บทที่ 3 ชะตาลงทัณฑ์

ร่างแกร่งแทรกกายเข้าหาจนสุด ขยับกายเร่งเร้าราวกับสาวใต้ร่างเป็นหญิงที่เขาซื้อมาเพื่อบำเรอเรื่องบนเตียง เธอเหมือนจะตายเสียให้ได้ ร่างกายราวกับจะแตกเป็นเสี่ยง ความสาวสูญสิ้นเพราะผู้ชายสารเลวคนหนึ่ง แล้วจะมีหน้าไปมองผู้ชายที่คิดจะมอบใจให้ได้อย่างไรกัน มันจบสิ้นแล้ว!

“ฉันเจ็บ... ขอร้องปล่อยฉันเถอะ!”

“ปล่อยเธอให้โง่สิ ฉันกำลังสนุกเลย เธอยอดเยี่ยมมาก... แบบนี้ถึงคุ้มไอ้ไมเคิลมันมีหลานที่ดีจริงๆ”เขาบอกเสียงพร่าในขณะที่ขยับกาย

จังหวะเร่งเร้าสร้างความทรมานให้ราวกับตายทั้งเป็น เขาไม่ถนอมเลยสักนิด ไม่สนว่าเธอจะไม่เคยผ่านมือชายใด เอาแต่ใจ และทำทุกอย่างตามที่ต้องการ เจ็บจนจุกพูดไม่ออกมีแต่น้ำตาเท่านั้นที่คอยช่วยปลอบประโลม

“หยุดที พอที! ปล่อยฉันไปเถอะได้โปรด...”หญิงสาวพยายามอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา แต่เขากลับทำเมินไม่สนใจราวกับไม่ได้ยินเสียงแห่งความทรมาน

ลุคส์ไม่ได้สนใจเสียงร้องหรือเสียงสะอื้นของผู้หญิงใต้ร่าง แม้ว่าได้ครอบครองเป็นคนแรก เวลานี้ความแค้น กำลังบังตา ชายหนุ่มขยับกายเร็วขึ้นและหยุดลงในที่สุด

มันจบลงแล้วสินะ... เธอบอกตัวเองน้ำตาอาบแก้ม ปรางค์ปรียาค่อยๆ ขยับร่างที่บอบช้ำหันหน้าหนี

“ฉันจะขังเธอไว้ที่นี่จนกว่าจะยอมบอกว่าลุงเธออยู่ที่ไหน!”เขาบอกเสียงกร้าวแล้วผละห่าง

เธอนอนนิ่งปล่อยน้ำตารินไหลไม่ขาด เวลานี้ลมหายใจเขาสม่ำเสมอคงหลับไปแล้ว เธอค่อยๆ พยุงกายอันบอบช้ำลุกจากเตียงกว้าง มือบางรั้งผ้าห่มมาพันรอบกาย อาการเจ็บราวกลางตัวทำให้รู้สึกลำบากในการเดิน หญิงสาวหยิบเศษเสื้อผ้าที่เขากระชากทิ้ง มันใส่ไม่ได้อีกแล้ว รีบเดินไปนั่งอยู่มุมห้องแล้วพิงศีรษะกับผนัง ด้วยความปวดร้าวและทรมาน

มือบางข้างหนึ่งยกขึ้นมาปิดปากไว้ พยายามไม่ให้เสียงเล็ดรอดออกมาให้เขาได้รู้ กลัวเขาจะตื่นขึ้นมาทำร้ายและอาละวาดอีก ความเจ็บปวดที่เธอได้รับมันสุดแสนจะทรมาน หัวใจเขาทำด้วยอะไร เธอผิดถึงขนาดต้องทำร้ายกันรุนแรงแบบนี้เลยหรือ ความอ่อนล้าของร่างกายบวกกับความเหนื่อยอ่อนทำให้เธอหลับไปในที่สุด

ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมา รีบควานหาร่างบางแต่แล้วก็ต้องพบแค่เพียงความว่างเปล่า ร่างสูงใหญ่ลุกพรวดกวาดสายตามองหาแล้วก็ต้องชะงักเมื่อพบว่าหญิงสาวที่เขามอบความเป็นสามีให้โดยไม่เต็มใจ กำลังหลับศีรษะพิงผนังห้องอยู่

ลุคส์ขบกรามแน่นพร้อมกับสาวเท้าเดินลงไปกระชากร่าง เธอแทบล้มทั้งยืน ปรางค์ปรียามองเขากายสาวสั่นสะท้านออกมาด้วยความกลัว ร่างสูงใหญ่ลากหญิงสาวไปที่ห้องน้ำแล้วเปิดฝักบัวรดลงไปที่ร่าง หญิงสาวกรีดร้องสำลักน้ำที่เขาเปิดอย่างไม่ลืมหูลืมตา

“หากเธอไม่ยอมเปิดปาก ฉันจะทำกับเธอแบบนี้จนกว่าจะพอใจ!”เขาบอกพร้อมกับกระชากร่างบางให้ยืนขึ้น

มือหนาโอบรัดเอวบางเปลือยเปล่า ปรางค์ปรียากรีดร้องดิ้นรนทุบตีเขาเป็นพัลวัน ร่างสูงใหญ่ตรึงมือบางไว้กับผนังห้องน้ำแล้วยิ้มเหี้ยม

“ปล่อยฉันไปไอ้สารเลว!”

ลุคส์ชะงักกับคำด่า มือหนาบีบปลายคางมน จนหญิงสาวเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บปวด เสียดาย เขาออกจะพอใจเธอไม่น้อย หลังจากที่ได้พบกันครั้งแรก แต่เธอทำลายทุกอย่าง จะไม่มีความปราณีให้กับใครหน้าไหน  ที่บังอาจมาคิดคดทรยศเขาเด็ดขาด

“ปากดีนัก!”

ใบหน้าของเขาโน้มเข้าหาแล้วบดขยี้ริมฝีปาก เรือนร่างของหญิงสาวถูกเขาสำรวจอย่างไร้ความปราณี ปรางค์ปรียากรีดร้องสะอื้นอย่างปวดร้าว เธอรู้สึกทรมานเหลือเกินเหมือนจะขาดใจ

“ฆ่าฉันซะ! ฆ่าฉันเดี๋ยวนี้!”

“ฆ่าเธอมันง่ายไป ถ้าเธอบอกว่าลุงเธออยู่ที่ไหนเธอก็ไม่ต้องมาทนรับกรรมแบบนี้!”เขาบอกเสียงกร้าว

“ไอ้สารเลว แกจะต้องเจ็บปวดเหมือนฉัน!”ปรางค์ปรียาอาฆาต

ลุคส์ขบกรามแน่นก้มลงบดขยี้ริมฝีปากบางอวบอิ่มที่ช่างด่าทอเขาได้เจ็บแสบ มือหนาโอบรัดเอวบางรั้งมาแนบชิดสำรวจกายสาวอย่างจงใจให้เจ้าของร่างต้องทรมานกับการกระทำ ปรางค์ปรียาน้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย ไม่มีวันไหนเลยที่เธอไม่เคยร้องไห้

ร่างสูงใหญ่ยืนขึ้นแล้วยิ้มเหยียด หลังจากตักตวงความสุขจากเรือนร่างของเธอไปแล้ว เขาเดินหนีออกมาจากห้องน้ำปล่อยให้ร่างบางนั่งพิงผนังห้องน้ำราวกับคนไร้วิญญาณ เธอเหมือนตายทั้งเป็น

เธอเจ็บ! เจ็บทั้งกายและใจ! ขอสักครั้ง ให้เธอได้เอาคืนผู้ชายคนนี้บ้าง

พินอาภาสะอื้นออกมาไม่หยุด สายตาเธอจดจ้องไปยังมาติช ซึ่งพาตัวเธอมาส่งด้วยความแค้น เพื่อนของเธออยู่ที่ไหนเป็นยังไงบ้าง  เป็นห่วงแต่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย ทำไมปรางค์ต้องมารับเคราะห์แทนด้วย

“พาฉันกลับไป ฉันจะกลับไปหาเพื่อนฉัน!”

“อย่ามาสั่งผม คุณไม่ใช่เจ้านายของผม!”มาติชสวนกลับ

“พวกแกมันสารเลว! พวกฉันไม่รู้เรื่องเลยสักนิดว่าพวกแกมีเรื่องอะไรกับลุงไมเคิล พวกแกมีสิทธิ์อะไรมาทำกับพวกเราแบบนี้ คอยดูหากเพื่อนฉันเป็นอะไรไปฉันจะแจ้งความเอาเรื่องพวกแกให้ถึงที่สุด!”

“ถ้าทำได้ก็ลองดู เธอยังไม่รู้จักว่าเจ้านายของฉันเป็นใคร!”

“หมายความว่ายังไง?”พินอาภาถามเสียงสั่น

“เธอไม่จำเป็นต้องรู้ แต่ที่ฉันจะบอกไว้อย่างหนึ่งก็คือ เธออย่าได้แม้แต่จะคิดแจ้งความนอกจากจะไม่ได้ผลแล้ว เธออาจหายไปตลอดกาลก็ได้ฉันขอเตือน!” มาติชขู่ สายตาแข็งกร้าวสบไปยังอีกฝ่าย

“ไอ้บ้า ไอ้สารเลว! เอาเพื่อนฉันคืนมานะ!”พินอาภาร้องลั่นด้วยความโกรธ

หญิงสาวทรุดกายลงกับพื้นปิดหน้าปล่อยโฮ ทำไมปรางค์ต้องมาตอบแทนบุญคุณบ้าบอคอแตก ในเวลาเช่นนี้ด้วย

ยิ่งคิดมันก็ยิ่งทรมาน เมื่อนึกถึงเหตุผลที่ทำให้ปรางค์ยอมเสียสละตนเองเพื่อช่วยเหลือ เพื่อนเป็นเด็กกำพร้าเพราะอย่างนั้นเธอจึงคอยช่วยเหลือเพื่อนคนนี้เสมอแม้กระทั่งให้มาอาศัยอยู่ด้วยกันที่บ้าน พินอาภารู้สึกสนิทใจกับปรางค์อย่างมาก จึงขอร้องบิดามารดาให้ส่งเสียเพื่อนเรียนหนังสือ เนื่องจากทางครอบครัวเธอเองมีฐานะอยู่พอสมควร และพินอาภาเองก็เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว

ปรางค์ปรียาไม่ได้ทำให้ครอบครัวผิดหวังเลย เพื่อนสาวเรียนหนังสือเก่งและคอยช่วยเหลือสอนหนังสือให้พินอาภาเสมอเพราะทั้งสองต่างเรียนคณะเดียวกัน บิดาและมารดาของเธอต่างเอ็นดูปรางค์ปรียามาก พ่อกับแม่เธอต่างก็คิดว่าปรางค์เปรียบเสมือนครอบครัว และนี้เป็นเหตุผลที่ทำให้เพื่อนสนิทยอมเสียสละตัวเอง