แค่แรกเจอ ก็เลือดกำเดาไหลแล้ว

จอมขวัญสะลัดความคลางแคลงใจออกไป หันมาก้มสำรวจตัวเองจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่เข้าทางเสียใหม่ และก่อนที่จะเอื้อมมือไปกดปิดลิฟต์ พลันรู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่น ๆ ไหลออกมาจากจมูก วิ่งลงมาสู่ริมฝีปากบางด้านบน รู้สึกเค็ม ปะแล่ม ๆ เมื่อลองแลบลิ้นเลียแค่แตะๆ ที่ปลายลิ้น เอาแล้วสิ! อ้ายเจ้าอาการเลือดกำเดาไหลไม่รู้สาเหตุ กลับมาเล่นงานเธออีกครั้ง หลังจากที่มันหายไปนานแล้วตั้งแต่เด็ก หรือจะเป็นเพราะเข้าใกล้ผู้ชายหล่อคนนั้นเข้า แถมยังเข้ามาแนบชิด สนิทเนื้อ จนทำให้เลือดกำเดาไหลออกมาแบบนี้ โดยลืมนึกไปว่าจมูกตัวเองกระแทกกับอกแข็ง ๆ ของเขาไปจังเบ้อเริ่ม!

   แต่...เอ๊ะ! เมื่อครู่นี้ เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อราคาแพงส่งมาให้ ก็เพราะเขาเห็นเลือดที่มันไหลออกมาจากจมูกของเธอนะสิ โอ๊ย! คิดแล้วน่าอายนัก อยากแทรกแผ่นดินหนี แต่ก็ยังโชคดีที่ตอนนั้นไม่มีใครมาเห็นเข้า ไม่อย่างนั้นวันนี้คงเป็นวันอัปยศอดสูที่สุดในชีวิตของหล่อนทีเดียวเชียว จอมขวัญหันซ้ายแลขวา ทำท่าเลิ่กลั่กก่อนจะวิ่งรี่ไปเข้าห้องน้ำจัดการกับตัวเองให้ดูเรียบร้อยอีกครั้ง เหมือนขามา และกลับเข้ามาอยู่ในลิฟต์อีกรอบ

   คงไม่ได้เจอเขาอีกหรอกมั้ง ดูจากการแต่งกายด้วยเสื้อผ้าราคาแพงอย่างนั้น คงเป็นแบบกลุ่มแรก ๆ ที่เดินออกมาก่อน น่าจะอยู่ในระดับบิ๊กของบริษัทแน่นอน ผู้คนระดับนั้นคงไม่เข้าบริษัทบ่อยนักหรอก แค่สั่งงานทางโทรศัพท์ หรือไม่ก็กดคอมพิวเตอร์แกร๊กเดียวก็เรียบร้อยแล้ว ไม่จำเป็นต้องเข้าบริษัทให้เสียเวลา แล้วนี่หล่อนจะคืนผ้าเช็ดหน้า ให้เขาได้ยังไงล่ะทีนี้

  ใจยังเต้นอยู่กับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หายดีเลย ก็ต้องมาเต้นตุ๊บ ๆ ต่อม ๆ อีกรอบ เมื่อย่างเท้าเข้ามายังแผนกบุคคล หญิงสาวที่นั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์แย้มยิ้มทันทีเมื่อเจอหน้าเอ่ยทักหล่อนอย่างเป็นกันเอง

  “คุณจอมขวัญหรือเปล่าคะ?” โอ้โห!อย่าบอกนะ ว่าที่พี่สาวคนนี้จำเธอได้เพราะชุดเก่ง ที่สวมใส่อยู่ถึงได้เรียกชื่อของหล่อนถูกเผงเลยทีเดียว

“เอ่อ..ใช่ค่ะ” จอมขวัญตอบออกไปทั้งที่ยังสงสัยอยู่ครามครัน

“งั้นเชิญเลยค่ะ คุณปาริฉัตรรออยู่ค่ะ” ถึงบางอ้อ คงมีคนสั่งให้พี่สาวคนนี้รอหล่อนอยู่แน่เลย มิน่าล่ะ ถึงได้เรียกชื่อถูก เฮ้อ..โล่งอกไปหน่อย นึกว่าเป็นเพราะชุดเก่งของเราเสียอีก พี่สาวคนสวยเดินนำหล่อนไปอย่างกระฉับกระเฉง เธอเดินอย่างคล่องแคล่ว แม้จะอยู่บนรองเท้าสูงปรี๊ดขนาดนั้น จอมขวัญมองตามการเยื้องย่างของอีกฝ่าย พลางคิดในใจว่า ถ้าได้งานคงต้องปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตัวเอง ให้ได้แบบนี้บ้าง พี่สาวขาสวยพาเธอมาหยุดอยู่ที่ประตูไม้บานหนึ่ง ซึ่งแปะตัวหนังสือหนาสามารถอ่านได้ระดับสายตาว่า

   ผู้จัดการฝ่ายบุคคล พี่สาวคนเมื่อครู่เคาะประตูสองครั้ง แล้วเปิดเข้าไป พร้อมกับรายงานคนด้านในว่า หล่อนมาถึงแล้ว จากนั้นก็กลับออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หล่อนยืนเกร็งเขม็ง ไม่กล้าขยับเขยื้อนกายไปไหน เพราะยังไม่ชินกับสถานที่แปลกใหม่เท่าใดนัก

“เชิญนั่งได้เลยค่ะน้อง” หญิงวัยสามสิบค่อนไปทางปลายนิด ๆ   น่าจะประมาณ สามสิบหก ถึงสามสิบเจ็ดปี แต่งตัวกระฉับกระเฉงด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวชายเสื้อถูกเหน็บไว้กับกางเกงสีดำ สวมทับด้วยเสื้อสูทสีน้ำตาล ทำให้มองเหมือนผู้หญิงทำงานทั่วไปที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง ผมที่ซอยสั้น ทำให้เห็นลำคอระหงดูสง่าไปในตัว และยิ่งเสริมให้หล่อนเป็นสาวมั่นไปเลยทีเดียว

“ขอบคุณค่ะ” จอมขวัญตอบกลับออกไปเสียงเบา ทำใจดีสู้เสือ รู้สึกผ่อนคลายในเวลาต่อมาเมื่อคุณปาริฉัตรส่งยิ้มมาให้

“ยินดีด้วยนะคะ ที่จะได้ร่วมงานกัน”

 

“..!..!..!..” จอมขวัญตะลึงอ้าปากหวอ ทำปากขมุบขมิบ พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

“อ้าว! ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?” คุณปาริฉัตร พูดกับหล่อนอยู่ฝ่ายเดียว จะไม่ให้อึ้ง จนอ้าปากพะงาบ ๆ ราวกับเพิ่งเจอผีมาสด ๆ ร้อน ๆ ได้อย่างไรเล่า ที่พี่แกบอกเมื่อครู่ว่า 'ยินดีด้วยนะคะที่จะได้ร่วมงานกัน' 

นั่นน่ะ มะ..หมายความว่า หล่อนจะได้งานทำโดยไม่ต้องสอบข้อเขียน หรือสอบสัมภาษณ์ใด ๆ เลยน่ะสิ คุณปาริฉัตร คงเห็นปฏิกิริยาตอบสนองของหล่อนก็เลยเอ่ยถามซ้ำอีกครั้ง

“ตกลง เป็นอะไร หรือเปล่าคะน้อง”

“อ๊ะ!ปล่ะ..เปล่าค่ะ” จอมขวัญละล่ำละลัก ตอบกลับไป ขยับตัวจัดระเบียบร่างกายเสียใหม่ พยายามฟังอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ

“อ้อ! ดีค่ะทางเราจะขอทำความเข้าใจกับน้องเสียก่อนนะคะ” คุณปาริฉัตรคงเห็นว่าหล่อนผ่อนคลายลงบ้างแล้ว จึงเอ่ยประโยคถัดมา เพื่อจะได้ไม่ต้องเสียเวลานาน

“คือว่าตอนนี้ ทางบริษัทของเรา ยังไม่มีตำแหน่งไหนว่าง และยังหาตำแหน่งที่ตรงตามสาขาที่น้องจบมาให้ไม่ได้”