เข้าแผน

ประพันธ์ยิ้มเจื่อนๆ เพราะรู้สึกว่าผิดคาดที่ระรินไม่รู้สึกตื่นเต้นแต่อย่างใด

"ก็จะมีการพบปะกันระหว่างสาวๆหนุ่มๆ หลังจากที่ถูกกักบริเวณของใครของมันต่างคนต่างอยู่มาตั้งนานนะสิ"

"ถึงจะมาพบกันได้ก็เถอะนะ ผู้หญิงก็ต้องปิดหน้าปิดตาอยู่ดีหมดอิสระ"

ระรินพูดไปเพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

"ก็เขาอยากให้ผู้หญิงยังคงคุณค่าไว้สำหรับคนที่จะมาร่วมชีวิตจริงๆ ไม่เหมือนบ้านเรา ผู้หญิง มีอิสระเกินไป"

"แสดงว่านายว่าบ้านเราไม่ดีเหรอ"

"ดีสิแต่ก็นะที่นี่ก็ดี ฉันชอบการที่ต้องมาคอยลุ้นว่าคนที่เราสบตาด้วย จะมีใบหน้าสวยงามขนาดไหน"

แหวะ ทำมาพูด

"แล้วถ้าคนที่สบตาด้วยหน้าตาขี้เหร่ล่ะ นายก็จะไม่ชอบเธอใช่ไหม"

"ใครบอก นายรู้จักรักแรกพบไหมแค่สบตาก็รู้ถึงความในใจ"

จริงหรือนั่นระรินคิด ไม่เคยเจอแบบนี้สักที

"แล้วที่แน่ๆนะผู้หญิงภายใต้ผ้าคลุมหน้า ฉันว่าน่ามองที่สุด"

ระรินถูกเรียกตัวโดยองครักษ์ฮาฟซายังด้านล่างของตำนักใหญ่ที่ถูกดัดแปลงให้เป็นโรงยิมขนาดไม่เล็ก มีทั้งสนามฝึกวิชาศิลปะป้องกันตัวแบบต่างๆ มีทั้งสนามแข็งขันและประลองกำลัง ที่นั่นระรินพบกับ องครักษ์หลายคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาฝึกฝน

"ระวิน อยากลองอันไหนก่อน"

เสียงองครักษ์ฮาฟซาถามขึ้นหลังจากที่เห็นระรินจ้องมองการฝึกยิงปืนขององครักษ์หนุ่มหลายนาย

"อยากลองยิงปืนครับท่านองครักษ์"

ฮาฟซา หยิบปืนจากแท่นวางส่งสัญญาณ ก่อนจะวางท่าที่ระรินคิดไม่ออกว่าใครกันที่จะสามารถมีท่าทีที่องอาจ เท่ระเบิดไปกว่าคนหล่อตรงหน้าเธอ ฮาฟซาจ้องมองเป้าเหนี่ยวไก

"ปัง ปัง ปัง"

เสียงกำปะนาทประกายไฟแลบออกมาจากกระบอกปืน ก่อนจะเลือนเป้าเข้ามาดูรอยลูกกระสุนเจาะทะลุเป้าจนเป็นรู้เพียงรูเดียวในการยิงทั้งสามนัด *_*

เก่งอะไรเบอร์นี้ระรินคิดในใจ

"มานี่มะ"

ตวัดร่างระริน ปืนสั้นถูกยัดใส่มือ แขนแข็งแรงทั้งสองข้างโอบตัวก่อนจะไล่ไปตามแขนเรียวย่อตัวจนคางใหญ่เกยอยู่ตรงไหล่บาง ระรินใจเต้นตึกตัก แต่คนที่กอดนั้นหารู้สึกอะไรไม่

" มอง .ทำใจให้สงบ.. เล็ง ..เหนี่ยวใจ (ไรท์พิมพ์เป็นเหนี่ยวใจเฉยเลย ใจสั่น555+)เหนี่ยวไก"

ระรินไม่ได้สนใจ ปืนในมือหากแต่เหลือบตามองคนกอดตาไม่กะพริบ ใบหน้าที่เปื้อนด้วยรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลาสายตาอ่อนโยน ยิ่งยามที่มองเธอไหนจะแขนอบอุ่นแข็งแรงอีกเล่า

"เหนี่ยวไก เหนี่ยวไก สิระวิน"

ใบหน้าคมหันมามองหน้าระรินจมูกเป็นสันเฉียดแก้มบางไปเพียงนิดเดียว

"ทำใจให้สงบ สมาธิกับใจอยู่ที่ปลายกระบอกปืน"

จะบ้าเหรอใครจะทำได้ฟะ หล่อออกขนาดนี้ ระรินส่ายหัวสลัดความคิดบ้าๆ ทิ้งไป ก่อนจะเหนี่ยวไกปืน

"ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง"

ระรินเหนี่ยวไกรัวๆ หูอื้อไปเลยทีเดียว

"ดีมาก"

 มือใหญ่ขยี้ผมไปมาเลือนเป้าเข้ามาดูไม่เข้าเป้าเลย ตายแล้วระริน

"เก่งนะเนี๊ยะ แกเนี๊ยะยิงครั้งแรกก็รัวเลย"

 @_@ ยังชมได้อีก

"ต่อไปต้องมาทุกวัน มาหัดไว้ไม่แน่นายต้องได้ใช้ประโยชน์จากมัน"

เสียงพูดอยู่ห่างใบหูออกไป แต่อ้อมกอดนั้นยังคงอยู่เหมือนเดิม ระรินเริ่มรู้สึกตัวก่อนจะเบี่ยงตัวหลบออกมาจากอ้อมกอดอบอุ่นนั้น

"อีกไม่กี่วันจะมีงานประจำปี ตอนนั้นแขกต่างเมืองมากมาย การอารักขาต้องใช้คนจำนวนมาก องค์ฟีรอสท่านทรงอยู่ในจำนวนผู้ที่องค์สุลต่านสั่งเข้มงวดในการอารักขาอย่างที่สุด นายต้องฝึกฝนไว้ให้มาก ถ้ามีความชำนาญฉันจะขออนุญาตให้เจ้าพกปืนได้ จะได้ช่วยกันเพื่อความปลอดภัยอย่างที่สุดของท่านฟีรอส"

"ใคร ปองร้ายท่านรึครับ" ระรินอดถามไม่ได้

"คนที่รักมีไม่น้อย คนที่หวังอำนาจก็มีมาก คนที่ขัดผลประโยชน์ก็มีเยอะ สรุปแล้วองค์ฟีรอสท่านตกอยู่ในอันตรายทุกเมื่อ เราถึงต้องมีการฝึกฝนการอารักขา อยู่เป็นประจำ" คนคนเดียวทำคนอื่นเขาลำบากไปหมด ระรินเผลอย่นจมูก ฮาฟซาอมยิ้มมองมาด้วยความเอ็นดู

"ท่านทรงเป็น มกุฎราชกุมารเชียวนะ จะให้เหมือนคนสามัญได้อย่างไร"