ได้งาน

อ้าว!? อาการอึ้งปนงงในครั้งแรกกำลังเวียนกลับคำรบสอง พอเข้าใจอยู่หรอกนะกับอ้ายสาขาที่หล่อนจบมามันไม่ตรงกับงานที่นี่แน่นอน ก็หล่อนจบมาทางด้านอักษรศาสตร์ ไม่เกี่ยวกับการโรงแรมเลยสักกระผีกเดียว

“อย่าเพิ่งสงสัยอะไร และอย่าเพิ่งถามนะคะ คืออย่างนี้ค่ะ เบื้องบนสั่งลงมาว่าให้รับน้องเข้าทำงานได้เลย แล้วให้ทางพี่จัดหาตำแหน่งงานให้น้องตามแต่พิจารณา ซึ่งพี่ก็ได้จัดตั้งตำแหน่งใหม่ขึ้นมาให้หมาด ๆ เมื่อสองสามวันมานี้เอง หลังจากได้รับคำสั่ง ซึ่งนั่นก็คือ ..เป็นพนักงานฝึกหัดทั่วไปก่อน ก็คอยช่วยงานภายในและภายนอกออฟฟิศ ทุกอย่างที่ได้รับมอบหมาย พอทำได้ไหมคะ สงสัยอะไรถามได้เลยนะถ้าตอบได้พี่ก็จะตอบ อ้อ! อีกอย่างนะ น้องอาจจะต้องได้สัมภาษณ์ กับบอสใหญ่ คุณมัฆวัฒน์ ก้องกังวาลไกลอีกรอบ ซึ่งท่านเป็นกรรมการผู้จัดการใหญ่ของที่นี่ พอดีว่าช่วงนี้ท่านต้องเดินทางไปประชุมที่ต่างประเทศเสียก่อน ไม่อย่างนั้นแล้ว คงเข้าใจอะไรมากกว่านี้ เอาล่ะ ว่าไงจ๊ะ ตกลงว่ายังไง O.K หรือ NO.K ..” คุณปาริฉัตรอธิบายเสียยืดยาวอยู่ฝ่ายเดียว ถึงคราวที่หล่อนจะต้องตอบแม้ในหัวจะเต็มไปด้วยความแปลกใจ สมองของเธอมีแต่เครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด

“อ่ะ..ค่ะ ต่ะ..ตกลงค่ะ” จอมขวัญเกือบสำลักน้ำลายตัวเอง รีบตอบกลับพัลวัน อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง งานไม่ใช่ว่าจะหากันได้ง่าย ๆ เสียเมื่อไหร่ยิ่งเป็นบริษัทใหญ่ ๆ อย่างเอ็ม ไอ พี นี่แล้วด้วย จะอะไรก็คว้าไว้ก่อนละกัน

“งั้นเอาเป็นว่าตกลงตามนี้ เริ่มงานพรุ่งนี้ พอไหวไหม?” คนถามยังถามต่อ จอมขวัญพยักหน้าหงึกหงักอีกตามเคย

“อ้อ!ลืมแนะนำตัวไปพี่ชื่อปาริฉัตร เรียกพี่ปาเฉย ๆ ก็ได้นะ แล้วเราล่ะชื่ออะไรจะได้เรียกง่าย ๆ”

“ชื่อ..จอมค่ะ” รู้สึกผ่อนคลายลงไปบ้างเมื่อคุณปาริฉัตรหรือพี่ปา พูดคุยอย่างเป็นกันเอง จนทำให้อาการประหม่าในตอนแรกลดทอนลงไปบ้างแล้ว หลังจากการสนทนา ซึ่งส่วนมากผูกขาดไปที่คุณปาริฉัตรเสียมากกว่า การสนทนาสิ้นสุดลง พี่ปาหรือคุณปาริฉัตรก็ได้เรียกให้คุณสุชาดา พี่สาวคนที่พาเธอเข้ามาในตอนแรก เพื่อนำหล่อนไปอีกห้องหนึ่ง แนะนำถึงกฎ ระเบียบต่าง ๆ ของบริษัท และหน้าที่ของหล่อนเพื่อเตรียมความพร้อมในการเริ่มงานที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้เป็นวันแรก

  ถัดจากนั้นคุณสุชาดาก็พาหล่อนทัวร์จนรอบบริษัทพร้อมกับแนะนำ ให้หล่อนได้รู้จักกับเพื่อนร่วมงานใหม่ หลาย ๆ คนหลาย ๆ แผนก บางคนยิ้มต้อนรับ บางคนแค่พยักหน้า จนแทบจำไม่หวาดไม่ไหว อะไรมันจะใหญ่โตขนาดนี้ แต่ก่อนที่จะจบภารกิจที่คุณสุชาดา หรือพี่สุ ผู้มีหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงชั่วคราวให้หล่อนเสร็จสิ้นลง และก่อนที่หล่อนจะกลับไปทำหน้าที่ตามเดิม จอมขวัญเลยตัดสินใจแอบกระซิบถามความในใจที่มันค้างคาตั้งแต่ตอนแรก

“พี่สุคะ ถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?” จากการที่ได้พูดคุยและความเป็นกันเองของพี่สุทำให้กล้าที่จะถามเจ้าหล่อน ซึ่งก่อนหน้าคุณปาริฉัตรให้ถาม ยังกล้า ๆ กลัว ๆ จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ถามคนที่มีตำแหน่งสูงกว่าอยู่ดี

“อะไรเหรอ..ถ้าตอบได้ ก็จะตอบ” อีกฝ่ายพูดยิ้ม ๆ

“จอมสงสัยน่ะค่ะ ว่าทำไมเขารับจอมโดยที่ไม่ต้องผ่านการสอบข้อเขียนและสอบสัมภาษณ์ แถมยังไม่มีตำแหน่งว่างด้วย แล้วไหนจะต้องได้สัมภาษณ์กับกรรมการผู้จัดการใหญ่ด้วยหรือคะ กับแค่ตำแหน่งพนักงานฝึกหัดทั่วไป” สุชาดาอมยิ้มกับคำถามของหล่อน ก่อนตอบ

“พี่ก็ไม่ทราบรายละเอียดมากมายนักหรอก แต่เท่าที่รู้เราน่ะเส้นใหญ่น่าดูนี่ อ่ะ..ไว้แค่นี้ก่อนก็แล้วกัน พี่ต้องไปทำงานต่อ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะ กลับบ้านไปเตรียมตัวดีกว่าจ่ะ ไปนะ” สองสามนาทีผ่านไป จอมขวัญยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม จากคำตอบที่พี่สุตอบมา 'เราน่ะเส้นใหญ่น่าดูนี่' เส้นใหญ่เหรอ จะเอามาจากไหนล่ะอ้ายเส้นที่ว่าน่ะ คนที่นี่ก็ไม่รู้จักสักคน คนใหญ่คนโตที่เป็นระดับบิ๊ก ๆ ก็ไม่เคยคบเฮ้อ..งง

   นับตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาที่นี่ มีแต่เรื่องราวทั้งตื่นเต้น ตกอกตกใจ สุดท้ายตามมาด้วย ความงุนงงสงสัยหลากหลาย เข้ามากระทบระบบประสาทของหล่อนจนรู้สึก มึนตึบ!..ปวดหัวตุบๆ หรือจะเป็นอาการของคนที่รู้สึกตื่นเต้น กับการที่เพิ่งจะได้งานทำเป็นครั้งแรกก็เป็นไปได้ โอ้ย!..ไม่ไหวแล้ว กลับบ้านไปตั้งหลักก่อนดีกว่า นอนพักแล้วค่อยคิดใหม่ ทิ้งความงุนงงสงสัยไว้ชั่วคราว จะต้องไปเตรียมตัวเพื่อเริ่มงานในวันพรุ่งนี้อีก แล้วไหนจะต้องโทรไปรายงานทางบ้านว่าหล่อนได้งานทำแล้ว หลังจากที่ว่างงานอยู่เป็นนาน พ่อกับแม่คงดีใจพร้อมทั้งปลื้มปริ่มกับลูกสาวสุดที่รักของท่านมาก แน่ ๆ เลย ที่หล่อนมีงานมีการทำเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาเสียที

  นึกมาถึงตรงนี้ แล้วก็ให้คิดถึงท่านขึ้นมาจับใจ อยากคุยด้วยเป็นที่สุด ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์คู่ใจกดเบอร์ที่บ้านทันที จอมขวัญคุยกับผู้ปกครองทั้งสองจนกระทั่งแบตเตอรี่โทรศัพท์หมดแล้วนั่นล่ะ ถึงได้ยอมวางสาย ไม่อย่างนั้นล่ะก็คงได้เม้าท์ยาว ยันดึกดื่นเที่ยงคืนเป็นแน่..