who is he

 เสียงแหบๆของลุงบุญสม

“ไปทานข้าวได้แล้ววันนี้มีตามเสด็จ” 

ระริน ตาลีตาเหลือกสปริงตัวจากที่นอนหนานุ่มก่อนจะทำธุระส่วนตัวแล้วเดินแกมวิ่งยังห้องอาหาร

“มาแล้วเหรอระวินเพื่อนรัก นี่ข้าวของนายเราตักมาเผื่อแล้ว” 

เสียงเหน่อๆ ของประพันธ์ดังมาแต่ไกล

“กินเยอะๆ เนื้อหมูนี่ดีต่อร่างกายผอมๆของนาย เมื่อคืนหลับสบายดีไหม” 

มาแปลกช่างเป็นห่วงเป็นใย@__@ ระรินไม่ไว้วางใจในตัวเพื่อนใหม่คนนี้

“อย่า ดีกับเราเกินไปเรากลัว” 

ระรินพูดความจริงออกไปตรงๆ

“ไม่เอาน่าเรา ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น เราแค่อยากให้นายสบายที่สุดจะได้อยู่ที่นี่ไปนานๆ หลังจากที่นายต้องเจองานหนักกว่าคนอื่น”

 หานี่ระรินโชคดีกว่าใครใช่ไหม ที่ต้องมารับใช้เบื้องยุคลบาทขององค์ฟีรอส

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ เรายินดี”ท่าทางแหยงๆ

“ถ้านายอยู่นานๆ เราก็จะได้อยู่นานๆ ที่นี่งานสบายเงินดีที่สุดเราก็จะได้มีเงินไปไถ่ที่นาให้พ่อสร้างบ้านให้แม่ นะระวินนะนายต้องอยู่นานๆ อย่าเพิ่งท้อกับงานเลย” สายตาวิงวอนนั้นมองมาแบบจงใจ ระรินอดขำไม่ได้ แต่ใครเลยจะรู้ว่าเธอจะอยู่ได้นานแค่ไหน ไหนจะเจ้านายที่น่ากลัวไหนจะความลับที่ระรินปิดบังไว้อีก เธอถอนหายใจ

“เราสัญญาว่าถ้าหากเราจะจากไปเราจะบอกนายให้เตรียมตัวก่อน ประพันธ์” ประพันธ์ยิ้มแก้มแทบปริ

“นายคือเพื่อนตายของเราจริงๆ ระวิน”

 เฮ้อ เพื่อนยากต่างแดนอย่างน้อยก็ไม่เสียหลายมีคนคอยตักของดีๆ ไว้ให้ตอนเช้าอย่างนี้ ก็ไม่เลวเท่าไหร่

หลังจากทานอาหารเสร็จ ทั้งองครักษ์ และเด็กรับใช้หน้าที่ต่างๆ ต้องมายืนรอฟังคำสั่งจากฮาฟซาและลุงบุญสม

“วันนี้ จะมีการเสด็จประพาสไปเป็นประธานเปิดบริษัทขุดเจาะน้ำมันแห่งใหม่ เราจะคัดสรรคนที่ต้องตามเสด็จ”

 เสียงทุ้มนุ่มหูของฮาฟซาดังกังวานอย่างคนมีอำนาจ ระรินยืนฟังด้วยใจระทึก

“ระวิน นายตามเสด็จใกล้ชิดนะ ลุงบุญสมบอกแล้วใช่ไหม”

“ครับ” 

ระรินตอบอย่างเสียไม่ได้ มีหลายคนที่ต้องตามเสด็จในครั้งนี้

รถโรสรอยรุ่นใหม่ล่าสุดสีแดงช่างกลมกลืนนักกับพื้นทะเลทราย ระรินไม่สงสัยเลยว่าใครจะนั่งอยู่ในนั้น เธอมองมันนำหน้าไปด้วยสายตาชื่นชม เธอจะมีโอกาสได้หย่อนก้นลงไปสักครั้งไหม รถแล่นไปตามทางที่สองข้างทางประกอบด้วยทราย ทราย ทราย และทรายไอแดดระยิบระยับ ระรินคิดว่าถ้าเธอออกไปเดินข้างนอกนั่นไม่ใช่แค่หลงแต่ต้องตายเพราะร้อนนี้แหละ คิดถึงเมืองไทย ที่แม้จะร้อนเพียงใดก็ยังมีร่มไม้ให้พักพิง จนกระทั่งขบวนเสด็จ หักเลี้ยวตรงแยกหัวมุมเข้าสู่พื้นที่ที่มองไปพบแต่ต้นไม้น้อยใหญ่ที่ถูกจัดตกแต่งให้เป็นเหมือนป่าขนาดย่อม ความร่มรื่นด้วยเงินบันดาลและฝีมือมนุษย์ ผู้คนมากหน้าหลายตาพยายามแต่งตัวให้ดูภูมิฐาน แบบฉบับของอาหรับ มายืนรอเฝ้ารับเสด็จมากมาย

ฮาฟซาก้าวลงจากรถหรูก่อนจะวิ่งอ้อมมาเปิดประตู อีกฝั่งยืนโค้งคำนับอยู่ตรงนั้น ระรินเองถูกเรียกให้ยืนอยู่เกือบท้ายแถว โดยหัวแถวฝั่งซ้ายขวามีลุงบุญสม และฮาฟซาอยู่คนล่ะฝั่ง ทุกคนต้องโค้งคำนับเป็นแนวเดียวกัน ระรินแอบเหลือบตาขึ้นมอง ผู้ที่ก้าวลงจากรถ สวมผ้าโพกหัวสีขาวแต่งกายตามแบบอาหรับ ใบหน้าที่คมคายอยู่แล้วนั้นยิ่งดูหล่อเหลาหาที่ติไม่ได้ ดวงตามีอำนาจลึกลับนั้นคมดังใบมีดโกน จ้องมองระรินด้วยแววตำหนิ คนที่อยู่ข้างๆคล้ายจะได้อานิสงส์แห่งสายตาคมนั้นไปด้วยกระตุกแขนระริน กระซิบแผ่วเบา ระรินหลบสายตาลงต่ำ ร่างสูงผ่านไประรินถอนหายใจแผ่วเบาก่อนจะเงยหน้าขึ้นปะทะกับใบหน้าหล่อเหลา ของอีกคนทว่าสายตาอ่อนโยนนัก สายตาคมหวานจ้องมองระรินตาไม่กะพริบ บุรุษผู้นี้หาได้แต่งกายเช่นชาวอาหรับทั่วไปไม่หากแต่ แต่งกายคล้ายคนตะวันตกทั่วไป ใบหน้าที่ละม้ายองค์ฟีรอสแย้มยิ้มเหมือนจะนึกอะไรได้ แต่กลับเป็นปกติทันควัน

“พักผ่อนตามสบาย ทั้งสองพระองค์เสด็จขึ้นแท่นรับรองแล้ว หน้าที่ปรนนิบัติเป็นของทางเจ้าภาพเขา เรามีหน้าที่คอยตรวจตราและอารักขาเท่านั้น”

 ลุงบุญสมบอกข่าวดีที่ระรินรอคอย อาหารมากมายน่ากินทั้งนั้นระรินคิดในใจเดี๋ยวเหอะแม่จะฟาดให้เรียบ ขณะที่ยืนคอยอยู่ตรงนั้นเสียงหนึ่งแว่วเข้าหูระรินอย่างจังโดย ยัยป้าท่าทางดีแต่งตัวแบบหญิงอาหรับทั่วไปแต่ทว่าตัวอ้วนกลมไม่สมกับชุดที่ใส่ รัดจนพุงปลิ้นออกมาทีเดียว

“องค์ฟีรอสเขาคาสโนว่า ท่านสุลต่านเห็นแก่ว่าเป็นบุตรคนโต แต่ก็อย่างว่ามารดามาจากนางในฮาเล็ม ไม่มียศศักดิ์อะไร ทรงโปรดผู้หญิงสวยเหมือนท่านสุลต่าน แต่อุปนิสัยต่างกันกับองค์อัฟนันที่ทรงสุภาพอ่อนโยนเป็นที่สุด เพราะกำเนิดจากพระมารดาที่เป็นองค์ราชินี ของท่านสุลต่าน”

 อีกคนพยักหน้าหงึกหงักเหมือนเห็นด้วย

“แต่กระนั้นองค์ราชินีก็ทรงถวายการเลี้ยงดูท่านฟีรอสมาตั้งแต่ทรงพระเยาว์ตั้งแต่ประสูติด้วยซ้ำ ถึงได้ทรงยินยอมให้แต่งตั้งเป็นมกุฎราชกุมาร”

“ก็เพราะทรงถูกพรากมาจากมารดาแต่เล็ก ด้วยองค์สุลต่านกับสมเด็จราชินีไม่มีบุตรด้วยกัน ถวายปรนนิบัติตั้งนมนานจนสุดท้าย นำองค์ฟีรอสมาเลี้ยงถึงได้ทรงพระครรภ์” 

ทั้งคู่หัวเราะคิกคัก หารู้ไม่ว่าระรินแอบฟังอยู่ น่าตัดหัวพิลึก

“เขาเรียกลูกอิจฉา555+”

 ระรินอยากจะเข้าไปด่านางทั้งคู่เหลือเกิน พอดีลุงบุญสมเดินผ่านมา เรียกให้เธอเข้าไปในห้อง