ปฐมบท

เสียงเพลงจังหวะร้อนแรงบรรเลงไปอย่างต่อเนื่องพร้อมกับการแสดงแสนวาบหวิวบนเวที แพรพิไลกลืนน้ำลายอึกใหญ่พลางลอบเบือนหน้าหนีคู่หญิงชายที่กำลังทำการ ‘โชว์’ อย่างเร่าร้อนตามจังหวะเพลง

            เธอจะเรียกสิ่งที่อยู่บนเวทีว่าความอุบาทว์ดีหรือไม่ แต่ที่แน่ ๆ เธอไม่อาจเรียกมันว่าศิลปะได้เลย และที่สำคัญ สถานที่แห่งนี้น่ากลัวเกินไป อาหารและเครื่องดื่มของที่นี่ หรือแม้กระทั่งสมาชิกที่เข้ามาร่วมสังสรรค์ล้วนอันตรายด้วยกันทั้งหมด เธอไม่กล้าแสดงตัวเป็นจุดเด่นมากนักจึงได้แต่คอยหลบเลี่ยงอยู่ในมุมมืดเพียงลำพังและคอยเฝ้าสังเกตทุกคนที่อยู่ที่นี่

            “คุณไม่ควรมาที่นี่”

เสียงทุ้มที่ดังขึ้นจากด้านหลังส่งผลให้แพรพิไลสะดุ้งวาบ ครั้นพอหันไปมองก็เห็นเพียงหน้ากากสีดำที่ทางสมาคมบังคับให้สวมเท่านั้น แต่ริมฝีปากสีเข้มและเสียงนั่นช่างคุ้นตาคุ้นหูเธอเหลือเกิน

“คุณ...” แพรพิไลพูดได้เพียงเท่านั้นเพราะไม่กล้าเอ่ยออกไปตรง ๆ ว่าใช่คนที่กำลังสงสัยอยู่หรือเปล่า จะมองรูปร่างของเขาก็ไม่สามารถมองได้ เพราะชุดคลุมสีดำยาวกรอมเท้ากับหน้ากากนั้นปิดบังทุกสิ่งทุกอย่างไว้จนหมดสิ้น แม้กระทั่งรูปร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มคนหนึ่งที่เธอแสนคุ้นเคย

“ผมไม่รู้ว่าคุณต้องการอะไรกันแน่ แต่ขอเตือนเอาไว้อย่างหนึ่งว่าคราวหน้าอย่าให้ผมเจอคุณที่นี่อีก” เสียงนั้นยังคงดังออกมาจากบุรุษที่สวมหน้ากากสีดำ แต่ก็ทำให้เธอมั่นใจแล้วว่าเขาคือคนที่เธอคิดไว้จริง ๆ

“แล้วทำไมคุณถึงมาที่นี่ได้ล่ะ” เธออดย้อนถามเขาไม่ได้ ตอนอยู่ที่คลับเฮราหรืออยู่กับเธอสองต่อสองเขาดูเจ้าชู้กรุ้มกริ่มและมักพูดจาทีเล่นทีจริงเสมอ ทว่าพอมาเจอกันที่นี่ ทั้งท่าทีและน้ำเสียงกลับดูเคร่งเครียดจริงจังราวกับคนละคน

“ผมก็ตามลูกค้าของผมมาน่ะสิ คุณก็รู้ฐานะของผมแล้วไม่ใช่หรือว่าผมเป็นพวกผู้ชายขายน้ำน่ะ”

เขาตอบพลางก้าวเข้ามาชิดจนใบหน้าอยู่ห่างกันแค่คืบ โชคดีที่มีหน้ากากปิดบังเอาไว้ มิเช่นนั้นเขาคงเห็นใบหน้าตื่นตระหนกของเธอเป็นแน่

“การแสดงจบแล้ว อีกสักพักคุณก็ควรกลับได้ละ” ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่มือของเขากลับยึดเอวเธอเอาไว้แล้วดันจนร่างเธอชิดผนัง จากนั้นก็บดเบียดร่างของเขาเข้ามาชิดจนเธอรู้สึกได้ถึงสรีระกำยำภายใต้ชุดคลุม

“คุณจะทำอะไร!” เธอถามเขาเบา ๆ พร้อมจับต้นแขนของเขาแน่นด้วยความตกใจ

“อยู่เฉย ๆ ก่อน อย่าเพิ่งกระโตกกระตาก มีสายตาหลายคู่กำลังจับจ้องอยู่นะ”

เขาพูดอะไร เธอไม่เข้าใจเลยสักนิด ใครเป็นคนจับตาดู แล้วคนที่ดูจะรู้ได้อย่างไรว่าใครเป็นใครในเมื่อทุกคนแต่งตัวเหมือนกันหมด คือชุดคลุมสีดำยาวกรอมเท้าและสวมหน้ากากปิดบังใบหน้า แม้กระทั่งเขาเอง หากเขาไม่พูดออกมาเธอก็คงไม่รู้ว่านี่คือรชต ผู้ชายที่เธอคิดว่าขายบริการคนนั้น

ขณะที่กำลังสงสัย ชุดคลุมของเธอก็ถูกเขาเลิกขึ้นจนถึงหน้าขา จากนั้นเขาก็ยกขาข้างหนึ่งของเธอขึ้นไปเกี่ยวเอวเขาเอาไว้ เธอเกือบหวีดร้องออกมาแล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงเขาเตือนขึ้นเสียก่อน

“อย่าร้องนะคุณ ก็แค่ทำท่าเท่านั้นแหละ ผมไม่ได้ทำจริง ๆ หรอกน่า คุณลองมองไปรอบ ๆ สิว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไรกันอยู่ เราจะแปลกแยกไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะเป็นที่สงสัยของคนคุม”

แพรพิไลมองไปรอบกายตามที่เขาบอกแล้วก็ต้องตกใจเป็นคำรบสอง เพราะตอนนี้ไม่ว่าจะบนเวที โต๊ะ โซฟา หรือแม้กระทั่งบนพื้นต่างก็มีคู่ชายหญิงร่วมรักกันนัวเนียท่ามกลางแสงไฟสลัวและเสียงเพลงที่เหมือนจะดังขึ้นอีกเล็กน้อย แต่สิ่งหนึ่งที่ทุกคนยังมีเหมือนกันนั่นก็คือชุดคลุมและหน้ากาก

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!

“ไหนคุณบอกว่าแค่ทำท่าให้เหมือนเฉย ๆ ไง” เธอแค่นเสียงใส่พลางจิกเล็บลงไปที่ต้นแขนเขา แม้จะมีเนื้อผ้ากางกั้นอยู่จนผิวเนื้อบริเวณนั้นไม่อาจสัมผัสกันได้ แต่มันก็ไม่อาจปกปิดอะไรบางอย่างที่กำลังตื่นตัวเต็มที่และดุนดันต้นขาของเธออยู่

“ผมก็ไม่ได้ทำจริงสักหน่อย แต่ขอโทษทีนะ ตรงนั้นมันควบคุมได้ที่ไหนกันเล่า คุณก็รู้นี่นาว่าใต้ชุดคลุมนี่เราต่างล่อนจ้อนด้วยกันทั้งคู่ แล้วคุณจะให้ผมเหี่ยวเป็นมะเขือเผาหรือยังไง ขืนเป็นอย่างนั้นผมก็รับแขกได้น้อยน่ะสิ”

เขาพูดเสียงพร่าชิดใบหูจนหน้ากากเสียดสีกัน ขณะที่เธอเบิกตากว้างเมื่อจู่ ๆ เขาก็เริ่มวาดลีลาทำท่า ‘ร่วมรักจอมปลอม’ เพื่อหลอกตาคนคุม

“อีตาบ้า! ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ” หัวใจเธอเต้นกระหน่ำจนแทบระเบิดออกมานอกอก และเธอก็มั่นใจว่าเขาต้องรู้สึกได้อย่างแน่นอน

“อีกนิดน่า...ใกล้เสร็จแล้ว” เสียงสั่นพร่าของเขาพูดชิดใบหูอีกครั้งราวกับต้องการแกล้งให้เธอได้อาย

“คนทุเรศ! ทำไมต้องทำเสียงกระเส่าด้วย” เธอพูดเสียงลอดไรฟันพลางหยิกต้นแขนเขาอย่างแรง

“หึ ๆ ก็เดี๋ยวไม่สมจริงไง” เขาพูดกลั้วหัวเราะเบา ๆ ใบหน้ายังคงฝังอยู่กับซอกคอของเธอ แต่ยอมปล่อยขาข้างนั้นของเธอลงยืนที่พื้นตามเดิม จากนั้นก็กระซิบเสียงเครียด

“เดี๋ยวคุณเดินตามผมมานะ ห้ามปล่อยมือจากผมเด็ดขาด ใครดึงมือไว้ก็สะบัดแรง ๆ ไม่ต้องสนใจใคร เสร็จแล้วก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องให้เรียบร้อยแล้วก็รีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด และขอร้องว่าอย่ากลับมาที่นี่อีก”

พูดจบเขาก็ปรี่ออกไป ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศพัดวูบเข้ามากระทบผิวของเธอทันทีจนอดขนลุกซู่ไม่ได้ ครั้นพอหันมองรอบกาย ภาพการร่วมรักที่เห็นเป็นคู่ ๆ ก่อนหน้านี้ก็เริ่มขยายวงกว้างและทวีความวิปริตมากขึ้นเรื่อย ๆ

สมาคมบ้าอะไรกันนี่...