LOGINShare
ตอนที่ 2 ไม่ยอมปล่อย
Last Updated:
2025-03-31 13:00:46วันเสาร์...
รรรกลับถึงห้องด้วยอาการเมาค้าง แถมยังต้องปวดหัวกับเรื่องเมื่อคืนที่เขาเอาแต่ครุ่นคิดมาตลอดทางว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง พยายามเรียบเรียงเหตุการณ์แต่มันก็เลือนรางจนปะติดปะต่อเรื่องราวอะไรไม่ได้เลย
ใจหนึ่งก็ดีใจที่คนที่ตื่นมาเจอคือพิจิก คนที่เขาคิดถึงและโหยหามานาน แต่อีกใจก็เศร้า ยิ่งคิดยิ่งปวดใจ การที่เขาย้ายมาอยู่ที่นี่คนเดียว ทำงานแล้วเลือกไม่ติดต่อเพื่อนฝูงเลย เพราะไม่อยากรับรู้เรื่องราวของพิจิกอีก
“ทำไมกูหนีมึงไม่พ้นสักที” ได้แต่คิด
เสียงโทรศัพท์ทำให้รรรหลุดจากความคิด เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นเบอร์แปลกที่เขาไม่ได้เมมไว้
“สวัสดีครับ”
“เป็นไงบ้าง ยังแฮงค์อยู่หรือเปล่ามึง”
“มึงมีเบอร์กูได้ไง”
“กูก็กดเซฟไว้ตอนมึงเมาไง” อดไม่ได้ที่จะกวนกลับ เวลาได้แกล้งรรรให้โกรธมันมีความสุข “อย่าเพิ่งวางสายหนีกู กูแค่เป็นห่วง” กลับมาเป็นจริงจัง เพราะจริง ๆ แล้วเขาอดเป็นห่วงรรรไม่ได้ รู้ว่าเวลาเมาทีไรจะแฮงค์นาน บางทีพาลกลายเป็นป่วยไปเลย
“เออ...กูไม่เป็นไร”
“มึงปากแข็ง” เขาเงียบรอฟังเสียงปลายสายสักพัก แต่รรรก็ไม่พูดอะไรกลับมา “มึงมียาแก้แฮงค์ไหม ถ้าไม่มีกูจะซื้อไปให้”
“ไม่ต้อง”
“มึงหยุดดื้อก่อน...บอกที่อยู่มึงมา กูจะซื้อยากับข้าวเข้าไปให้...” ยังพูดไม่ทันจบรรรก็กดตัดสาย และปิดโทรศัพท์หนีทันที
“โอ๊ย....ปวดหัวโว้ย!!”
วันหยุดสุดสัปดาห์หมดไปด้วยอาการเมาค้างทั้งสองวัน รรรเอาแต่นอน จะเปิดโทรศัพ์ทีก็มีแต่เบอร์ไอ้จิกโทรมา จะบล็อกก็ลังเล แต่คิดว่าถึงบล็อกยังไงมันมีเบอร์มันก็หาทางติดต่อได้อยู่ดี บวกกับจะให้เปลี่ยนเบอร์หนีมันก็ใช่เรื่อง
ถึงเวลาต้องกลับไปทำงาน ออฟฟิศของรรรอยู่ใจกลางเมืองย่านอโศก เขาต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเบียดเสียดคนบนรถไฟฟ้าไปให้ทันเวลาเข้างาน จะให้เช่าคอนโดแถวอโศกราคาก็เกินเอื้อม ขออยู่ไกลหน่อยประหยัดค่าใช้จ่าย แต่ก็ต้องแลกกับตื่นเช้า
มาถึงที่ทำงานถึงรู้ตัวว่าบัตรพนักงานของตัวเองหาย แต่ก็ช่างเถอะเดี๋ยวค่อยทำใหม่ได้ ทำงานไปจิตใจก็ไม่สดใส เอาแต่คิดถึงเหตุการณ์คืนวันศุกร์ที่ผ่านมา กำลังนั่งเหม่อ ๆ อยู่เสียงโทรศัพท์ข้างหน้าดังขึ้นทำให้หลุดจากภวังค์
“สวัสดีครับ”
“รรร”
“มึงโทรมาได้ยังไง”
“ผมก็ดูจากบัตรพนักงานของคุณรรรไงล่ะครับ”
“…”
“พอดีผมเก็บได้เลยจะเอามาคืนครับ”
“ทิ้งไปเลย กูไม่เอา กูทำใหม่ได้”
“รรร” จากที่กวน ๆ อยู่พิจิกเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นจริงจัง “กูอยากเจอมึง”
“กูจะทำงาน” รรรรีบตัดบทวางสาย ‘มึงจะกลับมาทำให้กูสับสนทำไมวะ’
รรรรู้ตัวว่าวันนี้ตัวเองไม่มีสมาธิทำงานต่อแน่ ๆ เขาจึงลาป่วยขอกลับห้องไปตั้งหลักก่อน ที่จะเสียงานเสียการมากไปกว่านี้ โชคดีที่หัวหน้าไม่ซักไซ้ เพราะปกติรรรไม่ใช่คนเหลวไหล
กลับมาถึงห้องก็บ่าย ๆ เขาไม่แวะที่ไหน อยากกลับไปนอนหมดสภาพที่ห้อง และก็ต้องจำใจเปิดมือถือไว้ เผื่อที่ทำงานโทรมาตามเรื่องงาน
เป็นอย่างที่คิดพิจิกโทรมาไม่หยุด สุดท้ายต้องยอมใจอ่อนรับสาย “มึงจะโทรมาทำไมนักหนาวะ”
“กูอยากคุยกับมึง กูอยากเจอ...” พิจิกเสียงแผ่ว “กูโทรไปที่ทำงานมึงอีกทีเขาบอกว่ามึงลาป่วยกลับบ้าน กูเป็นห่วง”
“…” รรรเงียบไปสักพัก “กูไม่เป็นอะไร มึงไม่ต้องมายุ่งกับกูอีกได้ไหมวะ กูขอเถอะ”
“กูตามหามึงตั้งนานกว่าจะเจอ แล้วจะให้กูปล่อยมึงไปง่าย ๆ ได้ไงวะ...แล้วเรื่องคืนก่อน”
“มันก็แค่ one night stand มึงจะสนใจไปทำไม” รรรเสียงเศร้าลง แต่พยายามเก็บความรู้สึก เขาไม่อยากให้พิจิกรับรู้ว่าจริง ๆ แล้วเขาอ่อนไหวแค่ไหน
“กูไม่ได้สนเรื่องที่เรานอนด้วยกัน แต่กูสนคำพูดของมึงที่พูดทั้งคืนว่า...คิดถึง...”
“คำพูดตอนเมามึงจะไปใส่ใจทำไม...แค่นี้นะ ไม่ต้องโทรมาแล้วกูว่าเราเคลียร์แล้ว...มึงกับกูแค่ one night stand ไม่มีอะไรมากกว่านี้” รรรรีบกดตัดสายก่อนที่พิจิกจะจับความรู้สึกที่แท้จริงของเขาได้
เขาทั้งดีใจและเสียใจที่ได้เจอพิจิก คนที่เขาแอบรักมาตลอด และยังแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าพิจิกมีใจ แต่สุดท้ายไม่ใช่...
“ไอ้รรร...ไอ้บ้าเอ๊ย มึงจะบ้าไปกับมันไม่ได้นะโว้ย...มันมีเมียแล้ว มึงอย่าลืมสิโว้ย” ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นอนโวยวายทึ้งหัวตัวเองอยู่คนเดียว
ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาพิจิกพยายามโทรหารรรทั้งที่ทำงานและมือถือ แต่รรรจะหนีไม่ยอมรับสายบ้าง ทำเป็นยุ่งบ้างตลอด แต่ในเมื่อความรู้สึกเขาเองไม่อยากเก็บไว้อีกต่อไป เขาจะต้องตามเคลียร์กับรรรให้ได้
เย็นวันศุกร์ที่แสนจะวุ่นวายย่านอโศกพิจิกขับรถมาดักรอรรร เขาตั้งใจว่าวันนี้ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง แต่ถ้าปรากฏตัวให้รรรเห็นตอนนี้ก็ต้องโดนปฏิเสธเหมือนอย่างเคยแน่ ๆ เขาเลยรออยู่ในรถรอดูว่าเลิกงานแล้วรรรจะไปไหน
เป็นอย่างที่คิดรรรไม่กลับบ้าน แต่กลับเรียกแท็กซี่ไปร้านแถวทองหล่อร้านเดิมที่ได้เจอกับรรรครั้งที่แล้ว รรรเลือกที่จะนั่งดื่มที่หน้าบาร์คนเดียว เขานั่งดื่มค็อกเทลแก้วโปรดไม่สนใจใคร มีบ้างที่เข้ามาคุย มาจีบแต่ในหัวรรรตอนนี้มีแต่เรื่องพิจิกให้ครุ่นคิดจนเขาแทบจะไม่ได้เงยหน้ามองใครเลยด้วยซ้ำ
พิจิกเฝ้าแอบมองจากมุมหนึ่งของร้าน อดห่วงไม่ได้กลัวว่าจะเมาเหมือนครั้งที่แล้ว พอใครเข้ามาทำท่าทางว่าจะจีบอยากจะลุกไปแสดงตัว แต่ก็ต้องพยายามข่มใจไว้ก่อน
เป็นอย่างที่คิดรรรเมามากไม่ต่างจากวันนั้นที่เจอกัน จังหวะที่เขาลุกจากบาร์กำลังจะกลับ ก็มีเด็กหนุ่มหน้าตาดี ร่างสูงใหญ่เข้าประชิดตัวรรร มีการพูดคุยกันบางอย่าง และพากันเดินออกจากร้านไป
ระหว่างที่ทั้งสองเริ่มนัวเนียกันหน้าร้าน เด็กหนุ่มเริ่มลวนลามทั้งกอด ทั้งหอมโดยที่รรรเองก็เมาจนแทบจะไม่รู้สึกตัว
“ไอ้รรร...มึงกลับกับกู” พิจิกเข้ากระชากแขนดึงตัวรรรออกจากเด็กหนุ่ม
“มึงเสือกอะไร...คืนนี้กูจะไปกับน้องมัน”
“มึงไปกับกู” รรรสะบัดแขนออก เดินไปกับเด็กหนุ่มที่ยืนงงดูท่าทีของทั้งสองอยู่
“ไปกัน...อย่าไปสนใจมัน”
“มึงจะเอาไง มึงประชดกูทำเหี้ยอะไร”
คอนโดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา
“มึงพากูมาที่นี่ทำไม...กูจะกลับห้องกู” รรรเริ่มโวยวายอีกรอบ หลังจากที่ระหว่างทางหมดฤทธิ์หลับมาตลอดทาง
“กูจะพามึงมาหาไอ้ติณ”
“อ้อ...พามาหาเมียมึง” รรรประชดประชันด้วยน้ำเสียงแกมน้อยใจ
“เออ...” พิจิกตัดบท “ขึ้นห้องก่อนค่อยคุยกัน”
“กูจะกลับห้องกู” รรรดื้อใส่
“เดี๋ยวกูพากลับ แต่ตอนนี้ขึ้นห้องก่อน” รรรเตรียมอ้าปากจะเถียง “มึงหยุดดื้อก่อน...ฟังกูหน่อยกูขอร้อง ถ้าคุยกันแล้ว มึงตัดสินใจยังไงกูจะยอมรับมัน”
ครั้งนี้รรรยอมเงียบและลงรถเดินตามพิจิกขึ้นไปบนห้อง
“มึงรอแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวกูโทรตามไอ้ติณมาที่ห้อง”
“ทำยังกับว่ามึงไม่ได้อยู่กับมันอย่างนั้นแหละ”
“มันก็อยู่ห้องมัน กูก็อยู่ห้องกู”
Related chapters
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 3 ผัวปลอมเมียปลอม
…ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...“รรร...เป็นไงบ้าง ไม่เจอกันนานเลย” ติณเดินเข้ามาในห้องพร้อมคำทักทายเพื่อนเก่า“ก็เรื่อย ๆ น่ะ” รรรตอบไปอย่างเสียไม่ได้ รรรไม่ได้รู้สึกเกลียดหรือไม่ชอบติณ เพราะเขารู้ดีว่าติณไม่เกี่ยว“แล้วมึงเรียกกูมาทำไม กูจะนอนอยู่แล้ว” ติณหันมาถามพิจิกที่นั่งอยู่ข้างรรร“รรรมันไม่เชื่อว่ากูกับมึงไม่มีอะไรกัน” “แล้วยังไง...” ติณยิ่งสงสัย เพราะติณไม่เคยรู้เรื่องระหว่างพิจิกกับรรรมาก่อน “หรือว่ามึงกับรรร...”“เออ...มึงก็อย่าเพิ่งสงสัยมากได้ปะวะ” พิจิกดักคอ“เออ ๆ แล้วที่มึงเรียกกูมาคือ...จะให้กูยืนยันกับรรรว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” ติณเขม่นตาจับผิดทั้งคู่ “เออ...ก็ตามนั้นแหละ กูกับไอ้จิกไม่ได้เป็นอะไรกัน”รรรยิ่งทำหน้าสงสัย จากที่มึน ๆ เมา ๆ เริ่มสร่าง“กูเป็นผัวมันแค่ในนาม” พิจิกอธิบาย “ตอนนั้นไอ้ติณมันจะหนีจากไอ้ธูป มันเลยขอให้กูช่วย เพราะมีแต่กูที่รู้เรื่องมันกับไอ้ธูป”“แล้วทำไมต้องหนี” รรรยังไม่ปักใจเชื่อ“มันเลว มันคบซ้อน พอกูจับได้กูขอเลิก มันไม่ยอม เริ่มระราน ข่มขู่กูทุกอย่าง จะแบล็กเมล์กู ขู่จะเอาคลิปกูกับมันลงประจาน มันทำเลวกับกูทุกทาง” ติณเล่าให้ฟังด้วยแววตาเจ็บปวด“แ
Last Updated : 2025-03-31รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 4 อยู่ด้วยกันนะ
เช้าวันเสาร์...รรรลืมตาตื่นขึ้นมา เจอตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของพิจิก เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แต่จะให้แสดงออกมามันก็ไม่ใช่ รรรพยายามเอาตัวเองออกจากกอดของพิจิก แต่พิจิกกลับกระชับกอดแน่นกว่าเดิม“นอนต่อก่อน ยังเช้าอยู่เลย”“มึงก็นอนไป กูจะลุก” รรรพยายามดันตัวเองลุกขึ้น แต่กลับโดนพิจิกรวบตัวลงมากอดท่าเดิม“ขอกอดก่อน” รรรยังพยายามดิ้น “อย่าดิ้น...นอนดี ๆ ขอนอนกอดเฉย ๆ แต่ถ้าดิ้นมาก กูจะทำอย่างอื่น โทษฐานที่ทำกูตื่น” พิจิกพูดทั้งที่ยังหลับตา“กูจะกลับห้อง” รรรยังคงดื้อ แต่ก็ยอมให้พิจิกนอนกอด“วันนี้วันเสาร์มึงจะรีบกลับไปทำไม เดี๋ยวกูไปส่ง” พิจิกกระชับกอดรรรแน่นกว่าเดิม รรรเองก็เผลอหลับในอ้อมกอดของพิจิกไปอีกรอบ กว่าจะรู้สึกตัวตื่นกันอีกทีก็เกือบบ่าย“ไอ้จิกตื่นได้แล้ว”“ยังง่วงอยู่เลย” พิจิกงัวเงีย แต่ไม่ยอมปล่อยกอด“บ่ายแล้วมึง กูหิวข้าว”“รรร”“อะไร...”“มึงย้ายมาอยู่กับกูนะ”“…”“มึงฟังกูก่อน อย่าเพิ่งด่ากู” พิจิกดักคออย่างรู้ทัน “ไอ้ติณมันท้อง กูดูแลมันคนเดียวกูกลัวกูพลาด”“มึงชวนกูมาอยู่กับมึง เพื่อให้กูมาช่วยดูแลเมียมึงเนี่ยนะ”“เคลียร์แล้วไงมึง อย่าเพิ่งหาเรื่อง”“แล้วทำไมกูต้องช่วยพวก
Last Updated : 2025-03-31รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 5 [แค่]ทดลองอยู่
คอนโดรรร...“กูบอกให้จ้างรถมาย้ายออกให้หมดทีเดียวก็ไม่เชื่อ” พิจิกบ่น“ขอกูไป ๆ มา ๆ เถอะนะ กูยังไม่ชิน และอีกอย่าง...มึงกับกูมันเหมือนทดลองอยู่ ถ้าเกิดมันไม่ใช่ หรือมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างทางของเรา กูก็ยังมีที่ของกู” รรรพูดไป มือก็เก็บเสื้อผ้า และของใช้จำเป็นใส่กระเป๋า“แต่กูจริงจังกับมึง...”“กูรู้ กูเองก็จริงจัง แต่มันก็ไม่มีอะไรแน่นอนไงมึง มันเพิ่งเริ่มต้นเองนะ” รรรยิ้มบาง ๆ ส่งสายตาขอให้พิจิกเข้าใจ“เฮ้อ...” พิจิกได้แต่ยืนถอนหายใจ“แต่ถ้ามึงไม่โอเค กูอยู่ที่นี่เหมือนเดิมก็ได้นะ” รรรทำหน้าทะเล้นใส่“ไม่ต้องเลยมึง...เก็บเสร็จแล้วใช่ไหม” พิจิกดึงกระเป๋าจากมือรรรมาเป็นคนถือให้เอง “ปะ...ไปห้องหอของเรา...” ...อึก... “มึงทุบกูทำไมเนี่ย...เขินรุนแรงฉิบหาย” เขาบ่นงึมงำ“ปากดีนะมึง” รรรเองก็ทำเป็นทุบหลังพิจิกแก้เขินระหว่างทางกลับคอนโดพิจิก...เสียงโทรศัพท์ของพิจิกดังขึ้น เขากดต่อเข้าบลูทูธของรถ“ไอ้จิก...กูปวดท้อง”“มึงรอกูแป๊บหนึ่ง กูจะถึงแล้ว มึงอย่าวางสายนะ”“โอ๊ย...” เสียงติณร้องด้วยความเจ็บปวด“มึงใจเย็น ๆ หายใจลึก พวกกูกำลังจะถึงแล้ว” บอกให้ติณใจเย็นแต่ตัวเองสติแทบแตก ทำอะไรไม่ถูกรรร
Last Updated : 2025-03-31รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 6 ตัวปัญหา
โรงพยาบาล...“เป็นไงบ้างมึง” พิจิกและรรรถามขึ้นมาพร้อมกัน เมื่อติณเริ่มรู้สึกตัว“ยังปวดท้องอยู่นิดหน่อย” ติณตอบแต่ใดวงตาเหม่อลอย “ถ้าไม่ได้พวกมึงกูคงไม่รอด”“อย่าคิดมากสิ ตอนนี้มึงกับลูกปลอดภัยแล้วนะ” รรรพยายามปลอบใจ“พวกมึงเคลียร์กันเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” ติณยังคงเป็นห่วง“ไม่ต้องห่วงพวกกู ตอนนี้ห่วงตัวเองก่อน นอนพักได้แล้วมึงจะได้หายไว ๆ” พิจิกดุ“มึงตอบกูมาก่อน” ติณเริ่มดื้อใส่“เราสองคนเคลียร์กันแล้ว ทุกอย่างโอเคแล้ว มึงไม่ต้องห่วง เดี๋ยววันนี้กูสองคนจะนอนเฝ้ามึงที่นี่เอง” รรรพูดให้ติณได้รู้สึกผ่อนคลาย และหันไปดุใส่พิจิก “เรื่องแค่นี้มึงก็ไม่เห็นต้องดุมันเลย” พิจิกเตรียมจะอ้าปากเถียง “ไม่ต้องเถียงด้วย” พิจิกจึงได้แต่เงียบไม่กล้าพูดอะไรอีก“ไอ้จิกกลายเป็นหมาหงอยเลย” ติณแซว ก่อนจะหลับตาลงด้วยความอ่อนเพลียคาเฟ่ในโรงพยาบาล...ด้วยความที่ไม่อยากกวนคนป่วย พวกเขาจึงย้ายตัวเองลงมานั่งกินกาแฟ และหาอะไรรองท้อง“มึงทำกูเสียการปกครองไอ้ติณหมด” พิจิกว่าเสียงอ่อย“เสียการปกครองอะไรของมึง” รรรยังคงไม่รู้ตัว“ก็มึงดุกูต่อหน้ามัน...” พิจิกเสียงอ่อย“ไร้สาระน่ามึง” รรรไม่สนใจดูดกาแฟ กินเค้กต่อ ปล่อ
Last Updated : 2025-03-31รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 7 ตกกระไดพลอยโจน
ตอนเย็นเลิกงาน...เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่รรรกำลังรีบเคลียร์งานเพื่อจะได้ไปโรงพยาบาล ดูชื่อจากหน้าจอเป็นพิจิกเขาจึงกดรับ“ว่าไง...”“กูรออยู่ข้างล่างนะ”“แล้วใครอยู่กับติณ” รรรเริ่มดุ“ไอ้มีน...ลงมาก่อนค่อยคุยกัน”“โอเค ๆ”“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ถึงยอมปล่อยติณไว้กับมีนแล้วมารับกู” รรรถามซีเรียสทันทีที่ขึ้นรถ“มี...”“ไอ้ธูปมันมาหาเรื่องที่โรงพยาบาลเหรอ”“เปล่า...กูคิดถึงเมีย”“ใครเมียมึง” รรรทำเป็นดุแก้เขิน “รีบไปได้แล้ว”“ไปห้องก่อนได้มั้ย”“จะไปเอาอะไร”“เอาเมีย...” พิจิกตอบหน้าตาย และทำเป็นเลียริมฝีปาก“มึงอย่ามาล้อเล่นแบบนี้”“กูพูดจริง...ตั้งแต่วันนั้นเรายังไม่ได้...อึก...” รรรทุบหลังดักคอไม่ให้พูดต่อ“ตรงไปโรงพยาบาลเลยนะ...ห้ามแวะ”“ก็ได้ครับ” พิจิกจำใจยอม และขับรถไปเงียบ ๆ“ติณเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง”“อาการทางกายน่ะดีขึ้นแล้ว แต่กูว่ามันซึม ๆ เหม่อ ๆ ตั้งแต่ที่มันรู้สึกตัว”“กูก็สังเกตอยู่เหมือนกัน ว่าจะถามมึงอยู่ว่าปกติติณมันเป็นยังไงเวลาอยู่กับมึง กูคิดว่ามันเป็นเฉพาะเวลาอยู่กับกูเสียอีก”“มันก็เป็นคนเงียบ ๆ ขรึม ๆ นั่นแหละ แต่รู้สึกว่าตอนนี้มันมากกว่าปกติ”“หรือมันยัง
Last Updated : 2025-04-01รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 8 จะเอาให้ได้ใช่ไหม [NC]
พิจิกนัดคุยกับธูป... “พี่จิกนัดผมมามีอะไร” ธูปถามกวน “อย่ากวนตีน มึงรู้อยู่แล้ว” “ผมแค่อยากเจอพี่ติณ” “มึงจะเจอมัน ไปทำไม” “ผมรู้ความจริงแล้วว่า เด็กในท้องเป็นลูกผม” ธูปเสียงอ่อนลง“แล้วมึงต้องการอะไร”“ผมอยากรับผิดชอบ”“มึงรับผิดชอบตัวเองให้รอดก่อน” พิจิกยิ้มเหยียด “ครั้งที่แล้วมึงก็พูดแบบนี้”“ครั้งนี้ผมพูดจริงนะพี่ ผมเคลียร์ตัวเองหมดแล้ว” พิจิกจ้องตาธูปเขม็ง “ไม่มีใครแล้วจริง ๆ” “แต่ตอนนี้ผมอยากรู้ว่าอาการพี่ติณกับลูกเป็นยังไงบ้าง” สีหน้าเขาแสดงความกังวล“แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ไอติณมันถึง...”“ผมโทรหาพี่ติณ พอเขารู้ว่าเป็นผมก็ตัดสายทิ้ง ผมพยายามติดต่อผ่านเคาน์เตอร์ พี่เขาก็ไม่ยอมรับสาย” เขานิ่งไป “แล้วก็เป็นอย่างที่พี่เห็น” พิจิกนิ่งเงียบ เขากำลังใช้ความคิดว่าควรจะทำอย่างไรดี“ผมขอขึ้นไปเยี่ยมพี่ติณได้ไหม” พิจิกจ้องตาเขม็ง เพราะลึก ๆ แล้วเขารู้ว่าติณไม่เคยลืมไอ้ธูปถึงมันจะไม่เคยพูดออกมา และอีกอย่างหนึ่งเด็กควรมีพ่อ“ยังก่อนมันเสี่ยงเกินไปที่กูจะเชื่อมึงตอนนี้ เอาเป็นว่าติณกับลูกปลอดภัย”“แต่…” ธูปพยายามจะขอร้อง“วันนี้มึงกลับไปก่อน กูต้องคุยกับไอ้ติณก่อน แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ มันไ
Last Updated : 2025-04-01รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 9 สถานะตอนนี้คือ ทดลองอยู่
“รรร...เช้าแล้วนะ” รรรเอาหน้าซุกอกคนปลุก ไม่ยอมตื่น “เดี๋ยวไปทำงานสายนะ”“ปวดหัว เมื่อยตัว”“ถ้าอย่างนั้นก็ลางานนะวันนี้”“อืม...”พิจิกเริ่มเป็นห่วง “ตัวรุม ๆ ด้วย เดี๋ยวจิกไปเอายามาให้กิน”“ลุกขึ้นมากินยาก่อนค่อยนอนต่อ...เขาพยุงรรรลุกขึ้นนั่ง” รรรทำหน้าเหยเก“เจ็บเหรอ...”“อืม” รรรกินยาเสร็จล้มตัวลงนอนต่อไม่สนใจว่าอีกคนกำลังเป็นห่วงตัวแค่ไหน“จิกทายาให้” พิจิกเปิดผ้าห่ม มือจับขอบกางเกง แต่มือรรรจับข้อมือเขาไว้เสียก่อน “อย่าดื้อ”“ไม่เอา...เดี๋ยวทาเอง”“ไม่ต้องอายเลย จิกทำรรรเจ็บ จิกก็ต้องดูแล”“ไม่เอา...มันน่าอาย”“บอกว่าอย่าดื้อไง...เดี๋ยวแผลอักเสบ” พอโดนดุจริงจังเข้ารรรก็ต้องยอม เพราะปกติเขาจะไม่ค่อยโดนพิจิกดุ“แค่นี้ต้องดุด้วย” รรรพูดงอน ๆ“ดื้อก็ต้องดุ รรรนอนต่อเถอะจะได้หายไข้”“อยากไปดูหลาน” รรรยังงอแงต่อ“ถ้าบ่าย ๆ ไม่มีไข้แล้วจะพาไป ตอนนี้นอนก่อน” คราวนี้รรรยอมทำตามอย่างว่าง่าย เพราะกลัวจะไม่ได้ไปโรงพยาบาล พิจิกเองก็ทิ้งตัวลงนอนข้างกัน ดึงตัวคนป่วยเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาพอรรรหลับสนิทพิจิกก็ออกมาโทรศัพท์“เฮียน่าจะเข้าไปช่วงบ่ายนะ รรรไม่ค่อยสบาย รอให้อาการดีขึ้นก่อน”“เฮียก
Last Updated : 2025-04-01รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 10 อ้อนก่อน[NC]
ห้องติณ...“ระวังนะติณ...ไปนั่งพักที่โซฟาก่อน หรือจะนอนพักเลย” รรรช่วยประคองติณให้ไปนั่งพักก่อน“ติณไม่เป็นอะไรแล้ว...รรรไม่ต้องห่วงติณเลย” ติณส่งสายตาไปทางพิจิก “ห่วงคนนั้นดีกว่า ยืนหน้างออยู่นั่น”“ห่วงทำไมไม่ได้ป่วยเป็นอะไรสักหน่อย” รรรไม่สนใจ “รรรว่าวันนี้รรรมานอนเป็นเพื่อนติณดีกว่า แผลยังไม่หายดีปล่อยให้อยู่คนเดียวไม่ได้หรอก”“ติณอยู่ได้ไม่เป็นไร” ติณยิ้มมีเลศนัย “ติณว่าตอนนี้รรรไปช่วยเตรียมของเดินทางให้ไอ้จิกมันก่อนดีกว่า เดี๋ยวมันพาลงอนทิ้งงานทิ้งการไม่รู้นะ” ติณอมยิ้ม“มึงจะยืนหน้างอทำไมเนี่ยไอ้จิก” รรรหันไปบ่นใส่“เดี๋ยวคืนนี้ให้ไอ้มีนมานอนเป็นเพื่อน แล้วพรุ่งนี้รรรค่อยมานอนเป็นเพื่อนติณ” ทั้งติณและรรรเตรียมจะอ้าปากเถียง “ห้ามเถียง” พิจิกดุใส่ทั้งสองคน“ติณอยู่กับมันมาได้ยังไงเป็นปี ๆ โคตรเผด็จการ เป็นรรรนะหนีไปนานแล้ว” รรรกระซิบ“จิกได้ยินนะ” รรรไม่สนใจ ลอยหน้าลอยตาล้อเลียนคนหน้างอ“ติณขอไปนอนในห้องก่อนดีกว่า นั่งนาน ๆ เริ่มปวดแผล” รรรรีบช่วยพยุงพาติณเข้าไปในห้องนอนห้องพิจิก...พอมีนมาถึงพิจิกก็รีบพารรรกลับห้อง อ้างว่าต้องรีบเตรียมของเดินทาง“ตอนไม่มีกูใครทำให้มึง” รรรจัดกร
Last Updated : 2025-04-01
Latest chapter
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนพิเศษ แรงดึงดูดจากสองแสบ [NC]
“ป๊าม๊าจะเอาเจ้าเด็กแสบอยู่หรือเปล่านะ” ติณเดินบ่นเข้าห้องมาด้วยความกังวล“เดี๋ยวก็รู้” มีนพูดขำ ๆ “อยู่ ๆ อยากปวดหัวตอนแก่”“คอยดูว่าพี่ภันต์จะดูแลทุกคน หรือพี่ภัณต์จะปล่อยโฮคนแรก” ติณคิดตามคำพูดมีนแล้วได้แต่ยิ้มส่ายหัว“แล้ววันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ” ติณถามด้วยความสงสัย ปกติเวลานี้มีนจะอยู่ออฟฟิศข้างล่างหรือไม่ก็เข้าเช็กงานที่สำนักงานใหญ่มีนทำหน้ากรุ้มกริ่ม “ป๊าม๊าเปิดทางให้ขนาดนี้ ขอลาวันหนึ่งนะครับ” เลียริมฝีปาก “นาน ๆ จะมีโอกาสแบบนี้สักที ขอจัดแบบทั้งวันทั้งคืนเลยนะ”“ทะลึ่ง...ทั้งวันทั้งคืนร่างพังกันพอดี”มีนเดินเข้ามาโอบเอวคุณแม่ “นะครับ...ทำน้องให้พี่ภัณต์กันนะครับ” ริมฝีปากหนากดจูบลงซอกคอ“อื๊อ...จักจี้” ติณย่นคอหลบ“ขอน้องให้พี่ภัณต์อีกคนนะครับ”มือเริ่มลูบไล้ผิวเนียนเรียบ กระดุมเสื้อโดนปลดอย่างไม่ทันรู้ตัว ติณตัวอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอดสามี สองมือบดขยี้หัวนมชูชันสู้มือ ร่างบางถูกอุ้มขึ้นแนบอก มือโอบรอบคอโน้มลงมา เผยอปากรอรับลิ้นอุ่น ขยี้จูบอย่างเร่าร้อนร่างบางถูกวางลงบนโซฟาอย่างเบามือ “ขอเป็นแฝดเลยนะรอบนี้”“ไม่สงสารติณเหรอ” สายตาหวานเยิ้ม สองแขนโน้มคอคนบนร่างลงมาแนบชิด“มีนจะดู
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนพิเศษ พี่ภัณต์-ดรัล
“แม่ครับ พี่ภัณต์กลับมาแล้วครับ” นภัณต์รีบวิ่งเข้ามากอดขาแม่ที่กำลังง่วนอยู่ในครัว“ว่ายน้ำสนุกไหมครับ” ติณคุกเข่าลงรับกอดจากลูกชาย“สนุกครับ แต่ป๊าไม่ยอมให้พี่ภัณต์เล่นต่อ พี่ภัณต์ยังไม่อยากเลิก” เด็กชายนภัณต์หน้างอฟ้องแม่“ป๊ากลัวพี่ภัณต์จะไม่สบายนี่ครับ อากาศเริ่มเย็นแล้ว” มีนเดินตามเข้ามา “ไปอาบน้ำกับป๊าก่อนนะครับ”พี่ภัณต์ยังดื้อเกาะขาแม่ไม่ยอมปล่อย “ไปอาบน้ำกับป๊าก่อนนะครับ จะได้ออกมากินข้าวกัน วันนี้แม่อบขนมของโปรดพี่ภัณต์ด้วยนะ” พอได้ยินคำว่าขนม พี่ภัณต์ก็เปลี่ยนอารมณ์เดินตามป๊าออกไปทันทีพ่อลูกอาบน้ำเสร็จ ติณก็จัดโต๊ะมื้อเย็นเสร็จทันกันพอดี“น่ากินจัง” มีนเดินมาโอบเอวจากทางด้านหลัง หอมแก้มติณฟอดใหญ่“พี่ภัณต์จะหอมแม่ด้วย” เด็กชายนภัณต์เกาะขาแม่ ไม่ยอมให้ป๊าทำแม่คนเดียว“แม่ให้สองข้างเลยครับ” ติณหันแก้มให้เด็กชายหอมทั้งซ้ายทั้งขวา“ทำไมพี่ภัณต์ได้หอมแม่สองแก้มเลยล่ะ ป๊าไม่ยอมนะ” มีนทำเป็นงอน“ป๊าไม่ใช่พี่ภัณต์ ป๊าต้องทำใจนะครับ” เด็กชายพูดอย่างผู้ชนะ“ป๊ายอมให้พี่ภัณต์คนเดียวนะครับ” มีนพูดพร้อมยกเด็กน้อยขึ้นนั่งบนเก้าอี้สูงประจำตำแหน่งของเขา“กินข้าวเสร็จแล้ว เราเอาขนมขึ้นไปกิ
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 33 -END-
โรงพยาบาล...“มากันหมดแบบนี้หมอจะไม่ตกใจแน่นะ” ติณมองทั้งสามคนที่นั่งเรียงกันอยู่หน้าห้องตรวจ“ถ้าอย่างนั้นจิกกับมีนรอหน้าห้อง” รรรเสนอ“ได้ไงล่ะพี่รรร ผมเป็นพ่อนะ” มีนโวยวาย“ติณ...จิกว่าคิดใหม่ดี ๆ นะ จะเอาไอ้นี่เป็นพ่อของลูกจริงอะ” พิจิกแกล้งแขวะน้อง“…” มีนกำลังจะอ้าปากเถียง แต่พยาบาลหน้าห้องเรียกเสียก่อน“แกเป็นเด็กเปิดเผยครับ ดูสิครับชัดเจนเลย” คุณหมอเลื่อนลูกศรชี้ให้ดู “ผู้ชายครับ” คุณหมอยิ้มก่อนจะพูดต่อ “ชัดเจนขนาดนี้ไม่น่าจะผิดพลาดนะครับ หรือถ้าอยากดูให้ชัดกว่านี้อายุครรภ์ประมาณ 28 สัปดาห์ลองมาทำ 4 มิติได้ครับ”“รรรร้องไห้ทำไม” พิจิกหันมาเจอรรรกำลังน้ำตาไหล“ก็มันดีใจ” มือเช็ดน้ำตาป้อย ๆ“ช่วงนี้คุณแม่จะอ่อนไหวเป็นพิเศษครับ เป็นเพราะฮอร์โมน คุณพ่ออย่าเพิ่งตกใจไปนะครับ” คุณหมอหันไปบอกพิจิก“ผมเริ่มจะชินบ้างแล้วครับหมอ” พิจิกเอามือลูบหัวรรรด้วยความเอ็นดู“ไปซื้อของให้หลานกัน” รรรเสนอเมื่อทุกคนเดินออกมาจากห้องตรวจ“ใจเย็นก่อนรรร” เดี๋ยวค่อยทยอยซื้อก็ได้ติณพูดดักคนขี้เห่อไว้ก่อน“ก็ได้” รรรหน้าจ๋อย“เราไปหาอะไรกินกันก่อนกลับไหม พี่รรรเริ่มกินอาหารได้เยอะหรือยัง” มีนเสนอ“พี่ยังไม
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 32 คุณแม่อารมณ์อ่อนไหว [NC]
รรรทิ้งตัวลงบนเบาะรถด้วยสภาพอิดโรย “รรรเป็นไงบ้าง”“วันนี้แพ้เยอะมาก กินอะไรไม่ได้เลย อ้วกออกหมด”พิจิกเอื้อมมือไปช่วยปรับเบาะให้เอนลง “นั่งแบบนี้แหละ ยิ่งเอนเบาะยิ่งเวียนหัว” ขณะพูดก็ดมยาไปด้วย“อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม” รรรส่ายหน้า “ลูกครับทำไมทำแม่หนักแบบนี้ล่ะครับ” พิจิกก้มลงพูดกับท้องน้อย ๆ ของรรร จุ๊บที่ท้องไปหนึ่งที ก่อนที่จะขึ้นมาหอมแก้ม และจูบปากคุณแม่ที่ตอนนี้ซีดเซียวจนน่าสงสาร“อยากกลับบ้านแล้ว ไม่อยากมาทำงานแล้ว” น้ำตาค่อย ๆ ไหลรินออกทางหางตาพิจิกยังไม่อยากถามอะไรตอนนี้ ไม่อย่างนั้นรรรจะยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ช่วงนี้รรรอ่อนไหวมาก อารมณ์แปรปรวนมาก แต่จะไปทางอ่อนไหว มากกว่าโมโหเกรี้ยวกราด“จิกรีบพากลับบ้านก่อน แล้วเราค่อยคุยกันนะ” พิจิกเอามือลูบหัว และเช็ดน้ำตาที่เลอะแก้มให้ ก่อนจะออกรถ“รรรนอนพักก่อน” พิจิกประคองตัวรรรเอนลงที่โซฟา“รรรยื่นใบลาออกแล้วนะ” แทนที่จะดีใจ แต่พิจิกกลับเป็นห่วงมากว่า“มีอะไรหรือเปล่า เกิดอะไรขึ้น ก่อนหน้านี้รรรยังอยากทำงานอยู่เลย หรือที่ทำงานเขาไม่โอเคกับการที่รรรท้อง”“ที่ทำงานโอเค แต่รรรรู้สึกว่าตัวเองทำงานได้ไม่เหมือนเมื่อก่อน รู้สึกทำอะไรก็ไม่
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 31 เปิดใจร้อยเปอร์เซ็นต์ [มีน-ติณ] [NC]
“หมั่นไส้เฮียชะมัด” มีนเดินบ่นเข้าห้อง และเดินเลยเข้าห้องครัว ออกมาพร้อมนมอุ่น“ไม่รู้สึกว่าตัวเองก็น่าหมั่นไส้หรือไง” ติณรับแก้วนมมาดื่มได้แค่ครึ่งแก้ว“ทำไมไม่กินให้หมดล่ะครับ” มีนเริ่มบ่น“เราต่างจากจิกตรงไหน ไม่เห็นต่างสักนิด” ติณแกล้งแซว “กินข้าวเยอะมากวันนี้ ถ้าให้พี่กินเยอะกว่านี้ อ้วกแน่ ๆ”“จะว่าไปก็ตื่นเต้นเหมือนกันเนอะ ต่อไปจะมีเด็กวิ่งซนรอบบ้านตั้งสองคนแน่ะ อายุห่างกันไม่กี่เดือน สงสัยจะพากันป่วนน่าดู”“ถึงวันนั้นพ่อ ๆ คงเห่อแต่ลูก จนลืมแม่กันหมด” ติณตัดพ้อ“พี่ติณ...เมื่อกี้พี่บอกว่า พ่อ ๆ พี่หมายถึงผมด้วยใช่ไหม” หน้าติณตอนนี้ทั้งดีใจ ทั้งตื่นเต้น“มีนรังเกียจหลานไหม” ติณนั่งลูบท้องตัวเอง มองตามีนอย่างรอคำตอบมีนคุกเข่าลงเอาหูแนบท้องทำเหมือนกำลังฟังเสียงคนข้างใน “ให้อามีนเป็นพ่อหนูนะครับ”“…” ติณได้แต่นั่งลูบหัวมีน ด้วยความตื้นตันใจที่มีนไม่รังเกียจลูกของเขา“สัญญากันแล้วนะครับ” มีนพูดกับตัวเล็กในท้อง พร้อมจุ๊บหนึ่งที“คุยอะไรกันฮึ” มือยังไม่หยุดลูบหัวมีน“ทำสัญญาพ่อลูกกันอยู่ครับ” ติณได้แต่ยิ้มอ่อนใจให้กับท่าทางของมีน ที่ดูเห่อลูกไม่ต่างจากพิจิกมีนยังคงกอดพุงน้อย ๆ ไม่ป
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 30 เห่อลูก
“ยินดีด้วยครับ ตอนนี้อายุครรภ์ 4 สัปดาห์แล้วครับ” คุณหมอยิ้มให้ทั้งสองคน “อาการแพ้ท้องส่วนใหญ่ก็จะอยู่ช่วง 4-12 สัปดาห์ แต่บางคนก็แพ้ถึงคลอดเลยก็มี และอีกอย่างหนึ่งคุณแม่อาจจะมีอารมณ์ขึ้นลง ซึ่งเป็นผลจากฮอร์โมนไม่ต้องตกใจ และหมอแนะนำให้คุณพ่อเตรียมรับมือให้ดีนะครับ” คุณหมอสบตาให้กำลังใจพิจิก“หมอนัดอีกทีเดือนหน้าเลยนะครับ แต่ถ้ามีอาการผิดปกติให้มาหาก่อนได้เลย วันนี้หมอจะจ่ายยาบำรุงเลือด วิตามินรวม และยาแก้แพ้ท้องไปนะครับ” คุณหมอแนะนำพร้อมรอยยิ้ม“รรรระวัง ค่อย ๆ เดิน” พิจิกตามประกบหน้าประกบหลัง จนรรรเริ่มรำคาญ“อุ้มรรรเลยไหม รรรจะสะดุดล้มก็เพราะจิกเดินดักหน้าดักหลังอยู่แบบนี้นี่แหละ”“ก็จิกห่วง” พิจิกเสียงอ่อย“ห่วงหรือเห่อ ไม่ใช่นาน ๆ ไปกลายเป็นเบื่อนะ” รรรเดินมาทิ้งตัวลงโซฟา“ทั้งห่วงทั้งเห่อ แต่ไม่มีทางเบื่อแน่นอน” พิจิกพูดด้วยความมั่นใจ“จิกไม่อยากให้รรรไปทำงานเลย ยิ่งรรรมีอาการแพ้ท้องแบบนี้ด้วย จิกเป็นห่วง”“รรรจะลองไปคุยกับหัวหน้าดูก่อน”“ลาออกได้ไหม” พิจิกจริงจัง“จิก” รรรเองก็รู้สึกกังวล เพราะเขารู้ดีว่าผู้ชายเวลาท้องแล้วอาการต่าง ๆ จะรุนแรงกว่าผู้หญิงมาก “รรรขอลองไปคุยกับหัวห
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 29 รรรท้องจริง ๆ ด้วย
“ไม่หรอกมั้ง” รรรยังไม่อยากจะคิดไปในทางนั้น“รรรย้ายมาอยู่กับจิกได้เดือนกว่าแล้วใช่ไหม” ติณยิ้ม“อืม...”“และก่อนหน้านั้น รรรก็ป่วย อ่อนเพลีย กินอะไรไม่ลง แต่ช่วงนั้นมันน่าจะเร็วไปสำหรับการตรวจ”“…” รรรเริ่มเงียบ สีหน้าวิตกกังวล“อาการติณก็คล้าย ๆ แบบนี้เลยนะตอนแรก จิกกับมีนลองนึกดูสิ” ติณหันไปมองสองหนุ่มที่กำลังนั่งอึ้งอยู่“เนี่ย...ร้อยวันพันปีกินของพวกนี้หรือเปล่าล่ะ รรรยังไม่เท่าไหร่นะ อาจกินเพราะเวียนหัว มึนหัว แต่จิกล่ะ ทำไมกินได้อร่อยขนาดนั้น” ติณชวนสังเกต“จริงของพี่ติณนะเฮีย เฮียกินเยอะกว่าพี่รรรอีก”“แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน” พิจิกเริ่มสงสัย“เฮียไม่เคยได้ยินเหรอ...แพ้ท้องแทนเมียน่ะ” มีนลอยหน้าลอยตาแซว “ว่าแต่พี่รรรยอมรับเฮียเป็นสามีหรือยังเหอะ”“รับแล้วโว้ย” พิจิกพูดเสียงดังด้วยความภูมิใจแต่รรรกลับก้มหน้า เขี่ยยำในจานด้วยความเขิน“เลอะหมดแล้วพี่” มีนแซว“กลับห้องกันดีกว่า แกล้งพี่เขาอยู่ได้” ติณตีเข้าให้ที่แขนมีน“อีก 2 อาทิตย์จะได้รู้เพศหลานแล้วนะ”รรรเงยหน้าจากจานยำขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น “รรรไปดูด้วยนะ”“อืม...แต่รรรต้องไปตรวจด้วยนะ”“พรุ่งนี้จิกพาไปตรวจนะ” พิจิกนั่งลงข้างรร
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 28 หรือตัวเล็กจะมีน้อง
รรรตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนหัว มองไปรอบห้อง เมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องที่คุ้นเคย จึงเริ่มมองหาคนข้างกายแต่กลับว่างเปล่า รรรพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้องพิจิกเปิดประตูกลับเข้ามาพอดี รีบเข้ามาประคองพาไปนั่งที่โซฟา“รีบลุกออกมาทำไม”“ตื่นมาแล้วไม่เจอใคร รรรกลัว”“จิกออกไปซื้อข้าว ซื้อยามา แล้วก็แวะดูติณมาด้วย รรรเป็นอย่างไรบ้าง”“ติณเป็นอะไรมากหรือเปล่า”“ไม่เป็นอะไร แต่ยังมีอาการเศร้าอยู่ เดี๋ยววันนี้มีนจะพาไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกที”“ไม่ต้องเอาแต่ห่วงคนอื่นเลย ห่วงตัวเองบ้าง รู้ไหมว่าจิกเป็นห่วงขนาดไหน” พิจิกไล่จับดูตามตัว ดูว่ามีบาดแผลตรงไหนบ้าง “หน้าช้ำหมดเลย เจ็บไหม” พิจิกใช้ปลายนิ้วลูบแผลเบา ๆ“…” รรรส่ายหน้าอมยิ้ม จับมือพิจิกขึ้นมาดู “ทำไมถึงได้บ้าระห่ำขนาดนี้ เจ็บมากไหม” สันหมัดพิจิกตอนนี้เต็มไปด้วยรอยช้ำ“ก็มันมาทำรรร” พิจิกกุมมือทับมือรรรไว้ “บอกแล้วไงว่าให้เลิกห่วงคนอื่น”“จิกไม่ใช่คนอื่นสักหน่อย จิกเป็นสามีรรร” ประโยคสุดท้ายแผ่วเบาเสียจนคนฟังแทบจะไม่ได้ยิน“จิกได้ยินไม่ถนัด” พิจิกดีใจแทบจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่ “ขอฟังอีกครั้งได้ไหม”“ครั้งเดียวพอแล้ว” รรรเขิน“นะ...อยาก
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 27 ไอ้เหี้ยธูป
“เชิญเข้าห้องครับ เดินเข้าไปดี ๆ อย่าให้ต้องใช้กำลังนะครับ”“จะทำอะไรพวกเราน่ะ” รรรตั้งสติถาม“ตอนแรกก็ว่าจะสนุกกับพี่แค่สองคน อยู่ ๆ ก็เพิ่มมาอีกหนึ่ง แต่พี่ติณท้องอยู่ด้วยสิ ทำไงดีนะ” ธูปมองติณอย่างเย็นชา“ลูกในท้องติณก็ลูกธูปนะ” รรรเตือนสติ“ใช่แน่หรือเปล่าก็ไม่รู้ ทุกวันนี้ก็เห็นระรื่นอยู่กับไอ้มีนนี่” ด้วยความโมโห ติณลุกขึ้นซัดหมัดเข้าปากธูปให้ได้เลือด“ปากหมานักนะมึง อย่าคิดว่าคนอื่นจะสันดานเดียวกับมึงสิ” ติณเตรียมพุ่งตัวใส่อีกครั้ง แต่รรรรีบคว้าตัวไว้ก่อน“ติณใจเย็นก่อน”ไอ้ธูปพุ่งตัวใส่ง้างหมัด แต่รรรเข้ามาขวาง รับหมัดเข้าที่หน้าเต็ม ๆ จนเซล้มลงไปกองกับพื้น“พี่รรรผมไม่ได้ตั้งใจ” ธูปตามลงไปจับหน้ารรร บีบคางแน่น “หน้าช้ำแบบนี้ไอ้จิกเห็นมันคงจะบ้าน่าดู”มันเดินไปหยิบขวดน้ำที่โต๊ะหัวเตียง กลับลงมานั่งคุกเข่าหน้ารรร หยิบซองยาจากกระเป๋ากางเกง “พี่จะกินเองดี ๆ หรือจะให้ผมป้อน” มันหยิบยาเม็ดเล็กออกจากซอง“รรรอย่ากินนะ” ติณเห็นก็รู้ทันที เพราะที่เขาต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะไอ้ยาตัวนี้...ผัวะ... ฝ่ามือมันตบลงหน้าติณ “หรือพี่อยากจะระลึกความหลังกับผมด้วย”“สารเลว” …ผัวะ... ธูปง้างมือตบลงหน้
