ปาก เก่งน่าดู

มัฆวัฒน์อึ้งไปชั่วขณะ กับคำพูดยอกย้อนของหญิงสาวตรงหน้าที่กล้าพูดกับเขาได้อย่างฉะฉาน กล้าต่อปากต่อคำ ต่างจากตอนแรกที่ดูหงอ ๆ นั่นลิบลับ เจ้าของร่างสูงโยกตัว กลับมานั่งในท่าตรงอีกครั้ง มือเรียวใหญ่ยังคงหมุนปากกาสีทองไปพร้อมกับเอ่ยกับอีกฝ่ายเสียงอ่อนลงต่างจากตอนแรกเล็กน้อย

 “ผมก็แค่ข้องใจนิดหน่อย ถึงอย่างไรผมก็ไม่สามารถให้คุณออกได้ จะด้วยเหตุผลกลใดก็ตาม คุณจะยอมรับ ..หรือไม่ยอมรับ ผมก็ไม่สามารถบังคับคุณหรอกนะครับ เอาเป็นว่าเรื่องนี้จบไปก็แล้วกัน”

 

  จอมขวัญนิ่งฟังพร้อมกับเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นอีกรอบ พยายามสะกดกลั้นรู้สึกขุ่นเคืองและเจ็บใจกับคำพูดแดกดันของท่านประธานใหญ่ไม่หาย ข่มใจให้สงบเข้าไว้ เจ้านายเหลือบมองเอกสารของหล่อน และหยิบมันขึ้นมาเปิด ๆ ดู ซึ่งมองแล้วเหมือนไม่ได้ตั้งใจดูสักเท่าไหร่หรอก

“จากแฟ้มของคุณ ประวัติทางการศึกษาน่าจะไปเป็นอาจารย์สอนภาษาไทยให้กับเด็กมากกว่า ที่จะมาทำงานเกี่ยวกับโรงแรมอย่างนี้ มันดูขัดกันนะ ผมก็เลยสงสัยว่าคุณอาจจะรู้จักใครในนี้ แต่ถ้าคุณบอกว่า ไม่.. ก็คือ ไม่.. ก็โอเค ผมจะได้เริ่มคำถามต่อไป” ฟังจากสุ้มเสียงของเขาถึงแม้ว่าจะเข้าใจและยอมรับตามนั้น แต่ก็ยังคงมีความกังขาอยู่ในที เห็นได้ว่าอนาคตข้างหน้าแลดูร่อแร่อย่างไรพิกลอยู่จอมขวัญเอ๋ย

 พนักงานฝึกหัดทั่วไปลอบสูดหายใจเข้าปอดช้า ๆ ภาพพจน์ของหล่อนคงดูแย่เสียเหลือเกิน ในสายตาของเขา ถึงพูดออกมาแบบนี้ มันผิดตรงไหนล่ะที่หล่อนจบมาทางด้านนี้ อย่างน้อย ๆ หล่อนก็ได้เกียรตินิยมอันดับสอง แม้จะไม่ติดอันดับหนึ่งเหมือนพี่ชายหล่อนก็ตามทีเถอะ หญิงสาวคิดว่าสมควรที่จะพูดอะไรออกไปเสียบ้าง อย่างมากก็แค่กลับไปนอนอยู่กับบ้าน และไปทำวิจัยฝุ่น ซึ่งเป็นงานยอดฮิต ของพวกที่จบใหม่เขาทำกัน อยู่อีกสักพักหนึ่งก็เท่านั้น จอมขวัญคิดอย่างคนปลงตกได้แล้ว

 คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้หรอก อย่างน้อยก็มีพ่อกับแม่รออยู่ที่บ้านล่ะน่า ยังไงซะลองปะทะคารมกับเจ้านายดูสักครั้งจะเป็นไร จะได้เก็บเป็นความทรงจำที่มีค่าในชีวิต ที่มียัยบ้ากล้าตีฝีปากกับเจ้านาย อย่างคุณมัฆวัฒน์ ก้องกังวาลไกล น้อยคนนักที่จะได้มีโอกาสดี ๆ อย่างหล่อน ไหน ๆ ภาพพจน์ของเธอก็ดูทุเรศทุรังในสายตาของเขาอยู่แล้ว หากจะเพิ่มขึ้นอีกสักนิดสักหน่อย คงไม่เท่าไหร่หรอกมั้ง จอมขวัญแอบซ่อนแววตาซุกซน ก้มยิ้มในหน้าแวบหนึ่ง หากก็รีบสะลัดความคิดนั้นทิ้งทันที พับเก็บความคิดเมื่อสักครู่ไว้ฉับพลัน เมื่อได้ยินเสียงเข้มเอ่ยถามเสียก่อน

“ตั้งแต่มาทำงานที่นี่… อาทิตย์หนึ่งแล้วสินะ คุณทำอะไรเป็นบ้างล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยถามหยั่งเชิงพนักงานสาวตรงหน้าต่อ

“เอาตั้งแต่วันแรกเลยเหรอคะ?” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาเต็มตาอีกครั้ง มุมปากยังมีรอยยิ้มติดอยู่ในหน้า แน่ล่ะจะมีก็แต่หล่อนเท่านั้นที่รู้ว่ายิ้มอะไร หลังจากนั้นหล่อนก็สาธยายถึงผลงานที่หล่อนได้ทำตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา อย่างละเอียดยิบกับหน้าที่พนักงานฝึกหัดทั่วไปให้เจ้านายขี้เก๊กฟัง

“อืมม์..คุณแน่ใจนะว่า..พร้อมในตำแหน่งผู้ช่วยของผม”

“ก็อย่างที่ดิฉันเรียนท่านไปแล้วนั่นล่ะค่ะ ดิฉันทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ ถึงแม้จะผิดพลาดบ้าง ดิฉันก็จะจำไว้เป็นบทเรียน และจะพยายามไม่ให้เกิดขึ้นอีก” คนตอบเอ่ยสวนออกไปทันที ทั้งที่ยังไม่ได้คิดไตร่ตรองคำถามจากเจ้านายให้ดีเสียก่อน แต่ก็ทะแม่ง ๆ กับถ้อยคำในตอนท้ายของเขาที่ว่า 'ผู้ช่วยของผม' อยู่

“เอ็ม ไอ พี คอร์เปอร์เรชั่น ไม่ใช่สถานที่ ที่จะเปิดโอกาสให้เด็กจบใหม่มาฝึกงาน และต้องมาคอยนั่งอบรมสั่งสอน และพร้อมที่จะให้อภัยในสิ่งที่ผิดพลาดซ้ำ ๆ นักหรอก ผมจึงต้องการมืออาชีพพอสมควร มีความชัดเจน และมีความชำนาญมากพอ ผมอยากให้คุณพิจารณาตัวเอง”

 จอมขวัญใจหายวูบ จากประโยคยาวเหยียดของเขา นี่แปลว่าหล่อนต้องออกจากงานจริง ๆ หรือนี่ ก็เขาประเมินว่าไม่พร้อมที่จะรับเด็กใหม่และต้องการคนมีประสบการณ์ด้วย เขาช่างเป็นคนที่คิดในมุมแคบ อย่างร้ายกาจ หล่อนรู้สึกผิดหวังในตัวบุรุษรูปงามผู้นี้อย่างรุนแรงเสียจริง

“จากตอนแรกที่ดิฉันพูดออกไปว่า หากท่านยังคลางแคลงใจ ในการที่ดิฉันได้เข้ามาทำงานที่นี่ได้ยังไง อาจจะใช้เส้นใช้สายมาหรือเปล่า ดิฉันยินดีลาออกหากท่านไม่พอใจ แต่ที่ท่านพูดออกมาเมื่อสักครู่ ดิฉันรู้สึกผิดหวังมากที่ได้รู้ว่าผู้บริหารระดับสูง ๆ ที่เขายังมีความคิดว่าเด็กที่จบมาใหม่ ๆ ไม่มีประสบการณ์ อย่างดิฉันจะทำงานให้ท่านไม่ได้ตามที่ต้องการ ดิฉันไม่เถียงหรอกค่ะ ที่ดิฉันไม่มีประสบการณ์ในการทำงานมาก่อน แต่..ในการเริ่มต้นทำงานของใครหลาย ๆ ก็ย่อมต้องมีก้าวแรกกันทั้งนั้น ถ้านายจ้างมีความคิดที่คับแคบอย่างท่านกันทุกคน โลกก็คงไม่พัฒนาจนถึงทุกวันนี้เป็นแน่ และถ้าปราศจากนายจ้างที่ใจกว้าง เปิดโอกาสให้เด็กใหม่ได้เรียนรู้การทำงานครั้งแรกในชีวิต แล้วจะเอาคนที่มีประสบการณ์มาจากไหนล่ะคะ” เป็นไงเป็นกันล่ะอยากจะลุกขึ้นมาบีบคอก็เชิญ แต่ขอให้พูดจบก่อนเถอะนะ

“แล้วตัวท่านเองล่ะคะ ดิฉันอยากทราบว่าท่านได้เริ่มต้นทำงานครั้งแรก จากที่ไม่เคยเรียนรู้งานมาก่อน อย่างนั้นแล้วท่านจะเอาประสบการณ์มาจากไหน ถ้าไม่มีคนให้โอกาสท่าน” จอมขวัญคิดว่าเขาคงลุกขึ้นมาบีบคอเธอให้แหลกคามืออย่างแน่นอนเมื่อกล่าวจบประโยค..หากกลับกลายเป็นว่า เขานั่งฟังหล่อนนิ่ง เงียบสงบจนน่าแปลกใจ เมื่อหล่อนพูดจบได้สักพักเขาก็หัวเราะหึ ออกมาเบา ๆ เท่านั้น และแทนที่จะทำอย่างที่กลัวอยู่ในใจ

“ผมพอมองเห็นคุณสมบัติโดดเด่นอยู่อย่างหนึ่งจากคุณนะ” หญิงสาวทำท่าฉงน ขมวดคิ้วถามเขาโดยไม่พูด

“ปากเก่งน่าดู” ชายหนุ่มนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อีกครั้ง มือก็หมุนปากการาคาแพงไปมาอย่างใช้ความคิดประเมินค่าในเวลาเดียวกัน