LOGINShare
บทที่ 478
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 479
“หลี่เฉิน!”จ้าวชิงหลานต้องการต่อสู้ และต้องการจะผลักหลี่เฉินผู้ชั่วร้ายออกไป แต่ด้วยอาการบาดเจ็บของนางแค่ขยับตัวนิดเดียวก็ปวดไปทั่วตัวแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการออกแรงเลยทันใดนั้นนางก็รู้สึกสิ้นหวังเล็กน้อยไม่มีใครอยู่รอบๆ และผู้คนข้างนอกก็ไม่กล้าเข้ามาหากหลี่เฉินเกิดบ้าขึ้นมา และคิดจะทำอะไรนางที่นี่ ตัวนางเองก็คงจะไม่มีเรี่ยวแรงต่อต้าน “หากเจ้าทำอะไรข้า ข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่!”“ฟังดูคุกคามดี”น้ำเสียงของหลี่เฉินติดจะดูเหยียดหยามคล้ายกับพวกจอมยุทธ์ในยุทธภพพวกนั้นเขาเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “แต่ใช้ไม่ได้ผลกับข้า”“มันจะทำให้เจ้ารู้สึกดีขึ้นบ้างไหม หากข้าบอกว่าข้าไม่คิดจะทำอะไรเลย?”“เมื่อครู่ข้าช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้ แต่เจ้าก็ยังคงมีทัศนคติกับข้าเช่นนี้”“ในเมื่อเจ้าบอกว่าความสัมพันธ์ของพวกเราสองคนเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว แล้วทำไมข้าถึงไม่ทำอะไรให้มันถูกต้องไปเลยล่ะ?”“อย่างน้อย ข้าก็ยังสามารถมีความสุขได้นี่ ใช่หรือไม่?”ขณะที่หลี่เฉินกำลังพูด เขาก็ยกมือข้างที่ว่างขึ้นมา แล้วใช้หลังมือลูบใบหน้าที่นุ่มนวลและเรียบเนียนของจ้าวชิงหลานเบาๆสัมผัสอันละเอียดอ่อน ทำให้หลี่เฉิน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 480
เมื่อผู้ชายถึงขั้นอันธพาลแล้ว อย่าคาดหวังว่ามารยาททางโลกจะมีผลกับเขายิ่งไปกว่านั้น ตัวตนของผู้ชายคนนี้ก็สามารถก้าวข้ามมารยาททางโลกได้ไกลกว่าคนอื่นได้จ้าวชิงหลานซึ่งสูญเสียความสามารถในการต้านทาน ก็ใกล้จะหมดหวังเต็มทีด้วยสัญชาตญาณของผู้หญิง นางรู้สึกได้ถึงความเป็นสัตว์ป่าที่แฝงอยู่ในเสียงหอบหายใจที่เริ่มหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ของชายคนนี้ นั่นคือแรงกระตุ้นโดยสัญชาตญาณทางชีววิทยาของผู้ชายนางกลัวกลัวแล้วจริงๆและในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญนี้ ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องที่น่าสังเวชอย่างยิ่งดังมาจากด้านนอกประตู“พวกเจ้าปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ! ข้าสมควรตาย ข้าอยากจะขอขมาเสด็จแม่ต่อหน้าแล้วค่อยตาย!”เสียงร้องอย่างกะทันหันและน่าสังเวชนี้ ได้ทำลายบรรยากาศในตำหนักเฟิ่งสี่โดยสิ้นเชิงดวงตาของหลี่เฉินเต็มไปด้วยจิตสังหาร ตอนนี้เขาแทบอยากจะสั่งให้ซานเป่าฆ่าไอ้สุนัขหลี่อิ๋นหู่ตัวนี้ซะแต่สำหรับจ้าวชิงหลานแล้ว นางรู้สึกขอบคุณกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของหลี่อิ๋นหู่ในเวลานี้มิฉะนั้น ความบริสุทธิ์ของนางคงจะถูกทำลายด้วยมือหมาป่าของหลี่เฉิน “ให้เขาเข้ามา!”จ้าวชิงหลานใช้พลังทั้งหมดของนางเพื่อ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 481
คำพูดของหลี่เฉินเหมือนกับการตบหน้าเข้าอย่างจัง และการตบนี้ก็ตบด้วยถุงมือที่เต็มไปด้วยหนามเหล็ก หลี่อิ๋นหู่ไม่เพียงแต่รู้สึกเจ็บปวดเท่านั้น แต่ความเจ็บปวดนี้ยังแทรกซึมเข้าไปในร่างกายของเขาโดยตรง และกระทบต่อจิตวิญญาณของเขาด้วย ร่างกายของเขาสั่นเทิ้ม ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความโกรธหรือว่าความกลัวแม้จะนอนอยู่บนพื้นและถูกหลี่เฉินเหยียบเอาไว้ แต่ดวงตาของเขาก็ดุร้ายราวกับงูพิษ แต่ปากกลับกล่าวคำพูดที่อ่อนแรงออกมา “ฝ่าบาท กระหม่อมไม่รู้จริงๆว่าฝ่าบาทหมายถึงอะไร”หลี่เฉินชักเท้ากลับมา แล้วนั่งยองๆ คว้าศีรษะของหลี่อิ๋นหู่เพื่อให้เงยหน้าขึ้นสบตาตัวเอง “ฟังไม่เข้าใจหรือ?”หลี่เฉินพูดอย่างเฉยเมย “ไม่สำคัญหรอกว่าเจ้าจะเข้าใจหรือไม่ เพราะข้าไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะยอมรับอยู่แล้ว แต่หลายสิ่งหลายอย่างก็ไม่จำเป็นต้องมีหลักฐานหรอก ถูกต้องไหม?”“การหาหลักฐานเป็นเรื่องของกรมยุติธรรมและศาลต้าหลี่ แต่สิ่งที่ข้าอยากจะทำก็คือ กำจัดคนที่ข้าคิดว่าน่าสงสัย”ประโยคนี้ทำให้รูม่านตาของหลี่อิ๋นหู่พลันหดลง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบเลือดและท่าทางน่าสมเพชของเขา เวลานี้ก็ปรากฏความหวาดกลัวขึ้นมาลึกๆ นับตั้งแ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 482
หลี่เฉินหรี่ตาลงและพูดอย่างช้าๆ ว่า “ในเมื่อฮองเฮากล่าวเช่นนี้...” หลังจากได้ยินคำพูดครึ่งประโยคนี้ หลี่อิ๋นหู่ก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อยอย่างน้อยก็สามารถรักษาชีวิตไว้ได้ตอนนี้ถ้าหลี่เฉินยืนกรานที่จะฆ่าเขา ถึงแม้ว่าจะมีการต่อต้านจากเหล่าขุนนางในราชสำนัก และผู้คนในใต้หล้าก็จะตำหนิองค์รัชทายาทว่าฆ่าพี่น้อง แต่นี่ก็ไม่ใช่การฆ่าโดยไร้เหตุผล มีนักฆ่าอยู่ตรงหน้าเขา และหน่วยบูรพาก็เป็นสุนัขรับใช้ของตำหนักบูรพา จึงเป็นเรื่องง่ายที่จะรวบรวมหลักฐานบางอย่างเพื่อปิดปากผู้คนสิ่งที่สำคัญที่สุดคือนอกเหนือจากราคาเหล่านี้แล้ว หลี่เฉินไม่จำเป็นต้องจ่ายอะไรอีกเพื่อฆ่าเขา ท้ายที่สุดเขายังอ่อนแอเกินไป!หากเขามีอำนาจอยู่ในมือ หลี่เฉินจะฆ่าเขาก็ต้องกลัวว่าจะขว้างหนูไปกระทบของมีค่าที่อยู่ข้างๆ มีหรือจะลงเอยเช่นนี้ได้!?หลี่อิ๋นหู่กำหมัดแน่นและก้มศีรษะลง ซ่อนความไม่พอใจและความเกลียดชังเอาไว้ภายใต้ความอ่อนน้อมถ่อมตนของเขา เขาไม่กล้าที่จะหย่อนยาน เพราะเขาเชื่อว่าหลี่เฉินมีวิธีที่จะทำให้ชีวิตของเขาเลวร้ายยิ่งกว่าความตายอย่างแน่นอนแน่นอนว่าหลี่เฉินไม่ได้ปล่อยให้เขารอนานเกินไป“เมื่อปีที่แล้ว ข้า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 483
หากประโยคก่อนหน้านี่ที่หลี่เฉินพูด ได้สร้างความมึนงงให้กับหลี่อิ๋นหู่เช่นนั้นเมื่อได้ฟังหลี่เฉินพูดจบแล้ว ร่างกายของหลี่อิ๋นหู่ก็สั่นสะท้านอย่างเห็นได้ชัดเขาตะโกนในใจว่าองค์รัชทายาทรู้ดีว่าเขาสมรู้ร่วมคิดกับสำนักบัวขาวและการปล่อยให้เขาเป็นผู้ควบคุมการประหาร ก็เท่ากับการเป็นฆ่าคนโดยไม่เห็นเลือด!ทุกคนในใต้หล้ารู้ดีว่าสำนักบัวขาวเป็นกลุ่มคนวิกลจริตที่ต้องการจะแก้แค้นอย่างบ้าคลั่งหากเขาเป็นผู้นำในการประหารชีวิตสาวกของสำนักบัวขาวครั้งใหญ่ที่สุดในรอบหลายทศวรรษ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม เขากับสำนักบัวขาวก็อยู่ร่วมกันไม่ได้อีกแล้วอะไรที่เรียกว่าอุบายอันชั่วร้าย? นี่ไงที่เรียกว่าอุบายอันชั่วร้าย! อะไรที่เรียกว่าฆ่าคนโดยไม่เห็นเลือด?นี่ไงที่เรียกว่าฆ่าคนโดยไม่เห็นเลือด！รูม่านตาของหลี่อิ๋นหู่หดแคบลง เขาคิดหามาตรการตอบโต้อย่างบ้าคลั่งเขารู้ดีว่าสำนักบัวขาวเต็มไปด้วยคนบ้า และไม่ควรจะไปยั่วยุแม้ว่าเขาจะร่วมมือกับอีกฝ่ายมาก่อน แต่ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกเสียใจในภายหลังอย่างยิ่ง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าคนที่ดำเนินการประหารสาวกของคนเหล่านั้นก็คือเขา เกรงว่าคงพวกนั้นคงจะตามล้างแค้นเขาอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 484
หลี่อิ๋นหู่ที่เพิ่งประสบกับความสยองขวัญและเกือบจะเอาตัวไม่รอด ถูกจ้าวชิงหลานโจมตีด้วยวาจาซ้ำอีกครั้ง ทำให้ตอนนี้เขารู้สึกเหนื่อยล้ามาก“เขาพูดไม่ผิด แม้เขาจะให้โอกาสเจ้า แต่เจ้าก็ไม่สามารถใช้มันได้” จ้าวชิงหลานเยาะเย้ยและพูดอย่างเย็นชา “ไสหัวไป!” หลี่อิ๋นหู่ไม่สามารถพูดอะไรได้ ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นจากพื้นด้วยความยากลำบากและกำลังจะจากไป “ยังมีอีกอย่าง”จู่ๆ จ้าวชิงหลานก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง“องค์รัชทายาทพูดถูก เจ้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว และได้รับการแต่งตั้งให้เป็นอ๋อง สถานที่สำคัญอย่างวังหลัง ไม่สามารถเข้ามาได้ง่ายๆ ในอนาคต หากข้าไม่ได้เรียกให้เข้าเฝ้า เจ้าก็ห้ามก้าวเข้ามาในวังหลังแม้แต่ก้าวเดียว เข้าใจหรือไม่?”หลี่อิ๋นหู่รู้สึกหนาวในใจ แต่ก็ยังฝืนตอบไปว่า “ลูกเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ” จ้าวชิงหลานไม่พูดอะไรอีกหลี่อิ๋นหู่จึงหมุนตัวเดินออกจากตำหนักเฟิ่งสี่ไปอย่างเงียบๆ หลังจากที่หลี่อิ๋นหู่จากไปแล้ว จู่ๆ จ้าวชิงหลานก็ลืมตาขึ้น และกัดฟันพูดว่า “เข้ามา”นางกำนัลคนหนึ่งก็รีบวิ่งเข้ามาทันที นี่คือสาวใช้ที่จ้าวชิงหลานนำมาจากบ้านของนางเอง เป็นคนสนิทในหมู่คนสนิทของนาง และเชื่อถือได้อย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 485
สีหน้าของซูเจิ้นถิงก็เคร่งขรึมไม่แพ้กัน เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ดังนั้นสิ่งที่เราต้องพิจารณาในตอนนี้ก็คือเราควรจะซ่อนข่าวนี้หรือไม่?”“ซ่อนไม่ได้หรอก”หลี่เฉินส่ายหน้า จ้องมองไปยังทิศทางของพระที่นั่งไท่เหอ และกล่าวเสียงเย็นว่า “ด้วยกองทัพขนาดใหญ่เช่นนี้ การจะแทรกสายสืบเข้าไปในกองทัพสักคนสองคนก็เป็นเรื่องง่าย ความพ่ายแพ้ในครั้งนี้ ไม่มีทางจะปกปิดได้”ซูเจิ้นถิงพูดด้วยความโกรธว่า “ผิงเป่ยยังเด็กเกินไป จึงตกหลุมพรางของศัตรู”“ฝ่าบาท เมื่อไม่สามารถปกปิดการรบครั้งนี้ได้ เช่นนั้นเราก็ควรจะแก้ไขสถานการณ์”ซูเจิ้นถิงประสานมือและกล่าวกับหลี่เฉินว่า “ฝ่าบาทโปรดทรงมีรับสั่งให้เปลี่ยนจอมทัพเพื่อนำทัพในครั้งนี้ จากนั้นก็จับกุมซูผิงเป่ยส่งกลับมารับโทษที่เมืองหลวง!”หลี่เฉินโบกมือแล้วพูดว่า “การเปลี่ยนผู้บังคับบัญชาในระหว่างการรบถือเป็นเรื่องต้องห้ามในหมู่นักยุทธศาสตร์ทางทหาร ท่านแม่ทัพจะไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? หรือเป็นเพราะซูผิงเป่ยเป็นลูกชายของท่านแม่ทัพ ท่านแม่ทัพจึงจำใจต้องหลีกเลี่ยงความสงสัย แต่ท่านแม่ทัพไม่ต้องคิดมากไป ข้ามีแผนของข้าอยู่แล้ว”“ข้าจะส่งสาสน์ของข้าไปให้ซ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 486
“เหตุใดถึงเพิ่งพูด?” หลี่เฉินขมวดคิ้วถามซูเจิ้นถิงยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า “กระหม่อมกังวลว่าหากพูดไปแล้ว จะเหมือนเป็นการแก้ตัวแทนผิงเป่ย”“มันเกี่ยวข้องกับกิจทางทหาร ข้าจะตัดสินเองว่ามันเป็นเพราะความลับรั่วไหลหรือไม่ ท่านแม่ทัพกำลังสับสน” หลี่เฉินกล่าว ซูเจิ้นถิงประสาบมือกล่าว “กระหม่อมเลินเล่อ”หลังจากเดินเอามือไพล่หลังไปมาสองรอบ หลี่เฉินก็ถามว่า “ที่ว่ารั่วไหลนั้น เป็นเพียงการคาดเดา หรือว่ามีหลักฐานจริง?”ซูเจิ้นถิงตอบว่า “เป็นเพียงการคาดเดาไม่มีหลักฐาน แต่คนสนิทของกระหม่อมอยู่กับกระหม่อมมานานกว่าสิบปี สองพ่อลูกคู่นี้ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง และถูกสอนโดยกระหม่อมและบิดาผู้ล่วงลับของกระหม่อม พวกเขาไม่ใช่คนไร้ความสามารถ กระหม่อมคิดว่ารายงานลับฉบับนี้ไม่ได้กล่าวอ้างลอยๆ คงจะมีข้อสงสัยอยู่บ้าง”“มันมีบางอย่างผิดปรกติเกี่ยวกับการรบในครั้งนี้ แผนการรบทั้งหมดนี้ถูกจัดทำขึ้นเพียงไม่กี่วันก่อนที่ผิงเป่ยจะเริ่มสงคราม หากศัตรูเห็นข้อบกพร่อง ก็ไม่มีเหตุผลที่จะคาดเดาได้อย่างแม่นยำเช่นนี้”“ตามรายงาน ดูเหมือนว่ากองทัพตงอิ๋งจะคำนวณทิศทางการเดินทัพของเราอย่างได้สมบูรณ์ ไม่เพียงแต่จะทำลายถนนท
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 982
"องค์ชาย ต้องการให้จับตัวหรือไม่?"ซานเป่ากล่าวขึ้นโดยสมัครใจ "หากองค์ชายไม่ต้องการให้เป็นที่สนใจมากนัก บ่าวสามารถไปด้วยตัวเอง ข้ามั่นใจว่าจะสามารถนำตัวหลี่อิ๋นหู่ออกจากจวนจ้าวได้""ไม่ต้อง"หลี่เฉินส่ายศีรษะ ปฏิเสธข้อเสนอของซานเป่า"จ้าวเสวียนจีกล้ารับตัวเขาเข้าไป หลี่อิ๋นหู่กล้าไป ก็แปลว่าพวกเขาได้เตรียมการอย่างรอบคอบแล้ว และเจ้าก็ต้องอยู่ในแผนของพวกเขาด้วย หากเข้าไป คงมีแต่จะกลับมามือเปล่า ซ้ำยังทำให้พวกเราดูเหมือนเป็นฝ่ายเสียเปรียบ"หลี่เฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า "ต่อจากนี้ เตรียมรับมือกับกบฏของจ้าวเสวียนจีได้แล้ว"ซานเป่าหน้านิ่งลงทันที ก้มศีรษะรับคำสั่งอย่างนอบน้อม ภายในใจพลันเกิดคลื่นลมพัดกระหน่ำโดยไม่มีคำพูดใดเพิ่มเติม ก่อนจะหมุนตัวออกจากพระที่นั่งสีเจิ้งความขัดแย้งระหว่างตำหนักบูรพากับสำนักราชเลขา หรือก็คือความขัดแย้งระหว่างหลี่เฉิน กับจ้าวเสวียนจีและหลี่อิ๋นหู่ ได้มาถึงจุดที่ไม่มีทางหวนกลับ มีเพียงการใช้กำลังเท่านั้นที่จะเป็นทางออกและในเรื่องนี้ จ้าวเสวียนจีกับหลี่อิ๋นหู่เตรียมพร้อมแล้ว หลี่เฉินเองก็เตรียมพร้อมแล้วเช่นกันเช้าวันรุ่งขึ้น พระราชโองการที่ประทั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 981
"ผู้อาวุโสมาถึงแล้วหรือ"หลงไหวอวี้ยิ้มให้จ้าวเสวียนจี ก่อนกล่าวต่อ "ข้าก็เพิ่งกลับมาจากจวนจ้าวอ๋องเช่นกัน""เรียกให้เต็มยศเถอะ พอถึงพรุ่งนี้เช้า ตำแหน่งจ้าวอ๋องของเขาก็ไม่มีอีกแล้ว"จ้าวเสวียนจีเดินเข้ามายืนข้างรูปปั้นเทพเฉิงหวง ก่อนจุดธูปหนึ่งดอก แล้วกล่าวขึ้นอย่างราบเรียบหลงไหวอวี้ฉุกคิด ก่อนถามขึ้น "ตำหนักบูรพาดำเนินการเร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ?""สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่า หลายชั่วยามก่อน พวกเขาตกลงยอมรับคำสั่งของตำหนักบูรพา ที่จะลบล้างตำแหน่งของจ้าวอ๋อง และลดเขาเป็นสามัญชน คำสั่งนี้จะถูกประกาศอย่างเป็นทางการในเช้าวันพรุ่งนี้ และส่งไปทั่วแผ่นดิน"หลงไหวอวี้ยิ้มบาง "ต่อให้เป็นพระราชโองการ แต่ก็ต้องมีคนยอมรับและปฏิบัติตาม มิเช่นนั้น ก็เป็นเพียงเศษกระดาษที่ดูสวยงามเท่านั้น"จ้าวเสวียนจีตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา "แต่ในเชิงหลักการ หลี่อิ๋นหู่ได้แพ้ราบคาบแล้ว"หลงไหวอวี้มองจ้าวเสวียนจี แล้วกล่าว "ผู้อาวุโสกับเหวินอ๋องตกลงร่วมกัน ให้พวกเราทอดทิ้งหลี่อิ๋นหู่ บีบให้เขาต้องมาพึ่งพาผู้อาวุโสแต่เพียงผู้เดียว เช่นนั้น ต่อไปภาระทั้งหมดก็ตกอยู่ที่ท่านแล้ว""เหวินอ๋องตั้งใจจะเป็นผู้ฉวยผลประ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 980
หลี่อิ๋นหู่หอบหายใจแรงด้วยความโกรธจัด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ลงมือกระทำสิ่งใดที่บ้าคลั่งกว่านั้นหลงไหวอวี้ยกมือขึ้นแกะนิ้วของหลี่อิ๋นหู่ออกจากคอเสื้อตนเอง แล้วจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ก่อนจะกล่าว "ท่านอ๋อง หากท่านเป็นเหวินอ๋อง ในสถานการณ์เช่นนี้ท่านก็คงจะเลือกที่จะถอยออกมาก่อนเช่นกัน อย่างน้อยในตอนนี้ พวกเราก็มองไม่เห็นโอกาสที่ท่านอ๋องจะสามารถพลิกสถานการณ์ได้ หากเห็นได้ พวกเราก็คงไม่ทิ้งการลงทุนที่ลงไปมากมายเช่นนี้”“หากในอนาคตเกิดปาฏิหาริย์ขึ้นจริง พวกเราไม่ขัดข้องที่จะกลับมาร่วมมืออีกครั้ง"หลี่อิ๋นหู่แค่นเสียงเย็น "ในเวลาที่ข้าลำบาก พวกเจ้ากลับถีบข้าทิ้ง แล้วพอข้าฟื้นตัวขึ้นมา พวกเจ้าหมายจะกลับมา? ฝันไปเถอะ!""บางทีในวันนั้น ท่านอ๋องอาจจะเปลี่ยนใจเองก็ได้ เพราะในโลกนี้ ไม่มีศัตรูถาวร และไม่มีมิตรแท้ ตราบใดที่แต่ละฝ่ายได้รับผลประโยชน์ที่ต้องการ เรื่องที่ผ่านมา ใครจะใส่ใจเล่า?"หลังจากพูดจบ หลงไหวอวี้ก็โค้งคำนับให้หลี่อิ๋นหู่เล็กน้อย กล่าวว่า "สิ่งที่ข้าต้องพูด ข้าก็พูดหมดแล้ว ท่านอ๋องโปรดพักผ่อนให้เพียงพอ"เมื่อกล่าวจบ หลงไหวอวี้ก็เดินออกจากเรือนพักอย่างไม่รีบร้อนดวงตาของหลี่อิ๋นหู่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 979
"ให้เขามา"หลี่อิ๋นหู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวเสียงหนักแน่น "ข้าอยากรู้เหมือนกันว่าเขามีเรื่องอะไรจะพูดกับข้า"สวีเว่ยขานรับด้วยความเคารพ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปหลังจากที่สวีเว่ยจากไป หลี่อิ๋นหู่หันไปถามโจวสิงเจี่ย "ผู้อาวุโสโจว ท่านคิดว่าหลงไหวอวี้ยืนกรานจะพบข้าในครั้งนี้เพื่ออะไร?""ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน" โจวสิงเจี่ยกล่าวเรียบๆเมื่อได้ยินคำตอบนี้ หลี่อิ๋นหู่ไม่ได้กล่าวอะไรต่อ แต่สีหน้าของเขากลับยิ่งดูขุ่นเคืองผ่านไปเพียงครึ่งชั่วยาม สวีเว่ยก็นำหลงไหวอวี้เข้ามาหลังจากพาหลงไหวอวี้เข้าห้องแล้ว สวีเว่ยไม่ได้เข้ามาด้วย แต่เลือกที่จะยืนรออยู่หน้าประตูเมื่อเห็นภาพนี้ โจวสิงเจี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย เดิมทีเขาตั้งใจจะให้สวีเว่ยออกไปเพื่อไม่ให้ล่วงรู้บทสนทนาต่อจากนี้ระหว่างหลี่อิ๋นหู่กับหลงไหวอวี้ แต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าที่เย็นชาของหลี่อิ๋นหู่ซึ่งกำลังจ้องมองหลงไหวอวี้ เขาก็ได้แต่ถอนหายใจ และเลือกที่จะไม่พูดอะไรเขารู้ดีว่าตอนนี้หลี่อิ๋นหู่เหมือนถังดินปืนที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ ไม่มีประโยชน์ที่จะไปกระตุ้นเขา"จ้าวอ๋อง ห่างกันเพียงไม่กี่วัน แต่สถานการณ์กลับพลิกผันจนไม่เหลือเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 978
หวงจี๋เทียนจากไปด้วยความพึงพอใจ หลังจากนั้น หลี่เฉินก็สะสางภาระงานของวันนี้จนเสร็จเรียบร้อย แต่กลับไม่ได้ไปพักผ่อนเหมือนเช่นเคยวั่นเจียวเจียวเดินเข้ามารินน้ำชาให้หลี่เฉิน พลางกล่าวเสียงเบา "องค์ชาย ควรจะพักผ่อนแล้วเพคะ"หลี่เฉินที่กำลังก้มหน้าดูตำราอยู่ ตอบกลับไปโดยไม่เงยหน้า "วันนี้ต้องอยู่ดึกหน่อย ข้ารอคนคนหนึ่ง""รอคน? องค์ชายต้องการพบท่านใด ให้เขามาพบก็สิ้นเรื่อง ไฉนต้องเป็นองค์ชายที่ต้องรอ?" วั่นเจียวเจียวกล่าวด้วยความไม่พอใจหลี่เฉินหัวเราะเบา "คนผู้นี้ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาเมื่อใด แต่ที่แน่ๆ เขาต้องมา และเมื่อมาถึง เขาจะต้องนำข่าวคราวของหลี่อิ๋นหู่มาให้ข้าอย่างแน่นอน"วั่นเจียวเจียวกระพริบตา ไม่เข้าใจนักแต่ก็ไม่ได้ถามต่อหลี่เฉินกวาดตามองไปรอบๆ พระที่นั่งสีเจิ้ง ก่อนจะเอ่ยถาม "ช่วงนี้ไม่เห็นกงฮุยอวี่เลย หายไปไหน?"วั่นเจียวเจียวเบ้ปาก "องค์ชายเองยังไม่รู้ บ่าวจะรู้ได้อย่างไรเพคะ? ช่วงนี้นางทำตัวลึกลับเหลือเกิน ไม่เห็นหน้าเลยสักวัน บางทีอาจจะหนีไปแล้วก็ได้"หลี่เฉินวางตำรา ก่อนจะใช้หนังสือตีลงบนศีรษะของวั่นเจียวเจียวเบาๆ แล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ "เลิกเล่นแง่ได้แล้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 977
หลี่เฉินเชี่ยวชาญในเรื่องการใช้ช่องว่างของข้อมูล เพื่อสร้างผลประโยชน์ที่สุดหวงจี๋เทียนไม่มีทางรู้ถึงสถานการณ์ที่พลิกผันภายในต้าฉินในขณะนี้ และยิ่งไม่รู้ว่าหลี่เฉินได้ดำเนินการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เพียงแค่รอให้วันพรุ่งนี้ประกาศพระราชโองการ เพื่อลบล้างตำแหน่งและอำนาจทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ พร้อมกับขับไล่ออกจากทำเนียบราชวงศ์ดังนั้น บุญคุณตามน้ำนี้ หลี่เฉินจึงยินดีมอบให้โดยไม่ลังเลถึงแม้ว่าภายหลังหวงจี๋เทียนจะรู้ความจริง แต่มันก็สายไปเสียแล้วหวงจี๋เทียนตกตะลึงทันทีไฟไหม้จุดพักแรม ลอบสังหารองค์ชายต่างแคว้น ไม่ว่าอยู่ที่ใดก็ถือเป็นเรื่องใหญ่โต แต่ก็ไม่น่าถึงขั้นทำให้ท่านอ๋องของแคว้นตนเองถูกปลดจากทุกตำแหน่ง หากลองคิดในมุมของตนเอง หากวันใดวันหนึ่งเขาถูกริบตำแหน่งและลดเป็นสามัญชน นั่นอาจจะเป็นความทุกข์ทรมานยิ่งกว่าความตายเสียอีกสิ่งที่ทำให้หวงจี๋เทียนประหลาดใจกว่านั้นก็คือ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป ตนเองเพิ่งถูกเพลิงไหม้เล่นงานไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ฝ่ายตำหนักบูรพากลับสามารถจับตัวคนร้ายได้ แถมยังมีมาตรการจัดการออกมาเสร็จสรรพแล้วเรื่องนี้ทำให้หวงจี๋เทียนอดคิดไม่ได้ว่า หรือว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 976
"องค์รัชทายาทต้าฉิน ครั้งนี้โปรดให้ข้าได้รับคำอธิบายที่สมเหตุสมผลด้วย!"หวงจี๋เทียนก้าวเข้ามาด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่เพียงแค่คำพูดของเขาสิ้นสุดลง ก็มีถ้วยชาลอยหวืดลงมาตกกระทบพื้นข้างเท้าของเขาดังเพล้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้หวงจี๋เทียนสะดุ้งโหยงเขาเงยหน้ามองหลี่เฉินด้วยความตกตะลึง พลางคิดว่า หรือว่าหลี่เฉินจะโกรธจนขาดสติแล้วฆ่าตนเสียที่นี่?ทั้งที่ตนเองเป็นฝ่ายถูกกระทำแท้ๆหวงจี๋เทียนรู้สึกอัดอั้นเพียงเห็นใบหน้าของหลี่เฉินที่มืดครึ้ม ราวกับกำลังระงับโทสะอย่างเต็มที่ เขาฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนกล่าว "อาเกอสิบสามอย่าเข้าใจผิด ข้าโกรธที่มีคนกล้าหาญชาญชัยถึงขั้นวางเพลิงที่จุดพักแรม ตั้งใจจะลอบสังหารอาเกอสิบสาม แล้วโยนความผิดมาให้ข้า""เรื่องนี้ ข้าได้สืบหาข้อมูลแล้ว และพบว่ามีเงื่อนงำบางอย่าง ตอนนี้จับตัวผู้ต้องสงสัยได้แล้ว เพียงแต่ทำให้อาเกอสิบสามต้องตกใจ ข้ารู้สึกผิดจริงๆ"ความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจของหวงจี๋เทียนพลันถูกความประหลาดใจแทนที่ เขาเอ่ยถาม "เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน องค์ชายรู้ตัวคนร้ายแล้วหรือ?"หลี่เฉินถอนหายใจ ก่อนเผ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 975
คำพูดถูกส่งออกไป ความหมายชัดเจนแจ่มแจ้งหลี่ชางหลานรู้สึกว่าลมหายใจของตนเริ่มร้อนระอุจักรวรรดิต้าฉินมีกฎเกณฑ์ควบคุมเชื้อพระวงศ์อย่างเข้มงวด ฮ่องเต้แต่ละพระองค์ล้วนยึดมั่นในแนวคิดของปฐมจักรพรรดิอย่างเคร่งครัด นั่นคือ ราชสำนักสามารถมอบเงินทองให้เชื้อพระวงศ์ได้ใช้ชีวิตสุขสบาย มีเกียรติและศักดิ์ศรี แต่ไม่อาจมีอำนาจทางการเมืองตลอดสามร้อยกว่าปีของราชวงศ์ต้าฉิน เชื้อพระวงศ์สามารถเข้ารับราชการได้ แต่ตำแหน่งจะไม่เกินระดับสี่ นี่เป็นกฎเหล็ก ส่วนตำแหน่งทางทหาร อย่าได้หวัง แม้แต่จะสมัครเข้ารับราชการก็ยังเป็นไปไม่ได้“เชื้อสายราชวงศ์หลี่ทั้งปวง จะต้องยกย่องพระราชอำนาจเป็นสูงสุด สมควรได้รับความมั่งคั่งรุ่งเรือง แต่สิทธิ์ทางการเมืองต้องชัดเจน ฮ่องเต้มิอาจลำเอียงเพราะสายสัมพันธ์ส่วนตัวจนทำให้บ้านเมืองปั่นป่วน”ประโยคที่ปฐมจักรพรรดิทรงทิ้งไว้ ได้ตัดโอกาสของเชื้อพระวงศ์หลี่ในการก้าวเข้าสู่ราชสำนัก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแทรกแซงการปกครองเลยด้วยซ้ำ และเพราะเหตุนี้เอง การที่หลี่เฉินเสนอที่นั่งในราชวิทยาลัย จึงถือเป็นโอกาสอันล้ำค่าสำหรับหลี่ชางหลาน รวมถึงเชื้อพระวงศ์อื่นๆ ที่อาจได้รับส่วนแบ่งจากโอก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 974
หลี่เฉินต้องการถอดถอนอำนาจและตำแหน่งทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ จำเป็นต้องผ่านสำนักคุมประพฤติเว้นแต่ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่สามารถใช้อำนาจแห่งราชบัลลังก์บังคับบัญชาได้โดยตรง มิฉะนั้น ต่อให้เป็นองค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็ยังต้องคำนึงถึงท่าทีของสำนักคุมประพฤติเรื่องของสำนักคุมประพฤติจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยากง่ายตรงที่หากหาคนที่มีอำนาจตัดสินใจถูกต้อง และมอบผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายต้องการ เรื่องนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที ยากตรงที่หากสำนักคุมประพฤติยืนกรานขัดขวาง หลี่เฉินก็แทบไม่มีหนทางจัดการกับพวกผู้เฒ่าที่สูงศักดิ์แต่หัวโบราณเหล่านั้น โชคดีที่ครั้งนี้หลี่เฉินเลือกถูกคน หลี่ชางหลานคือกุญแจสำคัญ และผลประโยชน์ที่เสนอให้ก็เป็นสิ่งที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับการจัดการเรื่องนี้จึงสูงมากในช่วงเย็นของวัน สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่าพวกเขายอมรับบทลงโทษทั้งหมดที่ตำหนักบูรพากำหนดแก่หลี่อิ๋นหู่"องค์ชาย ได้ยินว่าครั้งนี้จงเหรินลิ่งต้องจ่ายไม่น้อย สำนักคุมประพฤติยังมีผู้อาวุโสบางคนที่เห็นว่าการกระทำขององค์ชายเป็นการทำร้ายสายเลือดเดียวกัน เกรงว่าฝ่าบาทอาจไม่พอพระทัย"
