ณ อาศรมในป่าลึกแห่งหนึ่ง
กานต์รวีพาชัญญามาหาอาจารย์มั่น เป็นหมอทำคุณไสย เธอรู้จักหมอคุณไสยนี้เป็นการส่วนตัว เพราะเธอเคยขอความช่วยเหลือมาก่อนหน้าแล้ว
เมื่อไปถึงตำหนักอาศรม กานต์รวีก็พาชัญญาเข้าไปพบกับอาจารย์มั่นแบบเป็นการส่วนตัว
“แม่หนู ของดีเต็มตัวเลยนี่” อาจารย์มั่นทักขึ้นทันทีเมื่อเห็นหน้าชัญญา
“อาจารย์รู้ดีจังนะคะ” ชัญญายิ้มหวาน
“หึหึ แม่หนู คนที่เจ้าอยากได้ ก็ได้มาแล้ว จะเอาอะไรอีกล่ะ”
“ฉันต้องการกำจัดผู้หญิงคนหนึ่งค่ะ”
“เธอขวางทางความรักของฉัน” ชัญญาบอกเสียงเรียบ
“ทุกอย่างมีราคาที่ต้องจ่ายนะ” อาจารย์มั่นยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ฉันพร้อมจ่ายค่ะ”
“ฮ่าๆ ดี ดี” อาจารย์มั่นหัวเราะเสียงดัง
“ไอ้ดำ เอาของสิ่งนั้นมาซิ”
เมื่ออาจารย์ได้เครื่องรางของขลัง เขาก็เริ่มบริกรรมคาถา เสียงร้องของสัตว์ดังก้องไปทั่วป่า
ชัญญาและกานต์รวีรู้สึกขนลุก แต่พวกเธอก็อดทนรอจนเสร็จพิธีกรรม
“เอ้า แม่หนูมานี่” อาจารย์มั่นกวักมือเรียกชัญญา
“นี่คืออะไรคะ?” ชัญญารับเครื่องรางที่อยู่ในถุงดำมาถือไว้
“มันคือผีพรายชื่อ ริน”
“ถ้าอยากสั่งให้มันทำอะไร ก็ท่องคาถาบทนี้ แล้วก็พูดสั่งการมัน” อาจารย์มั่นส่งบทคาถาให้ชัญญา
“แล้วต้องบูชายังไงคะ”
“ทุกวันโกน เจ้าต้องหาเลือดวัวมาเลี้ยงมัน หยดเลือดหนึ่ง หยด ก็พอ”
“เมื่อเจ้าสมหวังแล้ว ก็ให้นำมาคืนข้า”
“ได้ค่ะ” ชัญญารับคำ
“นี่ค่าตอบแทนค่ะ” กานต์รวีหยิบเงินแสนออกจากกระเป๋าส่งให้อาจารย์มั่น
“แม่หนู จำคำข้าไว้นะ ทุกอย่างมีราคาต้องจ่าย”
“ทราบแล้วค่ะ” ชัญญายิ้มหวาน ก่อนจะก้มลงกราบอาจารย์มั่น และออกจากอาศรมพร้อมกับกานต์รวี
ในขณะเดียวกัน
ณัฐรินีย์และอาคิรากำลังค้นหาอะไรบางอย่างที่โต๊ะของชัญญา เป็นโชคดีของพวกเธอที่วันนี้ชัญญาลางาน และเอกวัฒน์ติดประชุมกับลูกค้าข้างนอกบริษัท
เนื่องจากทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่ค่อนข้างสนิทกับชัญญา คนในออฟฟิศจึงไม่ได้สนใจในสิ่งที่ทั้งคู่กำลังทำ
“หาไม่เจอเลยอะ”
ณัฐรินีย์แทบจะหมดแรง หลังจากหาอยู่เป็นชั่วโมง ก็ยังไม่เห็นวี่แววของหลักฐานที่ต้องการ
“ถ้าเป็นเธอ เธอจะเก็บของที่อยากซ่อนไว้ตรงไหน” อยู่ๆ อาคิราที่ยืนมองนิ่งๆ ก็ถามณัฐรินีย์ขึ้นมา
“ถ้าเป็นฉันเหรอ...คงเก็บใส่กล่องไม่ให้ใครเจอล่ะมั้ง”
“อืม....ถ้างั้น....”
อาคิราใช้มือลูบไปที่โต๊ะของชัญญา ก่อนจะดึงลิ้นชักด้านล่างออกมาจากโต๊ะ เมื่อก้มลงไปมอง ก็พบกับสมุดบันทึกเล่มหนึ่งอยู่ใต้ลิ้นชักที่ดึงออกมา
“เจอแล้ว” อาคิรายิ้มออกมา
“งั้นก็เผ่นกันเหอะ” ณัฐรินีย์พูด พลางใส่ลิ้นชักกลับเข้าไปที่เดิม จากนั้นทั้งคู่ก็รีบเดินลงไปด้านล่างของตึกทันที
ณ ร้านอาหารริมถนน
“วันนี้เธอไปทำอะไรมา?” กฤตินถามขณะที่อาคิรากำลังจะสั่งอาหาร
“ห๊ะ? อะไรเหรอ?” อาคิราตีมึนไม่ตอบ
“เฉไฉเหรอ?” กฤตินเอื้อมมือไปดึงแก้มข้างนึงของเธอ
“โอ๊ยๆๆ จะแก้มจะยืดแล้ว”
“ว่าไง?” กฤตินยอมปล่อยมือ
“สั่งข้าวก่อนน้า หิวแล้ว” อาคิราโอดครวญ ก่อนจะเรียกพนักงานร้านมาสั่งอาหาร
“เล่ามา”
กฤตินถามเสียงเข้ม ดวงตาคมกริบจ้องมองอาคิราเขม็ง
“เอ้อ....คือ..”
อาคิรายอมเล่าหมดเปลือก ซึ่งบางครั้งเธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงยอมเล่าทุกเรื่องให้กฤตินฟัง เขาดูมีพลังบางอย่างที่ดูน่าเกรงขาม และเธอปฏิเสธเขาไม่ได้ซักครั้ง
“เธอนี่น้า”
“โอ๊ยๆๆๆ เจะน้า”
กฤตินโมโห ยื่นมือสองข้างไปดึงแก้มของอาคิรา ก่อนจะปล่อยมือออก เขามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความระอาใจ
“เธอไม่กลัวโดนจับได้รึไง?”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เอาไปคืนไง” อาคิราแก้ตัวเสียงอ่อย
“เอามาดูสิ”
“อะ” อาคิราส่งสมุดบันทึกให้อย่างว่าง่าย
กฤตินรับไปเปิดดูผ่านๆ เขาก็พบว่าในสมุดบันทึกนั้นเต็มไปด้วยสูตรเสน่ห์มนตร์ดำต่างๆ ที่น่าจะหายสาบสูญไปแล้ว
“เฮ้อ เธอไม่ควรยุ่งเรื่องพวกนี้เลยนะ” กฤตินปิดสมุดบันทึกวางไว้ข้างตัว
“มันคืออะไร สูตรทำยาเสน่ห์จริงปะ?” ดวงตาของอาคิราเป็นประกายเต็มไปด้วยความอยากรู้
“ไม่ต้องอยากรู้เลย” กฤตินเอาสมุดบันทึกเคาะศีรษะสาวน้อยจอมซนเบาๆ
“อ้าว”
“ฉันขอเก็บไว้ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้เอามาให้ แล้วเธอเอาไปคืนที่เดิมซะนะ” กฤตินวางสมุดไว้ข้างตัวไม่คืนให้อาคิรา
“โหย...ขี้โกง กะไว้ดูคนเดียวล่ะสิ” อาคิราบ่นพึมพำเบาๆ
“เดี๋ยวเถอะ ยังไม่สะสางเรื่องที่เธอไปทำมาเลยนะ”
“โอ๊ยยย รู้แล้วๆ” กฤตินบีบจมูก อาคิราแกล้งโอดครวญ
“ทานข้าวเถอะ เดี๋ยวถึงบ้านดึก อาเธอจะเป็นห่วง”
กฤตินตัดบทง่ายๆ อาคิราได้แต่ฮึดฮัดอยู่ในลำคอ แต่เธอก็ยอมทานข้าวโดยดี
ณ ห้องสมุดส่วนตัวของกฤติน
กฤตินนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังเก่าๆ ในห้องสมุดส่วนตัวของเขา แสงไฟจากโคมตะเกียงโบราณส่องสว่างใบหน้าของเขา ดวงตาของเขากำลังจดจ่อกับสมุดบันทึกโบราณที่วางอยู่บนโต๊ะ
สมุดบันทึกเล่มนี้ปกคลุมด้วยหนังสีน้ำตาลเก่าๆ ปกปิดด้วยลวดลายทองคำซีดจาง หน้ากระดาษสีเหลืองอมน้ำตาลเต็มไปด้วยอักษรไทยโบราณที่เขียนด้วยหมึกสีดำ กฤตินใช้ปลายนิ้วของเขาค่อยๆ ลูบไล้ตัวอักษรเหล่านั้น
กฤตินเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เมื่อเขาอ่านสูตรต่างๆ อย่างละเอียด ก็รู้สึกว่าคุ้นตากับสูตรพวกนี้
กฤตินพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อยๆ อ่านสูตรต่างๆ อย่างตั้งใจ เขารู้สึกถึงพลังงานด้านมืดที่แผ่ออกจากสมุดบันทึก รู้สึกถึงความชั่วร้ายที่แฝงอยู่ภายใน
“เสน่ห์มนตร์ดำ...พลังที่ยิ่งใหญ่..แต่ก็อันตราย..” กฤตินพึมพำกับตัวเอง
กฤตินหันไปหยิบหนังสือเกี่ยวกับเวทมนตร์โบราณจากชั้นหนังสือด้านหลังออกมาอ่านอยู่สักครู่ จากนั้นเขาก็เอามือแตะที่หน้าหนึ่งในสมุดบันทึก
กฤตินหลับตาลง พึมพำคาถาอย่างแผ่วเบา พลังงานสีขาวสว่างจ้าเปล่งออกมาจากฝ่ามือของเขาไหลไปรวมกับอักษรไทยโบราณบนหน้ากระดาษ
แสงสว่างค่อยๆ จางลง เมื่อกฤตินลืมตาขึ้น เขามองดูหน้ากระดาษนั้นอีกครั้ง รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของเขา
กฤตินเปลี่ยนแปลงสูตรเสน่ห์มนตร์ดำสำเร็จแล้ว
“ดูท่าทาง...คืนนี้คงยาวนาน..” กฤตินยิ้มกับตัวเอง
ราชาแห่งการตกแต่งภายในในห้องทำงานอันหรูหรา ธีรเทพนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังสีดำ มองดูวิวเมืองกรุงเทพฯ ยามค่ำคืน แสงไฟจากตึกสูงระฟ้าส่องประกายระยิบระยับธีรเทพ ชายหนุ่มวัย 38 ปี เจ้าของบริษัทผลิตสินค้าตกแต่งภายในบ้านที่มีชื่อว่า “บ้านสไตล์” บริษัทของเขามีชื่อเสียงโด่งดัง และได้รับความนิยมจากลูกค้าทั่วประเทศ เขาเป็นที่รู้จักในวงการธุรกิจด้วยความเก่งกาจและฉลาดธีรเทพก่อตั้งบริษัทของเขามาเมื่อ 10 ปีที่แล้ว จากธุรกิจเล็กๆ ที่เริ่มต้นในโรงรถของบ้าน ด้วยเงินทุนเพียงเล็กน้อยเขาทำงานหนัก ทุ่มเท และอดทน เขาเรียนรู้จากประสบการณ์ และพัฒนาธุรกิจของเขาอย่างต่อเนื่อง ในที่สุด เขาก็ประสบความสำเร็จ และกลายเป็นเจ้าของบริษัทที่ใหญ่โตธีรเทพ ไม่ได้มุ่งหวังแค่ความสำเร็จทางธุรกิจ เขาต้องการที่จะสร้างสรรค์สินค้าตกแต่งบ้านที่สวยงาม และมีคุณภาพ เขาต้องการช่วยให้ผู้คนสร้างบ้านให้สวยงาม และน่าอยู่ เขาต้องการทำให้บ้านของทุกคนเป็นสถานที่ที่อบอุ่น และเต็มไปด้วยความสุขธีรเทพ เป็นคนทำงานหนัก และทุ่มเทให้กับธุรกิจของเขา แต่เมื่อใดก็ตามที่มีเวลาว่าง ธีรเทพ ชอบออกไปเที่ยว และผ่อนคลาย เขามักจะไปเล่นกอล์ฟ หรือไปทานอาหารกับ
ในห้องทำงานของกานต์รวี ณัฐรินีย์กำลังนั่งมองเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปื้อนคราบกาแฟบนโซฟาด้วยสายตาอ่านไม่ออกเสื้อเชิ้ตตัวนี้ เป็นเสื้อตัวโปรดของเธอ หาซื้อยาก และมีคุณค่าทางใจสำหรับเธอมาก“โอ๊ยยย เสื้อฉัน เสื้อฉัน!! ทำไมมันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันจะเอามาซักยังไงเนี้ย คราบกาแฟมันฝังแน่นแล้วว”ณัฐรินีย์คร่ำครวญ“เอาน่า ใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวฉันจะหาทางช่วย” กานต์รวีปลอบใจ“อะ กาแฟซองไปก่อนนะ” อาคิราเดินเข้ามาสมทบพร้อมกับวางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะ“ผู้ชายเฮงซวย ทำอะไรไม่รู้จักระวัง” ณัฐรินีย์บ่นพึมพำ เธออยู่ในชุดเสื้อยืดแบบฟอร์มของพนักงานบริษัท“ใครกันที่ทำให้เธอโมโหได้ขนาดนี้เนี่ย” อาคิราขำ“ไม่รู้จักอะ หน้าตาก็ดีนะ แต่...ไม่ไหว เจ้าชู้น่าดู” ณัฐรินีย์ส่ายหน้าจนผมกระจาย“ฉันสั่งกาแฟให้ใหม่มั้ย เดี๋ยวให้แกรปมาส่ง” กานต์รวีส่งเสียงถาม“ไม่เป็นไร หมดอารมณ์กินละ กาแฟซองก็ได้” ณัฐรินีย์มีสีหน้าเซ็งๆ เอานิ้วเขี่ยแก้วกาแฟตรงหน้า อาคิราหัวเราะคิกคัก“ว่าแต่เรียกฉันมามีอะไรเหรอ?” ณัฐรินีย์เงยหน้าถาม“พอดีคุณธีร์ อยากได้คนออกแบบสินค้าให้เขาน่ะ ฉันเลยนึกถึงเธอคนแรกเลย”“คุณธีร์นี่ แฟนเธอน่ะเหรอ?”“ใช่”“สินค้าแบบไหน
ณ บ้านพักตากอากาศริมทะเลแสงจันทร์ส่องสว่างท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงบกานต์รวีกำลังยืนอยู่บนระเบียงบ้านพักตากอากาศ มองดูชัญญา เพื่อนสนิทสุดที่รักของเธอที่อยู่ริมทะเลชัญญากำลังถือขวดแก้วในมือ ซึ่งมีผีพรายที่ชื่อ “ริน”กานต์รวีกังวลใจ เธอรู้ว่าชัญญากำลังจะใช้ผีพรายไปเล่นงานภรรยาของเอกวัฒน์คุณเกศ กชมน ภรรยาของคุณเอกวัฒน์เป็นคนดี ไม่เคยทำร้ายใคร กานต์รวีไม่อยากให้ชัญญาทำร้ายเธอเธอพยายามห้ามชัญญาแล้ว แต่ชัญญาไม่ฟัง ภาพเหตุการณ์วันนี้ไหลเข้ามาในสมอง“อย่าทำเลยนะ ญ่า”“ทำไม?”“มันไม่ดี” กานต์รวีไม่อยากให้คนที่เธอรักทำร้ายคนอื่น“ถ้าฉันได้เป็นเมียคุณเอก หน้าที่การงานของเธอก็จะดีขึ้นนะ” ชัญญาเลิกคิ้วมองเพื่อน“แต่.....”“ไม่อยากให้ฉันเป็นเมียหลวงคุณเอกเหรอ?” ชัญญาเอียงคอมองเพื่อนสาว“ฉัน....”“เธอก็รู้.....” ชัญญาเดินเข้าเชยคางเพื่อนสาว“ฉันทำแบบนี้ เพื่อตัวฉัน และเพื่อหน้าที่การงานของเธอด้วย”ชัญญารู้จุดอ่อนของกานต์รวีดี รู้ว่ากานต์รวีรักเธอมาก ยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอ แม้สิ่งนั้นจะผิดก็ตาม“เธอจะช่วยฉันใช่มั้ย รวี” ชัญญาออดอ้อน และช้อนตามองกานต์รวี“อื้อ ถ้าญ่าต้องการ” กานต์รวีใจอ่อนแบบนี้เ
เมื่อคืนนวลพรรณรีบเร่งกลับจากงานเลี้ยงทางสัมคม จริงๆ แล้วเธอตั้งใจจะค้างคืนกับมินตรา แต่เธอรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี เธอจึงตัดสินใจบอกลาเพื่อน และตรงกลับคอนโดทันทีนวลพรรณกดลิฟท์ขึ้นไปที่ชั้นห้องของเธอ เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก เธอก็รีบเดินไปที่ห้องและไขกุญแจเปิดประตูทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันดังออกมาจากห้องนอน เธอรู้สึกแปลกใจ เธอค่อยๆ เดินเบาๆ ไม่ให้เกิดเสียงประตูห้องนอนของเธอแง้มอยู่ นวลพรรณจึงแอบมองลอดประตูเข้าไปภาพที่เห็นทำให้เธอช็อค และตกใจมาก เมื่อเห็นสามีของเธอและญาณวดีกำลังร่วมรักกันอย่างเร่าร้อน นวลพรรณรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอแตกสลายนวลพรรณร้องไห้ออกมา เธอเอามือปิดปากไม่ให้เสียงสะอื้นรอดออกมา เธอย่องออกจากห้องอย่างรวดเร็วเมื่อคืนเธอจึงตัดสินใจค้างที่โรงแรมแทนที่จะกลับบ้าน“ไอ้เลว!! กล้าทำแบบนี้ได้ไง” มินตราโกรธมาก“ฉันไม่รู้จะทำยังไง ฉันรักก้องมาก แต่....” นวลพรรณน้ำตาคลอเบ้า“ใจเย็นๆ เธอไม่ต้องร้องไห้ เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอเอง” มินตราจับมือเพื่อน“ฉันควรทำยังไงดี....”มินตรานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง“เธอรู้จักชู้ก้องมั้ย?” มินตราถาม“รู้จัก เธอชื่อญาณวดี แอบรักก้องมานานแล้ว” น
ณ ห้องในคอนโดในห้องคอนโดมิเนียมอันกว้างขวางของณัฐรินีย์ แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างกระจกขนาดใหญ่ อาคิรายืนหน้าเคาน์เตอร์ครัว กำลังเทกาแฟร้อนๆ ลงในแก้ว แต่สายตาของเธอไม่ได้จดจ่ออยู่กับกาแฟตรงหน้า เธอกลับเหม่อลอยคิดถึงกฤติน ชายหนุ่มที่เธอแอบชอบ คำพูดของเขาเมื่อวันนั้น ยังคงก้องอยู่ในหัว อาคิราไม่ทันสังเกตว่าแก้วเต็มแล้ว ทำให้กาแฟร้อนๆ ล้นออกจากแก้ว“เอ้า ล้นแล้วแม่คุ้นน”“ห๊ะ?”ณัฐรินีย์จับมือที่กำลังเทกาแฟของอาคิราไว้ได้ทัน ก่อนที่จะหกไปมากกว่านี้“อุ๊ย โทษที”“มัวเหม่ออะไรอยู่ยะ”อาคิรารีบหยิบผ้ามาเช็ดคราบกาแฟ เธอรู้สึกเก้อเขิน“แหมๆๆ ตั้งกะไปเดทวันนั้น ดูจิตใจไม่อยู่กะเนื้อกะตัวเลยเนอะ”ณัฐรินีย์หรี่ตามองอย่างเจ้าเล่ห์ และอมยิ้มล้อเลียนเพื่อนสาว“บ้า เดทเดิทอะไรกัน”อาคิราแก้เขินด้วยการถือแก้วกาแฟแล้วเดินไปนั่งที่โซฟานั่งเล่น“จ้า ไม่ได้เดท”ณัฐรินีย์หัวเราะคิกคัก พร้อมกับหอบหนังสือออกแบบประมาณ 5-6 เล่ม มาวางกองไว้ที่โต๊ะ พร้อมกับหยิบโน้ตบุ๊คมาวางไว้ข้างๆ“ทำงานเหรอ?”“อื้อ อีตาธีรเทพนั่น บอกอยากได้ภาพร่างของแบบสินค้าเร็วๆ น่ะ ฉันเลยต้องถ่างตาทำอยู่เนี่ย”“อื้อหือ แบบเยอะเลยนี่
ภายในห้องคอนโดหรูแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องผ่านหน้าต่าง ปลุกให้ธีรเทพตื่น เขาขยับตัวมองไปรอบๆ ห้องนอน แต่ไม่พบกานต์รวีธีรเทพรู้สึกงุนงง เขาลุกจากเตียงและเดินออกมาด้านนอก มองหาภรรยาของเขา พลันสายตาเขาก็เหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่ง ติดไว้ที่ตู้เย็นเขียนว่า “สุดสัปดาห์นี้ ฉันไปกับชัญญานะคะ กลับมาวันจันทร์ค่ะ”ธีรเทพอ่านโน้ตจบ ก็รู้สึกแปลกใจ เพราะหมู่นี้กานต์รวีใช้เวลากับชัญญา เพื่อนสนิทของเธอเป็นส่วนใหญ่ บางครั้งกานต์รวีก็ไม่กลับมานอนที่ห้อง โดยให้เหตุผลว่า ชัญญามีปัญหา เธอจึงไปนอนเป็นเพื่อนแต่ธีรเทพก็ปล่อยผ่านไป เพราะกานต์รวีเคยเล่าให้เขาฟังว่า ชัญญาเป็นเพื่อนสนิทคนสำคัญ และเขาก็เคยเจอชัญญาครั้งหนึ่ง เท่าที่เขาเห็น ชัญญาเป็นผู้หญิงสวย เก่ง ฉลาด พูดจาไพเราะ การที่กานต์รวีมีเพื่อนดีแบบนี้ เขาก็รู้สึกดีใจด้วยแต่ช่วงนี้เขารู้สึกเหมือนกานต์รวีห่างเหินไป เรื่องปกติที่เขาเคยปฏิบัติกันทุกคืน กานต์รวีก็บ่ายเบี่ยงไม่ยอมมีอะไรด้วย“เฮ้อ...แล้ววันหยุดแบบนี้เราจะทำอะไรดีล่ะเนี่ย”ธีรเทพถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปที่เครื่องชงกาแฟ พลันสายตาเขาก็เหลือบไปเห็นงานออกแบบสินค้าตัวใหม่ที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วเขาก
ณ ร้านอาหารหรูหราแสงแดดยามเย็นส่องผ่านกระจกบานใหญ่ของร้าน บวกกับแสงไฟที่สลัว ทำให้บรรยากาศภายในร้านอาหารเต็มไปด้วยความโรแมนติก มีผู้คนมากมายที่มาทานอาหาร เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของผู้คนดังทั่วร้านญาณวดีนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร กำลังเล่นโทรศัพท์มือถืออย่างสบายใจ รอก้องเกียรติที่กำลังเดินทางมาหานวลพรรณ เดินเข้ามาในร้านอาหารด้วยสีหน้าเย็นชา สายตาของเธอจับจ้องไปที่ญาณวดี ที่นั่งอยู่คนเดียวตรงโต๊ะริมหน้าต่างนวลพรรณพุ่งตรงไปหาญาณวดีอย่างรวดเร็ว“วดี ในที่สุดก็เจอแก!”“คุณนวล!” ญาณวดีตกใจมาก“เธอมาทำไม?”“ฉันจะมาเอาผัวฉันคืน”“ผัวเธอ? อย่ามาตลก ก้องรักฉัน ไม่ได้รักเธอ” ญาณวดียิ้มเยาะ“รักเหรอ? ถ้ารักแล้วทำไมเขายังอยู่กับฉัน ทำไมก้องไม่ทิ้งฉันไปหาเธอ?” นวลพรรณยิ้มเหยียด“เพราะก้องมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบต่อครอบครัว เธอคิดว่าก้องอยากอยู่กับเธอเหรอ?” ญาณวดีเอนตัวไปด้านหลัง เลิกคิ้วเป็นเชิงถามนวลพรรณ“แก...” นวลพรรณตัวสั่นระริกด้วยความโกรธ“ฉันจะบอกความลับให้นะ...” ญาณวดีลุกขึ้นเดินไปหานวลพรรณ“ก้องน่ะ เขาเบื่อมีเซ็กส์กับเธอแล้ว เพราะเธอมันจืดชืด ส่วนฉันน่ะ เร่าร้อนทุกคืน เขาถึงได้ชอบมามีอะไรกั
ตัณหาราคะร้อนแรงโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ใจกลางเมือง ภายนอกเป็นอาคารสูงใหญ่ทันสมัย ผู้คนสัญจรไปมาอย่างรีบเร่ง บรรยากาศเต็มไปด้วยความตื่นตัว ผู้คนเดินเข้าออกกันขวักไขว่ภายในของโรงพยาบาลตกแต่งอย่างหรูหรา สะอาดตา พนักงานทุกคนแต่งกายสุภาพ ยิ้มแย้มแจ่มใสบริเวณโถงกลางมีผู้ป่วยและญาติรอคิวเข้ารับการตรวจ สามารถนั่งผ่อนคลายบนโซฟานุ่มๆ มีเสียงเพลงบรรเลงเบาๆตึกผู้ป่วยหนักที่ชั้น 5 เป็นโซนที่คุณเกศ หรือคุณกชมน ภรรยาของเอกวัฒน์รักษาตัวอยู่ห้องที่คุณเกศพักเป็นห้องผู้ป่วยส่วนตัว มีขนาดกว้างขวาง สว่างไสว มีหน้าต่างขนาดใหญ่ มองเห็นวิวเมืองได้ไกลบนเตียงผู้ป่วย คุณเกศนอนหลับตาอย่างสงบอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดขาว เครื่องช่วยหายใจส่งเสียงออกมาเป็นระยะ สายยางน้ำเกลือ และจอแสดงผลสัญญาณชีพ เอกวัฒน์นั่งอยู่ข้างเตียง จับมือของเธอไว้ด้วยความเป็นห่วงบรรยากาศภายในห้องเงียบสงัด ชัญญากำลังจัดแจกันดอกไม้อยู่มุมห้อง แอบมองทั้งคู่ด้วยความริษยา“นายขา ไปนอนพักผ่อนตรงโซฟาหน่อยมั้ยคะ” ชัญญาแตะแขนของเอกวัฒน์เบา“อืม..ก็ดีเหมือนกัน” เอกวัฒน์มีสีหน้าไม่สดชื่น“นายคะ ญ่าว่านายไปล้างหน้าซักหน่อยดีกว่าค่ะ จะได้สดชื่น เดี๋ยวญ่า