เป็นคนดี

ระรินพยักหน้าก่อนจะหยิบปืนขึ้นมาตั้งท่าเหนี่ยวไกที่คิดว่าเท่ที่สุดโดยเลียนแบบท่าทาง ขององครักษ์หนุ่ม

"ท่านฮาฟซา ครับกระผมมีเรื่องอยากถาม"

"อะไรรึ"

"คนรับใช้คนเก่า เขา..."

ไม่กล้าถาม กล้าๆ หน่อยระริน

"คือเขาเป็นอะไรตาย" 

ฮาฟซา มองหน้าระรินนิ่งนานอาจเป็นเพราะคาดไม่ถึงว่าจะเจอคำถามแบบนี้

" ถูกยิง "!!!!! +++

"ใครยิงครับ"

"ยังอยู่ในกระบวนการของการสอบสวน ยังเป็นความลับ"

น้ำเสียงเริ่มเคร่งขรึมลงไป

"จับตัวคนร้ายไม่ได้รึครับ"

 ระรินยังคงตั้งคำถามต่อไป

" ยัง พอพอพอ ไม่ต้องถามอีกแล้ว เราไม่มีอะไรจะบอก"

ฮาฟซาเดินหลบออกจากบรรยากาศแห่งคำถาม มีความลับ มีความลับ ระรินเริ่มมีความอยากรู้อยากเห็น

อาหารเย็นวันนี้ ระรินพาตัวเองไปนั่งตรงหน้าลุงบุญสม

"ลุง ลุง คงอยู่มานานแล้วใช่ไหม"

"นานมากแล้ว เกือบยี่สิบปีแล้ว"

"แล้วไม่คิดจะกลับบ้านหรือ"

ระรินเปิดฉากคำถามเพื่อปูทาง

“อยากสิ ใคบ้างไม่อยากกลับบ้าน แต่ก้ห่วงงานทางนี้ ท่านฟีรอสไม่อยากให้ไป”

" แล้วองค์ฟีรอสท่านมีคนรับใช้มากี่คนแล้วครับ"

ลุงบุญสมยกมือขึ้นมานับนิ้ว

" 5 หรือ 6 ประมาณนี้"ระรินพยักหน้ารับรู้

"แล้วไปไหนกันหมด"

"ก็มีลุงเป็นคนแรก ตั้งกะองค์ฟีรอสทรงพระเยาว์ แล้วก็อีกสี่ห้าคนเกษียณมั่งลาออกมั้ง "

"แล้วคนสุดท้ายล่ะครับลุง"

ดวงหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยขมวดเข้าหากัน

"ถามทำไม"

เสียงเข้มขึ้นมาทันควัน

"น่านะลุงผมอยากรู้"

"ตาย"

"เป็นอะไรตาย"

 ลุงบุญสมป้องปากก่อนจะกระซิบเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน

"รู้แล้วเหยียบไว้เลย เขาว่า แอบลอบเข้าไปในฮาเล็มขององค์สุลต่าน เลยโดนสังหาร"

"ใครฆ่า ลุงองค์สุลต่านหรือ"

 มือเหี่ยวยกขึ้นปิดปากระรินทันทีก่อนจะกระซิบกระซาบ

"พูดพล่อยๆ หยุดปากมอมๆ ของแกได้แล้ว"

ระริน ปิดปากสนิทรู้แล้วว่าตัวเองล้ำเส้นเกินไป ได้แต่กล้ำกลืนเก็บความสงสัยไว้ในใจ

ค่ำนั้น

"ระวิน ฉันไว้ใจแกได้ไหม " เสียงทุ้มดังแผ่วเบาเมื่อระรินนั่งอยู่ในห้อง ข้างแท่นบรรทม

"เรื่องอะไรกระหม่อม "องค์ฟีรอสถอนหายใจยาวเหยียด

"ฉันมีเรื่องที่ต้องให้นายช่วย แต่ไม่ได้ให้ช่วยฟรีนะมีรางวัลตอบแทนอย่างงาม"

ระรินหูผึ่งทันทีกับคำว่ารางวัล^_^ เก็บเงินเรียนต่อ เก็บเงินเรียนต่อ (:

"ว่ามาเลยกระหม่อม ถ้าไม่เกินความสามารถกระหม่อมยินดีรับใช้"

จริงใจหน่อย ระรินจริงใจหน่อย

หันหน้ามาเผชิญร่างสูงก่อนจะนั่งขัดสมาธิตั้งใจฟัง

“รอให้ฉันวางแผนให้ดีกว่านี้ก่อนเดี๋ยวจะพลาดกันอีก ไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย”

อ้าวไหงงั้น รึว่าหึหึหึ

“บอกมาเลยยยยย...กระหม่อมจะได้ทำใจ”

 ระรินยังคงเซ้าซี้ตามแบบฉบับของเธอ

“ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวไก่จะตื่นหนีไปเสียก่อน ว่าแต่ว่าตั้งใจฝึกการป้องกันตัวจากฮาฟซาหรือเปล่า”

 ระรินหน้าแดงขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงองครักษ์รูปหล่อ พูดไม่ออกเขินแป้บ^o^

“ปกติฮาฟซา เป็นคนเข้มงวดมากนะ ถ้าเขาดุด่าอะไรก็อย่าถือสาเขาเลย”

 จะดุอะไร ทำให้หนักใจกว่าดุอีก

“นายนี่ปล่อยให้ฉันพูดคนเดียวอยู่ได้ เป็นใบ้รึอย่างไร”

 นิ้วชี้จิ้มเข้าที่กลางหน้าผากก่อนจะออกแรงดัน จนระรินเกือบหงายหลัง

“ฉันนึกออกแล้วเรามาประลองกำลังกันดีกว่าเหนื่อยๆ จะได้หลับสบาย”

 น้ำเสียงราบเรียบไม่มีอะไรแอบแฝง หาซวยแล้ว

“กระหม่อม ผมเอ้ย กระผม แขนเจ็บ”

 ไม่ทันขาดคำ ร่างทั้งร่างถูกผลัก ให้ลงไปนอนแอ้งแม้งโดยที่มีร่างใหญ่ค่อมอยู่บนตัว

“มวยปล้ำ ไหล่ติดพื้น นับสามแพ้ อ่อนแอก็แพ้ไป555+” 

ระรินจุกแอก จนปฏิเสธไม่ออก

องค์ฟีรอสจับตัวระรินก่อนจะเตรียมกดเพื่อนับสาม ตาจ้องตากลิ่นกายหอมละมุน ใบหน้าหวานซึ้ง งดงามจนไม่อาจละสายตาได้ ใบหน้าที่ต่างจากชายชาตรีทั่วไป ระรินหลับตาลงช้าๆ เพราะรู้สึกถึงแรงกดบริเวณหัวไหล่ เกิดอาการปวดนิดๆ องค์ฟีรอสจ้องใบหน้าขาวเนียน ก้มต่ำลงเรื่อยๆอย่างลืมตัว จมูกโด่งเป็นสันเกือบชิดติดจมูกงอนงามของระริน อารมณ์สับสนวุ่นวาย ก่อนจะส่ายศีรษะไปมาเพื่อไล่ความคิดสับสนนั้น ปล่อยร่างบางเป็นอิสระ ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ