ไม่หวงเท่าไหร่

น้ำเสียงทีเล่นทีจริงนั้นระรินสะดุดใจยิ่งนักรึจะรู้ว่าเราเป็นหญิงT_T

"พี่ว่า แทนที่น้องชายของพี่จะเอาเวลาพักผ่อนมาสอดแนมพี่แทนท่านพ่อ เอาเวลาที่มีไปเสาะหาเด็กรับใช้ที่ถูกตาต้องใจ ให้ได้เหมือนพี่ดีกว่านะ ดีกว่ามาคอยมาแอบทำความรู้จักกับ..สมบัติ...^_^ ของพี่"

 พร้อมกันนั้นอ้อมแขนแข็งแรงยิ่งกระชับรัดร่างให้แน่นขึ้น แสดงอาการสนิทสนมระรินก้มมองมือทั้งสองข้างของตัวเอง บรรยากาศมาคุ แต่แทนที่คนหน้าหวานจะโกรธเคืองกับ ยิ้มใส

"น้องรู้สึกถูกชะตากับเด็กรับใช้ของท่านพี่เป็นที่สุด ท่านพี่ทำไมต้องหวงด้วยล่ะ อย่างนี่ยิ่งน่าสนใจ สงสัยน้องต้องมาเยือนตำหนักนี้บ่อยๆ เสียแล้ว"

 คนหน้าเข้มก็ยิ้มเยือนเหมือนไม่มีการเคืองโกรธใดใด

"ได้เสมอน้องพี่ แต่ตอนนี้พี่ต้องขอตัว ของพี่แล้วก็..สมบัติ..ของพี่เพราะดึกมากแล้ว" 

องค์อัฟนันไม่ทัดทานโค้งคำนับพี่ชาย ก่อนที่องค์ฟีรอสจะเปลี่ยนเป็นทั้งลากทั้งจูงระรินเข้าห้องบรรทม

"พรุ่งนี้เป็นต้นไป แกเจ้าระวิน ต้องไปฝึกศิลปะป้องกันตัวกับฮาฟซาที่ยิมเข้าใจไหม"

ระรินพยักหน้าแทนคำตอบ

"แล้วอีกอย่างตั้งแต่คืนพรุ่งนี้เป็นต้นไปห้ามออกไปยืนลับๆ ล่อๆ ที่ระเบียงอีกเป็นอันขาด "O_O

"ทำไมกระหม่อม"

ใบหน้าคมเข้ม แสดงอาการไม่พอใจก่อนจะตวาดเสียงดังลั่น

"นี่คือคำสั่ง ฉันหวังดี"

ระรินหลบตาคมวูบวาบ เกือบแล้ว

"ไปนอนได้แล้ว เอาที่นอนห้องนู้นมาปูลงข้างๆ แท่นนอนของฉันนี่"

"กระหม่อมนอนห้องนู้นได้ขอรับ"

"แกนอนได้แต่ฉันนอนไม่ได้"

คำตอบที่มาพร้อมน้ำเสียงยียวน

"เป็นอะไรขอรับ"

ระรินยังต่อปากต่อคำ ใบหน้าคมเข้ม ยื่นเข้ามาใกล้จนเกือบชิดลมหายใจละมุนกลิ่นกายอ่อนๆ ชวนให้ใจเต้นรัว *_*

"ฉันกลัวผีอย่างไรล่ะ ผีไอ้คนรับใช้คนเก่าที่ตายไปเมื่อเดือนก่อน"

ดวงตาเศร้า ฉายออกมาเพียงเสี้ยวนาทีก่อน จะเปลี่ยนเป็นสายตาเข้มดุจเดิม ระรินหันซ้ายหันขวา แบบนี้นี้เองคนรับใช้คนเก่าที่จากไป ตายจากไปหรือนั่น

"ถ้าแกยังขืนลีลาอีกฉันปิดไฟทิ้ง ให้ผีหลอกแกจริงๆด้วย”

 เท้าไวเท่าความคิดระรินเผ่นแน่บไปยังห้องติดกันก่อนจะ คว้าอะไรก็คว้ามา วางปูลงบนพื้นข้างๆแท่นบรรทม ดวงตาคมจ้องมองทุกการกระทำก่อนจะทิ้งตัวลงนอน เสียงหายใจสม่ำเสมอนั่น แสดงว่าหลับไปแล้ว ระรินนอนกอดหมอนนิ่งข่มตาหลับ คิดถึงอนาคตของตัวเองเกี่ยวกับการปิดบังตัวตน ไม่รู้ว่าจะนานแค่ไหนกัน เมื่อต้องใช้ชีวิตใกล้ชิด สนิทสนมกับคนที่จ้องจับผิด

ระรินเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ แสงแรกของตะวันลอดผ่านช่องหน้าต่างกรอบทอง ในตำหนักใหญ่ ลมหายใจของใครบางคน รินรดอยู่ข้างแก้มใส ระรินผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรง

"555+ตกใจ รึงัย" เสียงทุ้มดังกังวาน

"นายใช้น้ำหอมกลิ่นอะไร ฉันคุ้นกลิ่นนี้เหลือเกิน"

ใครจะบอกได้ล่ะถามได้ ก็มั่วๆไปงั้นซื้อมาจากตลาดแถวบ้าน ระรินคิดในใจ

"แต่กลิ่นมันเหมือนน้ำหอมของผู้หญิงไปหน่อยนะ ไม่แมนเลยแกนี่"

ขอได้รับการแลบลิ้น พระองค์ทรงจมูกดีเลิศเลอเฟอร์เฟคขนาดนี้ใครจะกล้าเถียง

"ไม่รู้กระหม่อมซื้อมาจากตลาดแถวบ้าน "

คนหน้าเข้มส่ายหน้าไปมาก่อนจะหันหลังเดินถอดเสื้อนอน ตรงไปยังอ่างอาบน้ำใหญ่ เตรียมจะถอดกางเกง ระรินตาโตก่อนจะหันหลังเดินหนี

"นายคงโดนคนขายหลอกว่าเป็นน้ำหอมผู้ชายสิท่า คราวหลังฉันจะหากลิ่นแมนๆ มาให้ แต่ว่ากลิ่นนี้ก็คุ้นจมูกดีนะ"พูดไปด้วยแก้ผ้าไปด้วย ระรินเผ่นแนบออกจากห้องไป 

“อ้าวเฮ้ย.. “

องค์ฟีรอสมองตามแบบงงๆ ก่อนจะหย่อนร่างเปล่าเปลือยลงอ่างน้ำใบหรูพร้อมตะโกนไล่หลัง

"เจ้าระวินมานี่ก่อน แกหาเสื้อผ้ามาให้ฉันเลยนะ"

 ระรินได้ยินแว่วๆ ก่อนจะตะโกนตอบจากหน้าห้อง

"ขอรับ กระหม่อมกระผมกำลังจะออกไปเอามาให้ขอรับ"

ฟีรอสส่ายหน้ายิ้มๆ

“เจ้านี่ขี้อายเหมือนสาวๆ”

บ่ายนั้นเอง

"ระวิน นายรู้ไหมว่าอีกไม่กี่วันก็จะถึงงานเฉลิมฉลองประจำปีของที่นี่แล้วนะ"เสียงประพันธ์ละล่ำละลักบอกกับระริน

"แล้วอย่างไรหล่ะ"