ชนิษฐาตื่นมาตั้งแต่เช้าตรู่ เธอขัดสีฉวีวรรณตัว ก่อนจะออกมาเลือกชุดที่จะใส่ไปเรียนขับรถกับคณิศรอย่างบรรจง
หญิงสาวถ่ายรูปส่งไปให้หรือฤดีรัตน์ดูหลายรูป แต่ฝ่ายนั้นยังไม่ตื่น จึงไม่ได้ให้คำตอบ ชนิษฐาจึงตัดสินใจใส่เป็นชุดกระโปรงที่ดูเรียบร้อย น่ารักหวานแหวว เพราะเป็นอะไรที่น่าจะสร้างความประทับใจให้กับคณิศร
ทั้งที่เธอก็รู้ว่าผู้หญิงในแบบที่คณิศรชอบคือเปรี้ยวเข็ดฟัน แต่ว่าชนิษฐาอยากให้เขาได้เห็นผู้หญิงที่แตกต่างแบบเธอ
เมื่อใกล้เวลานัดเธอออกไปยังจุดนัดหมาย ชนิษฐายืนอยู่หน้าร้านมินิมาร์ท หน้าตู้กดเงินสดของหลายธนาคารที่วางเรียงราย
ด้านข้างร้านมินิมาร์เป็นบ้านคนที่ปลูกดอกไม้พวงครามที่โรยตัวแล้วยังจับกลุ่มเป็นช่ออย่างสวยงาม
สายตาของหญิงสาวมองตามถนนทั้งสองฝั่ง ไม่รู้ว่าคณิศรจะมาทางไหนอย่างหัวใจจดจ่อ เป็นเวลาที่เปลี่ยนโลกสีมอๆ ของชนิษฐาให้มีสีสัน
คณิศรมองไปยังจุดนัดพบ ดวงตาของเขาได้ปะทะเข้ากับร่างอรชรของหญิงสาว ชนิษฐาปล่อยผมยาวจะสยายเต็มแผ่นหลัง เธอติดกิ๊บน่ารักบนศีรษะสองอันด้วย จุดเด่นคือเส้นผมของชนิษฐาที่ดำขลับตัดกับดอกพวงครามที่กระเดียดไปทางสีม่วง เธอยืนอยู่ใต้ดอกไม้ และตรงพื้นมีดอกกระจายเกลื่อน คณิศรถึงกับตะลึงในความสวยนั่น
ปริ้น ปริ้น... เขากดแตรรถ
ชนิษฐาหันมาตามเสียง เธอจำรถเขาได้ หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้แต่ไกล ชนิษฐารีบวิ่งเข้ามาก่ อนจะเปิดขึ้นไปนั่งข้างๆ
“สวยกว่าเมื่อวานอีกนะ”
เมื่อได้รับคำชม เธอก็รู้สึกเขินอายหนักมาก เริ่มหายใจติดขัด หัวใจใต้อกสาวเต้นระรัว
“กินอะไรมาหรือยังล่ะ พี่พาไปกินติ่มซำไหม”
“ยังค่ะ กินอะไรก็ได้ค่ะ”
เหมือนกับเป็นออกเดทกับคนรักเลย ชนิษฐาได้แต่มองไปข้างหน้า ท้องฟ้าสีครามดูสดใสกว่าทุกวัน คลายกับความรู้สึกของหญิงสาวในตอนนี้ มันสว่างวาบไปทั้งใจ
ชนิษฐาลอบมองหน้าของคณิศรอยู่เป็นระยะ บอกได้คำเดียวว่ายิ่งชอบเขา และก็ยิ่งชอบเข้าไปอีก มันมากขึ้น และยิ่งจะมากขึ้น
คนข้างๆ ก็คงจะรู้ตัว เพราะสายตาที่มองของชนิษฐานั้นหยาดเยิ้ม และพร่างพราวไปด้วยความรู้สึกดีๆ ราวกับเธอได้เทหัวใจให้คณิศรแล้วหมด
หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ เขาก็พาเธอไปหัดขับรถในพื้นที่ที่เป็นที่ดินของเขา ไปไกลถึงอำเภอจอมทอง จังหวัดลำพูน คณิศรดูใจเย็นมากๆ ในเวลาที่สอนเธอขับรถ ชนิษฐาก็เป็นนักเรียนที่ดี เธอหัวไวเสียอีก กำจัดความตื่นเต้นไปหมด เหลือไว้กับใจจดจ่อ จริงอย่างที่คณิศรพูด ถ้าเธอขับรถเป็น มันเป็นการดีกับเธอ ในเมื่อป้าไม่สอน และไม่ยอมให้ไปเรียน เธอก็เรียนเองได้
“หัวไวเหมือนกันนะเรานะ”
“ขอบคุณค่ะ พี่ดินก็ใจเย็นมากๆ ค่ะ เมี่ยงดูในคลิปหลายคลิปแล้วที่คนสอนกับคนเรียนตีกัน”
“แล้วใครชนะ”
“ผู้หญิงสิคะ แต่ก็น้ำตาท่วมไปเหมือนกัน”
“เหรอ”
การได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ ทำให้สองหนุ่มสาวได้ใกล้ชิดและสนิทสนมกันมากยิ่งขึ้น
“ที่จริงตรงนี้มันใกล้บ้านพี่นะ”
“เหรอคะ” ชนิษฐาออกอาการตื่นเต้น
“พี่อยู่ที่นี่กับย่าน่ะ อยู่กันสองคน ไม่มีใคร และก็คนดูแลย่า กับทำงานบ้าน” เขาเล่าเพราะอยากให้เธอรู้
“เราแวะไปกินข้าวเที่ยงกับย่าดีไหม”
ชนิษฐาตื่นเต้นดีใจได้แต่พยักหน้าหงึกๆ
“แล้วแต่พี่ดินค่ะ เมี่ยงยังไงก็ได้”
วันนี้โลกตอบรับและประทานพรดีๆ ให้กับชนิษฐาบ้างแล้ว เธอไม่เคยได้รับความรัก ความอบอุ่น อย่างเช่นวันนี้มากจากใครๆ เลย
คุณป้าช่อม่วงที่เธอรักและเคารพ ท่านมีนิสัยเคร่งขรึม พูดน้อย หน้าตาไม่เคยมีความสุข เอาแต่บึ้งตึงทั้งวัน ดีที่ชนิษฐายังมีเพื่อนๆ และครูบาอาจารย์ที่มองโลกในแง่บวก ทำให้หญิงสาวได้รับความสดใสจากคนอื่น ที่ไม่ใช่คุณป้า
ชนิษฐาพยายามเก็บอาการตื่นเต้นเอาไว้มาก ยิ่งตอนรถยนต์ของเขาเล่นเข้าไปในเขตสวนที่มีเนื้อที่หลายร้อยไร่ สองข้างทางปลูกดอกไม้เรียงราย
“คุณย่าของพี่ปลูกดอกไม้ขายน่ะมี คนงานเกือบ 100 คน”
ชนิษฐาเอาแต่ตะลึงมองไปข้างนอกเพื่อเก็บความงามด้วยสายตาเอาไว้ จนท้ายสุด เธอก็อดที่จะหยิบมือถือมาถ่ายทั้งรูปและวีดีโอเก็บเอาไว้
รถวิ่งไปในกลุ่มต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกเรียงรายล้อมรอบบ้านเรือนไทยหลังเบ้อเร่อ ใต้ถุนมีคนอยู่จำนวนหนึ่งกำลังง่วนทำอะไรกันอยู่
“ย่าไปไหนล่ะพี่พิณ”
ทันทีที่เขาเห็นสายพิณ ต้นห้องของคุณย่าคณิศรนก็รีบถาม
สายพิณมองหน้าคณิศรแล้วเลยมองชนิษฐาที่ส่งยิ้มหวานมาอย่างจริงใจ สายพิณตอบรับด้วยยิ้มที่มีมิตรไมตรีจิต
“คุณย่าเข้าห้องน้ำค่ะ ประเดี๋ยวก็คงออกมา พี่กำลังตั้งโต๊ะอาหารพอดี คุณดินจะกินด้วยไหมคะ”
“กินสิกำลังหิว มีเมนูอะไรบ้างวันนี้”
“แกงอ่อมผักรวม ปลาทอด เหมือนรู้เลยนะคะว่าคุณดินจะมากินข้าวเที่ยงด้วย พี่มีแหนมกระดูกหมูด้วย เดี๋ยวพี่ไปทอดให้เลยค่ะ อ้อยังมีแกงโฮะอีก นั่งรอกันก่อนนะคะ” สายพิณจึงเดินเข้าไปในครัว
คณิศรไปที่ตู้เย็น เขาหยิบน้ำดื่มมาเสิร์ฟให้
“เมี่ยงดื่มน้ำก่อนนะ ย่าเข้าห้องน้ำน่ะ ถ้าย่าออกมา พี่จะแนะนำให้รู้จัก พี่เชื่อว่าย่าจะต้องชอบให้เมี่ยงแน่ๆ” เขาพูดให้กำลังใจ เพราะเห็นสีหน้าของชนิษฐาเหมือนไม่มั่นใจในตัวเอง
“ไม่เคยได้ไปพบผู้ใหญ่ที่ไหนนะคะ” ด้วยความที่คุณป้าช่อม่วงของเธอไม่สุงสิงกับใคร ทำให้กลายเป็นเธอต้องทำตัวแปลกแยกไปด้วย
“พี่รู้จักย่าของพี่ดี พี่เชื่อว่าคุณย่าท่านจะต้องชอบเมี่ยงแน่ๆ”
‘พูดแบบนี้มันหมายความว่าอย่างไรกัน พี่ดินพามาบ้าน มาหาย่า นั่นหมายถึง ไม่มั้ง’ หญิงสาวอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ วันนี้คณิศรทำดีกับเธอ ให้ความสนิทสนมแบบคนที่น่าไว้ใจ อีกอย่างเขาโปรยเสน่ห์ให้เธออย่างรุนแรง จนเธอหัวใจจะระเบิดไปหลายรอบความเป็นจริงชนิษฐาไม่รู้ว่าเขาหลอกใช้ ตอนนี้คณิศรกำลังโปรยหว่านให้เธอรักให้เธอหลงเขา ดวงตาที่พร่างพราวนั่นทำให้เธอตกบ่วงรักลงไปอย่างง่ายดายความชอบที่มีมากกว่าร้อยเปอร์เซ็นต์อยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งชอบเขาเข้าไปใหญ่เธอกวาดสายตามองไปรอบบ้านของคุณย่า เพื่อลดความกังวล แต่ยิ่งเห็นว่าเขาร่ำรวย และฐานะที่แตกต่าง ทำให้รู้สึกตื่นเต้นยกใหญ่ มือเย็นมากคณิศรจับมือของเธอแล้วบีบ หญิงสาวจึงยกหน้ามองเขา“เมี่ยงไม่กังวล และไม่ต้องกลัวนะ ย่าของพี่ใจดีมากครับ”“ค่ะ ค่ะ คือเมี่ยงยังไม่เคยไปบ้านเพื่อนคนไหนเลยนะคะ พี่ดินเป็นคนแรกที่เมี่ยงมาเยี่ยมบ้านค่ะ”“พี่ใช่เพื่อนของเมี่ยงที่ไหนกัน” เขายิ้มให้อย่างกรุ่มกริ่ม เสน่ห์ของคณิศรมีเยอะแยะ สำหรับชนิษฐาเขาขยิบตาจ้องแบบหวานๆ ทำท่าทียักคิ้วลิ่วตาเล็กๆ น้อยๆ เธอต้องก็ติดกับดักเขาเสียแล้วสายพิณยกทุกอย่างมาตั้งที่บนโต๊ะ เป็นเวลาเดียวกับที่ค
ชนิษฐาคิดวนเวียน เหมือนมีราชรถมาเกยถึงหน้าประตูบ้าน ถ้าเธอไม่ก้าวขาขึ้น ก็คงจะผิดปกติ อีกอย่างราชรถคันนี้ คนขับเป็นคนที่เธอคลั่งไคล้ไหลหลงมากๆ เสียด้วยนั่นคือความสมหวังในชีวิตครั้งแรกของชนิษฐาเลยก็ว่าได้ เธอเคยอธิษฐานว่าอยากเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของคณิศร แล้ววันนี้ทุกอย่างมาโดยไม่ได้ตั้งใจ หรือแม้แต่จะมีเหตุการณ์อะไรบอกกล่าวล่วงหน้า‘ฉันควรยิ้มรับกับความโชคชะตานี้ใช่ไหม’ ชนิษฐาถามตัวเองอีกครั้ง“ว่าไงจะหนูเมี่ยง มะรืนนี้นะ บอกคุณป้าของหนูเอาไว้ด้วย”“ค่ะ” เธอรับปากออกไปอย่างแผ่วเบา ชนิษฐาไม่รู้จะพูดอะไรออกมาอีกแล้วจริงๆหลังจากออกมาจากบ้านคุณย่ามณีแล้ว ทั้งสองคนก็นั่งรถไปด้วยกันอย่างเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร จนเธอรู้สึกอึดอัด ชนิษฐาหันไปหาคณิศร“ทำไมพี่ดินพูดแบบนั้นคะ นี่มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปแล้วค่ะ”คณิศรเบรกรถกะทันหัน แล้วค่อยๆ พารถเข้าข้างทาง“พี่คิดว่าเมี่ยงชอบพี่เสียอีก เมี่ยงไม่ได้สนใจพี่ใช่ไหม แล้วเมื่อกี้ที่รับปากว่าจะให้ย่าไปสู่ขอ หมายถึงตอนนี้เมี่ยงอยากจะปฏิเสธ” สายตาของเขาดูจริงจัง ไม่เหมือนที่อยู่กับคุณย่าเลย ที่ทั้งขี้เล่น แล้วก็มองเธออย่างไม่ละสายตาชนิษฐาได้แต่อึกอัก พูด
คณิศรกลืนน้ำลายดังเอื้อก เขามีคำตอบในใจ รูปร่างอรชรตรงหน้าช่างสวยงามราวกับจับปั้น ชายหนุ่มตะลึงไปอึดใจ และก็เอาแต่จ้องมองร่างบางที่สมส่วนกลมกลึงอย่างตาไม่กะพริบเขายังเผลอกลืนน้ำลายลงไปในคอดังอึก แล้วก็ได้คืนสติ นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ผู้หญิงตรงหน้าจะเป็นของเขา และหากได้เข้าพิธีแต่งงาน ชนิษฐาก็จะกลายเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามประเพณีและตามกฎหมายเขาไม่อยากจะพิจารณาร่างกายนวลหวานของเธอด้วยสายตาอีกแล้ว คณิศรส่งฝ่ามือลงไปลูบไล้เรือนกายบาง มือที่หนาหยาบของผู้ชายทำให้ชนิษฐาส่ายดิ้น เธอผินหน้าหนีพร้อมกับหลับตา หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าไปจนเต็มปอด ก่อนจะกลั้นลมหายใจอีกครั้งใบหน้าของคณิศรคลุกเคล้าลงไปแบบไม่อยากให้เสียเวลา ตอนนี้เขาต้องทำอย่างที่อยากทำ ต้องทำให้ชนิษฐาเป็นของเขา เพื่อไม่ให้เธอปฏิเสธหญิงสาวแขม่วหน้าท้องจนแบนราบ ยามที่เขาไล่แตะไต่ใบหน้า และใช้ปลายลิ้นและปลายจมูกโด่งสัมผัสไปทุกรูขุมขน ไม่เว้นแม้แต่เอวคอด และสะโพกกลมผายยามใบหน้าของคณิศรไล่พ่นลมหายใจผ่านหน้าท้องลงต่ำ เคลื่อนสู่โหนกสาวและหยุดทักทายแพขนสีเดียวกับเส้นผม และไล่เรื่อยลงไปถึงต้นขาเรียวงามชนิษฐาสะท้านสะเทือนไปถึงก้นบึ้งของหั
แม้คุณป้าช่อม่วงจะพร่ำสอนว่า อย่าใจอ่อนยอมไปนอนกับผู้ชาย พวกนี้มันล่อลวงและมักทำให้ผู้หญิงที่ตกหลุมรักตกหลุมพราง แล้วเมื่อปล่อยตัวปล่อยใจเผลอไผลไปแล้ว คนที่จะตกที่นั่งลำบาก และมีแต่ความเสียใจก็คือผู้หญิงเองทว่าตอนนี้ชนิษฐาไม่สนคำสอนใดๆ ไม่ว่าจะป้าหรือครูบาอาจารย์ที่บอกว่าให้รักนวลสงวนตัว หัวใจของเธอเตลิดอยากรู้ว่าคณิศรจะพาเธอโลดเล่นในเกมรักนี้ แล้วมันจะไปจบที่ตรงไหน“อื้อ...” เขาครางส่ง พร้อมกับกดแทรกแกนแกร่งลงไปในร่องน้อยๆ ทันที่ที่หัวหยักผลุบเข้าไปช่องคับแคบก็บีบท่อนลำของเขาจังๆ คณิศรถึงกับส่งเสียงครางอู้อ้า ผละจากกลีบปากแหงนหน้าสูดปากดังซู้ดซ้าดเหมือนกับกินของเผ็ดๆ“โอ๊ย! เจ็บค่ะ พี่ดินขา เจ็บ อี้... อะ... เจ็บ เอามันออกก่อนได้ไหมคะ” น้ำเสียงอ้อนวอนเขาเป็นที่สุด มือน้อยๆ ที่ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังและหัวไหล่ของเขา ตอนนี้จิกเล็บลงเนื้อหนังของคณิศรแล้วลากเป็นทางยาวเพื่อระบายความเจ็บปวดที่เธอได้รับท่อนแข็งแรงของคณิศรเหมือนจะฉีกร่างของเธอให้ออกเป็นสองส่วน เธอสั่นหน้า จ้องสบตากับเขาอย่างอ้อนวอน แต่ทว่าคณิศรก็เดินหน้าตอกอัดเสาเข็มใหญ่ของเขาไปเรื่อย“อื้อ อูย เจ็บ... ซี้ด...” ยิ่งลงลึกก็ยิ่ง
ที่บ้านของคุณป้าช่อม่วงท่านนั่งอยู่ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด สายตาจ้องมองหน้าหลานสาว ที่ตอนนี้เธอได้เอ่ยพูดขึ้นมาว่า“หนูได้เสียกับพี่ดินแล้วค่ะ”คุณป้าไม่พูดใดๆ โกรธจนหน้าขุ่นเขียว ถึงกับหยิกไปที่แขนของหลานสาวแรงๆ“ทำไมทำตัวอย่างนี้ฮะ เรียนหนังสือยังไม่จบปริญญาตรีด้วยซ้ำไป ริอาจจะมีผัวแล้วเหรอ แล้วรักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมป้าไม่เคยรู้ฮึ... ไม่เคยคิดจะมาแนะนำให้ได้รู้จักกัน เมี่ยงทำแบบนี้ เมี่ยงยังเห็นหัวของป้าอยู่ไหม ฮึ... ฉันเลี้ยงแกมาตั้งแต่พ่อแม่แกตาย ยังไงก็ต้องเห็นนึกเห็นหน้ากันบ้าง แล้วสอนไม่จำ บอกกี่ครั้งว่า... อย่าทำแบบนี้ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น” คำพูดที่พรั่งพรูอย่างเสียใจออกมามากมายชนิษฐาน้ำตาไหลพรากๆ เธอทั้งขายหน้าและเสียใจด้วย แต่มันก็เกิดขึ้นแล้วทุกอย่างคุณย่ามณีเอ่ยเร็วทันที“คุณช่อม่วงจ๋า เห็นแก่ฉันเถอะนะ อย่าตีหนูเมี่ยงเลย ฉันมีหลานแค่คนเดียว ก็คือดินนี่แหละ ฉันเองก็เพิ่งรู้ว่าเด็กสองคนนี้รักกัน แต่เห็นว่าสองคนรักกันจริงๆ ในเมื่อรักกันดี ฉันก็อยากจะมาเอ่ยปากกับทางนี้เสียให้เรียบร้อย และคุณช่อม่วงไม่ต้องกลัวนะว่าหลานชายของฉันจะทิ้งหลานสาวของคุณน่ะ เพราะถึงอย่างไรนับตั้งแ
คณิศรรับเอาแหวนไปจากมือของคุณย่า จากนั้นก็บรรจงสวมบนนิ้วนางข้างซ้ายให้กับชนิษฐา แหวนวงนั้นที่อยู่บนนิ้วของเธอก็ช่างพอเหมาะพอเจาะ คุณย่าได้จับมือเธอแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่ก็รู้ขนาดแหวนวงนี้“มูลค่าของมันไม่ต้องนับนะ เอาเป็นว่านับไม่ถ้วน”แล้วคุณย่าก็หยิบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงิน เป็นชุดเครื่องเพชรอีกชุดหนึ่งที่เตรียมมา ท่านได้ยื่นให้กับคุณช่อม่วง“ส่วนนี่ฉันขอมอบให้คุณช่อม่วง ฉันให้เป็นของที่ระลึกที่เราสองครอบครัวจะได้เกี่ยวดองกัน”คุณช่อม่วงถึงกับปั้นหน้าไม่ถูก แต่ก็น้อมรับ แล้วยกมือไหว้“ขอบคุณค่ะ”“ก็ถือว่าเราเป็นญาติกันแล้วนะคะ ส่วนงานแต่งงาน ก็ให้หนุ่มสาวเข้าไปคุยกันเอาเองดีไหมค่ะ เอาฤกษ์ที่สะดวก”“ค่ะ แต่ก็ต้องรอให้เมี่ยงสอบให้เสร็จ จบการศึกษาเสียก่อนนั่นแหละค่ะ”“อื้อ... เอ่อ... ไม่รู้ว่าหนูเมี่ยงได้บอกคุณช่อม่วงไหมว่า อ่า... เมื่อวานนี้ทั้งสองคนน่ะเข้าไปจดทะเบียนสมรสกันมาแล้วเพียะ... ป้าตีไปที่แขนของชนิษฐาอีกครั้ง“ยายเมี่ยงเธอนี่น่าตีจริงๆ นะ เห็นป้าเป็นหัวหลักหัวตอหรือไง” น้ำเสียงเขียวขึ้นมาอีกครั้งชนิษฐาขยับตัวเข้าไปกอด เธอซบหน้าลงไปที่หน้าตักของคุณป้า“ป้าขา เมี่ยงขอโทษจร
ที่แพแห่งความสุขชนิษฐานั่งทับแกนกายของคณิศรอยู่ เธอขยับโยกตามแรงบังคับของมือหนาใหญ่ของเขา ซึ่งหญิงสาวก็ได้แต่ทำตัวร้อนแรงโยกตามความรู้สึกของตนเองและคณิศร รวมถึงปรารถนาที่เร่าร้อนที่ปะทุออกมาจากร่างกาย เพราะแรงยั่วยุและเล้าโลมของคณิศรความสุขแผ่ซ่านไปทั้งสองร่างกาย เสียงกรีดร้องแห่งความสุขสมดังลั่นห้อง ก่อนที่ชนิษฐาซบหน้าลงไปกับหัวไหล่กว้างของคณิศร“ถึงสวรรค์ไม่รอพี่เลยนะเมี่ยง”“ก็มันเสียวนี่คะพี่ดิน”“สนุกคนเดียวไม่ได้แล้ว ขอพี่จัดสักทีเถอะ” แล้วเขาก็ยกตัวของชนิษฐาขึ้น หลังจากนั้นก็จับเธอให้คลานเข่าอยู่บนที่นอนคณิศรเข้าประกบอยู่ทางด้านหลังของเธอ เขาจับส่งแกนกายแข็งๆ เข้าไปในส่วนเร้นลับที่คับแคบตอดแน่น จากนั้นก็คณิศรได้กระแทกส่งเสือกไปข้างหน้า แรงส่งทำให้หัวหยักมนชนผนังภายในไปหนักๆหญิงสาวได้แต่ผวาหายใจหายใจเฮือก สองมือกำขยุ้มผ้าปูที่นอนจนเจ็บมือ ชนิษฐายังหยัดสะโพกแข็งขืนรอรับการขยับกระแทกของเขา ที่เสือกส่งความเป็นชายเข้าไปข้างในช่องทางน้อยๆ ที่ทำแสนหรรษาแบบนับครั้งไม่ได้คณิศรคำรามเสียงสุขอยู่ในลำคอ ผสานกับเสียงสอดผสานของท่อนแข็งกับร่องน้อยๆ ที่เต็มไปด้วยน้ำหล่อลื่นตับ ตับ ตับ...
(“ดินน่ะพาเมี่ยงกลับมาบ้านได้แล้วนะ ย่าจะรอกินข้าวเย็น”)“ครับ ผมกำลังจะพากันออกจากที่นี่ครับ”(“รีบมาเร็วๆ เข้า ย่าหิวข้าว”)“ครับ” คณิศรวางสาย“คุณย่าโทรมาเหรอคะ”“จ้ะ ย่าให้กลับบ้านตอนนี้”“ไปกันเถอะค่ะพี่ดินให้คุณย่ารอนานไม่ดี คุณย่ามียาหลังอาหารกินด้วยนี่คะ”“ต่อไปเมี่ยงช่วยดูแลย่าเรื่องนี้ด้วยนะ” คณิศรมองทะลุแล้ว คนที่เขาจะฝากคุณย่าไว้ใจให้ดูแลได้ ก็คงเป็นชนิษฐาสองหนุ่มสาวพากันออกจากแพภายในใจของชนิษฐา เธอรู้สึกยินดีที่คุณย่าให้ความรักและเมตตากับเธอ เหมือนกับฟ้าประทาน หญิงสาวก็ได้แต่หวังว่าชีวิตของเธอจะมีแต่เรื่องราวๆ ดีๆ นับตั้งแต่บัดนี้ทั้งสองคนมาถึงบ้านแล้ว สายพิณรีบตั้งโต๊ะทันที“นี่หนูเมี่ยงมาดูรูปเร็ว ย่าเอาไปอัดเป็นรูปถ่าย”ชนิษฐารีบตรงเข้าไปหาท่าน คุณย่ามณีเอาอัลบั้มออกมาโชว์“คุณย่าคะน่ารักจังเลยค่ะ”“เดี๋ยวนี้ทันสมัยกว่าสมัยก่อนเยอะ เมื่อก่อนต้องถ่ายกันเป็นม้วนฟิล์ม ตอนถ่ายน่ะไม่รู้หรอกว่าหน้าตาจะออกมาเป็นอย่างไร โน้นต้องดูตอนที่ช่างเขาเอามาให้แล้วเก็บเงิน โอ้ยบางรูปดูไม่ได้ แต่ก็ต้องซื้อเก็บเอาไว้ แต่ดูสมัยนี่สิ สมัยนี้รูปถ่ายชัดแจ๋วๆ ทั้งนั้น นี่ย่ากำลังคิดนะว่าย่า