2

“ฉันไม่ชอบคนแก่ ฉันชอบเด็กสาว มันทำให้รู้สึกกระชุ่มกระชวยมากกว่า” รอยยิ้มร้ายกาจของปัณณธรทำให้หญิงสาวเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง

“ไปอาบน้ำสิ” อินนัดดาสะบัดหน้าหนีคนออกคำสั่ง แล้วนั่งลงที่โซฟาตัวเดิม เชิดหน้าไม่มองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“ว้าย!” หญิงสาวกรีดร้องโวยวาย เมื่อถูกจู่โจมไม่ทันตั้งตัว เขาจับถอดโน่นนี่รวดเร็ว มือเล็กพยายามจับมือใหญ่ไว้แน่น เพื่อรั้งไม่ให้เขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากตัวเอง

“อย่าทำอะไรบ้าๆนะ ปล่อยสิ”

“เธอรู้ไหมว่าฉันต้องจ่ายค่าตัวเธอไปเท่าไร ทำตัวให้มันสมราคาหน่อย ไม่ใช่มาเถียงผัวฉอดๆแบบนี้ บอกให้ทำอะไรก็ต้องทำ ฉันไม่ชอบเด็กช่างเถียงดื้อรั้น” ปัณณธรรู้สึกหมั่นไส้ภรรยาตัวน้อยของตัวเองขึ้นมาดื้อๆ ใบหน้าเนียนสวยหวานและจมูกรั้นๆ บวกกับแววตาไม่ยอมใครของเธอทำให้เขาอยากจะกำราบสักหน่อย

“ไม่ชอบก็หย่าสิ ไปหย่ากันตอนนี้เลยก็ได้ แล้วก็ยกเลิกงานเลี้ยงไปเลย หนูก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับคุณนักหรอก”

“ปากดี! เธอควรคิดให้ดีก่อนที่จะพูดอะไรออกมา”

“นี่แหละคิดดีแล้ว เอามือคุณออกไปจากตัวหนูเดี๋ยวนี้นะ อย่ามาฉวยโอกาส”

“ฉวยโอกาสเหรอ ฉันว่าครอบครัวเธอมากกว่าที่เป็นพวกชอบฉวยโอกาส” อินนัดดาไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มพูด แต่ก็ไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขาอีกแล้ว หญิงสาวพยายามสะบัดร่างให้หลุดจากมือใหญ่ที่วุ่นวายอยู่บนตัวเธอ มือเล็กป่ายปัดพัลวันและไปสะบัดโดนหน้าอีกฝ่ายโดยไม่ตั้งใจ หญิงสาวชะงักนิ่งสบตาเขา ปัณณธรขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน

“หนูขอโทษ” อินนัดดากล่าวขอโทษแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น

สายตาคมดุจ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“ขอโทษแล้วมันมีอะไรดีขึ้น สิ่งที่มันผ่านไปแล้วมันกลับไปแก้ไขได้ไหม ก่อนจะทำร้ายใครทำไมไม่คิดว่าคนที่ถูกกระทำเขาจะเจ็บปวดมากแค่ไหน” ปัณณธรตะคอกเสียงดังจนฝ่ายที่ตบหน้าเขาโดยไม่ได้ตั้งใจเริ่มรู้สึกกลัว ก็เธอไม่ได้ตั้งใจ และขอโทษไปแล้วนี่ เขาจะโกรธอะไรนักหนา อีกอย่างมือเธอเล็กนิดเดียวเขาไม่น่าจะเจ็บอะไรมากมายด้วยซ้ำ

“นี่คุณ แค่นี้มันจะเจ็บอะไรนักหนา จะมาตะคอกกันทำไม หนูไม่ได้ไปฆ่าใครตายสักหน่อย” หญิงสาวเชิดหน้าเถียงอย่างไม่ลดละ

“เลวทั้งตระกูล” ปัณณธรเค้นเสียงพูดรอดไรฟันออกมาเบาๆ แววตาดุดันของเขาทำให้อินนัดดาดิ้นรนอีกครั้ง เธอรับรู้ถึงความไม่ปลอดภัย

“อ๊าย!” เสียงหวีดร้องของอินนัดดาถูกกลืนหายไปในทันที เมื่อปัณณธรปิดปากช่างเถียงของเธอด้วยริมฝีปากของเขาเอง หญิงสาวดิ้นรนทุบตีร่างใหญ่ที่โถมทับตัวเอง จนร่างของเธอนอนราบไปบนโซฟา ชายหนุ่มฉีกทึ้งดึงชุดไทยประยุกต์ออกจากร่างบางอย่างโกรธจัด ผิวเนื้อขาวผ่องเป็นรอยแดงเมื่อถูกเนื้อผ้าครูดผ่านแรงๆ ไม่นานนักอินนัดดาก็เปล่าเปลือยไปทั้งร่าง ทรงผมที่ถูกเกล้ารวบไว้อย่างเรียบร้อยหลุดลุ่ย ดวงหน้าหวานตกตะลึงและเริ่มมีน้ำตาเอ่อคลออยู่ในดวงตา เธอตกใจกลัว ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องรุนแรงและหยาบคายกับเธอเช่นนี้ มือเล็กพยายามปิดป้องส่วนสงวนของหญิงสาวทั้งล่างบน แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาของคนที่จ้องมองได้

“อืม...รูปร่างเธอดีใช้ได้นี่ ก็ถือว่าคุ้มนะกับเงินที่เสียไป แต่ก็ต้องพิสูจน์ก่อนล่ะนะว่าข้างในมันจะคุ้มหรือเปล่า หรือว่าพรุนจนไม่รู้จะพรุนยังไง แล้วเอามาย้อมแมวขายให้ฉัน”

เพี้ยะ!!

คราวนี้อินนัดดาตั้งใจตบเขาจริงๆจังๆ จนคนโดนหน้าหันเพราะไม่คิดว่าหญิงสาวตัวเล็กๆจะอาจหาญทำกับเขาแบบนี้ ชายหนุ่มหันหน้ากลับมาจ้องคนที่

นอนหอบหายใจแรงใต้ร่างตนเอง ดวงตากลมโตจ้องเขาเขม็งไม่ยอมหลบ

“ชอบความรุนแรงนักเหรอ คงจะเป็นเหมือนกันทั้งบ้านสินะ ดี! ถ้าชอบแบบนี้ฉันก็จะจัดให้”

“อื๊อ!” อินนัดดาหมดสิทธิ์อุทธรณ์ กลีบปากบางถูกบดขยี้จนต้องยอมเผยอออกเพราะทนความเจ็บไม่ไหว ลิ้นเล็กถูกรุกต้อนเกี่ยวกระหวัดและดูดดึง จนหญิงสาวหายใจหายคอแทบไม่ทัน ร่างใหญ่โถมทับเธอไว้ทั้งตัว มือเล็กทุบข่วนเขาเป็นพัลวัน ก่อนจะถูกรวบตรึงไว้เหนือศีรษะตนเอง แม้เธอออกแรงดิ้นรนเพียงใดก็ไม่อาจหลุดพ้นพันธนาการของคนตัวโตได้

“อื้อๆ” เสียงอู้อี้จากคนที่ถูกรุกรานดังอยู่อีกเพียงครู่เดียวก็เงียบไป ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อทรวงอกงามถูกบีบฟอนเฟ้นราวกับว่าต้องการลงโทษเด็กดื้อรั้น ท่อนขาแกร่งแทรกลงระหว่างขาเรียวเสลา ปัณณธรจงใจกดความแข็งแกร่งของตนเองแนบชิดกับเนินเนื้อสาว ระหว่างเขาและเธอมีเพียงผ้าขนหนู

ผืนหนาขวางกั้นไว้เท่านั้น

“ปล่อยหนูนะ ไอ้คนบ้ากาม” อินนัดดาคิดว่าตัวเองได้ตะโกนไปสุดเสียง แต่แท้ที่จริงแล้วมันเบาหวิวและสั่นไหวจนคนได้ยินไม่คิดจะใส่ใจ ปัณณธรเคลื่อนใบหน้าลงต่ำ ขบเม้มไล่มาตามลำคอระหง แล้วซุกไซ้อกอวบอย่างเอาแต่ใจ ปากร้อนรวบดูดยอดอกสีสวยสุดแรงจนร่างบางแอ่นสะท้านเพราะความเจ็บ

“โอ๊ย! ปล่อยนะ ฮึกๆ อย่าทำแบบนี้ หนูกลัว” เสียงหวานเจือสะอื้นอ้อนวอนแผ่วเบา มันอาจจะเบาเกินไปจนคนที่กำลังมัวเมาในความหอมหวานของร่างเย้ายวน ไม่สนใจที่จะหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่ มือใหญ่อีกข้างลูบไล้สัมผัสไปทั่วร่างของเธอ อินนัดดารู้สึกกลัวในขณะเดียวกันกลับมีความรู้สึกโหยหาบางอย่าง ความรู้สึกโหยหาที่เธอไม่เคยรับรู้ เหมือนมันหลับใหลอยู่ในตัวเธอมานาน และกำลังถูกปลุกเร้าขึ้นมา โดยที่เธอเองไม่สามารถควบคุมมันได้