ตอนที่ 6 ความลับในสมุดบันทึก (1)

มนุษย์เรานั้นช่างน่าประหลาด อะไรที่ตัวเองมีอยู่ ก็มักไม่สนใจ อยากได้ของคนอื่น ของที่เคยทำแล้วทำ ได้ผลสัมฤทธิ์ที่ดี ก็ไม่พอใจกับผลลัพธ์ของมัน อยากได้ผลสัมฤทธิ์ที่มากกว่านั้น

ชัญญาเองก็เช่นกัน แม้ว่าเอกวัฒน์จะหลงเสน่ห์เธอจนหัวปั่น เขาทำทุกอย่างเพื่อเอาใจเธอ ตั้งแต่...

ซื้อคอนโดหรูใจกลางเมืองเพื่อเป็นรังรักของเขาและเธอ

ทำบัตรเครดิตให้เธอ เพื่อให้เธอใช้ตามสบาย

เวลาว่างก็พาเธอไปเที่ยวต่างประเทศ

ซื้อรถสปอร์ตคันหรูให้เธอ

ชีวิตของชัญญายิ่งสะดวกสบายมากขึ้น ตั้งแต่เธอยอมพลีกายให้เอกวัฒน์เชยชม และนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอรู้ว่า เอกวัฒน์และภรรยาห่างเหินเรื่องบนเตียงนานมาก

ทุกครั้งที่เอกวัฒน์มาหาเธอที่คอนโด เธอสั่งอาหารจากภัตราคารหรูมารอเสมอ และหลังจากที่ทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว เอกวัฒน์ก็ต้องการชัญญาเป็นของหวานหลังมื้ออาหารทุกครั้ง

แต่เธอก็ยังไม่พอใจ เพราะความทะเยอทะยานของเธอคือ ต้องการเป็นที่หนึ่งเท่านั้น แต่...เอกวัฒน์ก็ไม่เคยคิดที่จะหย่ากับภรรยา นั่นทำให้เธอคิดว่า ยาเสน่ห์ที่เธอทำ ฤทธิ์ของมันคงไม่แรงพอ

“นายขา.....” ชัญญาเรียกเสียงหวานจากบนเตียง

“หืม ?”

เอกวัฒน์กำลังยืนผูกเนคไทอยู่หน้ากระจก เหลือบตามองชัญญาที่นอนกึ่งเปลือยอยู่บนเตียงผ่านกระจกเงา

“ญ่า ขอลาพักร้อนซัก 1 อาทิตย์นะคะ”

ชัญญาดึงผ้าห่มมาห่อตัว และลุกขึ้นมาคลอเคลียร์เอกวัฒน์ทางด้านหลัง

“เธอจะไปไหนเหรอ ?”

“รวีชวนญ่าไปดูบ้านพักตากอากาศแถวหัวหินค่ะ เห็นว่าอยากจะซื้อไว้เป็นที่พักผ่อนน่ะ” ชัญญาเอาคางเกยไหล่เอกวัฒน์ และใช้จมูกไซ้ซอกคอของเขา

“อืม...ให้ผมไปด้วยไหม?” เอกวัฒน์เสียวซ่านกับสิ่งที่ชัญญาทำ

“ไม่เป็นไรค่ะ ญ่าไปกับรวีได้” มือของชัญญาเริ่มซุกซน

“ได้สิ แต่..ทำแบบนี้ผมจะไปสายนะ” เอกวัฒน์หันกลับมากอดร่างกึ่งเปลือยเอาไว้

“ช้านิดหน่อยไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณเกศน่าจะรอได้” ชัญญากระซิบเสียงกระเส่า

“หึหึ เธอหาเรื่องเองนะ”

เอกวัฒน์หัวเราะในลำคอก่อนจะจูบชัญญาอย่างเร่าร้อน ชัญญาตอบรับจูบของเขาอย่างเต็มใจ ร่างกายของเธอร้อนระอุไปด้วยไฟปรารถนา

เอกวัฒน์ช้อนตัวชัญญาขึ้นมา และวางไปที่บนเตียงนอน มือของเขาดึงผ้าห่มออกจากตัวของเธอ เขาจ้องมองร่างกายเปลือยเปล่าของชัญญาอย่างหลงใหล

เขาสัมผัสผิวของเธออย่างอ่อนโยน รู้สึกถึงความเรียบเนียนและอบอุ่น ชัญญาครางเบาๆ ด้วยความรู้สึกสุข

เอกวัฒน์เริ่มจูบเธอตามลำตัว มือของเขาไล่เรี่ยไปทั่วร่างกายของเธอ

“เธอ..ช่างสวยเหลือเกิน” เอกวัฒน์ถอนหายใจ

“นายขา...” ชัญญาเริ่มลูบไล้กล้ามเนื้อของเขาอย่างเร่าร้อน

เอกวัฒน์ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก เขาทาบทับตัวลงบนร่างกายของเธอ เริ่มจูบเธออย่างลึกซึ้ง

ชัญญารู้สึกเหมือนไฟลุกโชนในตัวเธอ เธอต้องการเขา

เอกวัฒน์เริ่มเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ สัมผัสที่อ่อนโยนค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเร่าร้อน

ชัญญาครางอย่างมีความสุข เสียงของเธอดังก้องไปทั่วห้อง

เอกวัฒน์เร่งจังหวะเร็วขึ้น ร่างกายของพวกเขารวมเป็นหนึ่ง ชัญญารู้สึกถึงความสุข เอกวัฒน์ก็รู้สึกถึงความเร้าใจที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน

พวกเขารักกันอย่างเร่าร้อน ไฟปรารถนาของพวกเขาเผาไหม้ทุกสิ่ง ชั่วครู่ต่อมา ทั้งคู่ก็ปลดปล่อยความสุขออกมา พวกเขานอนกอดกันอย่างแนบแน่น เหงื่อไหลอาบใบหน้า

ชัญญารู้สึกอิ่มเอมใจ เธอรู้สึกเหมือนเจ้าหญิงในนิยาย

เอกวัฒน์รู้สึกพึงพอใจ เขารู้สึกเหมือนเป็นราชาผู้พิชิต

แต่..ความสุขนี้เป็นเพียงชั่วคราว เสน่ห์มนตร์ดำกำลังหลอกลวงพวกเขา

ความรักที่เกิดขึ้นจากมนตร์ดำจะไม่มีวันยั่งยืน

ในห้องทำงานของญาณวดี

ญาณวดีกำลังเครียด เธอรู้สึกผิดหวัง เธอพยายามทำเสน่ห์ใส่เอกวัฒน์ แต่กลับไม่มีผล เธอทุ่มเททั้งเวลาและเงินทองให้กับอาจารย์ดำ หมอผีที่ขึ้นชื่อเรื่องการทำเสน่ห์มนตร์ดำ แต่กลับไร้ประโยชน์

“ว่าไง เพื่อน”

“ชัญญา!”

ญาณวดีตกใจที่อยู่ๆ ชัญญาก็เปิดประตูห้องทำงานเข้ามาโดยไม่บอกกล่าว

“เป็นอะไรไป ทำหน้ายังกับเห็นผีแน่ะ” ชัญญาหัวเราะคิกคัก แต่สายตาของเธอกลับวาวโรจน์

“ธะ..ธะ..เธอมีอะไร” ญาณวดีหวาดกลัวชัญญาโดยไม่รู้สาเหตุ

“ไม่มีอะไร ฉันแค่สงสัยว่า....” ชัญญาใช้นิ้วชี้เรียวสวยไล่ไปบนโต๊ะของญาณวดี

“เธอคิดว่า เธอจะแย่งเขาไปจากฉันได้เหรอ?”

ชัญญาเท้ามือบนโต๊ะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“ฉันสวยกว่าเธอ เก่งกว่าเธอ และมีเสน่ห์มากกว่าเธอ เธอคิดว่าคุณเอกจะหลงรักเธองั้นเหรอ?”

น้ำเสียงเหยียดหยามนั้นทำให้ญาณวดีโกรธแค้น แต่เธอทำอะไรไม่ได้ เธอรู้ว่าชัญญาพูดความจริง เอกวัฒน์ไม่สนใจเธอเลย ไม่แม้แต่จะชายตามอง

“ฉันไม่อยากเถียงกับเธอ” ญาณวดีพูดเบาๆ

“ฉันหวังว่าคุณเอกวัฒน์จะรักเธอด้วยความจริงใจ ไม่ใช่เพราะเสน่ห์มนตร์ดำ” ญาณวดีแขวะ

“เธอพูดอะไรของเธอ ความจริงใจเหรอ?มันมีอยู่จริงเหรอในโลกใบนี้?” ชัญญาหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

“สำหรับฉัน สิ่งสำคัญที่สุดคือ อำนาจ ฉันต้องการควบคุมทุกสิ่งอย่าง” ชัญญามองเหยียด

“นี่เธอ...”

“ความรักมันไม่มีจริงหรอก อย่าโลกสวยนัก”

ชัญญายิ้มเย้ย ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องทำงานไป ทิ้งให้ญาณวดีเจ็บใจและเคียดแค้นอยู่คนเดียว

ห้องอาหารของบริษัท

อาคิราและณัฐรินีย์กำลังนั่งทานข้าวกลางวันด้วยกัน ทั้งคู่นั่งคุยเรื่องสัพเพเหระกันอยู่

“ฉันขอคุยด้วยคนสิ” ญาณวดีถือวิสาสะนั่งลงที่โต๊ะของทั้งคู่

“เฮ้ย อะไรของเธอเนี่ย” ณัฐรินีย์โวยวาย

“มีอะไร?” อาคิรายิงคำถามทันที

“เอ้า ไอ...”

“ฉันอยากให้ช่วย” ณาณวดีรู้สึกอับอายที่ต้องมาขอความช่วยเหลือจากคนที่เธอเคยมีเรื่องทะเลาะด้วย

“เรื่องอะไร?”

“คือ...”

ญาณวดีเล่าเรื่องที่สงสัยว่าชัญญาทำเสน่ห์ใส่เอกวัฒน์ให้ทั้งสองคนฟัง

“บ้าไปแล้ว ชัญญาเหรอจะทำเสน่ห์” ณัฐรินีย์แหกปากตะโกน ก่อนจะปิดปากตัวเอง

“เธอแน่ใจเหรอ?” อาคิราย้อนถาม

“ชัญญาพูดเอง”

“แล้วจะให้ช่วยยังไง?”

“หาหลักฐานให้หน่อย” ญาณวดีมองหน้าอาคิราและณัฐรินีย์

“ก็ได้”

“เอ้ย ไอ เอาจริงดิ” ณัฐรินีย์ท้วงเพื่อน

“ถือว่าทำบุญ” อาคิราหันไปบอกเพื่อน

“ขอบคุณนะ”

“แทนที่จะขอบคุณ เธอควรจัดการกับคุณไสยของเธอก่อนเหอะ” อาคิราย้อนทันที

“ฉัน..เปล่านะ”

“อย่าโกหก” อาคิราจ้องเขม็งจนทำให้ญาณวดีรู้สึกเกร็ง

“ได้สิ ฉันจะจัดการ” ญาณวดีดูเซื่องซึม ก่อนจะลุกขึ้นยืน

“สัญญาด้วยว่าจะไม่ทำอีก”

ญาณวดีชะงักกับคำพูดของอาคิราที่ดังขึ้นมา

“ฉัน...สัญญา” ญาณวดีกัดริมฝีปาก ก่อนจะพูดออกมา และเดินจากไป

“ไอ จะช่วยมันทำไมอะ ก่อนหน้ามันหาเรื่องเธอ กะเอาเธอออกจากบริษัทนะ” ณัฐรินีย์ไม่เข้าใจเพื่อน

“ฉันรู้ แต่ถ้าไม่ช่วย เกิดเค้าเป็นอะไรไป ฉันคงรู้สึกผิด”

“ขนาดนั้นเลยเหรอ” ณัฐรินีย์ตาโต

“ก็อาจจะ...”

“โอ้ย เออ ช่างมันๆ ว่าแต่วันนี้หนุ่มหล่อมารับรึเปล่าน่ะ” ณัฐรินีย์เปลี่ยนเรื่องทันที ส่งยิ้มล้อเลียนให้เพื่อน

“นี่แน่ะ” อาคิราดีดหน้าผากเพื่อนตัวดี

“โอ๊ย ฉันพูดเรื่องจริงนี่นา” ณัฐรินีย์คลำหน้าผากป้อยๆ

“มาย่ะ”

“แหม...ตั้งแต่ไปดินเนอร์วันนั้น หนุ่มหล่อก็มารับทุกวันเลยน้า” ณัฐรินีย์หยอกเย้า

“เอ้อ...” อาคิราเผลอยกมือขึ้นแตะเปลือกตา

“เป็นไร เจ็บตาเหรอ?” ณัฐรินีย์งง จ้องหน้าเพื่อน

“ปะ...เปล่าๆ พูดมากจริง” อาคิราหน้าแดงบอกปัดเพื่อน

“อ้าว ไม่สบายหรอ หน้าแดงเชียว”

“ไปทำงานได้แล้วน่ะ” อาคิราแก้เก้อ ลุกขึ้น และรีบเดินไปทางลิฟท์ทันที