3

“อย่า! อื๊อ...” อินนัดดาร้องห้ามอีกครั้ง แต่ปัณณธรไม่อยากได้ยิน เขาผละจากอกนุ่มหยุ่นอย่างเสียดาย แต่เขารำคาญเสียงสะอื้นและถ้อยคำที่คอยแต่จะห้ามเขาอยู่ตลอดเวลามากกว่า ชายหนุ่มเลือกที่จะดูดซับเสียงนั้นไว้ทั้งหมดด้วยการมอบจูบที่เร่าร้อนให้หญิงสาวเนิ่นนาน

“เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉัน ร่างกายของเธอเป็นของฉัน ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้อินนัดดา” ปัณณธรกระซิบเสียงเครียด บอกคนที่หอบหายใจแรงให้รับรู้

“หนูจะหย่า หนูไม่แต่งงานกับคุณแล้ว ปล่อยนะ ปล่อย”

“ฉันปล่อยเธอไปแน่ แต่ต้องหลังจากที่เธอสูญเสียทุกอย่าง!!”

ปัณณธรตะคอกเสียงดัง มือใหญ่จับบ่าบอบบางทั้งสองข้างบีบแน่น อินนัดดาเจ็บจนต้องนิ่วหน้า

“แต่ฉันจะปราณี...อย่างน้อย ฉันจะให้เธอได้เหลือลมหายใจกลับไป” ชายหนุ่มยิ้มร้ายกาจ จนอินนัดดารู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ

“คุณมันโรคจิต ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยหนูด้วย”

“ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอกอินนัดดา แม้แต่ครอบครัวของเธอ พวกเขายังเต็มใจยกเธอให้ฉันเลย”

“ปล่อยนะ ไอ้โรคจิต อื๊อ!” ปัณณธรจูบปากเล็กช่างโวยวายอีกครั้ง เร่าร้อนและรุนแรงจนอินนัดดาแทบขาดใจ ชายหนุ่มดึงผ้าขนหนูให้พ้นจากร่างตนเอง ความแข็งแกร่งร้อนผ่าวแนบไปบนต้นขาเนียน และนั่นทำให้อินนัดดาเริ่มดิ้นรนอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้ปัณณธรไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไปแล้ว ร่างนุ่มนิ่มเนียนมือ กลิ่นกายสาวหอมกรุ่น และรสจูบไม่ประสาที่หวานล้ำ ทำให้ร่างใหญ่รุ่มร้อน กลางกายเหยียดขยายเคร่งครัด เขาจับต้นขาเนียนแยกกว้างแล้วกดทับไว้ด้วยต้นขาของตนเอง สะโพกสอบขยับถูไถความแกร่งแกร่งไปบนเนินเนื้อสาวนุ่มนิ่ม มือใหญ่ช้อนลงใต้สะโพกมนจับตรึงไว้รอรับการสอดแทรก

“อา...ร้อนเร็วดีมากอินนัดดา” เนื้อนุ่มเสียดสีกับความแข็งแกร่งซ้ำๆ ทำให้อินนัดดาปั่นป่วนวาบหวิวไปทั้งร่าง กลางกายสาวกลั่นน้ำหวานออกมามากมาย หญิงสาวไม่ได้ดิ้นรนหนีเขาอีกต่อไป มือที่คอยผลักไสกลับยกขึ้นกอดร่างใหญ่ไว้แน่น ขาเรียวแยกกว้างแอ่นสะโพกขึ้นรับการเสียดสี อยากได้มากกว่า

นี้อยากใกล้ชิดมากกว่านี้ ปัณณธรหัวเราะในลำคออย่างพอใจ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจ้องมองดวงหน้าเนียนแดงเรื่อ เธอหลับตาพริ้ม ปากเล็กบวมเจ่อเพราะถูกเขาจูบซ้ำๆเผยอเล็กน้อย เขายิ้มอย่างดูแคลน ก่อนจะยกสะโพกขึ้นค่อยๆกดส่วนปลายลงในร่องรักชุ่มฉ่ำ

“อ๊ะ!” อินนัดดาเบิกตากว้างเมื่อถูกรุกล้ำ ความคับแน่นของช่องทางรักที่ยังไม่เคยมีสิ่งใดกล้ำกราย ทำให้ความใหญ่โตของคนรุกรานไม่สามารถเข้าไปได้อย่างใจคิด ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงอย่างแปลกใจ และพยายามที่จะแทรกตัวตนเข้าไปในร่างหญิงสาวให้ได้

“เจ็บนะ เอามันออกไป ฮึกๆ” ปัณณธรกำหมัดแน่นทุบลงบนโซฟา เขาทรมานต้องการปลดปล่อย แต่ความคับแน่นและอาการดิ้นรนของเจ้าสาวตัวเล็ก ทำให้เขาต้องหยุดการทุกอย่างไว้ก่อน เพราะหากขืนบุ่มบ่ามเดินหน้าต่อ อินนัดดาคงไม่สามารถไปร่วมงานเลี้ยงฉลองค่ำนี้ได้แน่ นี่แค่ส่วนปลายลำแกร่งเดินทางไปจดจ่ออยู่ทางเข้า คนตัวเล็กใต้ร่างยังดิ้นรนแทบเป็นแทบตาย

อินนัดดารีบหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง ถอยร่นไปจนชิดพนักวางแขนโซฟาอีกด้านทันที เมื่อเจ้าบ่าวที่เกือบปล้นพรหมจรรย์ของเธอลุกขึ้นนั่ง หญิงสาวงอเข่ากอดตัวเองมองหน้าชายหนุ่มอย่างหวาดกลัว ปัณณธรกระตุกยิ้มร้ายกาจ ขยับตัวเร็วรวบเอาร่างเล็กมานั่งบนตักตัวเอง

“ปล่อยนะ...”

“อย่าดิ้น! ไม่อย่างนั้นเธอได้เสียเลือดแน่” เสียงขู่ที่ดังอยู่แนบต้นคอด้านหลังทำให้อินนัดดาชะงักนั่งนิ่ง จมูกโด่งที่ซุกไซ้ดอมดมและความแข็งขึงที่ดุนดันอยู่ชิดสะโพก ทำให้หญิงสาวนั่งตัวเกร็งหลับตากัดฟันแน่น

“อุ๊ย!” เสียงหวานอุทานแผ่ว เมื่อปัณณธรเอนหลังกับพนักโซฟา จับพลิกร่างเล็กให้หันหน้ามาหาตนเองและนั่งคร่อมบนต้นขาแกร่ง อินนัดดาหลุบตามองความใหญ่โตที่อยู่กลางกายชายหนุ่ม แล้วรีบเงยหน้าขึ้นทันที แก้มสาวร้อนผ่าวแดงเรื่อซับสีเลือด

“เลือกเอาระหว่างที่จะให้มันเข้าไปอยู่ในตัวเธอ หรือเธอจะทำยังไงก็ได้ให้มันสงบลง” อินนัดดาสบตาคนพูด ด้วยแววตาที่อยากจะร้องไห้เหลือเกิน ถึงจะไม่เคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับชายใดมาก่อน แต่เธอก็ใช่ว่าจะไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ ปัณณธรเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถามว่าเธอจะเลือกแบบไหน วงแขนแกร่งที่กอดเอวคอดของเธอไว้หลวมๆเริ่มกระชับแน่น อินนัดดาจึงเลือกที่จะเอื้อมมือออกไปเพื่อจะสัมผัสตัวตนของชายหนุ่ม อย่างน้อยมันก็ดีกว่าที่เธอจะต้องเสียเลือด เสียพรหมจรรย์ให้กับคนที่ไม่ได้รักกันไม่ใช่เหรอ หญิงสาวหลับตาลูบมือคลำผ่านกล้ามเนื้อหน้าท้องจนถึงสิ่งที่ร้อนผ่าวและแข็งกร้าว สองมือเล็กรวบไว้แน่น จนเจ้าของมันสะดุ้ง

“ขยับสิอิน อา...” อินนัดดาเพียงแค่จับแล้วปล่อยลูบไปมา เธอไม่รู้ว่าขยับของเขาเป็นแบบไหน มือนุ่มนิ่มที่ป่ายปัดลูบคลำสะเปะสะปะไม่ได้ดั่งใจ แต่ก็ก่อให้เกิดความเสียวซ่านนัก ปัณณธรจึงจับสองมือน้อยนำทางให้เธอรู้ว่าเขาต้องการเช่นไร ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะทรมานตายเพราะความอัดอั้นเสียก่อน เมื่อหญิงสาวจับจังหวะได้จึงปล่อยให้เธอเป็นคนควบคุมเอง ใบหน้าหล่อเข้มก้มลงซุกไซ้ที่อกอวบ ดูดดึงและขบเม้มสร้างรอยไว้เพื่อให้รู้ว่าเขาคือเจ้าของร่างนี้ มือใหญ่บีบเคล้นสะโพกเต่งตึงไล้วนขึ้นมาที่แผ่นหลังเนียน กดให้หญิงสาวแอ่นตัว เพื่อป้อนอกอวบเข้าปากของตนเองได้ถนัด อินนัดดายอมทุกอย่างไม่ดีดดิ้น เพราะกลัวเขาจะรุกรานในจุดที่เธอหวาดกลัวที่สุด