บทที่ 6 ชะตาลงทัณฑ์

ถาดอาหารถูกวางไว้ตรงหน้า หญิงสาวช้อนสายตามองคนที่วางมัน เกลียดเกินกว่าจะรับอะไรจากเขา เมินหน้าหนี การกระทำเช่นนั้นสร้างความหงุดหงิดให้กับเขาไม่น้อย หย่อนกายนั่งลงแล้วจับคางเรียวไว้ ออกแรงบีบเพื่อให้เปิดปาก เธอพยายามผลักให้หยุดการกระทำเช่นนั้น แต่ชายหนุ่มกลับไม่สะเทือน เพิ่มแรงบีบที่ปลายคางแล้วจัดการยัดอาหารเข้าปากของเธอทันที

ปรางค์ปรียาอมอาหารไว้ในปาก แล้วพ่นใส่หน้าคนป้อน ดวงตาคมวาวโรจน์ เขาขบกรามแน่น จ้องหน้าหญิงสาวด้วยสายตาเอาเรื่อง กระชากเอวบางเข้ามาแนบชิดแล้วบดขยี้ริมฝีปากลงไป เพื่อเป็นการสั่งสอนที่เธอบังอาจทำกับเขาเช่นนั้น

“อื้อ!”

เขาถอนริมฝีปากออกมาแล้วตักอาหารขึ้นมาอีกครั้ง จ้องหน้าคนตัวเล็กไม่ละ ปรางค์ปรียารู้ดีหากว่าวันนี้เธอไม่ยอมกินเขาคงต้องทำมากกว่านี้แน่

สุดท้ายแล้ว ต้องยอมกินอาหารที่เขาป้อนให้ ตักให้ไม่กี่คำเธอก็หน้าหนีเมื่อรู้สึกว่าอิ่มแล้ว เขามองแล้ววางช้อนลง ส่งยาให้เธอทาน หญิงสาวมองเขาด้วยความงุนงง เพราะคิดว่าคนอย่างเขาคงไม่มีวันทำเช่นนี้แน่ ทำท่าจะไม่รับแต่เมื่อเห็นสายตาเขา หญิงสาวจำต้องรับมาแล้วใส่มันลงไปในปาก ดื่มน้ำตาม ชายหนุ่มมองด้วยความพอใจ ในขณะที่อีกคนรีบเอนกายลงนอนเพราะทนเห็นหน้าต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว

ดวงตาคมมองร่างบางที่นอนอยู่ ตอนนี้เขาจะยังไม่คาดคั้นหรือทำอะไร แต่หากหายดีเมื่อไหร่ เขาคงต้องทำตามวิถีทาง เช่นเคย ความจริง... เขาก็แทบทนไม่ได้ที่ทำได้แค่เพียงมองร่างงามตรงหน้า แต่ไม่สามารถแตะต้องได้ หายเมื่อไหร่เขาจะทบต้นทบดอกให้คุ้มเลยทีเดียวเชียว

“ต่อไปนี้เธอต้องกินอาหารที่แม่ครัวทำมาให้ ถ้าฉันรู้ว่าเธอไม่กินเมื่อไหร่แล้วล่ะก็ เธอได้เจอดีแน่!” ลุคส์ขู่ก่อนเดินออกจากห้อง

อาการของหญิงสาวดีขึ้นเรื่อยๆ เพราะเธอยอมทานอาหาร ร่างกายที่ซีดเซียวกลับดูมีน้ำมีนวล ใบหน้าเรียวสวยเคยซูบซีดกลับสดใสขึ้นอีกครั้ง เธอเริ่มคุ้นชินกับการอยู่ที่นี่ แม้จะถูกขังอยู่ในห้องก็ตาม เวลานี้เธอเริ่มรู้สึกปลงและคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคงเป็นเพราะกรรมทำให้ได้พบกับผู้ชายใจร้ายคนนี้ อีกทั้งตอนนี้ เธอไม่จำเป็นต้องเดินใส่เสื้อเชิ้ตในห้องเขาอีกแล้ว เมื่อไม่กี่วันมานี้เขาให้สาวใช้เอาเสื้อผ้ามาให้เธอใส่แทน

อีกอย่างท่าทีของเขาก็ไม่โหดร้ายเหมือนแรกๆ แต่ที่น่าแปลกก็คือ... เขาไม่เคยถามที่อยู่ของลุงไมเคิลอีกเลย แม้จะรู้สึกแปลกใจก็ตาม แต่เธอก็ยังหวังให้เขาปล่อยตัวเธอไปในเร็ววัน หากเวลานี้เขาไม่ต้องการคำตอบอีก

สองเท้าก้าวชิดริมหน้าต่างรูดม่านสีขาวเปิดออก แสงแดดระยิบระยับเหนือแม่น้ำเชน ยิ่งทำให้เธอรู้สึกหลงใหลกับวิวที่นี่  หากเธอไม่ได้ถูกกักขังแล้วได้มาอยู่ที่ห้องนี้ เธอคงสุขใจไม่น้อย ความสวยงาม ช่วยลดทอนความรู้สึกเจ็บปวดในใจให้เบาบางลงได้บ้าง แม้จะไม่มากก็ตาม

ร่างสูงใหญ่ก้าวเดินมาจากด้านล่างของคฤหาสน์ มันเป็นกิจวัตรประจำวันของเขาไปแล้ว ทุกวันนี้เขากลับบ้านเร็วและจุดหมายก็คือห้องนอน ค่อยๆ แง้มประตูเขาไปด้านใน แต่ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับทำให้เขาหยุดยืนตรงหน้าประตูไม่ขยับเขยื้อนไปไหน รอยยิ้มนั้นทำให้รู้สึกราวกับต้องมนต์สะกด

ผู้นำตระกูลใหญ่ถึงกับใจเต้นระรัว รู้สึกเหมือนตนเองกำลังควบคุมหัวใจไม่ได้ เมินหน้าหนี พยายามควบคุมอารมณ์ตนเอง ไม่เคยเป็นแบบนี้ เป็นไม่ได้ คนอย่างเขาไม่มีทางหลงเสน่ห์หญิงคนไหน เพราะความรักจะทำให้อำนาจของเขาลดทอนลงไป ความคิดฉาบฉวยเหล่านั้นต้องไล่มันออก