นางกำลังซึ่งอยู่ด้านหลังของหลี่อิ๋นหู่ และบอกให้นางเดินเข้ามาหา นอกจากหลี่อิ๋นหู่แล้ว ก็ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจ้าวชิงหลานขมวดคิ้วและรู้สึกสงสัยในทางกลับกัน หลี่อิ๋นหู่กลับรู้สึกหวาดกลัวมากจนเหงื่อแตก เขาไม่เคยคาดหวังว่า หลี่เฉินจะสังเกตเห็นข้อบกพร่องก่อนที่สตรีศักดิ์สิทธิ์จะลงมือ ในเวลานี้ สมองของหลี่อิ๋นหู่ก็พลันวุ่นวาย ท่ามกลางฝูงชนที่อยู่ข้างหลังเขา นางกำนัลคนนั้นก็ค่อยๆ เดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ “หยุดอยู่ตรงนั้น” จู่ๆ หลี่เฉินก็พูดขึ้นมา “หยุดอยู่ตรงนั้น ไม่ต้องเข้ามาใกล้”อันที่จริงแล้ว หลี่เฉินไม่ได้ตระหนักว่านางกำนัลที่อยู่ตรงหน้าเขาคือ สตรีศักดิ์สิทธิ์ที่ปลอมตัวมาท้ายที่สุดแล้ว นางกำนัลคนนี้ก็เปลี่ยนใบหน้าด้วยศิลปะการปลอมตัว ทำให้ใบหน้าของนางดูธรรมดา ซึ่งใบหน้าดังกล่าวกับสตรีศักดิ์สิทธิ์นั้นต่างกันราวฟ้ากับเหวแต่เมื่อผ่านประสบการณ์เฉียดตายมาแล้ว ทั้งยังหนีพ้นเงื้อมมือของสตรีศักดิ์สิทธิ์ หลี่เฉินก็รู้สึกว่านางกำนัลคนนี้มีบางอย่างที่ผิดปรกติ และเป็นบางอย่างที่เขารู้สึกคุ้นเคยมาก่อน แต่มันเป็นไปไม่ได้เลย เพราะเขาไม่เคยพูดคุย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-11รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 475
ความรู้สึกที่ตกอยู่ในอันตรายอันแรงกล้า ทำให้หลี่เฉินรู้สึกเหมือนกับว่าเขาตกลงไปในถ้ำงู ทั่วทั้งตัวถูกปกคลุมไปด้วยงูพิษที่เย็นชา และพยายามจะกัดเขาซึ่งถ้าหากโดนกัด เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน จากหางตาของเขา เขามองเห็นฝ่ามือทั้งสองของสตรีศักดิ์สิทธิ์กำลังส่งเสียงครั่นครื้นดุจฟ้าร้อง ฝ่ามือแรกกระแทกใส่ที่ด้านหลังของหลี่อิ๋นหู่ทันใดนั้นใบหน้าของหลี่อิ๋นหู่ก็พลันซีดเผือด เขากระอักเลือดออกมาทางปาก ในขณะที่ร่างกายก็กระเด็นออกไปเหมือนว่าวขาดสายป่าน โจมตีได้ดี โจมตีถึงตายได้ยิ่งดี! นี่เป็นแวบแรกที่หลี่เฉินคิด ในขณะที่เขาคิดว่าฝ่ามือที่สองนั้นจะฟาดใส่ร่างกายของเขาแต่สิ่งที่แปลกก็คือฝ่ามือนี้ไม่ได้โจมตีเขา แต่มุ่งเป้าไปที่จ้าวชิงหลานซึ่งยืนตัวแข็งทื่ออยู่ข้างๆ เขา!ในเสี้ยววินาที หลี่เฉินไม่มีเวลามาใคร่ครวญว่าเหตุใดอีกฝ่ายถึงต้องการจะฆ่าจ้าวชิงหลาน แต่ด้วยสัญชาตญาณทั้งหมด เขาจึงคว้าแขนของจ้าวชิงหลานแล้วดึงนางเข้ามาในอ้อมแขนของเขา และกอดนางไว้แน่นแม้จะล่าช้าไปเล็กน้อย แต่พลังฝ่ามือนั่นก็ฟาดใส่หลี่เฉินและจ้าวชิงหลาน ส่งพวกเขาทั้งสองคนกระเด็นออกไปพร้อมกัน หลี่เฉินรู้สึกว่าไหล่ข
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-12รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 476
แต่ลึกลงไปในใจของหลี่เฉิน เขายังคงมีข้อสงสัยสองฝ่ามือของสตรีศักดิ์สิทธิ์ ฝ่ามือแรกฟาดไปที่หลี่อิ๋นหู่ ฝ่ามือสองฟาดไปที่จ้าวชิงหลาน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่เป้าหมายในการลอบสังหารนาง เหตุผลที่เขาได้รับบาดเจ็บก็เพราะช่วยจ้าวชิงหลานไม่อย่างนั้นเขาก็คงจะหลบพ้นสิ่งนี้ทำให้ดวงตาของหลี่เฉินมืดลง และครุ่นคิดถึงจุดประสงค์ของสตรีศักดิ์สิทธิ์ ตอนนี้เองคำพูดของซานเป่าก็ขัดจังหวะความคิดของหลี่เฉิน“บ่าวจะส่งผู้เชี่ยวชาญชั้นยอดไปตามล่า บ่าวบังอาจถามฝ่าบาทว่าต้องการใช้กฎอัยการศึกหรือไม่” “ไม่ต้อง”หลี่เฉินหายใจออกมาและพูดว่า “คราวนี้แตกต่างจากครั้งที่แล้ว คราวนี้มีเพียงสตรีศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น หากนางต้องการจะหนี ผู้เชี่ยวชาญธรรมดาก็ไม่สามารถหานางเจอ ส่งไปไล่ล่าก็เหมือนส่งไปตายเปล่า” ซานเป่ากัดฟันแล้วพูดว่า “ต้องโทษบ่าวที่ไม่มีทักษะแยกร่าง มิฉะนั้นบ่าวจะไล่ล่านางด้วยตัวเอง”“แล้วหลี่อิ๋นหู่ล่ะ?” หลี่เฉินถามอย่างเย็นชา “ทูลฝ่าบาท ตอนนี้จ้าวอ๋องหมดสติอยู่พ่ะย่ะค่ะ” ซานเป่าตอบ “จับตาดูเขาให้ดี เมื่อเขาตื่นแล้ว ให้ส่งเขาไปที่ตำหนักบูรพาในทันที” หลี่เฉินพูดอย่างเฉยเมย “ข้ามีข้อสง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-12รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 477
“ว่าอย่างไร? ยังจะงงอะไรอีก?”หลี่เฉินขมวดคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าแปลกๆ ของผู้คนรอบตัวเขาเมื่อประโยคนี้หลุดออกมา ทุกคนก็รีบก้มหน้าลงและหันหน้าหนีราวกับว่าพวกเขาไม่สมควรมองท้ายที่สุดแล้ว กฎเกณฑ์ถูกกำหนดโดยมนุษย์ และมนุษย์ก็ปฏิบัติตาม แต่ถ้าหากองค์รัชทายาททรงคิดว่าไม่ปัญหา แล้วพวกเขาจะกล้าพูดอะไรอีก? องค์รัชทายาทที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา มีสถานะอยู่เหนือกฎเกณฑ์อย่างเห็นได้ชัดหมอหลวงเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง เขาจับชีพจรของหลี่เฉินก่อน จากนั้นจึงเลิกเสื้อผ้าของหลี่เฉินขึ้นเพื่อตรวจดูบาดแผล หลังจากตรวจดูอย่างละเอียดแล้ว เขาก็ประสานมือกล่าวว่า “ฝ่าบาท พระโลหิตของพระองค์กำลังเดือดพล่าน แต่ด้วยสวรรค์คุ้มครอง พระองค์ยังทรงเยาว์วัยและพระพลานามัยแข็งแรง ควรได้รับการดูแลอย่างระมัดระวังจากผู้เชี่ยวชาญอย่างพวกเรา อาการบาดเจ็บในครั้งนี้เป็นเพียงอาการบาดเจ็บทางกาย แต่ไม่ส่งผลกระทบต่อรากฐาน ใช้เวลาเพียงไม่กี่วันก็หายดีแล้ว”“เพียงแต่...ฝ่าบาททรงมีสถานะสูงศักดิ์ เมื่อพิจารณาจากอาการบาดเจ็บของฮองเฮาแล้ว ถือเป็นโชคดีจริงๆ ที่เลี่ยงจุดสำคัญมาได้ หากขยับลงกว่านี้อีกเล็กน้อย กระหม่อมก็ไม่กล้าจะคิด ดังนั้นกระ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-12รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 478
คำพูดของหลี่เฉิน ทำให้จิตใจที่วุ่นวายของจ้าวชิงหลานระเบิดออกราวกับฟ้าร้อง ราวกับว่าหลายสิ่งหลายอย่างสว่างไสวด้วยสายฟ้าแลบทันใดนั้นสายตาหางหงส์ของนางก็พลันเย็นชา และปลดปล่อยจิตสังหารออกมา“เข้าใจแล้วใช่ไหม?”เมื่อเห็นท่าทางของจ้าวชิงหลาน หลี่เฉินก็รู้ว่าอีกฝ่ายเข้าใจเขาอย่างชัดเจน“นักฆ่าไม่ลอบสังหารข้าหรือจ้าวเสวียนจี แต่เป็นเจ้า เพราะตอนนี้มีเพียงสองอย่างเท่านั้น ที่สามารถพลิกโต๊ะตำหนักบูรพาและสำนักราชเลขาได้อย่างสมบูรณ์ อย่างแรกคือเสด็จพ่อทรงสวรรคต และข้าก็ขึ้นครองบัลลังก์ ซึ่งนั่นหมายความว่าจ้าวเสวียนจีจะไม่มีโอกาสเลย และเขาก็ทำได้เพียงเคลื่อนไหวอย่างสิ้นหวังเท่านั้น”“อย่างที่สองคือฮองเฮาสิ้นพระชนม์กะทันหัน หากเจ้าตาย ผู้ต้องสงสัยที่ใหญ่ที่สุดก็คือข้า ไม่ว่าจะมาจากความรู้สึกส่วนตัวหรือโอกาสในอนาคต บิดาของเจ้าจะทำทุกอย่างเพื่อโค่นล้มข้า และแย่งชิงบัลลังก์”คำพูดที่น่าตกตะลึงหลุดออกมาจากปากของหลี่เฉินทีละประโยค แต่การแสดงออกของหลี่เฉินกลับสงบมาก ราวกับว่าเขากำลังพูดถึงบางสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับเขา“สถานการณ์ปัจจุบัน สำนักราชเลขากับตำหนักบูรพาต่างฝ่ายต่างสูสีกัน เมื่อโต๊ะถูกพล
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-12รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 479
“หลี่เฉิน!”จ้าวชิงหลานต้องการต่อสู้ และต้องการจะผลักหลี่เฉินผู้ชั่วร้ายออกไป แต่ด้วยอาการบาดเจ็บของนางแค่ขยับตัวนิดเดียวก็ปวดไปทั่วตัวแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการออกแรงเลยทันใดนั้นนางก็รู้สึกสิ้นหวังเล็กน้อยไม่มีใครอยู่รอบๆ และผู้คนข้างนอกก็ไม่กล้าเข้ามาหากหลี่เฉินเกิดบ้าขึ้นมา และคิดจะทำอะไรนางที่นี่ ตัวนางเองก็คงจะไม่มีเรี่ยวแรงต่อต้าน “หากเจ้าทำอะไรข้า ข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่!”“ฟังดูคุกคามดี”น้ำเสียงของหลี่เฉินติดจะดูเหยียดหยามคล้ายกับพวกจอมยุทธ์ในยุทธภพพวกนั้นเขาเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “แต่ใช้ไม่ได้ผลกับข้า”“มันจะทำให้เจ้ารู้สึกดีขึ้นบ้างไหม หากข้าบอกว่าข้าไม่คิดจะทำอะไรเลย?”“เมื่อครู่ข้าช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้ แต่เจ้าก็ยังคงมีทัศนคติกับข้าเช่นนี้”“ในเมื่อเจ้าบอกว่าความสัมพันธ์ของพวกเราสองคนเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว แล้วทำไมข้าถึงไม่ทำอะไรให้มันถูกต้องไปเลยล่ะ?”“อย่างน้อย ข้าก็ยังสามารถมีความสุขได้นี่ ใช่หรือไม่?”ขณะที่หลี่เฉินกำลังพูด เขาก็ยกมือข้างที่ว่างขึ้นมา แล้วใช้หลังมือลูบใบหน้าที่นุ่มนวลและเรียบเนียนของจ้าวชิงหลานเบาๆสัมผัสอันละเอียดอ่อน ทำให้หลี่เฉิน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-13รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 480
เมื่อผู้ชายถึงขั้นอันธพาลแล้ว อย่าคาดหวังว่ามารยาททางโลกจะมีผลกับเขายิ่งไปกว่านั้น ตัวตนของผู้ชายคนนี้ก็สามารถก้าวข้ามมารยาททางโลกได้ไกลกว่าคนอื่นได้จ้าวชิงหลานซึ่งสูญเสียความสามารถในการต้านทาน ก็ใกล้จะหมดหวังเต็มทีด้วยสัญชาตญาณของผู้หญิง นางรู้สึกได้ถึงความเป็นสัตว์ป่าที่แฝงอยู่ในเสียงหอบหายใจที่เริ่มหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ของชายคนนี้ นั่นคือแรงกระตุ้นโดยสัญชาตญาณทางชีววิทยาของผู้ชายนางกลัวกลัวแล้วจริงๆและในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญนี้ ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องที่น่าสังเวชอย่างยิ่งดังมาจากด้านนอกประตู“พวกเจ้าปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ! ข้าสมควรตาย ข้าอยากจะขอขมาเสด็จแม่ต่อหน้าแล้วค่อยตาย!”เสียงร้องอย่างกะทันหันและน่าสังเวชนี้ ได้ทำลายบรรยากาศในตำหนักเฟิ่งสี่โดยสิ้นเชิงดวงตาของหลี่เฉินเต็มไปด้วยจิตสังหาร ตอนนี้เขาแทบอยากจะสั่งให้ซานเป่าฆ่าไอ้สุนัขหลี่อิ๋นหู่ตัวนี้ซะแต่สำหรับจ้าวชิงหลานแล้ว นางรู้สึกขอบคุณกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของหลี่อิ๋นหู่ในเวลานี้มิฉะนั้น ความบริสุทธิ์ของนางคงจะถูกทำลายด้วยมือหมาป่าของหลี่เฉิน “ให้เขาเข้ามา!”จ้าวชิงหลานใช้พลังทั้งหมดของนางเพื่อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-13รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 481
คำพูดของหลี่เฉินเหมือนกับการตบหน้าเข้าอย่างจัง และการตบนี้ก็ตบด้วยถุงมือที่เต็มไปด้วยหนามเหล็ก หลี่อิ๋นหู่ไม่เพียงแต่รู้สึกเจ็บปวดเท่านั้น แต่ความเจ็บปวดนี้ยังแทรกซึมเข้าไปในร่างกายของเขาโดยตรง และกระทบต่อจิตวิญญาณของเขาด้วย ร่างกายของเขาสั่นเทิ้ม ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความโกรธหรือว่าความกลัวแม้จะนอนอยู่บนพื้นและถูกหลี่เฉินเหยียบเอาไว้ แต่ดวงตาของเขาก็ดุร้ายราวกับงูพิษ แต่ปากกลับกล่าวคำพูดที่อ่อนแรงออกมา “ฝ่าบาท กระหม่อมไม่รู้จริงๆว่าฝ่าบาทหมายถึงอะไร”หลี่เฉินชักเท้ากลับมา แล้วนั่งยองๆ คว้าศีรษะของหลี่อิ๋นหู่เพื่อให้เงยหน้าขึ้นสบตาตัวเอง “ฟังไม่เข้าใจหรือ?”หลี่เฉินพูดอย่างเฉยเมย “ไม่สำคัญหรอกว่าเจ้าจะเข้าใจหรือไม่ เพราะข้าไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะยอมรับอยู่แล้ว แต่หลายสิ่งหลายอย่างก็ไม่จำเป็นต้องมีหลักฐานหรอก ถูกต้องไหม?”“การหาหลักฐานเป็นเรื่องของกรมยุติธรรมและศาลต้าหลี่ แต่สิ่งที่ข้าอยากจะทำก็คือ กำจัดคนที่ข้าคิดว่าน่าสงสัย”ประโยคนี้ทำให้รูม่านตาของหลี่อิ๋นหู่พลันหดลง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบเลือดและท่าทางน่าสมเพชของเขา เวลานี้ก็ปรากฏความหวาดกลัวขึ้นมาลึกๆ นับตั้งแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-13
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 678
"เสด็จพ่อทรงแต่งตั้งข้าให้เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์โดยตรง ท่านกล้าคิดแตะต้องอำนาจผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ของข้า พรุ่งนี้ ท่านคงคิดจะปลดข้าจากตำแหน่งองค์รัชทายาท มะรืนนี้ ท่านจะไม่คิดขึ้นนั่งบัลลังก์นั้นเองหรือ?"ขณะกล่าว หลี่เฉินชี้ไปยังพระแท่นบัลลังก์อันโอ่อ่าและงดงามตระการตา แต่กลับว่างเปล่าไร้ผู้ประทับนั่นคือบัลลังก์ที่แทนความเป็นจอมราชันย์ของแผ่นดินบัลลังก์นี้ มีเพียงฮ่องเต้เท่านั้นที่จะประทับได้คำกล่าวนี้แทบจะแทงทะลุหัวใจของจ้าวเสวียนจีโดยตรง"องค์รัชทายาท!"จ้าวชิงหลานกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าเย็นชา "หยุดโต้เถียงเสียที หรือท่านคิดจะไม่ฟังคำของข้าอีกแล้ว? นี่ข้าเองก็ควบคุมท่านไม่ได้แล้วหรือ?"แคว้นต้าฉินยึดถือการสร้างชาติด้วยอาวุธ และการปกครองด้วยความกตัญญูดังนั้น ในสถานการณ์เช่นนี้ หลี่เฉินไม่สามารถตอบรับคำถามนี้อย่างตรงไปตรงมาได้เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ลูกย่อมเคารพเสด็จแม่ แต่ต้องดูว่าเรื่องใด หากเสด็จแม่สมคบกับญาติฝ่ายใน หวังทำลายราชวงศ์หลี่ที่สั่งสมมากว่าร้อยปี ลูกก็ขออภัยที่ไม่อาจนิ่งเฉยได้"สีหน้าของจ้าวชิงหลานซีดเผือด ดวงตาดุจหงส์เต็มไปด้วยความโกรธ นางตวาดว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 677
วังหลังมิอาจยุ่งเกี่ยวกับการปกครองแผ่นดินยังคงเป็นคำกล่าวนี้จ้าวชิงหลานเพียงได้ยินคำนี้ก็เกิดโทสะเพราะคำกล่าวนี้ หลี่เฉินใช้มันมานับครั้งไม่ถ้วน ทุกครั้งก็สามารถทำให้นางเงียบงันไร้คำตอบแต่ครั้งนี้ จ้าวชิงหลานไม่คิดจะปล่อยผ่านเพราะครั้งนี้ นางมีการสนับสนุนจากจ้าวเสวียนจี และกลุ่มขุนนางทั้งหมด นางจำต้องลุกขึ้นยืนหยัดเรื่องกฎระเบียบอะไรนั่น ล้วนถูกกำหนดโดยมนุษย์ หากมีกำลังมากพอ ก็สามารถเปลี่ยนแปลงกฎได้บัดนี้ จ้าวชิงหลานมั่นใจว่าฝ่ายนางมีพลังมากเพียงพอ"วังหลังย่อมมิอาจยุ่งเกี่ยวกับการปกครอง แต่วันนี้ สิ่งที่ข้าจัดการคือเรื่องภายในราชสำนัก แม่ทัพซูคิดว่ามีสิ่งใดไม่เหมาะสมหรือ?"เมื่อสนทนากับซูเจิ้นถิง แม้ว่าจ้าวชิงหลานจะไม่พอใจเพียงใด ก็ยังต้องระมัดระวังท่าที มิอาจใช้วาจากล่าวตวาดเหมือนกับที่ทำต่อหลิวถงปี้ดังนั้น คำพูดของจ้าวชิงหลานแม้จะเย็นชา แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นเสียมารยาทซูเจิ้นถิงขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มซับซ้อนในตอนนั้นเอง จ้าวเสวียนจีกล่าวขึ้นว่า "ตามธรรมเนียม หากฝ่าบาททรงพระประชวร หรือเสด็จออกตรวจแผ่นดินและไม่สามารถปกครองได้ ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 676
ซูผิงเป่ยไร้ซึ่งอารมณ์บนใบหน้า แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งใดทั้งสิ้นน่าขันสิ้นดี องค์รัชทายาทถึงกับยอมเปิดศึกกับสำนักราชเลขาและกลุ่มขุนนางทั้งปวงเพื่อปกป้องตนเอง เขาจะมามีจิตใจอ่อนโยนในเวลาเช่นนี้ได้อย่างไรเมื่อคิดได้ดังนั้น ซูผิงเป่ยจึงมองหลี่เฉินด้วยสายตาร้อนแรงและมุ่งมั่นตั้งแต่บัดนี้ ซูผิงเป่ยก็ตั้งมั่นว่า เพื่อองค์รัชทายาทแล้ว แม้จะต้องตาย เขาก็ยอมเสียงกรีดร้องอันแหลมเล็กและโหยหวนของซั่งกวนเจาค่อยๆ เลือนหายไปจนในที่สุด เสียงนั้นก็เงียบหายไปอย่างสิ้นเชิงพระที่นั่งไท่เหอยังคงเงียบสงัดแม้จ้าวเสวียนจีจะไม่ได้กล่าวสิ่งใด แต่ทุกคนต่างรู้ดีว่าจ้าวเสวียนจีไม่มีทางยอมเรื่องนี้โดยง่ายตั้งแต่ตำหนักบูรพามีอำนาจมา สำนักราชเลขาก็ต้องยอมอ่อนข้อครั้งแล้วครั้งเล่า จนถึงจุดที่ถอยไม่ได้อีกต่อไปจากท่าทีของจ้าวเสวียนจีในวันนี้ก็พอจะเห็นได้ หากองค์รัชทายาทยังดึงดันในเรื่องของซั่งกวนเจา จ้าวเสวียนจีย่อมต้องกลายเป็นศัตรูกับองค์รัชทายาทแน่แต่องค์รัชทายาทก็เลือกจะประหารซั่งกวนเจา เพื่อแสดงให้จ้าวเสวียนจีเห็นบัดนี้ ถึงคราวที่จ้าวเสวียนจีต้องลงมือแล้ว“องค์รัชทายาทดึงดันเช่นนี้ มิฟังผู้ใด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 675
หลี่เฉินไม่ได้มุ่งเป้าหมายไปที่กลุ่มขุนนางฝ่ายบุ๋น หรือสำนักราชเลขาตั้งแต่แรกเริ่ม เป้าหมายของเขามีเพียงซั่งกวนเจาคนเดียวและตอนนี้ คนที่จะถูกสังหารก็คือซั่งกวนเจาเหตุการณ์ในวันนี้ แม้ดูเหมือนเป็นเรื่องของชีวิตซั่งกวนเจา แต่ในความจริงแล้ว มันคือการปะทะกันระหว่างสำนักราชเลขาและตำหนักบูรพาสองกลุ่มการเมืองใหญ่หากซั่งกวนเจาถูกประหาร จ้าวเสวียนจีย่อมดิ้นรนจนถึงที่สุด นำขุนนางฝ่ายบุ๋นที่หวาดกลัวลุกขึ้นต่อต้านแต่หากซั่งกวนเจาไม่ถูกประหาร บารมีของหลี่เฉินย่อมสูญสิ้น ไม่เพียงแต่ถูกขุนนางฝ่ายบุ๋นมองข้าม แม้แต่ความเชื่อมั่นที่เขาเพิ่งสร้างในหมู่ขุนนางฝ่ายบู๊ก็จะพังทลายไม่มีใครอยากติดตามผู้นำที่ปล่อยให้ตนเองถูกข่มเหงและกล่าวหาโดยไม่ทำสิ่งใดตอบโต้เมื่อหลี่เฉินกล่าวจบ เหล่าทหารองครักษ์หลวงที่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา ก็ก้าวออกมาจับตัวซั่งกวนเจาทันทีรอยยิ้มบนใบหน้าของซั่งกวนเจาเลือนหายไปในพริบตา เขาไม่คาดคิดว่าหลี่เฉินจะกล้าตัดสินประหารเขา แม้ต้องเผชิญกับแรงกดดันจากขุนนางทั้งพระที่นั่ง ในความหวาดกลัวจนหัวใจแทบหลุดออกมา ซั่งกวนเจาตะโกนเสียงดังว่า "ผู้อาวุโส…!"“ใครกล้าแตะ!”เสียงตะโกน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 674
ความเงียบภายในพระที่นั่ง ไม่ใช่เพราะไม่มีสิ่งใดจะพูดแต่เป็นเพราะทุกคนกำลังรอให้หลี่เฉินปริปากในความเงียบงันนี้ เป็นเหมือนการสะสมพลังเพื่อความขัดแย้งที่ใหญ่ยิ่งกว่าในภายหลังความขัดแย้งนี้ แม้ดูเหมือนจะสมเหตุสมผล แต่ก็มาพร้อมกับความไม่คาดคิดทุกสิ่งเกิดขึ้นรวดเร็วและกะทันหันเกินไปพูดตามตรง มันเกินความคาดหมายของหลี่เฉินไปบ้างเขารู้ว่าจ้าวเสวียนจีต้องลงมือทำบางอย่างแน่นอน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เขาเลือกจะสกัดจับจดหมายของเย่ลู่กู่จ้านฉีที่ส่งไปยังแคว้นเหลียว หลี่เฉินรู้ทันทีว่า คนเฒ่าผู้นี้เริ่มหมดความอดทนแล้วแต่เพราะความสัมพันธ์อันเข้าใจกันระหว่างเขากับจ้าวเสวียนจี ทำให้หลี่เฉินประมาทความสามารถของจ้าวเสวียนจีไปบ้างแต่ตอนนี้ ท่อนไม้ขนาดใหญ่นี้ได้ฟาดหัวของหลี่เฉินจนสติกลับมาถ้าเขาคิดว่าตัวเองเป็นผู้เดินทางข้ามเวลาที่มีความรู้จากประวัติศาสตร์หลายพันปี จะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ จ้าวเสวียนจีที่เป็นจิ้งจอกเฒ่าผู้นี้ คงกลืนกินเขาจนไม่เหลือแม้เศษซากแล้วในยุคสมัยศักดินา คนที่สามารถเดินเข้าสู่ศูนย์กลางอำนาจได้ ย่อมไม่มีใครธรรมดาแน่นอนเหตุการณ์ขุนนางกดดันเจ้าเหนือหัวนั้น ถือเป็นเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 673
จ้าวเสวียนจีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เสนาบดีซั่งกวนก็แค่ทำหน้าที่ของตน หากองค์ชายทรงมีความโกรธเกรี้ยวเช่นนี้ ขุนนางในวังทั้งหมด จะมีใครกล้ารายงานสิ่งใดได้?""ยิ่งไปกว่านั้น ซั่งกวนเจาในฐานะที่เป็นเสนาบดีกรมยุทธนาการ ย่อมมีอำนาจในการตรวจสอบการทหาร หากเขาพบสิ่งที่ผิดปกติ ก็ย่อมควรทำการสอบสวน แม้ว่าในท้ายที่สุดจะเป็นการเข้าใจผิด ก็สามารถอธิบายได้ และยิ่งเป็นการพิสูจน์ว่าแม่ทัพซูผิงเป่ยเป็นผู้ที่เปิดเผยและไร้ซึ่งความคดโกง องค์ชายจะทรงทำถึงเช่นนี้เพื่ออะไร?"การเผชิญหน้าครั้งนี้ เปลี่ยนจากการที่ซูผิงเป่ยและซั่งกวนเจาเถียงกันไปเป็นการเผชิญหน้าระหว่างหลี่เฉินและจ้าวเสวียนจีแทนทุกคนในพระที่นั่งต่างสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งความตึงเครียดและดุเดือดโดยปกติแล้ว องค์รัชทายาทและผู้อาวุโสจะมีความขัดแย้งกันบ้าง แต่ก็จะพูดจาครึ่งๆ กลางๆ และถอยกันไปคนละก้าว เพื่อรักษาความสงบในวังแต่วันนี้ ดูเหมือนทุกอย่างจะแตกต่างออกไปทั้งสองฝ่ายที่ดูเหมือนจะโต้แย้งกันเรื่องชีวิตของซั่งกวนเจา กลับกลายเป็นการปะทะกันครั้งแรกระหว่างสองกลุ่มการเมืองที่ใหญ่ที่สุดในแคว้นต้าฉินเมื่อทุกคนตระหนักถึงเรื่องนี้ พวกเขาจึงย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 672
หากปล่อยให้เรื่องนี้ดำเนินต่อไป องค์รัชทายาทย่อมมีเหตุผลที่จะเอาผิดตนตามที่กล่าวไว้ก่อนหน้า เพียงแค่ข้อหาดูหมิ่นวีรบุรุษ ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาต้องรับโทษหนักแล้วและองค์รัชทายาทที่จับจุดอ่อนไว้ได้ ย่อมไม่มีทางปล่อยตนไปแน่นอนด้วยความหวาดกลัว ซั่งกวนเจาจึงตัดสินใจสู้กลับ เขาตะโกนเสียงดังว่า “ไม่ว่าท่านจะพูดอะไร ความจริงก็คือความจริง ท่านยอมรับเองว่าทำผิดพลาด เช่นนั้นท่านก็ควรรับผิดชอบ”ซูผิงเป่ยหัวเราะเยาะเบาๆ แล้วกล่าวว่า “ข้าไม่รู้ว่าเสนาบดีซั่งกวนหมายถึงความจริงใด แต่ในสายตาของข้า ความจริงก็คือ...มีคนในแคว้นของเราสมคบกับแคว้นอื่นและขายข่าวกรองของกองทัพเราให้แก่ตงอิ๋ง!”“เรื่องนี้ ข้ามีหลักฐานเป็นคำสารภาพที่เขียนด้วยลายมือของคุโซะจิกิโยทาโร่ ผู้ที่ข้าจับตัวมาได้ก่อนหน้านี้ เขายอมรับว่า มีคนส่งข่าวกรองของกองทัพเราให้เขา จนเขาสามารถจัดการรับมือได้”ดวงตาของซูผิงเป่ยเปล่งประกายดุจสายฟ้าฟาด กวาดมองไปรอบพระที่นั่ง พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “และคนผู้นั้น อาจจะอยู่ในพระที่นั่งนี้ด้วย!”คำพูดที่ไม่คาดคิดนี้เปรียบเสมือนระเบิดที่ทำให้ทุกคนแตกตื่นในพระที่นั่งไท่เหอ ขุนนางส่วนใหญ่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 671
ร่างกายช่วงบนที่เต็มไปด้วยบาดแผลเป็นไขว้กันไปมา สร้างความสะเทือนใจแก่ผู้พบเห็นอย่าว่าแต่บรรดาขุนนางฝ่ายบุ๋นเลย แม้แต่ขุนนางฝ่ายบู๊เองก็ยังอดชื่นชมซูผิงเป่ยไม่ได้บาดแผลเหล่านี้ ล้วนเป็นเครื่องหมายแห่งเกียรติยศซูผิงเป่ยมองไปยังซั่งกวนเจา พลางกล่าวว่า “ตั้งแต่ข้านำกองทัพออกจากเมืองหลวง จนถึงวันที่กลับมา การเข้าสู่เสียนเฉาเพื่อทำสงครามกับตงอิ๋ง ใช้เวลาทั้งสิ้นหนึ่งร้อยหกวัน”“ในหนึ่งร้อยหกวันนี้ กองทัพของข้าเข้าปะทะกับกองทัพตงอิ๋งที่มีขนาดเกินพันคน ทั้งใหญ่และเล็ก รวมทั้งหมดสามร้อยยี่สิบห้าครั้ง เฉลี่ยแล้วมากกว่าสามครั้งต่อวัน และศึกระดับกองทัพที่มีกำลังพลมากกว่าหมื่นคนเกิดขึ้นสามสิบสี่ครั้ง ในจำนวนนี้ ข้าลงไปร่วมศึกเองยี่สิบแปดครั้ง”“จากยี่สิบแปดศึก ข้าได้รับบาดเจ็บหกครั้ง ข้าราชบริพารประจำตัวที่ข้านำออกไปด้วยมีทั้งหมดสี่สิบคน กลับมาครบสี่สิบคน แต่ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปทุกคน เพราะเมื่อคนเก่าตายในสนามรบ คนใหม่ก็ต้องถูกส่งมาแทน บางคนถึงกับถูกเปลี่ยนหลายรอบ”“ข้าไม่กล้าพูดว่าตนเองกล้าหาญไร้เทียมทาน แต่ข้าทำทุกอย่างสุดกำลังแล้ว”“สำหรับศึกที่ทุ่งราบฟู่หู่ซานที่ท่านพูดถึงนั้น ข้าไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 670
คำถามนี้ทำให้สีหน้าของซูผิงเป่ยเปลี่ยนไปเล็กน้อยขณะที่ซูเจิ้นถิง ผู้เงียบขรึมมาโดยตลอดก็ขมวดคิ้ว ดวงตาสะท้อนความเคร่งเครียดออกมาหากจะพูดกันตามตรง การบัญชาการศึกตลอดทั้งแผนการของซูผิงเป่ยนั้นถือว่าโดดเด่นเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฐานะผู้ที่เพิ่งได้รับมอบหมายให้คุมศึกขนาดกลางครั้งแรกก็ถือว่ายอดเยี่ยมแล้วแต่ในสนามรบ ไม่มีใครไร้ข้อผิดพลาด และซูผิงเป่ยก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นความล้มเหลวครั้งใหญ่ที่สุดของเขาอยู่ที่การรบในทุ่งราบภูเขาฝูหู่ ก่อนศึกใหญ่กับตงอิ๋งเพื่อยุติสงครามให้รวดเร็ว ซูผิงเป่ยเลือกเปิดศึกตัดสินโดยพลการซึ่งส่งผลให้กลยุทธ์ของเราถูกฝ่ายตงอิ๋งจับไต๋ได้ และใช้แผนลวงตอบโต้กลับจนกองทัพกลางที่ซูผิงเป่ยบัญชาการถูกล้อมตี ทำให้กองทัพปีกซ้ายและขวาต้องละทิ้งเป้าหมายเดิมเพื่อหันกลับมาช่วยการถอยทัพเพื่อช่วยเหลือกองทัพกลางเช่นนี้ ทำให้แผนการเดิมล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง จากการเป็นฝ่ายครอบงำตงอิ๋งกลับกลายเป็นการต้องช่วยชีวิตกองทัพกลางแทนแม้ว่าสุดท้ายสถานการณ์จะพลิกกลับมาได้ แต่กองทัพของเราก็สูญเสียอย่างหนัก ซูผิงเป่ยเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสผลลัพธ์สุดท้ายอาจถือว่าเป็นชัยชนะ แต่หากนำ
