ตอนที่ 9 ได้โปรดแต่งงานกับพี่เถอะ 2

ชนิษฐาคิดวนเวียน เหมือนมีราชรถมาเกยถึงหน้าประตูบ้าน ถ้าเธอไม่ก้าวขาขึ้น ก็คงจะผิดปกติ อีกอย่างราชรถคันนี้ คนขับเป็นคนที่เธอคลั่งไคล้ไหลหลงมากๆ เสียด้วย

นั่นคือความสมหวังในชีวิตครั้งแรกของชนิษฐาเลยก็ว่าได้ เธอเคยอธิษฐานว่าอยากเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของคณิศร แล้ววันนี้ทุกอย่างมาโดยไม่ได้ตั้งใจ หรือแม้แต่จะมีเหตุการณ์อะไรบอกกล่าวล่วงหน้า

‘ฉันควรยิ้มรับกับความโชคชะตานี้ใช่ไหม’ ชนิษฐาถามตัวเองอีกครั้ง

“ว่าไงจะหนูเมี่ยง มะรืนนี้นะ บอกคุณป้าของหนูเอาไว้ด้วย”

“ค่ะ” เธอรับปากออกไปอย่างแผ่วเบา ชนิษฐาไม่รู้จะพูดอะไรออกมาอีกแล้วจริงๆ

หลังจากออกมาจากบ้านคุณย่ามณีแล้ว ทั้งสองคนก็นั่งรถไปด้วยกันอย่างเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร จนเธอรู้สึกอึดอัด ชนิษฐาหันไปหาคณิศร

“ทำไมพี่ดินพูดแบบนั้นคะ นี่มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปแล้วค่ะ”

คณิศรเบรกรถกะทันหัน แล้วค่อยๆ พารถเข้าข้างทาง

“พี่คิดว่าเมี่ยงชอบพี่เสียอีก เมี่ยงไม่ได้สนใจพี่ใช่ไหม แล้วเมื่อกี้ที่รับปากว่าจะให้ย่าไปสู่ขอ หมายถึงตอนนี้เมี่ยงอยากจะปฏิเสธ” สายตาของเขาดูจริงจัง ไม่เหมือนที่อยู่กับคุณย่าเลย ที่ทั้งขี้เล่น แล้วก็มองเธออย่างไม่ละสายตา

ชนิษฐาได้แต่อึกอัก พูดไม่ออก

“แต่งงานกันไหมเมี่ยง” เขาจับมือของเธอ ที่ตอนนี้เย็นกว่าที่อยู่กับคุณย่าเสียอีก

“ตอบพี่ ที่พี่ขอเมี่ยงแต่งงาน ก็เพราะว่าพี่ต้องการผู้หญิงสักคนมาอยู่เคียงข้าง เพื่อสร้างครอบครัวไปด้วยกัน แต่งงานกันนะ เมี่ยงจ๋า”

‘นี่เขาเลือกเราเหรอ เลือกจากอะไร? ทำไมต้องเป็นเรา ทำไม?”  ชนิษฐายิงคำถามรัวๆ อยู่ในใจ ได้แต่จ้องหน้าเขา

คณิศรขยับตัวเข้าหา จากนั้นเขาก็ช้อนใบหน้าของเธอ แล้วประทับจูบลงไปในทันที

ชนิษฐาตกใจที่เขากล้าจู่โจมและจูบเธอ หญิงสาวไม่คิดว่าเขาจะอาจหาญแบบนี้

‘จูบ… จูบ... หวานจัง’

ความหวานซ่านซาบซ่าไปทั่วโพรงปาก ปลายลิ้นของคณิศรที่ส่งเข้ามาพัวพัน ทั้งดึงดูด ทั้งล่อลวง เธอได้แต่ลื่นไหลไปกับการกรทำของเขา ชนิษฐาจูบตอบคณิศร

หญิงสาวพยายามตั้งสติอีก ทั้งมึน ทั้งสับสน

‘พี่ดินขอเธอแต่งงาน แล้วตอนนี้เขาก็จูบเธอ’

“อื้อ...” หญิงสาวครางประท้วงออกมา สับสนอลหม่านในหัว ชนิษฐารู้สึกเหมือนมีหมู่มวลผีเสื้อบินว่อนเต็มช่องท้องของเธอไปหมด

เมื่อเขาผละกลีบปากออก

“เมี่ยงจ๊ะ ตกลงเมี่ยงจะแต่งงานกับพี่ไหม”

“แต่ว่า...” มันเร็วเกินไปจนเธอตั้งรับไม่ทัน

“ไม่มีแต่ทั้งนั้น ถ้าหากว่าเมี่ยงรักพี่ หรือว่า... เมี่ยงไม่รักพี่ครับ” น้ำเสียงของเขาดูผิดหวัง แล้วช้อนสายตามองเธอ

“ความรู้สึกของเมี่ยงวันนี้คือ เมี่ยงยังไม่มั่นใจ”

“เมี่ยงกลัวอะไร พี่จะจดทะเบียนสมรสกับเมี่ยง... นะครับ” แววตาที่เร่งเร้าแฝงแววอ้อนวอน

“บ้านช่องของพี่เมี่ยงก็เห็นแล้ว และย่ายอมรักเมี่ยง เห็นไหมว่าย่าชอบเมี่ยงมาก”

“แล้วทำไมต้องเป็นเมี่ยงคะ” เธอถามราวกับว่าเธอเป็นผู้ถูกเขาเลือก

“ก็เราหัวใจตรงกันยังไงเมี่ยง” แล้วเขาก็ก้มลงมาจูบเธออีกครั้ง ครั้งนี้เนิ่นนานกว่าครั้งเก่ามากๆ จนเธอแทบสำลักความหวานจากจูบเดียวของคณิศร

เมื่อเขาผละห่าง ชายหนุ่มก็ใส่เกียร์รถแล้วพาเธอไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งนั่นก็เป็นที่ประจำของเขาอยู่แล้ว แพแห่งความสุข ที่เขามักพาสาวๆ มาหาความสุขใส่ตัว

แต่คราวนี้เขาไปอีกทาง เป็นแพหลังใหม่ที่ทำแยกออกมาจากจุดที่ห่างไกลจากร้านอาหาร

ชนิษฐาออกอาการลังเล ตอนที่คณิศรเปิดประตูรถข้างเธอ เขายื่นมือมาตรงหน้า คณิศรยิ้มอย่างหวานๆ หว่านเสน่ห์ เขาคิดอยู่แล้ว ถ้าชนิษฐาจับมือ นั่นหมายถึงโอเค เธอตกลง

เงินใครจะไม่อยากได้ สมบัติคุณย่า... คณิศรก็ไม่อยากให้มันไปตกอยู่ในมือใคร อีกอย่างความสุขของคุณย่าต่างหาก

คณิศรเองก็คิดว่าเขาเลือกผู้หญิงไม่ผิด ในวินาทีแรกที่คุณย่ามณีเห็นชนิษฐา นั่นเป็นคำยืนยันว่า... คุณย่าพึงใจ และโดยนิสัยของชนิษฐา เขาก็คิดว่าเธอจะทำหน้าที่ได้ดี จะไม่ทำให้เขาผิดหวัง

“มาสิ ลงมาก่อน”

ชนิษฐาส่งมือของเธอลงไปในมือของคณิศร เขาจับกุมและบีบเบา จากนั้นก็อุ้มเธอลงมาจากรถ แล้วจูงหญิงสาวลงไปในแพใหม่ ที่จะกลายเป็นรังรักของเขาในค่ำคืนนี้

ติ๊ง... ติ๊ง...

Wai_XXX:ดินอยู่ไหนคะ จะกลับมาหาหวายไหม หวายรอกินข้าวเย็นนะคะ

สุธาวีไม่รู้ว่าคณิศร แต่เธอเริ่มสั่นคลอน เขาพูดก่อนไปว่าจะไปทำตามที่เธอบอก แล้วก็หายไปเลย

คณิศรอ่านข้อความของเธอ แต่ไม่ตอบ เขาจะเล่นสงครามประสาทกับเธอหรืออย่างไร ทั้งที่เธอเองเวลาที่หายตัวไป ก็ทำพฤติกรรมแบบนี้

สุธาวีเดินกระสับกระส่ายอยู่ในห้อง คำว่า ‘ของตาย’ ตอนนี้น่าจะไม่ใช่ของตายเสียแล้วสิ และถ้าหากเขาแต่งงานไปจริงๆ สถานะระหว่างเธอกับเขาที่เป็นอยู่ มันจะเปลี่ยนไปไหม

เมื่อบานประตูห้องปิดลง ภาพในห้องที่ชนิษฐาเห็น มันเป็นสวรรค์วิมานของหนุ่มโสดแท้ๆ เตียงนอน และโซฟารูปทรงแปลกๆ ใช่เธอไม่เคยเห็น ในเวปฯ โป๊ทั่วไป ส่วนใหญ่ที่ตกแต่งอยู่คือเป็นเครื่องนอนที่ไม่ได้นอน พวกมันเอาไว้ใช้ในกิจกามเสียมากกว่า

ชนิษฐาคิดเปลี่ยนใจ เธอยังไม่พร้อม แม้ว่าจะรักเขา

ใช่... คำว่า ‘รัก’ ผุดขึ้นมาในหัว

‘ชนิษฐารักคณิศร’

สวบ... คณิศรสวมกอดเธอในทันที เขาก้มใบหน้าลงมาชิดทันที ใบหน้าเข้มคมคายของเขาจรดปลายจมูกลงไปที่แก้มนวล เสียงสูดกลิ่นหอมที่แก้มของเธอเข้าไปในจมูก

“พี่ดิน อึก... อย่าค่ะ” ขนลุกตั้งชันไปทั้งตัว ยืนแข็งทื่อเป็นต้นไม้

ทว่าชายหนุ่มก็ไม่ได้ฟังเสียงคัดค้านที่แผ่วเบานั่น เขาจู่โจมบดกลีบปากลงไปในทันที มันเป็นเรื่องที่คณิศรถนัดนี่น่า ไก่สาวแบบนี้ ไม่เคยประสาเรื่องอย่างว่า เจอกับคณิศรเขามีหวังติดใจ แล้วไม่อยากห่างกับเขาอีกเลย

“ถ้าตกปากรับคำแต่งงานกับพี่แล้ว เรื่องนี้มันก็หนีไม่ได้อยู่แล้ว” พูดไปเอามือน้อยๆ ที่ยังคงเย็นเฉียบจับลงไปที่ท่อนเนื้อของเขาที่พองเป็นยักษ์ตุงอยู่ในร่มผ้า

“พี่ดิน ขะ คือ...”

“อื้อ...” เขาทำเสียงออกมาจากลำคอ ฉกจูบลงมาอีกครั้ง แล้วดันร่างน้อยๆ ของชนิษฐาให้ไปยังเตียง

ตอนนี้หญิงสาวคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว มันเร็วเกินไป เขาไม่ได้ฟังอะไรเธอ คณิศรต้องการทำทุกอย่างตามอำเภอใจ

“รักพี่ใช่ไหมจ๊ะเมี่ยง ถ้าอย่างนั้นเราสองคนจะแต่งงานกัน เมี่ยงจ๋าเป็นของพี่นะ”

อะไรก็ไม่รู้ทำให้เธอไม่ขัดขืนเขาอีกต่อไป หรือว่าจะเป็นเสียงภายในจิตใจของชนิษฐาที่เวลานี้อยู่เหนือทุกสิ่งอย่าง เธออยากอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต ขอมอบกายมอบใจให้คณิศรดูแล

ความอุ่นซ่าน ความสุขใจ อิ่มเอม มันบรรยายไม่ได้เลย ยิ่งทำให้ดวงตาที่แสนหวานของชนิษฐามองเขาอย่างตกอยู่ในภวังค์

มือไม้ที่ไม่อยู่นิ่ง คณิศรจัดการลอกคาบเธอจนไม่เหลืออาภรณ์ติดกาย แม้จะมีสองมือเหมือนกับเขา แต่หญิงสาวก็ไม่สามารถใช้มันปกปิดเนื้อหนังของตัวเองที่ปรากฎอยู่ให้เขาเห็น