ตอนที่ 9 บทเริ่มต้นของโชคชะตา (2)

ในห้องทำงานของกานต์รวี ณัฐรินีย์กำลังนั่งมองเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปื้อนคราบกาแฟบนโซฟาด้วยสายตาอ่านไม่ออก

เสื้อเชิ้ตตัวนี้ เป็นเสื้อตัวโปรดของเธอ หาซื้อยาก และมีคุณค่าทางใจสำหรับเธอมาก

“โอ๊ยยย เสื้อฉัน เสื้อฉัน!! ทำไมมันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันจะเอามาซักยังไงเนี้ย คราบกาแฟมันฝังแน่นแล้วว”

ณัฐรินีย์คร่ำครวญ

“เอาน่า ใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวฉันจะหาทางช่วย” กานต์รวีปลอบใจ

“อะ กาแฟซองไปก่อนนะ” อาคิราเดินเข้ามาสมทบพร้อมกับวางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะ

“ผู้ชายเฮงซวย ทำอะไรไม่รู้จักระวัง” ณัฐรินีย์บ่นพึมพำ เธออยู่ในชุดเสื้อยืดแบบฟอร์มของพนักงานบริษัท

“ใครกันที่ทำให้เธอโมโหได้ขนาดนี้เนี่ย” อาคิราขำ

“ไม่รู้จักอะ หน้าตาก็ดีนะ แต่...ไม่ไหว เจ้าชู้น่าดู” ณัฐรินีย์ส่ายหน้าจนผมกระจาย

“ฉันสั่งกาแฟให้ใหม่มั้ย เดี๋ยวให้แกรปมาส่ง” กานต์รวีส่งเสียงถาม

“ไม่เป็นไร หมดอารมณ์กินละ กาแฟซองก็ได้” ณัฐรินีย์มีสีหน้าเซ็งๆ เอานิ้วเขี่ยแก้วกาแฟตรงหน้า อาคิราหัวเราะคิกคัก

“ว่าแต่เรียกฉันมามีอะไรเหรอ?” ณัฐรินีย์เงยหน้าถาม

“พอดีคุณธีร์ อยากได้คนออกแบบสินค้าให้เขาน่ะ ฉันเลยนึกถึงเธอคนแรกเลย”

“คุณธีร์นี่ แฟนเธอน่ะเหรอ?”

“ใช่”

“สินค้าแบบไหนอะ?”

“พวกของตกแต่งบ้านน่ะ”

“ฉันไม่เคยออกแบบสินค้าตกแต่งบ้านมาก่อนนะ” ณัฐรีนีย์ออกตัว

“ฉันรู้ว่าเธอเก่ง เธอมีไอเดียดีๆ เยอะ แล้วฉันก็มั่นใจว่าเธอทำได้”

“ไม่รู้สิ ฉันไม่แน่ใจอะ” ณัฐรินีย์ลังเล

“ลองดูสิ เป็นโอกาสดีนะ ได้ทำงานกับคุณธีร์ บริษัทใหญ่ที่สุดในประเทศไทยเลยนะ”

“......” ณัฐรินีย์ชั่งใจคิด

“น่า ถือว่าช่วยๆ กันหน่อย ทำแค่เสาร์-อาทิตย์เองนะ” กานต์รวีอ้อนเพื่อน

“แต่...”

“ที่สำคัญนะ ได้เงินเยอะด้วยนะ”

“เงินเหรอ ?” ณัฐรินีย์ตาโต

“ใช่ เดี๋ยวฉันบอกให้คุณธีร์จ่ายให้เธออย่างงามเลย”

“โอเค” ณัฐรินีย์ตกลงทันที

“โห...ยัยณัฐ พอเป็นเรื่องเงินนี่ตกลงทันทีเลยนะ” อาคิราเคาะหัวเพื่อน ส่ายหน้าอย่างระอาใจ

“แหะๆ ก็แหม พอดีมีของที่อยากได้น่ะ” ณัฐรินีย์ยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยให้เพื่อน

“ย่ะ แม่คุณ”

“งั้นเสาร์นี้เจอกันที่เซ็นทรัลเวิร์ลนะ” กานต์รวีจัดแจงนัดเวลาเรียบร้อย

---

ณ หน้าร้านคาเฟ่สุดชิคใจกลางเมือง

บ่ายวันเสาร์อาคิรามีนัดกับกฤตินที่ร้านคาเฟ่ อาคิรามาถึงก่อนเวลานัดเล็กน้อย เธอหันไปมองกระจกหน้าร้านคาเฟ่ เพื่อสำรวจความเรียบร้อย วันนี้เธอแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีฟ้า กางเกงยีนส์สีขาว รองเท้าผ้าใบสีชมพู ดูสวยและน่ารัก

จริงๆ แล้ววันนี้เธอต้องมาทานกับณัฐรินีย์ แต่ว่าเพื่อนเธอมีนัดกับสามีของกานต์รวีเรื่องงาน และบังเอิญกฤตินมาได้ยินตอนที่พวกเธอคุยกันพอดี เขาจึงอาสามาเป็นเพื่อนแทน

ในไม่ช้า กฤตินก็ปรากฎตัวขึ้น เขากำลังเดินตรงมาหาอาคิรา วันนี้เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขายาวสีดำ รองเท้าผ้าใบสีขาว แว่นตากันแดดสีชาทำให้เขาดูเท่มาก ระหว่างทางที่เขาเดินมามีแต่สาวๆ มองเหลียวหลังกันทุกคน

จะหล่อเท่ไปถึงไหนเนี่ย ฮึ่ม

อาคิรารู้สึกหงุดหงิดภายในใจ ที่เขาเป็นที่หมายปองจากสาวๆ หลายคน

กฤตินรีบเดินเข้าไปหาอาคิรา ยิ้มกว้าง

“มานานแล้วเหรอ?”

“.......”

อาคิราจ้องมองกฤตินชั่วครู่ เธออดรู้สึกใจสั่นไม่ได้ วันนี้กฤตินดูหล่อมาก แสงแดดสาดส่องลงมาบนใบหน้าของเขาทำให้เขาดูเปล่งประกาย

“เอ้า นิ่งซะงั้น”

“โอ๊ยๆๆ”

กฤตินดึงแก้มข้างหนึ่งของอาคิรา ทำให้เธอรู้สึกตัว

“เข้าไปข้างในกันเถอะ ตรงนี้ร้อน”

กฤตินจูงมืออาคิราเดินเข้าไปด้านใน

ภายในคาเฟ่ ตกแต่งอย่างสวยงาม บรรยากาศอบอุ่นเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของกาแฟและขนมหวาน

กฤตินและอาคิราเลือกนั่งโต๊ะริมหน้าต่างเพื่อจะได้มองดูวิวทิวทัศน์ของเมือง

“เป็นแบบที่เธอคิดมั้ย”

“ห๊ะ แบบไหน?” อาคิรากำลังเหม่อเลยตกใจ

“ก็คาเฟ่นี่ไง ชอบมั้ย?” กฤตินขำท่าทางของเธอ

“อื้อ ชอบมากเลย” อาคิรายิ้มกว้าง

“ชอบฉันน่ะเหรอ?”

“ห๊ะ ?” อาคิราเบิกตากว้าง แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากหนุ่มหล่อตรงหน้าเธอก็รู้ทันทีว่ากำลังโดนแกล้ง

“แกล้งฉันเหรอ” อาคิราหน้าง้ำ

“เปล่าน้า..อะ สั่งของกินดีกว่า”

พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามาหาพวกเขาถามออเดอร์ กฤตินสั่งกาแฟลาเต้ และอาคิราสั่งชาอังกฤษกับแพนเค้กน้ำผึ้ง

หลังจากพนักงานเสิร์ฟนำเครื่องดื่มและขนมมาเสิร์ฟ กฤตินและอาคิราก็นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน

“เสียดายจัง ที่ณัฐมาไม่ได้”

“มากับฉันก็ดีแล้วนี่” กฤตินพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ

“......”

อาคิราจิบน้ำชาพร้อมกับใช้ความคิดเกี่ยวกับผู้ชายตรงหน้า บุคลิกภายนอกของเขาดูเย็นชา แต่ว่าพอได้รู้จักกันจริงๆ เขากลับเป็นคนที่อบอุ่น และขี้แกล้ง

ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง ทุกวัน เขาจะมารับเธอ และพาไปทานอาหารเย็นด้วยกัน จากนั้นจึงค่อยไปส่งเธอที่บ้าน จนเหมือนเป็นเรื่องปกติ ที่สำคัญเธอจำไม่ได้แล้วว่า เขาเปลี่ยนสรรพานามเรียกจาก “ผม” กับ “คุณ” เป็น “ฉัน” กับ “เธอ” ตั้งแต่เมื่อไหร่

แต่จะว่าไปอาคิราก็แอบชอบเขาตั้งแต่แรกแล้ว และเธอก็ไม่คิดมาก่อนว่า เขาจะยอมไปไหนมาไหนกับเธอแบบนี้

อาคิราเป็นคนฉลาด เธอไม่เร่งรัดความสัมพันธ์ ถึงแม้ว่า เธออยากจะให้ความสัมพันธ์นี้ชัดเจนมากแค่ไหน แต่ถ้ากฤตินไม่ได้มองเธอมากกว่าเพื่อน เธอก็จะคงสภาพนี้ไว้ไม่เปลี่ยนแปลง

“ว่าแต่ เธอเอาสมุดบันทึกไปคืนที่เดิมรึยัง ?”

อยู่ๆ กฤตินก็ถามเรื่องสมุดบันทึกขึ้นมา ทำให้ความคิดของอาคิราหยุดชะงักไป

“คืนแล้ว” อาคิราตอบ

“ไม่ได้แอบอ่านใช่มั้ย?” ดวงตาคมเข้มจับที่ใบหน้าสวยราวกับจะอ่านความคิด

“หึ” อาคิราส่ายหน้า

“ดีแล้ว” กฤตินยิ้มอย่างพอใจ

“คุณ....ไม่ได้ทำอะไรกับสมุดใช่มั้ย?”

“ทำไมเหรอ?”

“ฉันรู้สึกว่า...มันแปลกๆ” อาคิราหรี่ตามองชายหนุ่มตรงหน้า

“ยังไง?”

“ไม่รู้สิ รู้สึกเหมือนหลังจากที่เอาสมุดไปคืน ระหว่างคุณเอกกับชัญญาเหมือนมีการเปลี่ยนแปลง..ถึงจะเล็กน้อยก็เถอะ”

อาคิรานิ่งคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ปกติเอกวัฒน์ดูไม่มีสติ ฟังแต่ชัญญาคนเดียวเท่านั้น งานบางอย่างแม้ไม่ใช่ความผิดของพนักงาน หากเพียงชัญญาไม่ชอบขี้หน้า และบอกว่า พนักงานคนนั้นทำผิด เอกวัฒน์ก็จะเรียกพนักงานคนไปด่า และไล่ออกทันที

แต่ครั้งล่าสุด ดูเหมือนเอกวัฒน์จะมีสติกลับมา ข้อมูลบางอย่างที่ชัญญาบอก เขาเริ่มขอหลักฐาน เอกสารหรือข้อเท็จจริงเพื่อนำไปพิจารณาประกอบก่อนตัดสินใจ ไม่มีลักษณะอาการโมโหร้ายเหมือนแต่ก่อน

เมื่อเอกวัฒน์เริ่มไม่เป็นไปตามที่ชัญญาต้องการ ทำให้ชัญญาเริ่มออกอาการหงุดหงิด อาคิราเคยแอบได้ยินชัญญาบ่นพึมพำในห้องน้ำ ว่าทำไมสูตรที่เคยใช้ถึงไม่ได้ผล ทำไมคุณเอกถึงไม่เป็นไปตามที่เธอคิด

และนั่นเลยเป็นเหตุผลให้อาคิราสงสัยว่า กฤตินต้องทำอะไรบางอย่างกับสมุดบันทึกนั่น

“คิดมากน่ะ ฉันจะไปทำอะไรกับสมุดนั่นได้” กฤตินวางแก้วกาแฟและยิ้ม

“งั้นคุณเอาสมุดกลับบ้านไปทำอะไร” อาคิราคาดคั้น

“เอาไปดู มันเป็นภาษาไทยโบราณ เธอก็รู้ฉันเป็นบรรณารักษ์หอสมุด เพราะงั้นเอกสารหรือหนังสืออะไรก็ตามที่เป็นพวกของโบราณ ฉันก็สนใจทั้งนั้นล่ะ” กฤตินยักคิ้วให้เธอ ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้

ยิ้มแบบนี้อีกละ ใจเต้นจะหลุดออกมาละ

“เลิกยิ้มแบบนี้ได้แล้ว เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิด” อาคิราแกล้งดุ และหยิบแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบแก้เขิน

“เข้าใจผิดเรื่อง ?”

“ก็เรื่อง...”

“เรื่อง??” กฤตินจ้องอาคิรา

“เรื่องที่เรามีความสัมพันธ์กันแบบนี้ไง” อาคิรายกมือขึ้นมาทำรูปหัวใจส่งให้กฤติน

“หืม...” กฤตินยิ้มและมองรูปหัวใจที่เธอส่งมาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

“เอ้อ....” อาคิรารู้สึกตัว ลดมือลงและเปลี่ยนเป็นเอานิ้วชี้จิ้มกันไปมาแก้เขิน

“ไม่ใช่ว่าเรา....มีความสัมพันธ์กันแบบนั้นอยู่แล้วเหรอ?”

“ห๊ะ? เอ้อ..” อาคิราตะลึง

ตอนไหน เมื่อไหร่ ยังไง!!!!

อาคิราได้แต่ตะโกนในใจ

---

ในขณะเดียวกัน

ภายในร้านกาแฟ "The Coffee House" ณัฐรินีย์กำลังนั่งค้นหาข้อมูลสินค้าของบริษัท บ้านสไตล์ ว่ามีดีไซน์ และการออกแบบเป็นอย่างไร

ณัฐรินีย์กำลังรอ ธีรเทพ เจ้าของบริษัทผลิตสินค้าตกแต่งภายในบ้านที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย เธอรู้สึกตื่นเต้นและประหม่า เธอไม่เคยเจอธีรเทพมาก่อน เธอได้ยินว่าเขาเป็นคนเก่งและประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็ว ณัฐรินีย์หวังว่า เขาจะชอบไอเดียการออกแบบของเธอ

ทันใดนั้น ธีรเทพชายหนุ่มรูปหล่อ ก็เดินเข้ามาในร้าน เขาสวมสูทสีดำ ดูภูมิฐาน สายตาเขาเหลือบไปเห็นณัฐรินีย์ที่นั่งคนเดียว เขาก็จำได้ทันที

ธีรเทพอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปที่เคาเตอร์เพื่อสั่งกาแฟ แท้จริงแล้วเขาเห็นรูปของณัฐรินีย์จากกานต์รวีก่อนออกจากบ้านมาเรียบร้อยแล้ว เขารู้สึกว่าโชคชะตากำลังเล่นตลก ทำให้เขามาเจอเธออีกครั้ง และดันเป็นนักออกแบบที่เขาต้องการเสียด้วย

“ลาเต้เย็นของคุณครับ”

“ฉันไม่ได้สั่ง...เอ๊ะ คุณ!!” ณัฐรินีย์เงยหน้าขึ้นปฏิเสธก่อนจะตกตะลึงเมื่อเห็นธีรเทพ

“กาแฟของคุณเมื่อวันก่อน ผมกินหมดแล้ว เพราะงั้นแก้วนี้ ผมให้” ธีรเทพถือโอกาสนั่งลงตรงข้ามกับณัฐรินีย์

“ฉันซื้อเองได้” ณัฐรินีย์จ้องเขาด้วยแววตาขุ่นมัว

“ผมซื้อมาแล้ว คุณกินเถอะ ผมไม่อยากติดหนี้” ธีรเทพหัวเราะเบาๆ

“แล้วนี่ คุณมานั่งตรงนี้ทำไม ที่นั่งเยอะแยะ” ณัฐรินีย์เสียงเขียวใส่

“ผมนั่งไม่ได้เหรอ?”

“ไม่ได้!!”

“ทำไมล่ะ?”

“ฉันนัดคนไว้” ณัฐรินีย์สะบัดเสียง

“เดทเหรอ ?” ธีรเทพรู้สึกอยากแกล้งหญิงสาวตรงหน้า

“ใช่ เพราะงั้นคุณรีบไปซะ” ณัฐรินีย์รำคาญจึงตอบส่งๆ

“ว้าว ผมเพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าผมคือคู่นัดเดทของคุณ” ธีรเทพผิวปาก ก่อนจะยิ้มให้ณัฐรินีย์ที่ยังมีท่าทีงุนงง

“อะไรของคุณ?”

“ผม ‘ธีรเทพ’ ยินดีที่ได้รู้จักคู่เดทของผมครับ”

“ห๊า !!!”

ณัฐรินีย์ตาเบิกว้าง ตกตะลึง ในขณะที่ธีรเทพส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธอ