นอนไม่หลับ

ระรินคอยเงี่ยหูฟังเสียงเรียกตลอดเวลา ระเบียงตำหนักที่ทอดยาวหันหน้าเข้าสู่ตัวตำหนักอีกตำหนักหนึ่งซึ่ง ระรินลืมไปสนิทว่าจะเอ่ยปากถามองครักษ์ฮาฟซา ว่าเป็นตำหนักของใครด้วยความเหมือนของโครงสร้างทว่าตำหนักที่หันหน้ามาทางตำหนักนี้มีความหรูหราและสวยงามกว่าอย่างเห็นได้ชัด ทุกอย่างถูกตกแต่งอย่างประณีตงดงาม ระรินไม่อยากคิดถึงมูลค่าของการตกแต่ง ตำหนักองค์ฟีรอสจึงกลายเป็นเพียงตำหนักที่สวยงามแบบเรียบๆ ถ้าเทียบกับตำหนักตรงกันข้ามแสงไฟสว่างไสวไปทั่วตำหนัก

ระรินปล่อยใจให้ล่องลอยไปสู่ตำหนักตรงหน้า มองสำรวจจนพอใจฉับพลันนั้นเอง สายตาเจ้ากรรมดันไปประสบเข้ากับกล้องส่องทางไกล ของใครคนหนึ่งที่กำลังจับจ้องมาที่เธอ ณ.ริมตำหนักสวยนั้น ลักษณะการแต่งกายที่ละม้ายองค์ฟีรอส หากแต่การแต่งกายไม่ได้ยึดติดเหมือนคนอาหรับทั่วไป เป็นการแต่งกายแบบตะวันตก ผสมการแต่งกายแบบอาหรับที่ลงตัว เธอยืนตะลึงอยู่กับที่จนกระทั่ง คนผู้นั้นลดกล้องลงยกมือขึ้นโบกเป็นการทักทายเธอ ระรินนิ่งงันคนผู้นั้นจ้องมองพร้อมกับยิ้มแย้ม ทั้งใบหน้าและดวงตา ใบหน้าที่ละม้ายองค์ฟีรอสหากแต่แววตาอ่อนโยนกว่านัก

"เจ้าระวิน แกอยู่ไหน"

 เสียงดังออกมาจากห้องบรรทม ระรินรีบถลาเข้าไปในห้อง คนฝั่งตรงข้ามจ้องมองจนลับตา

"อยู่นี่กระหม่อม"ส่งเสียงอ้อมแอ้ม

"เรียกตั้งนานไม่รู้หรืออย่างไรว่าต้องคอย.. ฟังเสียงเรียก"

ดวงตาคมนั้น มีแววดื้อรั้นปนอยู่ในนั้น

"รู้กระหม่อมแต่.. กระผม ..เอ่อ.. ออกไปรับลมมา"

ระรินไม่กล้าโกหก

"ฉันนอนไม่หลับ" 

เวร.. แล้ว จะให้กล่อมเลยไหม

"จะให้ทำอย่างไร กระหม่อม"

 ยอมๆไปก่อน

"ทำอะไรดี @_@ แก เล่าเรื่องบ้านเมืองแกให้ฉันฟังสิ อาจจะทำให้ง่วงนอน"

รู้แล้วไอ้คนเก่าทำไมถึงจากไปคงเพราะไม่ได้หลับได้นอนนี่แหละ

" บ้านเมืองกระหม่อม ไม่มีอะไรน่าสนใจ"

" เขาว่าบ้านเมืองแก มีพวกหญิงเทียมเยอะใช่ไหมเพราะศาสนาแกเขาไม่ห้าม"

"ก็เยอะนะขอรับ แต่เขาสวยๆน่ารักแล้วก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร"

 ใบหน้าคมก้มลงมาจนเกือบชิดใบหน้าของระริน ระรินหลับตาปี๋ด้วยไม่เคยอยู่ใกล้ชิดผู้ชายคนไหนมาก่อน

"ถึงว่านายคงเป็นพวกนั้นนะสิหน้าหวานเชียว นี่คงกะมาทำงานหาเงินไปผ่าตัดแปลงเพศสิท่า"

อ้าวเฮ้ย ไหงเป็นงั้น รึว่าพี่แกจะเป็นพวกเก้งกว้างจริงๆ

"เปล่า เปล่า ..กระหม่อมเป็นผู้ชายทั้งแท่ง" 

องค์ฟีรอสหัวเราะดังลั่น

" ผู้ชายอะไรว๊ะไม่กล้าสบตาผู้ชายด้วยกัน แกนี่เสียชาติเกิดจริงๆ ผู้ชายมันต้องอย่างฉัน "

ว่าแล้วก็ถลกฉลองพระองค์ชุดนอน แล้วก็สลัดมันจนไปกองอยู่อีกทาง ระรินใจอยู่ที่ตาตุ่ม เหลือบมองหน้าท้องที่ประกอบด้วยซิกแพ็ค องค์ฟีรอสตบซิกแพ็คเบาๆ เป็นการอวดอ้าง

"เห็นไหม ต้องแบบนี้ถึงจะสวย"

 แหวะ มีแต่ซิกแพ็คเป็นมัดๆ สวยตรงไหนสู้ของเธอก็ไม่ได้แบนราบขาวสวย สะดือที่บุ๋มลงไปเล็กน้อยน่ามองแค่ไหนพวกผู้ชายไม่รู้หรอก อย่างเธอถึงเรียกว่าสวย เซอะยังกล้ามาอวด ระรินเป็นคนที่ปิดความรู้สึกทางใบหน้าไม่มิด องค์ฟีรอสมองสายตาของเธอออก คว้าแขนบางให้ลูบมัดกล้ามตรงหน้าท้อง ระรินเกร็งมือไว้แน่น มือเย็นเฉียบรีบหดมือกลับ แต่มือแข็งแรงยังจับมือบางแน่น ความรู้สึกบางอย่างแล่นเข้าสู่หัวใจระรินจนใจเต้นตุบตับ

"อ้าวจับดูสิ ฉันไม่เคยให้ใครลองจับเลยนะ เห็นว่านายคงอิจฉาเผื่ออยากมีแบบฉัน ฉันคิดออกแล้ว นายนี่น่าสงสารจริงๆ เหมือนพวกเด็กขาดอาหารขาดการออกกำลังกาย เอางี้ดีกว่าฉันอยากลองชกมวยไทย นายเรียนมวยไทยกับฉันวันละหนึ่งชั่วโมงช่วงเย็นๆ รับรองซิกแพ็คขึ้นแน่นอน"

ระรินเบิกตาโต อีกแล้วเหรอเวรกรรมอะไรของเธอT_T นี่ล่ะมั่งที่ใครๆ ก็บอกว่าใจดี

“555 ตะลึงเลยซีท่า ฉันง่วงล่ะไปนอนเหอะ มันดึกเหลือเกิน”

ว่าแล้วองค์ชายหน้าตาดีก็ทรงทิ้งองค์ลงแท่นบรรทมทั้งที่ยังไม่ได้สวมฉลองพระองค์หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ระรินปิดปากหาวก่อนจะหยิบผ้าคลุมพระองค์ขึ้นมาคลี่แล้วคุลมไปบนร่างที่เปลือยเปล่าท่อนบน เดินย่องออกจากห้องเปิดประตู อย่างเบามือก่อนจะได้ยินเสียงละเมอ

“ท่านแม่ ท่านแม่ท่านอยู่ที่ไหน อย่าทิ้งกระหม่อมไปเลย” 

ระรินชะงักฝีเท้าก่อนจะตั้งใจฟังแต่ปรากฏว่าไม่มีเสียงใดใดเล็ดลอดออกมาอีกเลย

“ตื่นๆ ๆ ๆ ระวิน สายโด่งยังนอนอุตุอยู่ได้”