ในที่สุดก็มาถึงเป็นครั้งที่สองจนได้ เจอกันอีกแล้วนะ ตึกเอ็ม ไอ พีที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งจะเป็นที่ ที่ให้หล่อนได้พึ่งพาในอนาคต ฝากตัวด้วยนะคะ จอมขวัญกอดเอกสารที่มีซองจดหมายของบริษัท เอ็ม ไอ พี คอร์เปอร์เรชั่น รวมอยู่กับเอกสารส่วนตัวบางอย่าง เผื่อว่าอาจจะจำเป็นต้องใช้อย่างให้กำลังใจตัวเอง ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ผลด้วยซ้ำว่า จะผ่านข้อเขียนและสัมภาษณ์หรือเปล่า สังหรณ์ในใจลึก ๆ และแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่า หล่อนจะต้องได้มาเป็นส่วนหนึ่งใน เอ็ม ไอ พี แห่งนี้แน่นอน
ตึกสูงใหญ่ตั้งตระหง่านท่ามกลางย่านธุรกิจอันคับคั่ง ที่นี่คงเป็นสำนักงานใหญ่ ถึงได้ดูโอ่อ่านัก จอมขวัญก้าวเท้าเดินต่อเข้าไปในตัวตึกไม่รีบร้อน หลังจากที่หยุดยืนแหงนหน้ามองดูตึกสูงระฟ้าจนคอตั้งบ่า อดใจเต้น ตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ไม่ได้เลย แม้ว่าจะเป็นครั้งที่สองแล้วที่ได้เยือนมาที่นี่ อาณาจักรของ เอ็ม ไอ พี คอร์เปอร์เรชั่น บริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีชื่อเสียงเอาการอยู่ ขนาดเพื่อนบางคนที่รู้จักกัน เมื่อรู้ข่าวว่าหล่อนได้มาที่นี่เป็นครั้งที่สองก็ยังพากันแปลกใจ และอดตื่นเต้นด้วยไม่ได้
แต่ก็น่าแปลกใจ อยู่สักเล็กน้อยเหมือนกันแหล่ะ ว่าเขาเรียกหล่อนมาได้ยังไง ก็ไหนใคร ๆ เขาว่ากันว่า เอ็ม ไอ พี รับเฉพาะคนที่มีประสบการณ์สูง หรือไม่ก็ผ่านงานมาแล้ว อย่างน้อยสองปีขึ้นไป หรือไม่ก็พวกที่มีเส้นสายระดับบิ๊กเบิ้มเท่านั้นแล้วหล่อนล่ะมีประสบการณ์กับเขาเสียที่ไหน นอกจากจะไร้ประสบการณ์แล้ว เส้นสายหล่อนก็ไม่มีอีกด้วย
ก็แค่ ได้รับคำแนะนำจากเพื่อนสนิท แถมไม่ใช่บริษัทของพ่อเพื่อนตัวเองด้วย และอีกอย่างวันที่มาสมัครก็ไม่เห็นฝ่ายบุคคลมีปฏิกิริยาใด ๆ กับหล่อนเลย ทำนองว่าถ้ามีเส้นเขาก็ควรจะแยกหล่อนจากคนอื่น ที่มาสมัครพร้อมกันมิใช่หรือ เพราะคิดว่าคนที่ใช้เส้นแค่มายื่นใบสมัครก็โดนเรียกตัวให้ไปสัมภาษณ์เลยไม่ต้องรอเรียกตัวมาสอบข้อเขียนและสอบสัมภาษณ์ภายหลัง ให้ยุ่งยากหลายขั้นตอนเหมือนอย่างหล่อนแต่หากมีใครสักคนมาบอกหล่อนว่า มีโอกาสจะได้เป็นส่วนหนึ่งใน เอ็ม ไอ พี คอร์เปอร์เรชั่น ในอนาคตอันไม่ใกล้ไม่ไกล มีหวังจอมขวัญคงเอาหัวโขกกับที่นอนนุ่ม ๆ ให้ประสาทกลับไปเลย จะเป็นไปได้อย่างไร มันอยู่นอกเหนือความฝันอันเลือนรางของหล่อนโดยสิ้นเชิง แม้จะเคยคิดแบบในนิยายรักหวานซึ้งทั่วไป ว่าอาจจะพบรักกับเจ้าของบริษัท และเป็นเหตุบังเอิญ ที่เจ้านายมาตกหลุมรักเธอเข้าอย่างถอนตัวไม่ขึ้น จนต้องลดตัวมาคบกับพนักงานระดับล่าง ยอมแลกกับตำแหน่งใหญ่โต เพื่อให้ได้หัวใจของเธอไปครอบครอง
เฮ้อ! บ้าไปแล้วจอมจุ้นเอ๊ย! คิดแล้วก็อมยิ้มปนขำนิด ๆ กับความคิดบ้า ๆ บอๆ ของตัวเองไม่ได้ มันจะเป็นไปได้อย่างไร คงมีแต่ในนิยายเท่านั้นกระมัง จอมขวัญสะบัดหัวพรึด ปล่อยวางความคิดฟุ้งซ่านออกจากสมอง พลางเดินเข้าไปด้านในตัวตึกตรงหน้าด้วยเท้าที่มั่นคง บัณฑิตจบใหม่ก้าวขึ้นบันไดหินอ่อนแท้ บริเวณหน้าตัวตึก ความยิ่งใหญ่ของ เอ็ม ไอ พี คอร์เปอร์เรชั่น บ่งบอกอยู่ทั่วทุกตารางนิ้วของตึกแห่งนี้ นับตั้งแต่บันไดมาเลยทีเดียว
ใครจะคิดว่าเด็กจบใหม่ ๆ หมาด ๆ อย่างหล่อนจะได้มีโอกาสกลับมาที่นี่เป็นครั้งที่สอง อย่างดีก็แค่ได้มายื่นใบสมัครก็บุญโขแล้ว แต่.. ไม่แน่นะ สวรรค์อาจกำหนดให้เธอได้มีโอกาสเริ่มต้นทำงานครั้งแรกในชีวิต คือ ที่นี่ก็เป็นได้ ไม่วายคิดเข้าข้างตัวเองอีกครั้งจนได้ขณะที่กดลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังที่นัดหมาย นิ้วเรียวก็ให้รู้สึกสั่นขึ้นมานิดหน่อย ตื่นใจนิด ๆ กับสถานที่ไม่ได้ ขนาดว่าเคยมาแล้วนะเนี่ย ขณะเหลือบตามองตัวเลขที่อยู่ข้างตัว บอกว่าลิฟต์กำลังเลื่อนลงมาให้รู้ว่ากำลังวิ่งลงถึงชั้นไหน คงจะมาจากชั้นบนสุดกระมัง สายตาจับจ้องอยู่ที่ตัวเลขที่ค่อย ๆ เปลี่ยนไปตามลำดับอย่างใจจดใจจ่อ จอมขวัญรู้สึกเหมือนว่ากล่องสี่เหลี่ยมมันเลื่อมนั้นวิ่งลงมาเร็วไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าใจของเธอตอนนี้เลย
ติ๊ง..
เสียงกริ่งของลิฟต์ ทำเอาหัวใจของหล่อนแทบหยุดเต้น มันสะดุดผิดจังหวะนิดหน่อยเมื่อต้องเพ่งมองไปตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ จากนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออก เพียงเสี้ยววินาที ก็มีบุรุษในชุดสูทสีเข้มคล้าย ๆ กันทยอยเดินออกมา จากการแต่งกาย ถ้าให้เดา คงเป็นระดับผู้บริหารอย่างแน่นอน ในขณะที่รอให้คนด้านในออกมาจนหมด ก็อดนึกไปถึงความคิด ความฝันเมื่อตอนแรกก่อนที่จะเข้ามาเมื่อครู่นี้ และในเวลานี้ หล่อนแทบจะเลิกฝันไปทันทีทันใด ว่าตนเองจะมีโอกาสได้เป็นส่วนหนึ่งที่ไปเกี่ยวพัน ฉันชู้สาวกับเจ้านายสักคน ที่เดินเรียงรายกันออกมาจากตัวลิฟต์ตรงหน้า จอมขวัญยืนรอสุภาพบุรุษในชุดสูทผูกไทแลดูเรียบร้อย ทั้งหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ไล่ไปจนเกือบรุ่นลุง ไม่มีแม้สักคนเดียวที่จะชายตาแลหญิงสาวนางหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์เลยสักนิด
บัณฑิตจบใหม่เบี่ยงตัวหลบบุรุษแต่งกายภูมิฐานทั้งหลาย ที่ทยอยเดินตามกันออกมาจนตัวลีบ ร่างที่เล็กอยู่แล้วก็ยิ่งดูกระจ้อยร่อยเท่ามดไปเลย เมื่อแต่ละคนเดินเฉียดร่างของหล่อนที่รออยู่หน้าลิฟต์ไปโดยไม่เหลือบแลมามองหล่อนเลยแม้แต่น้อย จอมขวัญรอจนกระทั่งคาดว่ากลุ่มคนเมื่อสักครู่คงเดินออกมากันหมดแล้ว จึงเดินเข้าไปในลิฟต์
ในขณะที่ขากำลังก้าวผ่านประตูแคบ ๆ กลับได้ยินคล้ายคนส่งเสียงเหมือนกระซิบ เขาคนนั้นอาจคุยโทรศัพท์เพลินจนไม่รู้ตัวว่า ลิฟต์ได้วิ่งมาถึงชั้นล่างสุดแล้วอาการรีบร้อนของบุคคลดังกล่าวที่ผลุนผลันออกมาจากด้านในสุด ส่งผลให้ร่างนั้นปะทะเข้ากับหล่อน ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาพุ่งตัวเดินสวนเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็วเช่นกัน อุบัติเหตุย่อม ๆ จึงเกิดขึ้น เมื่อดั้งจมูก (โด่งนิด ๆ) ของหล่อนชนเข้ากับอกแข็ง ของคนที่เดินสวนออกมาอย่างจังเบ้อเริ่ม! คนตัวเล็กกว่ากระเด็นกระดอนทำท่าจะล้มหงายหลังเสียให้ได้ ถ้าไม่ได้ลำแขนแข็งแรงของคน ๆ นั้น ช่วยรั้งตัวไว้ไม่ให้ล้มไปกองกับพื้นเสียก่อน จอมขวัญตกอยู่ในวงแขนแกร่งในท่าประคองกอด โชคดีที่ไม่ล้มหงายหลังก้นกระแทกให้ได้อาย
จอมขวัญตัวแข็งทื่อ ตาเบิกกว้างร่างสั่นสะท้านขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ส่งผลให้หล่อนไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับ เมื่อได้สบสายตาเข้ากับดวงตาคมกริบ ที่ส่งตอบกลับมา คล้ายตกใจ ปนรำคาญหน่อย ๆ เพียงแค่แวบเดียวชายผู้นั้น ก็ช่วยพยุงร่างของเธอขึ้นจากท่าเต้นรำนั่น จะด้วยความตกใจบวกกับสมองยังปรับให้เข้ากับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ยังไม่ได้ จอมขวัญเห็นเขาชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะก้มหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทราคาแพง ยื่นส่งมาให้และกล่าวขอโทษ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์เจ้าปัญหา ที่กระเด็นหลุดจากมือเรียวใหญ่ขาวสะอาด จากแรงกระแทกเมื่อครู่ แล้วก็รีบเดินจากไป หญิงสาวก้มมองดูผ้าเช็ดหน้าในมือแบบงง ๆ นึกถึงใบหน้าของคน ๆ นั้น ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ ใช่..เขามีรูปร่างสูงมากเลยทีเดียว และดูเพรียวอย่างกับนักกีฬา ความสูงน่าจะเกินมาตรฐานชายไทยด้วยซ้ำ ใบหน้าก็ออกแนวลูกครึ่ง ผิวขาวแลดูมีออร่า หน้าคมสะดุดตาด้วยคิ้วดกดำ ดวงตาคมกริบ จมูกโด่งสวย และ ริมฝีปากบางหยักลึก ผมสีน้ำตาลเข้มตัดสั้นรับกับต้นคอแข็งแรงได้อย่างลงตัว จอมขวัญรู้สึกสะดุดกับหน้าตาของเขาเป็นอย่างมาก รู้สึกคุ้นหน้าอย่างไรบอกไม่ถูก คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอกันมาก่อน ร่างเล็กมัวแต่ครุ่นคิดจนลืมอาการตกใจเมื่อครู่ไปชั่วขณะ แต่ก็ไม่วายต่อว่าเขาในใจ คนอะไรจะถามไถ่สักนิดว่าเป็นอะไรบ้างรึเปล่าก็ไม่มี ช่างไร้น้ำใจสิ้นดี แต่ก็ช่างเถอะถึงอย่างไร เขาก็ให้ผ้าเช็ดหน้ามาแล้วนี่นา.. หากยังมีความค้างคาใจไม่หาย ว่าเคยเจอกับเขาที่ไหนกันแน่ ใบหน้าคมสัน สะดุดตานั่น หล่อนจะต้องเคยเห็นมาก่อนแน่นอน แค่ยังนึกไม่ออกเท่านั้นเองจอมขวัญสะลัดความคลางแคลงใจออกไป หันมาก้มสำรวจตัวเองจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่เข้าทางเสียใหม่ และก่อนที่จะเอื้อมมือไปกดปิดลิฟต์ พลันรู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่น ๆ ไหลออกมาจากจมูก วิ่งลงมาสู่ริมฝีปากบางด้านบน รู้สึกเค็ม ปะแล่ม ๆ เมื่อลองแลบลิ้นเลียแค่แตะๆ ที่ปลายลิ้น เอาแล้วสิ! อ้ายเจ้าอาการเลือดกำเดาไหลไม่รู้สาเหตุ กลับมาเล่นงานเธออีกครั้ง หลังจากที่มันหายไปนานแล้วตั้งแต่เด็ก หรือจะเป็นเพราะเข้าใกล้ผู้ชายหล่อคนนั้นเข้า แถมยังเข้ามาแนบชิด สนิทเนื้อ จนทำให้เลือดกำเดาไหลออกมาแบบนี้ โดยลืมนึกไปว่าจมูกตัวเองกระแทกกับอกแข็ง ๆ ของเขาไปจังเบ้อเริ่ม! แต่...เอ๊ะ! เมื่อครู่นี้ เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อราคาแพงส่งมาให้ ก็เพราะเขาเห็นเลือดที่มันไหลออกมาจากจมูกของเธอนะสิ โอ๊ย! คิดแล้วน่าอายนัก อยากแทรกแผ่นดินหนี แต่ก็ยังโชคดีที่ตอนนั้นไม่มีใครมาเห็นเข้า ไม่อย่างนั้นวันนี้คงเป็นวันอัปยศอดสูที่สุดในชีวิตของหล่อนทีเดียวเชียว จอมขวัญหันซ้ายแลขวา ทำท่าเลิ่กลั่กก่อนจะวิ่งรี่ไปเข้าห้องน้ำจัดการกับตัวเองให้ดูเรียบร้อยอีกครั้ง เหมือนขามา และกลับเข้ามาอยู่ในลิฟต์อีกรอบ &n
อ้าว!? อาการอึ้งปนงงในครั้งแรกกำลังเวียนกลับคำรบสอง พอเข้าใจอยู่หรอกนะกับอ้ายสาขาที่หล่อนจบมามันไม่ตรงกับงานที่นี่แน่นอน ก็หล่อนจบมาทางด้านอักษรศาสตร์ ไม่เกี่ยวกับการโรงแรมเลยสักกระผีกเดียว“อย่าเพิ่งสงสัยอะไร และอย่าเพิ่งถามนะคะ คืออย่างนี้ค่ะ เบื้องบนสั่งลงมาว่าให้รับน้องเข้าทำงานได้เลย แล้วให้ทางพี่จัดหาตำแหน่งงานให้น้องตามแต่พิจารณา ซึ่งพี่ก็ได้จัดตั้งตำแหน่งใหม่ขึ้นมาให้หมาด ๆ เมื่อสองสามวันมานี้เอง หลังจากได้รับคำสั่ง ซึ่งนั่นก็คือ ..เป็นพนักงานฝึกหัดทั่วไปก่อน ก็คอยช่วยงานภายในและภายนอกออฟฟิศ ทุกอย่างที่ได้รับมอบหมาย พอทำได้ไหมคะ สงสัยอะไรถามได้เลยนะถ้าตอบได้พี่ก็จะตอบ อ้อ! อีกอย่างนะ น้องอาจจะต้องได้สัมภาษณ์ กับบอสใหญ่ คุณมัฆวัฒน์ ก้องกังวาลไกลอีกรอบ ซึ่งท่านเป็นกรรมการผู้จัดการใหญ่ของที่นี่ พอดีว่าช่วงนี้ท่านต้องเดินทางไปประชุมที่ต่างประเทศเสียก่อน ไม่อย่างนั้นแล้ว คงเข้าใจอะไรมากกว่านี้ เอาล่ะ ว่าไงจ๊ะ ตกลงว่ายังไง O.K หรือ NO.K ..” คุณปาริฉัตรอธิบายเสียยืดยาวอยู่ฝ่ายเดียว ถึงคราวที่หล่อนจะต้องตอบแม้ในหัวจะเต็มไปด้วยความแปลกใจ สมองของเธอมีแต่เครื่องหมายค
ณ ห้องประชุม เช้าวันจันทร์ทางบริษัทได้มีการจัดประชุมใหญ่คณะกรรมการผู้จัดการและบุคคลที่เกี่ยวข้องของเหล่าผู้บริหารระดับสูง และหน้าที่ ที่จะต้องเตรียมห้องประชุมและจัดเตรียมเอกสารต่าง ๆ ก็ต้องตกเป็นของพนักงานฝึกงานทั่วไป นั่นก็หมายถึงหล่อนโดยไม่ต้องสงสัย ตำแหน่งนี้มีแค่หล่อนแต่เพียงคนเดียว แล้วแถมวันนี้หน้าที่เตรียมอาหารและเครื่องดื่มในช่วงพักเบรก ก็เลยกลายเป็นของหล่อนโดยปริยาย เมื่อพี่นิด แม่บ้านประจำเกิดท้องเสียกะทันหันวันเวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน นับจากวันที่หล่อนเริ่มมาทำงานจนกระทั่งถึงวันนี้ ครบหนึ่งสัปดาห์แล้วสินะ หากยังไม่เคยเจอกับบอส กรรมการผู้จัดการใหญ่ของที่นี่เลย บุคคลที่เกี่ยวข้องในการประชุม ได้ทยอยมาจนเกือบครบแล้ว ขาดก็แต่คุณมัฆวัฒน์ และก็เป็นวันที่จอมขวัญรอคอยที่จะได้พบอยู่เช่นกัน เพื่อที่จะได้สัมภาษณ์กับท่านอีกครั้งตามที่พี่ปาบอกไว้ก่อนหน้านี้ ใจมันยังคอยเต้นตุ้บ ๆ ต่อม ๆ ไม่หาย หากเจอหน้าบอสใหญ่เธอจะทำตัวอย่างไร ไม่นานนักคนที่หล่อนอยากจะพบตัวจริงก็เดินผ่านประตูเข้ามา ส่งผลให้ทั้งห้องเงียบกริบไปในทันที“คุณมัฆวัฒน์ มาแล้ว&rdqu
จอมขวัญสะดุ้งตัวเล็กน้อย ก่อนจะรวบรวมความกล้า มือเล็กจับลูกบิดค่อย ๆ เปิดประตูบานใหญ่ แทรกตัวเข้าไป อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ปนตื่นกับสถานที่เล็กน้อย เมื่อมองเห็นร่างสูงคุ้นตาที่ตอนนี้นั่งหันหลังให้ และเหมือนอีกฝ่ายจะรับรู้การเข้ามาของเธอ เขาจึงค่อย ๆ หมุนเก้าอี้ตัวใหญ่มาเผชิญหน้ากับหล่อน จอมขวัญ สังเกตเห็นว่าเขากำลังก้มอ่านอะไรบางอย่างในมือ บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่กลางห้อง คลับคล้าย คลับคลา ว่าน่าจะเป็นเอกสารสำคัญบางอย่าง และนั่นอาจจะเป็นแฟ้มประวัติส่วนตัวของหล่อนก็เป็นได้“เข้ามาในห้องของคนอื่น ควรจะเคาะประตูก่อน แล้วค่อยขออนุญาตเข้ามา ยิ่งเป็นผู้บริหารระดับสูงแล้วด้วย คุณยิ่งควรกระทำอย่างยิ่งเลยนะ คุณจอมขวัญ มงคลเกียรติ ไม่มีใครบอกคุณถึงมารยาทข้อนี้หรือ?” น้ำเสียงที่ฟังแล้วคล้ายต่อว่ากลาย ๆ และลงท้ายด้วยคำพูดเชิงประชดประชันเล็กน้อยนั่น ทำให้หล่อนถึงกับพูดไม่ออก ไม่รู้จะตอบอย่างไร ที่เขาพูดมาก็ถูก ไม่คิดหน้าคิดหลังเลย จอม เอ้ย จอม นี่ขนาดไม่ทันไรก็โดนซะแล้วจอมจุ้นเอ๊ย!มัฆวัฒน์ จ้องมองหญิงสาวตรงหน้าเจ้าของนามว่า จอมขวัญ จงใจเรียกเน้นชื่อและนามสกุลหล่อนให้ชัดเจน
มัฆวัฒน์อึ้งไปชั่วขณะ กับคำพูดยอกย้อนของหญิงสาวตรงหน้าที่กล้าพูดกับเขาได้อย่างฉะฉาน กล้าต่อปากต่อคำ ต่างจากตอนแรกที่ดูหงอ ๆ นั่นลิบลับ เจ้าของร่างสูงโยกตัว กลับมานั่งในท่าตรงอีกครั้ง มือเรียวใหญ่ยังคงหมุนปากกาสีทองไปพร้อมกับเอ่ยกับอีกฝ่ายเสียงอ่อนลงต่างจากตอนแรกเล็กน้อย“ผมก็แค่ข้องใจนิดหน่อย ถึงอย่างไรผมก็ไม่สามารถให้คุณออกได้ จะด้วยเหตุผลกลใดก็ตาม คุณจะยอมรับ ..หรือไม่ยอมรับ ผมก็ไม่สามารถบังคับคุณหรอกนะครับ เอาเป็นว่าเรื่องนี้จบไปก็แล้วกัน” จอมขวัญนิ่งฟังพร้อมกับเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นอีกรอบ พยายามสะกดกลั้นรู้สึกขุ่นเคืองและเจ็บใจกับคำพูดแดกดันของท่านประธานใหญ่ไม่หาย ข่มใจให้สงบเข้าไว้ เจ้านายเหลือบมองเอกสารของหล่อน และหยิบมันขึ้นมาเปิด ๆ ดู ซึ่งมองแล้วเหมือนไม่ได้ตั้งใจดูสักเท่าไหร่หรอก“จากแฟ้มของคุณ ประวัติทางการศึกษาน่าจะไปเป็นอาจารย์สอนภาษาไทยให้กับเด็กมากกว่า ที่จะมาทำงานเกี่ยวกับโรงแรมอย่างนี้ มันดูขัดกันนะ ผมก็เลยสงสัยว่าคุณอาจจะรู้จักใครในนี้ แต่ถ้าคุณบอกว่า ไม่.. ก็คือ ไม่.. ก็โอเค ผมจะได้เริ่มคำถามต่อไป&rdq
“เอาล่ะ..นายจ้างอย่างผม คงต้องปรับปรุงตัวเสียใหม่สักหน่อย แต่ก็คงไม่ใจกว้างมากนักหรอกนะ..คุณจอมขวัญเพื่อให้คุณได้เรียนรู้การทำงานครั้งแรกในชีวิต ผมก็จะให้โอกาสคุณ เอาเป็นว่าผมให้คุณเรียนรู้งานเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ หลังจากนั้นถ้าคุณยังต้องเรียนรู้งานอยู่อีก ผมก็คงต้องเชิญคุณไปเรียนรู้งานกับนายจ้างรายอื่นแทน และเป็นอันตกลงว่าตั้งแต่พรุ่งนี้ ผมจะให้คุณได้หาประสบการณ์จากเลขาของผม.. คุณศักดิ์ดาเชิญข้างในหน่อยครับ” เจ้านายเน้นเสียงเรียกชื่อหล่อนในรอบวันอย่างจงใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่จอมขวัญก็ชักจะจำไม่ได้แล้ว ในดวงตายังคงมีแววเชือดเฉือนปะปนกับคำพูดอยู่ดี อะ..อะไรนะ เดี่ยวก่อน..นี่หล่อนยังไม่โดนไล่ออกหรอกหรือนี่ แถมจะได้เรียนรู้งานจากเลขาของเขาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ก่อนที่จะพิจารณาว่าผ่านหรือไม่ผ่านเพื่อเป็นผู้ช่วยเลขาของเขาอย่างนั้นหรือ เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม พลันได้ยินเจ้านายหนุ่มกดอินเตอร์คอม เรียกคุณศักดิ์ดาเข้ามาพบและแนะนำหล่อนให้รู้จัก พร้อมกับมอบหมายให้สอนงานหล่อนทุกอย่างภายในหนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้ ถ้าหากว่าผ่านโปรฯแล้ว เธอต้องติดตามบอสไปที่หัวหิน
กลุ่มหนุ่มสาวสนุกสนานกันสุดเหวี่ยง พลันสายตาของจอมขวัญก็ดันไปปะทะเข้ากับร่างสูงสง่าของคนคนหนึ่งเข้า เขาดูโดดเด่นที่สุดในงาน อาจจะเพราะรูปร่างหน้าตาที่กระเดียดไปทางต่างชาติมากกว่า ส่งให้เขาดูสะดุดตากว่าคนอื่นในงาน สาวน้อย สาวใหญ่ต่างมองตามกันจนตาเป็นมัน ไม่เว้นแม้แต่กลุ่มของหล่อนที่จ้องมองตั้งแต่เขาคนนั้นก้าวเข้ามาในงานแล้ว เพื่อนคนหนึ่งหันไปสะกิดเจ้าของงานว่าหนุ่มหล่อคนนั้นคือใคร จึงได้คำตอบว่าเป็นลูกชายของลุงเธอ ที่เพิ่งอิมพอร์ทจากเมืองนอกและจะเข้ามาบริหารงานต่อจากบิดา ซึ่งเกี่ยวกับโรงแรมและรีสอร์ตอะไรสักอย่าง ตอนนั้นก็ไม่ค่อยใส่ใจอะไรมากมายนัก จะสนก็แต่ความหล่ออย่างสมบูรณ์แบบของเขาเท่านั้น บุคคลที่ตกอยู่ในบทสนทนาในคราแรก ก็โดนลากตัวมาโดยเจ้าของงานวันเกิด ล้อมดาวแนะนำผู้ชายตัวสูง คนนั้นให้กับเพื่อน ๆ ได้รู้จัก เขาคนนั้นพยักหน้ายิ้มหว่านเสน่ห์ให้กับทุกคนไม่เน้นที่ใครคนใดคนหนึ่ง กลุ่มเพื่อนสาววัยรุ่นต่างก็ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ และจำได้ว่าหล่อนก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย จะด้วยฤทธิ์ของน้ำอัดลม หรือเพราะฤทธิ์กามเทพที่แผลงศรปักอกเข้าอย่างจัง! พอเจ้าของร่า
เมื่อวางสายจากเพื่อนรักเรียบร้อย ร่างเล็กก็ล้มตัวลงนอนคว่ำหน้ากับผ้าปูที่นอนลายกระต่ายน้อยกำลังนั่งมองพระจันทร์เสี้ยวที่ส่งยิ้มมาให้อย่างอ่อนโยน มันทำให้หล่อนนึกถึงตัวเอง เมื่อไหร่พระจันทร์ตัวจริงจะหันมายิ้มให้หล่อนบ้างนะ จู่ ๆ ใบหน้าหล่อเหลาของเจ้านายก็โผล่มาในห้วงความคิด ว้าย! คนบ้า มาหลอกมาหลอนอยู่ได้ คนอย่างเขาไม่มีทางหันลงมามองยัยกระต่ายหมายจันทร์อย่างหล่อนหรอก ไม่ไหวแล้ว ไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น ตอนนี้พักแล้ว พรุ่งนี้ก็จะเริ่มโปรโมชั่นฝึกงานหนึ่งสัปดาห์ที่เขาอุตส่าห์ให้โอกาส เราจะทำให้เต็มที่ จะแสดงให้เขาเห็นว่า เราก็ทำได้นะ สู้ สู้วันนี้แล้วสินะ ที่จะเป็นวันสุดท้ายในช่วงทดลองงานของหล่อน จะออกหัวหรือออกก้อยกันหนอ เจ้านายจอมเฮี้ยบของหล่อนจะว่าอย่างไรบ้างครบหนึ่งสัปดาห์แล้ว ช่างเป็นเจ็ดวันอันคุ้มค่าที่ท่านอุตส่าห์ใจดีให้โอกาสหล่อนฝึกงานต่อ เพื่อหาประสบการณ์ แต่ก็ไม่เห็นท่านประธานพูดอะไร จะให้หล่อนต่อโปรฯ หรือจะเชิญไปฝึกหัดวิจัย (ฝุ่น) ที่บ้านหนอ คิดแล้วก็ทำให้ใจเต้น ตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ขึ้นมาอีกแล้วสิน่าตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา จอมขวัญได้ถูกถ่ายท