ตอนที่ 5 จัดไปคุณย่าอยากอุ้มเหลน 2

ไม่นานนัก เขาก็พาเธอมาถึงร้านอาหารที่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนัก ร้านอาหารอยู่ติดถนน ในร้านสะอาดสะอ้าน

“นั่งห้องแอร์ดีกว่านะ ข้างนอกร้อน”

“ค่ะ” ชนิษฐาเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย สายตาของหญิงสาวไม่อาจจะละจากร่างหนาของเขาได้เลย

คณิศรที่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น เขาดูดีขึ้นมาก ด้วยผมรองทรงที่หนาๆ อีกอวัยวะที่ชนิษฐาชอบเขา เพราะจมูกที่โด่งสันเป็นคน ดวงตากลมโต คิ้วดกๆ ซึ่งส่วนใหญ่ หนุ่มๆ แถวนี้จะตาตี่ๆ เป็นตี๋เสียส่วนใหญ่

สำหรับคณิศร เนื่องจากแม่มาจากใต้ เธอสืบจนรู้ว่าแม่ของเขาเป็นคนสงขลาจึงทำให้หน้าตาคมคาย

พนักงานเดินมายื่นเมนูให้

“เมี่ยงอยากกินอะไรก็กินนะ สั่งได้เต็มที่เลย”

เธอจะบอกเขาอย่างไรดี แค่เห็นหน้าของคณิศรในวันนี้ ชนิษฐาก็อิ่มไปอีกหลายวัน หญิงสาวสั่งอาหารตามที่เขาสั่ง

คณิศรสั่งสเต็กสันคอ เธอก็เลือกตามเขา เพราะเธออยากรู้ว่าทำไมคณิศรถึงชอบกิน

“อีกปีเดียวก็จะจบแล้วสินะ”

“ค่ะ”

“ตั้งใจจะไปทำงานอะไร”

“เมี่ยงก็ภาวนาให้ได้งานทำใกล้บ้านนะคะ จะได้อยู่ดูแลป้าด้วย อีกอย่างนึงไม่มีรถ ป้าไม่ให้ใช้ทั้งมอเตอร์ไซค์ และก็รถยนต์น่ะค่ะ”

“เมี่ยงยังขับรถไม่เป็นเหรอ”

“ค่ะ ไม่เป็นเลย เป็นแต่จักรยานอย่างเดียว”

“เอาแบบนี้ไหมล่ะ วันหลังพี่พาไปหัดขับรถ เผื่อฉุกเฉินอะไรจะได้ไม่เดือดร้อนคนอื่น เช่นป้าไม่สบาย อะไรแบบนี้”

“จริงหรือคะพี่ดิน ถ้าอย่างนั้นเมี่ยงขอเบอร์โทรพี่ดินนะคะ” เธอทำตาโตมันวาว ดีใจยิ่งกว่าได้นั่งกินข้าวกับเขาเสียอีก

“ได้สิ” เขารีบบอกเบอร์โทร เธอบันทึกไว้ในเครื่องอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กดโทรออก

“พี่ดินคะ เซฟเบอร์ของเมี่ยงเอาไว้ด้วยนะคะ” หัวใจพองโตคับแน่นอก ชนิษฐาไม่อยากจะเชื่อเลย

“ช่วงสุดสัปดาห์นี้หยุดหลายวันนี่ ไปเรียนขับรถกันไหม” เขาเอ่ยอย่างมีไมตรีอีกครั้ง

“ไปค่ะ” ไม่ต้องให้เขาถามซ้ำ ชนิษฐารีบตอบออกไปในทันที ใบหน้าบานเป็นดอกไม้ต้องฤดูฝน หัวใจเต้นแรงมากๆ ความฝันสูงสุดที่อยากได้รู้จัก ได้พูดคุย ตอนนี้มันเป็นจริงแล้ว เธอเองก็แทบไม่อยากจะเชื่อ

ตั้งแต่จากกัน เธอก็ยังดูรูปเขาทุกวัน มันเหมือนกับเธอเชื่อว่าเธอกับคณิศรเป็นเนื้อคู่กัน

หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว เขาก็มาส่งเธอที่หน้ามหาวิทยาลัย ชนิษฐายืนโบกมือให้รถของเขาจนลับตา

คณิศรมองผ่านกระจกหลัง เขายังนึกถึงคำของลือกฤชว่า... ชนิษฐาหลงใหลได้ปลื้มเขามากๆ และแอบมาถามบ่อยๆ ถึงเรื่องราวของคณิศร

มือถือที่เขาเชื่อมต่อบลูทูธในรถก็ดังขึ้น เมื่อกดรับสาย เสียงแจ๋วๆ ของคนที่คณิศรเฝ้าคิดถึงก็ดังเข้ามา

(“ดินอยู่ไหนคะ”)

พอได้ยินเสียงของปลายสาย เขาก็ทำท่าดีใจ สุธาวีหายไปจากชีวิตของเขาได้เกือบสองสัปดาห์

“ผมจะอยู่ไหนได้ล่ะ ก็อยู่เชียงใหม่ หรือไม่ก็ลำพูนนี่แหละ ว่าแต่หวายเถอะ หายไปไหนตั้งสองอาทิตย์”

(“หวายมากรุงเทพฯ ค่ะ แหม... จะไม่หวายมาเยี่ยมพ่อกับแม่เลยเหรอคะ อีกอย่างหวายทำฟรีแลนซ์รับงานทั่วประเทศค่ะ”)

ฝีมือการออกแบบเขียนแบบของสุธาวีถือว่าเป็นอันดับต้นๆ เพราะหัวศิลปะ และถือว่าเป็นผลสวรรค์ที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดก็ว่าได้

“ไปไหนก็ได้ถูกต้องน่ะถูกต้องแล้วหวาน แต่ที่มันไม่ถูก คือ หวายไม่อ่านไลน์ ไม่รับสาย ไม่ตอบข้อความทุกช่องทางนี้ของผมต่างหาก ที่น่าโมโห” เขาบึ้งตึงขึ้นมา

(“ดินคะ ดินอย่าโกรธหวายเลยนะคะ ยังไงวันนี้หวายก็กลับมาแล้ว ตอนนี้อยู่ที่โรงแรมใกล้แม่น้ำปิง รู้ไหมเอ่ย? ว่าโรงแรมไหน?”)

ทำไมคณิศรจะไม่รู้ เพราะเธอกับเขาใช้ที่นี่เป็นฐานบัญชาการและจุดนัดพบ

(“หวายคิดถึงดินจะแย่แล้วค่ะ รีบมานะคะ”) เธอก็วางสาย แล้วส่งรูปถ่ายในห้องพัก ที่มีทั้งเครื่องดื่ม อาหารการกินที่พร้อมพรั่ง รวมถึงรูปของตัวเองที่ใส่ชุดเซ็กซี่วาบหวิว

ความโกรธของคณิศรหายเป็นปลิดทิ้ง เขานึกถึงเรื่องบนเตียงความหวามกับสุธาวีที่กำลังจะเกิดขึ้นในเวลาอันใกล้นี้ ก็มันติดใจไปเสียแล้ว จะทำอย่างไรได้ คณิศรก็รู้ว่าสุธาวีเป็นอย่างไร แต่ว่าก็ยังคิดว่าเธอน่าจะหยุดอยู่ที่เขา คณิศรหมายใจเขาจะได้สุธาวีมาเป็นคู่ชีวิต

เสียงของคุณย่ามณีดังขึ้นมาในหัวสมอง

“ถ้าแกยังไม่แต่งงานปีนี้ ย่าจะไม่ยกสมบัติให้นะ ย่าจะมอบให้กับมูลนิธิ หรือองค์กรการกุศลไปเสียให้หมด” สีหน้าเคร่งเครียด

“ย่าทำไมทำอย่างนี้ล่ะครับ มาบังคับผมทำไม นี่ผมก็ปรับปรุงตัวเองขึ้นมากแล้วนะครับ มากกว่าแต่ก่อน” เขาทำทุกอย่างก็เพื่อคุณย่าจริงๆ

“แต่ย่าแก่แล้วดิน แกก็เห็นอยู่ ย่าไม่ได้แข็งแรงอย่างแต่ก่อน แล้วอีกเรื่องย่าอยากอุ้มเหลน หรือว่าแกจะให้ย่าตายไปโดยไม่รู้ว่าแกอยู่กับใครต่อไปหลังจากที่ไม่มีย่าแล้ว”

นี่คือคำตอบของย่ามณี ท่านเป็นห่วงหลานชายคนเดียวเอามาก อีกอย่างนึงความเสเพลของคณิศร ทำให้ย่านั้นมีความกังวลว่าชายหนุ่มจะอยู่อย่างไรต่อไปในอนาคต

หากคณิศรมีภรรยา ได้สร้างครอบครัว การมีลูกจะทำให้เขาเปลี่ยนเป็นคนละคน ซึ่งคุณย่าก็คิดว่าการแต่งงานคือจุดเริ่มต้นในการเปลี่ยนแปลงไปเป็นในทางที่ดีกว่านี้

“ดินตั้งหน้าตั้งตาหาเมียเถอะ เอาผู้หญิงเป็นตัวเป็นตนเสียที ไม่ใช่เป็นพ่อพวงมาลัยลอยไปก็ลอยมา แล้วไอ้นิสัยที่นอนกับผู้หญิงไปทั่วน่ะ เลิกได้ก็เลิกเสีย”

“ย่าครับ สมัยนี้ผู้หญิงน่ะเธอเดินเข้ามาหาผมเองทั้งนั้น ผมไม่ได้เร่ๆ เดินไปหาเองนะครับ” มันเป็นเช่นที่คณิศรพูดจริงๆ

“ก็นั่นไง ที่ย่าเห็นแต่ละคนเปรี้ยวเข็ดฟัน เห็นแล้วอยากจะเอาหัวโม่งฝาจริงๆ แต่งเนื้อแต่งตัว โอ๊ย! ดูไม่ได้ไ ไม่พูดเปล่าแต่ทำสีหน้าสีตาว่ารับไม่ได้ออกมาอีก

คณิศรนึกไปถึงสุธาวี เธอก็เป็นหนึ่งผู้หญิงที่ย่าเอ่ยถึง แม้จะไม่เคยเจอกัน ถ้าเจอย่าอาจจะเบ้ปากเป็นแน่

สุธาวีมักทากลีบปากด้วยสีแดง เล็บก็ทาสีแดง แม้การแต่งตัวจะดูดี และเป็นผู้ดี แต่ก็นั่นแหละย่าก็เหมารวมไปในกลุ่มที่ไม่ชอบ

แต่สำหรับเขา คณิศรคิดว่าอยู่เสมอว่า เขาสามารถมีความสุขได้กับสุธาวีเท่านั้น ‘ความสุขที่สุดยอด เธอปรนเปรอเขาได้’ นั่นก็น่าจะเป็นคำตอบที่ถูกต้องของคณิศรแล้ว