ที่แพแห่งความสุขชนิษฐานั่งทับแกนกายของคณิศรอยู่ เธอขยับโยกตามแรงบังคับของมือหนาใหญ่ของเขา ซึ่งหญิงสาวก็ได้แต่ทำตัวร้อนแรงโยกตามความรู้สึกของตนเองและคณิศร รวมถึงปรารถนาที่เร่าร้อนที่ปะทุออกมาจากร่างกาย เพราะแรงยั่วยุและเล้าโลมของคณิศรความสุขแผ่ซ่านไปทั้งสองร่างกาย เสียงกรีดร้องแห่งความสุขสมดังลั่นห้อง ก่อนที่ชนิษฐาซบหน้าลงไปกับหัวไหล่กว้างของคณิศร“ถึงสวรรค์ไม่รอพี่เลยนะเมี่ยง”“ก็มันเสียวนี่คะพี่ดิน”“สนุกคนเดียวไม่ได้แล้ว ขอพี่จัดสักทีเถอะ” แล้วเขาก็ยกตัวของชนิษฐาขึ้น หลังจากนั้นก็จับเธอให้คลานเข่าอยู่บนที่นอนคณิศรเข้าประกบอยู่ทางด้านหลังของเธอ เขาจับส่งแกนกายแข็งๆ เข้าไปในส่วนเร้นลับที่คับแคบตอดแน่น จากนั้นก็คณิศรได้กระแทกส่งเสือกไปข้างหน้า แรงส่งทำให้หัวหยักมนชนผนังภายในไปหนักๆหญิงสาวได้แต่ผวาหายใจหายใจเฮือก สองมือกำขยุ้มผ้าปูที่นอนจนเจ็บมือ ชนิษฐายังหยัดสะโพกแข็งขืนรอรับการขยับกระแทกของเขา ที่เสือกส่งความเป็นชายเข้าไปข้างในช่องทางน้อยๆ ที่ทำแสนหรรษาแบบนับครั้งไม่ได้คณิศรคำรามเสียงสุขอยู่ในลำคอ ผสานกับเสียงสอดผสานของท่อนแข็งกับร่องน้อยๆ ที่เต็มไปด้วยน้ำหล่อลื่นตับ ตับ ตับ...
(“ดินน่ะพาเมี่ยงกลับมาบ้านได้แล้วนะ ย่าจะรอกินข้าวเย็น”)“ครับ ผมกำลังจะพากันออกจากที่นี่ครับ”(“รีบมาเร็วๆ เข้า ย่าหิวข้าว”)“ครับ” คณิศรวางสาย“คุณย่าโทรมาเหรอคะ”“จ้ะ ย่าให้กลับบ้านตอนนี้”“ไปกันเถอะค่ะพี่ดินให้คุณย่ารอนานไม่ดี คุณย่ามียาหลังอาหารกินด้วยนี่คะ”“ต่อไปเมี่ยงช่วยดูแลย่าเรื่องนี้ด้วยนะ” คณิศรมองทะลุแล้ว คนที่เขาจะฝากคุณย่าไว้ใจให้ดูแลได้ ก็คงเป็นชนิษฐาสองหนุ่มสาวพากันออกจากแพภายในใจของชนิษฐา เธอรู้สึกยินดีที่คุณย่าให้ความรักและเมตตากับเธอ เหมือนกับฟ้าประทาน หญิงสาวก็ได้แต่หวังว่าชีวิตของเธอจะมีแต่เรื่องราวๆ ดีๆ นับตั้งแต่บัดนี้ทั้งสองคนมาถึงบ้านแล้ว สายพิณรีบตั้งโต๊ะทันที“นี่หนูเมี่ยงมาดูรูปเร็ว ย่าเอาไปอัดเป็นรูปถ่าย”ชนิษฐารีบตรงเข้าไปหาท่าน คุณย่ามณีเอาอัลบั้มออกมาโชว์“คุณย่าคะน่ารักจังเลยค่ะ”“เดี๋ยวนี้ทันสมัยกว่าสมัยก่อนเยอะ เมื่อก่อนต้องถ่ายกันเป็นม้วนฟิล์ม ตอนถ่ายน่ะไม่รู้หรอกว่าหน้าตาจะออกมาเป็นอย่างไร โน้นต้องดูตอนที่ช่างเขาเอามาให้แล้วเก็บเงิน โอ้ยบางรูปดูไม่ได้ แต่ก็ต้องซื้อเก็บเอาไว้ แต่ดูสมัยนี่สิ สมัยนี้รูปถ่ายชัดแจ๋วๆ ทั้งนั้น นี่ย่ากำลังคิดนะว่าย่า
เพล้ง.... แก้วเหล้าในมือของสุธาวีถูกขว้างไปกระทบกับพื้นห้อง จนแตกกระจายหญิงสาวทรุดนั่งลงกับพื้น น้ำตาไหลพราก ฟูมฟายออกมาด้วยความเสียใจ การที่เธอถ่อไปหาเขาที่บ้าน เพราะสุธาวีตั้งใจว่าจะไปแนะนำตัวกับคุณย่า และเซอร์ไพส์คณิศรแต่คุณย่ามณีก็ยกเอาอัลบั้มรูปคู่ของหลานชายและหลานสะใภ้ออกมาให้ดูอย่างหน้าชื่นตาบาน นั่นทำให้สุธาวีได้รู้ว่า เธอได้ทำสิ่งพลาดผิดไป“ดินอย่าหวังว่าคุณจะมีความสุขกว่าหวายนะ ถ้าหวายไม่มีความสุข ดินกับอีเมียคนไหนของคุณก็ต้องไม่มีความสุข คุณน่ะขาดหวายไม่ได้หรอก แล้วหวายจะพิสูจน์ให้ดู คอยดูนะคะดิน” เธอหมายมั่นปั้นมือ สุธาวียกมือขึ้นมาปาดเช็ดน้ำตาการเสียน้ำตาในครั้งนี้ ไม่ได้เกิดจากความเสียดายคณิศร แต่มันเกิดจากคำว่าของตายที่เปลี่ยนไปมีชีวิตในน้ำใหม่ต่างหากเสียใจว่า... คณิศรหาผู้หญิงมาแต่งงานด้วยได้เร็วเกินไป นั่นต่างหากที่เธอเจ็บใจ... ที่เธอทำพลาดเองและในจังหวะนั้น มือถือของสุธาวีก็มีแจ้งเตือนแชทเด้งเข้ามาจากแอพหาคู่ที่เธอกำลังเล่นอยู่ เป็นข้อความจากฝรั่งที่จับแมทชิ่งกับเธอได้สุธาวีรีบหยิบมือถือ ข้อความที่ส่งมาเป็นภาษาอังกฤษMr M:คุณอยู่แถวนี้หรือเปล่าครับ ผมพักอยู่ที
ในใจของคณิศรบอกว่าควรรักผู้หญิงคนนี้ ที่อ่อนหวานอ่อนโยนไม่อิดออดที่จะทำอะไรตามที่เขาสั่ง ชนิษฐายินยอมที่จะมอบกายและถวายความสุขสมบูรณ์ของกายสาวให้กับเขาเชยชม เสียงครางหวานๆ ยังไพเราะเสนาะหู แม้จะไม่เจนจัดกับเรื่องบนเตียง แต่ชนิษฐาก็พร้อมที่จะเรียนรู้อีกอย่างหากทำชนิษฐาท้องได้ ความฝันของคุณย่าก็จะเป็นจริง อีกทั้งคณิศรจะได้เลิกคิดถึงผู้หญิงที่ใจร้ายอย่างสุธาวี ที่เห็นแก่ตัว จนมองข้ามในความเสียสละและความใจดีของเขาที่มีต่อเธอ คนบางคนถ้าไม่เห็นคุณค่ากับสิ่งที่เรามอบให้ก็อย่าไปสนใจจะดีกว่า“พี่ดินให้ทำอะไรคะ” ชนิษฐาถามเสียงหวาน กายอ่อนระทดระทวดอยู่ใต้ร่างของเขา“ทำอะไรก็ได้ ให้เราสองคนมีความสุขจ้ะ” คณิศรจับตัวหญิงสาวแล้วเปลื้องชุดนอนผ้าลื่นมือของเธอออกไปในทันที ชั้นในก็ไม่มี เพราะชายหนุ่มห้ามเธอใส่ในเวลานอน“น่ารักที่สุด เป็นเมียพี่ว่านอนสอนง่าย” คณิศรพูดชม จากนั้นก็ไล่งับนับเส้นขนของเธอ ชนิษฐาร้องลั่นสั่นสะท้าน มันเสียวสยิวที่สุด สูดปากเบาๆ อย่างรัญจวนใจคณิศรหมุนตัวและจ่อแท่งแข็งของเขาเข้าไปที่กลีบปาก โดยที่ไม่ต้องออกคำสั่ง เพราะชายหนุ่มก้มหน้าลงไปที่หว่างขาของหญิงสาว และฉกใบหน้าลงไปแล้ว
ในตัวเมืองเชียงใหม่ ในร้านอาหารมุมที่ลับตาคน“ทำไมคะ ลำบากลำบนมากเลยหรือไง ที่จะออกมาเจอหวายน่ะ” เธอตั้งท่าหาเรื่องเขาอีกแล้ว คณิศรไม่ยอมไปหาสุธาวีที่โรงแรม เขานัดเธอมาที่นี่“ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก แต่ตอนนี้ผมไม่ค่อยว่าง”“ไม่ว่าง เพราะคุณคอยไปเอาใจเมียเด็กอยู่หรือไงคะ”น่าเจ็บใจ สุธาวีรู้ตัวช้าไป ชนิษฐาอายุน้อยกว่าเธอตั้งสามสี่ปี อีกอย่างเธอคนนั้นยังไม่เคยผ่านมือชายมาก่อน แม้ว่าจริตจะก้านบนเตียงจะพ่ายแพ้ต่อสุธาวี แต่ทว่าความฟิตความสดสวยน่าจะมีมากกว่า ดีไม่ดีอาจจะมัดใจของคณิศรได้ตอนนี้ใบหน้าของเขาเรียบเฉย ตาไม่มองเธอฉ่ำเยิ้มเหมือนทุกครั้งที่ได้เจอกัน“หวาย... คุยเรื่องของเราสองคนดีกว่า ไม่ต้องไปพาดพิงถึงคนอื่นหรอก”“ทำไมคะ แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้หรือไงเมียของคุณน่ะ ทำไมดินถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้”“ผมไม่ได้เปลี่ยนเลย ผมเคยรอคุณยังไง ก็ยังรอแบบนั้น แต่มันคงจะหมดเวลามั้ง”“คนนะคะ ไม่ใช่ของกินที่จะมีวันหมดอายุ”“หวาย... คนก็มีวันหมดอายุเหมือนกัน ความตายไง แต่เรื่องนามธรรมเช่นความรักก็มีวันหมดได้”“อย่าบอกนะคะว่าดินหมดรักหวายแล้วน่ะ”“ผมคิดว่าที่ผ่านมา มันอาจจะไม่ใช่ความรักก็ได้ หวายเองก็ควรถาม
“เมี่ยงจะไปไหนน่ะลูก”“เมื่อวานนี้พี่ดินอยากกินคั่วไก่น่ะค่ะ เมี่ยงก็เลยอาสาทำให้กิน”“ข้าวเที่ยงหรือ รีบไปสิลูกไป จะได้กินข้าวกัน ดินเขาทำงานหนักนะช่วงนี้ ย่าว่าจะต้องลืมกินข้าวเที่ยงแน่ๆ มั้ง อ้าว... ตอนนี้จะบ่ายโมงแล้วนี่”“มันทำยากนะคะคุณย่า กว่าจะเคี่ยวให้เนื้อไก่นุ่ม”“ก็นั่นน่ะสิ หนูเมี่ยงยังเลือกไก่ไม่เป็น เราต้องเลือกไก่สาวรุ่นๆ เข้าใจไหม โดนแม่ค้าหลอกเอาเสียแล้ว” ชนิษฐาได้แต่หัวเราะสายพิณอยู่ใกล้รีบแซวคุณย่ามณี“ที่ว่าเหนียวเนี่ย เพราะว่าคุณย่าเองก็เคี้ยวไม่ขาดใช่ไหมคะ”“จ้านางสายพิณเอ๋ย ของเหนียว ของแข็ง ไม่ต้องเอามาให้ฉันกินหรอกนะ ว่าแต่จะบ่ายโมง ยังไม่มีอะไรมาให้กินอีก วันนี้ขอเป็นอาหารนุ่มๆ นะ”“ได้ค่ะคุณย่า พิณเตรียมเอาไว้ให้แล้ว”“คุณย่าค่ะ กินข้าวเสร็จแล้ว ก็อย่าลืมกินยานะคะ”“โอเคๆ หนูเมี่ยงขับรถดีๆ นะลูก”“ค่ะ”หัวใจของชนิษฐาโบยบินไปหาคณิศรแล้ว การได้แต่งงานและมาอยู่กับเขา หลายเดือนที่ผ่านมาทำให้เธอรู้สึกตัวเองเป็นคนที่โชคดีที่สุด ซ้ำเธอยังเก่งที่สามารถทำอะไรอย่างกับรู้ใจสามีได้เป็นอย่างดีอีกอย่าง และที่น่าปลื้มใจ คณิศรทำตัวดีเสมอต้นเสมอปลายแต่ทว่า... วันนี้... ที
ชนิษฐาที่อยู่ด้านนอกประตูแพถึงกับชาดิก เธอรู้ได้ทันทีว่าข้างในห้องนั้นกำลังทำอะไรกันอยู่ มือสั่นๆ ค่อยๆ จับและบิดลูกบิด ชนิษฐาเปิดเข้าไปอย่างแผ่วเบาภาพที่เห็นสุธาวีกำลังอมท่อนยักษ์ของสามีของเธออยู่ และคณิศรครางอู้อ้า เขาไม่มีปฏิกิริยาต่อต้านผู้หญิงคนนี้เลย‘นี่มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาทำอย่างนี้ หยาดน้ำจากตาไหลพราก ไม่เคยคิดว่าจะได้มาเห็นสามีทรยศตนเต็ม ๆ ตาชนิษฐาจำผู้หญิงคนนี้ได้ สุธาวีเป็นรุ่นพี่ที่ควงกันกับคณิศรมาโดยตลอดเขากลับมาคบกันอีกครั้งกระนั้นเหรอ“ดินคะ อู้... ซี้ด ใหญ่อะ นี่แหละที่ทำให้หวายไม่เคยลืมคุณ หวายก็คิดว่าคุณก็ไม่เคยลืมหวายจริงไหมคะ อ้า...”เสียงกระเส่าช่างกรีดใจคนฟัง“ดิน...เราสองคนมามีความสุขด้วยกันนะคะ”แล้วสุธาวีก็ถลกกระโปรงของเธอขึ้น หลังจากนั้นก็แหวกกางเกงในจีสตริง หญิงสาวจัดแท่งบุรุษของคณิศรสอดใส่เข้าไปในร่องสวาทของตัวเอง เธอแหงนหน้าสูดปากราวกับกินของร้อน พร้อมกับกดตัวเองลงไปแนบสนิทเป็นเนื้อเดียวกับคณิศรไม่รีไม่รอ สุธาวีขยับโยกราวกับจ๊อกกิ้งสาวที่โยกม้าแข่งอยู่ในสนาม คณิศรนั้นได้แต่ส่งเสียงครางอู้อ้าสูดปากเสียงกระเส่าไม่ขาดสายโดยไม่มีการต่อต้านใดๆเล
ผ่านไปเกือบสี่ชั่วโมง ที่คณิศรนั่งเป็นคนบ้าใบ้ สุดท้ายชายหนุ่มก็เลือกที่จะโทรไปหาคุณย่ามณี คณิศรได้เล่าเรื่องความจริงทุกอย่างให้ฟัง ท่านโกรธคณิศรมากและก็บอกให้คณิศรไปตามหาชนิษฐาที่บ้านของคุณป้าช่อม่วง เพราะว่าทางนั้นได้โทรมาบอกแล้วว่า... หลานสาวอยู่ที่บ้าน เอาแต่ร้องไห้ และขังตัวเองอยู่ในห้อง ถามอะไรก็ไม่บอก“ดิน... ย่าโกรธดินมากรู้ไหม ทำไมฮึ ทำไมทำแบบนี้” ความจริงที่มาจากปากของหลานชาย คุณย่าถึงกับประกาศกร้าว“ถ้าแกยังพาหนูเมี่ยงกลับมาไม่ได้ แกก็ไม่ต้องมาเหยียบบ้านของย่าอีก” คณิศรได้ยินคุณย่าร้องไห้ เขาทิ้งตัวลงไปนอนบนฟูก และจ้องมองรูปแต่งงานที่อยู่บนฝาผนังรอยยิ้มของชนิษฐาที่ทำให้โลกของเขาสว่างไสว การเอาใจใส่ของเธอทำให้เขาแยกออกระหว่างความรักและความใคร่ ตอนนี้คณิศรรู้แล้วว่าเขาคงจะขาดเธอไม่ได้ “เมี่ยง... พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ” เขาคอตกได้แต่พึมพำคำนี้ออกมาเดิม ๆ ซ้ำ ๆก๊อกๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆคุณช่อม่วงเคาะประตูอยู่ข้างนอก กำลังจะเอากุญแจเสียบไขเข้าไป แต่ชนิษฐาเป็นคนลุกมาเปิดออกก่อน พอเห็นหน้าป้า เธอก็โผเข้ากอดแน่น ตัวสั่นเทาราวกับลูกนกเจอฝน คุณป้าถึงกับพ่นลมหายใจแรงๆ“เมี่ยงความจริง และรู้แล