ตาม

“ไปนอนได้แล้ว” 

ระรินลืมตามีอาการงงเล็กน้อย

“พระองค์ทำไหล่กระหม่อมปวดเลย เล่นแรงนะเนี้ย”

 องค์ฟีรอส นอนลืมตานิ่งก่อนจะผลักร่างบางถอยห่าง

“วันนี้นายไปนอนห้องนู้น ฉันอยากนอนคนเดียว”

“ไม่กลัวผี แล้วหรือกระหม่อม”

 เสียงตวาดดังลั่นแสดงอารมณ์ฉุนเฉียว

“บอกให้ไป ก็ไปสิ”

 ระรินหอบที่นอนวิ่งพรวดพราดตามแรงอารมณ์ของอีกฝ่าย

“แล้วอย่าออกไปยืน ที่ระเบียงอีกล่ะ” 

น้ำเสียงแสดงอำนาจ ระรินย่นจมูก ชิไม่ต้องมาสั่ง วันไหนกลัวก็เรียกเธอเข้ามาวันไหนเลิกกลัวก็ไล่หนี คนหนอคนเปลี่ยนใจง่ายจริง

อีกไม่กี่วันจะถึงเทศกาลประจำปี ผู้คนขวักไขว่มากมาย ตามถนนหนทาง เพื่อจับจ่ายใช้สอย ระรินไม่ต้องทำอะไรเวลาทั้งหมดที่มีหมดไปกับการฝึกวิชา ป้องกันตัวจน ร่างกายเริ่มซูบผอม องค์ฟีรอส ก็ไม่ได้เรียกให้เข้าไปนอนในห้องบรรทม ยามค่ำคืน เธอยังคงนอนอยู่ในห้องข้างๆ

“ระวิน องค์ฟีรอสทรงตรัสให้นายเข้าเฝ้า” 

ฮาฟซาเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ระรินไม่อาจรู้ได้ ระรินหัวใจลิงโลด รีบสาวเท้าไปยังห้องบรรทม

นิสัยคิดไวทำไว ทำให้ลืมเคาะประตู พรวดพราดเข้าไปในห้องอย่างลืมตัว

“กระหม่อมมาแล้วขอรับ” 

ทำความเคารพก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง ภาพที่เห็นตรงหน้าระรินตัวชา หญิงสาวนางหนึ่งนั่งอยู่บนแท่นบรรทม โดยข้างๆ กันนั้นองค์ฟีรอส เจ้านายของระรินนอนหลับใหลอยู่ข้างๆ ร่างสูงพลิกตัวมาคว้าเอวกิ่วคอดของหญิงสาวนางนั้น ระรินหลุบตาต่ำลง อ๋ออย่างนี้นี่เองถึงไม่ยอมให้เธอเข้ามานอนด้วย

“อย่าพึ่งไป ได้ไหม”

 น้ำเสียงอ้อนวอนไม่สนใจบุคคลที่สามที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างหน้าแท่นบรรทม

“ก็พระองค์ทรงเอาแต่บรรทม กับ เล่นเกมบ้าบอนั่นจะให้กระหม่อมอยู่ด้วยทำไมล่ะค่ะ”

 น้ำเสียงเหน็บแนมกลายๆ ใบหน้าเชิดหยิ่ง ยิ่งทำให้สวยสง่า

“555 น้อยใจไปได้ เธอไม่อยู่แล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนเราทำงานให้เราล่ะ”

 ระรินหันหลังเตรียมตัวคลานออกมา ด้วยความรู้สึกหลายอย่างปะปนกันไป

“ใครอนุญาตให้นายไประวิน ฉันเรียกหาตั้งนาน พอมาถึงก็จะไปเลย ยังไม่รู้เลยว่าฉันเรียกอะไร” 

ระรินหยุดชะงักทันควัน

“มีอะไรหรือกระหม่อม เวลานี้ไม่เหมาะมั้งขอรับ พระองค์มีแขก”

“เดี๋ยวนี้ นายกล้าตัดสินใจแทนฉันแล้วเหรอ”

 ระรินเม้มริมฝีปากเข้าหากัน

“ถอดเสื้อผ้าของนายออก เธอด้วย”

 หาจะบ้าเหรอโรคจิต จะทำอะไร ตั้งตัวไม่ทันนะ สาวเจ้าเองก็ตกใจไม่แพ้กัน แต่คนสั่งยังคงทำเป็นทองไม่รู้ร้อน

“ถอดทำไมกระหม่อม” ระรินถามเร็วรัว

“เอาชุดนายให้เธอแล้วใส่ชุดของเธอซะ”

 ระรินตาโตมองหน้าสาวสวยนางนั้น ด้วยความเห็นใจ แต่ก็ผิดหวังเพราะเธอ ไม่มีทีท่าว่าจะเขินอาย สักนิดเดียว

“เธอแต่งหน้าเป็นไหม แต่งหน้าให้ระวินมันด้วย”

คราวนี้ระรินอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น หญิงสาวนางนั้นพยักหน้าหงึกหงักไม่มีท่าทีขัดขืน ร่างขาวโพลน ที่มีเพียงชุดชั้นในสีแดงห่อหุ้มไว้โยนชุดสาหรี่ให้ระริน

“ตานาย แล้วระวิน”

“ไม่เปลี่ยนได้ไหมกระหม่อม”

“อยากตายหรืออย่างไร”

 ระริน ก้มลงเก็บชุดสวยขึ้นมาก่อนจะวิ่งแน่บเข้าไปในห้องนอนห้องข้างๆ

“ไอ้นี่ ขี้อายกว่าผู้หญิงเสียอีก เฮ้อ”

 ระรินจับชุดมาใส่ด้วยความคิดขัดแย้งกันถ้าหากเธอแต่งหญิงแล้วความลับแตกเล่าจะทำอย่างไรดี แต่ถ้าไม่แต่งต้องทรงกริ้วแน่ ว่าแต่จะให้เธอแต่งหญิงไปทำไม หรือว่าจะระแคะระคายอะไรมา ตัดสินใจสวมชุดสาหรี่สีฟ้าอ่อน ด้วยความจำใจ

ระรินเดินย่องทำตัวลีบออกมาจากห้องนอนของตัวเอง ด้วยชุดสาหรี่สีฟ้าอ่อน ขับผิวขาวนวลผ่อง ด้วยรูปแบบของชุดที่ออกแบบมาให้ช่วงเอวคอดกิ่ว กลมกลึงน่ามอง

สายตาคมเข้ม ขององค์ฟีรอสจับจ้องอย่างลืมตัว ความรู้สึกบางอย่างถาโถมโจมตีใบหน้าขาวหวานเข้ากันได้ดีกับชุดสีฟ้าอ่อน มองแทบไม่ต่างจากหญิงสาวคนอื่นๆ ทว่าระรินกับมีความสวยประหลาดต่างจากหญิงอาหรับทั่วไป อาจเป็นเพราะดวงตากลมโตไม่คมเข้มเหมือนหญิงอาหรับนั่นเอง ฮาฟซาเข้ามาตั้งแต่เมื่อ ตอนที่เธอไปเปลี่ยนชุดนั่นเอง สายตาพึงพอใจนั่น ส่งผ่านมายังระรินชัดเจนความสวยจนปิดไม่มิดของระรินทำเอาทั้งสองตกตะลึง แม้แต่สาวสวยอีกนางในห้องก็แสดงอาการงงงันต่อภาพที่เห็นระรินก้มหน้าก้มตาเดิน ตายห่าสะดุดขาตัวเอง ระหว่างขั้นจากพื้นห้องอีกด้านหนึ่งถึงอีกด้านหนึ่ง

ฮาฟซาไวกว่าใครคว้าเอวกิ่วไว้ได้ทัน องค์ฟีรอสพุ่งตัวตามไปแต่ช้ากว่ามือแข็งแรงของทั้งคู่ช้อนอยู่บนร่างบาง ทั้งองค์ฟีรอสและฮาฟซา ฮาฟซาถอยห่างออกมา ปล่อยให้ระรินอยู่ในอ้อมแขนขององค์ฟีรอส ตาสบตาระรินไหววูบหลบตาพัลวันความเขินอายทำเอาแก้มที่แดงระเรื่ออยู่แล้วยิ่งแดงเข้าไปใหญ่

"ปล่อยเถิด ขอรับกระหม่อม"

 อ้อมแขนที่ไม่อยากจะคลายออกไปง่ายๆ นั้นคอยๆ ปล่อยร่างบางให้ทรงตัวเองแต่ยังยืนใกล้ๆ

" เหมือนผู้หญิงเลยกระหม่อม" 

ฮาฟซาออกความเห็น

"ดี ยิ่งเหมือนยิ่งดี งานของเราจะได้สำเร็จนี่ขนาดยังไม่ได้แต่งหน้านะ งั้นไม่ต้องแต่งมันล่ะ แต่เสียนิดเดียวผมสั้นไปหน่อย" 

งานอะไรวะ ทำอะไรไม่เคยปรึกษาสักคำ ไม่ถงไม่ถามเรื่องสุขภาพสักคำถือว่าเป็นเจ้านายหรือไร

"งานอะไรกระหม่อม"