ปลอม2

"มี ธุระอะไรหรือเปล่า" 

อัฟนันเดินเข้ามาในห้อง

"เปล่ากระหม่อม น้องแค่ส่องกล้องมาเจอผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกไปแล้ว ดันมีผู้หญิงอีกคนอยู่ในห้องท่านพี่ "

"น้องพี่ก็รู้อยู่แล้วว่า พี่นิยมหญิงงามเป็นธรรมดาที่ต้องมีหญิงงามยามค่ำคืน"

"แล้วนางไปไหนเสียล่ะเพคะหญิงงามคนนั้น น้องอยากรู้จักนางนางต้องตาเหลือเกิน"

น้ำเสียงใสซื่อและดวงตาใสนั้น เหมือนแกล้งทำ

" นางออกไปแล้ว คงสวนกันกับน้องพี่ ตอนที่เดินมาจากตำหนักนู้นกระมัง"

"ทรงเรียกฮาฟซา มาทำไมเล่า"

เปลี่ยนประเด็น

"ฮาฟซามาคอยรับใช้แทนเจ้าระวิน มันลาไปหาญาติมันที่ในเมือง"

หน้าหวานใสพยักหน้ารับรู้

"ถ้าอย่างนั้นหม่อมฉันขอตัว ง่วงเต็มทน "

ก่อนจะปิดปากหาวให้สมจริง องค์ฟีรอสมองน้องชายต่างมารดาด้วยสายตาค้นคว้า ก่อนจะผายมือเป็นการเชื้อเชิญ

ฮาฟซา เดินเข้ามาในห้องอีกครั้ง

"องค์อัฟนัน จะเป็นปัญหาของเราหรือเปล่า พระองค์"

องค์ฟีรอส เหม่อมองไปไกลก่อนจะเอ่ยปาก

"คงไม่เรารู้นิสัยของอัฟนันดีว่า เล่นสนุกไปตามประสาเด็กมากกว่าไม่เป็นอันตราย"

"แต่ถึงจะโดนจับได้ ท่านพ่อก็คงเลือกใช้...วิธีเดิมคือการสังหาร ไม่สามารถสาวมาถึงตัวเราได้เพราะกลัวคำครหา"

แววตาแสดงความปวดร้าวอย่างเห็นได้ชัด

"แต่ว่าครั้งนี้ต่างจากครั้งก่อน เราจะไม่ยอม....ให้ท่านพ่อสังหารใครอีกเป็นอันขาด"ฮาฟซาเองก็รู้สึกหดหู่ไม่ต่างไปจากองค์ฟีรอส ระวินจะรู้ไหมว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ปากเหว ความจริงแผนนี้ถูกวางขึ้นตั้งแต่ครั้งที่ไปทรงคัดสรรคนรับใช้ที่สนามบิน

แต่มันเกือบถูกล้มเลิกไปหลายครั้ง เมื่อทรงมองเห็นอะไรบางอย่าง ในตัวของคนรับใช้คนใหม่ องค์ฟีรอสทรงเกิดความสงสารแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร แต่เมื่อแผนถูกดำเนินไปแล้วเกือบ50 % จึงล้มเลิกแผนไม่ได้

"ให้นักสืบในสังกัด สืบเรื่องของระวินจากเมืองไทยให้ละเอียดเพราะถ้าหากมันเป็นอะไรไปเราจะได้ตอบแทนได้ถูกคน"

 ฮาฟซาโค้งคำนับก่อนจะถอยออกไป

ระรินนอนกระสับกระส่ายไปมา คิดหาวิธีเอาตัวรอดใจหนึ่งก็เกิดความเห็นใจผู้เป็นนายอีกใจเล่ากลัวเหลือเกิน โทษทีเธอทำมีแต่ตายกับตายแสงสว่างวาบเข้ามาในสมอง เธอคิดว่าต้องทำให้สำเร็จไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แล้วรางวัลที่จะขอก็คือการขออภัยโทษที่เธอปลอมตัวเป็นชาย แล้วเมื่อถึงวันนั้นเธอก็จะกลับบ้านอย่างมีความสุข มีเงินทองมากมาย คิดถึงพี่ชายคนเดียว พล่อยหลับไปก่อนจะละเมอออกมาดังๆ

"พี่วิน อย่าโกรธ รินเลย รินขอโทษ รักพี่นะแล้วรินจะรีบกลับไป"

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาขององค์ฟีรอส ชะงักไปในทันที ก่อนจะหันหลังกลับก่อนที่จะถึงเตียงที่ระรินนอนอยู่

รถเก๋ง เก่าซอมซ่อ มาจอดลงแทบเท้า ระรินก้าวขึ้นไป ด้วยความคิดสับสน เมื่อเธอก้าวขึ้นไปแล้วก็ไม่อาจเปลี่ยนใจได้อีก เธอหลับตาลงสูดลมหายใจลึกลึก ก่อนจะพาตัวเองเข้าไปในรถเก๋งเก่าคันนั้น เอาวะระรินสู้ตาย) :

รถแล่นด้วยความเร็วสูงพาเธอลัดเลาะ เข้ามาในย่านที่ผู้คนพลุกพล่าน เสียงเพลงเสียงสวด ดังสนั่นไปทั่วบริเวณ เพราะวันนี้เป็นงานเทศกาลประจำปีของประเทศนี้ ตึกกลางเก่ากลางใหม่ตั้งอยู่เป็นทิวแถวน่าอึดอัด กลางทะเลทรายร้อนระอุ ระรินพ่นลมหายใจออกช้าๆ จนกระทั่งรถมาจอดลงที่ตึกสูงแห่งหนึ่ง ระรินมองว่าคงเป็นโรงแรมระดับห้าดาว เพราะข้างนอกนั่นถูกปรับแต่งเป็นสวนสวยท่ามกลางทะเลทราย ผู้คนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่เป็นสากล ระรินก้าวลงจากรถเมื่อคนขับมาเปิดประตูให้

" นายให้ท่านขึ้นไปที่ชั้นสิบเอ็ด ห้อง111"

คนขับรถบอกระรินด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก่อนจะโค้งคำนับและขึ้นรถขับออกไปทันที ระรินยืนเก้ๆกังๆอยู่สักครู่ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปภายในอาคาร ขึ้นลิฟต์ไปจนถึงชั้น สิบเอ็ด ลิฟต์เปิดออกเธอมองหาห้อง111ได้ไม่ยากนัก เคาะประตูถี่ๆ สองสามที ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก

"มาแล้ว หนุ่มน้อย หน้าหวาน"

เสียงพูดด้วยภาษาไทยชัดเจน

"พี่ชื่อก้อยค่ะ รับหน้าที่มาแต่งหน้าแต่งตัวให้น้องระวิน"

อึ้งแป็บ

"ครับ"

 เฮ้อใจเย็นๆ ไว้ระริน

" เริ่มกันเลยไหม หน้าตาแบบนี้ ไม่ยากเดี๋ยวพี่จะจัดเต็มเอาให้สวยเลิศเลอเฟอร์เฟคไปเลย ถอดเสื้อผ้าเลย"

ระริน ถอยหลังทันควันเมื่อนางทำท่าจะถอดเสื้อผ้าให้

"ไม่ต้องอาย พี่เป็นเหมือนนายนั่นแหละ แต่ว่าแปลงเพศมาแล้ว"

หาแปลงเพศมาแล้วถึงว่าจับไม่ได้เลยทีเดียวผู้หญิงชัดๆ ระรินคิดในใจ