Novels by ระมุณณ์ มิโกะ

ตอนที่ 10 End 🔞🔥จอโน้ตบุ๊กถูกปิดพับลงพอดีกับเสียงประตูห้องถูกเปิดออกโดยภรรยาโอเมก้า อีกมือหนึ่งก็ประคองถาดกาแฟและของว่างมาเสิร์ฟลงตรงหน้าสามี“ขอบคุณครับ”ห้องทำงานของคนินตอนนี้แทบจะย้ายมาอยู่ที่ร้านกาแฟของหอมกรุ่นเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ไปเสียแล้ว มีเข้าบริษัทบ้างสัปดาห์ละครั้งสองครั้ง แต่ถ้ามีงานด่วนเขาก็จะเข้าไป หรือไม่ก็ให้เลขามาที่ร้าน“คุณนินไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลยครับ”“ทำแบบนี้ ทำแบบไหน”“ก็ย้ายที่ทำงานมาที่นี่แทนไงล่ะครับ”“ผมโอเค หรือว่ากรุ่นไม่โอเค”“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ กรุ่นแค่เป็นห่วงไม่อยากให้คุณต้องเสียงานเสียการเพราะกรุ่นกับลูก”“กรุ่น” ร่างบางถูกรวบให้นั่งลงบนตัก“กรุ่นฟังผมนะ” น้ำเสียงจริงจังของสามีทำให้หอมกรุ่นต้องหยุดฟังสบตานิ่ง“งานผมไม่เสียแน่นอน ผมจัดการได้ เพียงแค่เมื่อก่อนผมไม่คิดจะทำมันแค่นั้นเอง”“แต่กรุ่นกลัวคุณนินจะถูกมองไม่ดี”“ผมเป็นเจ้าของนะ กรุ่นลืมไปหรือเปล่า”“เป็นเจ้าของเป็นซีอีโอก็ถูกลูกน้องเกลียดได้”“ถ้าเกลียดก็ออกไปหางานอื่น” คนินยักไหล่ทำหน้ามึน“ดื้อ” หอมกรุ่นได้แต่อมยิ้มพร้อมกับส่ายหน้า“ผมว่าจะคุยกับกรุ่นเรื่องร้าน” อยู่ ๆ คนินก็ชวนเปลี่ยนเรื่

ตอนที่ 9🔞🔥คุณแม่โอเมก้ากำลังง่วนกับการจับเจ้าก้อนแป้งแต่งตัว โดยที่เจ้าลูกชายเหมือนจะให้ความร่วมมือ แต่เป็นความร่วมมือที่ดูวุ่นวายชอบกล“เวลาว่าเวลาใส่ชุดนี้แล้วหล่อกว่านะครับ”ตัวแสบโชว์ชุดซูเปอร์ฮีโรในดวงใจของเขาด้วยความภูมิใจ หอมกรุ่นได้แต่เก็บความกลุ้มไว้ในใจ“แม่ก็ว่าหล่อครับ แต่งานที่พ่อจะพาเราไปมันไม่เหมาะกับชุดนี้น่ะสิครับ”“เอ๊! หรือว่าเวลาใส่ไปก็ได้ แต่ถ้ามันไม่เหมาะกับงานน้องเวลาของแม่ก็จะหมดหล่อเอานะครับ”ตัวแสบยืนกอดอก คิ้วขมวดคิดตามที่แม่พูด ก่อนจะตัดสินใจด้วยสีหน้าที่น่าหมั่นไส้“เวลาเชื่อแม่ก็ได้ครับ งานนี้เวลาต้องหล่อสุด ๆ ไปเลยนะครับ”“โอเคครับ” หอมกรุ่นพูดพร้อมกับกลั้วหัวเราะกว่าจะเจรจากันได้เล่นเอาคุณแม่โอเมก้าถึงกับต้องปาดเหงื่อกันเลยทีเดียว“เสร็จหรือยังกรุ่น” คุณพ่ออัลฟ่ายืนมองทั้งสองพร้อมรอยยิ้มละมุนอยู่ตรงหน้าประตู“...” หอมกรุ่นหันไปยิ้มให้สามีก่อนจะหันกลับมาหาเจ้าลูกชาย“น้องเวลาหล่อหรือยัง พ่อช่วยแม่ดูหน่อย” เจ้าก้อนแป้งทำเป็นหมุนซ้ายหมุนขวาให้พ่อกับแม่ดูความหล่อทั้งน่ามันเขี้ยวและน่าหมั่นไส้“หล่อที่สุดเลยครับ” พอได้ยินคำชมจากพ่อก็ยืนกอดอกยิ้มกระหยิ่มภ

ตอนที่ 8🔞🔥ตั้งแต่ถูกสามีตามง้อหน้าที่หลายอย่างของหอมกรุ่นจึงถูกแบ่งเบาไป โดยเฉพาะการเล่นกับน้องเวลาลูกชายตัวแสบที่ดูจะเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย เวลาเข้านอนทุกวันนี้แม่ก็แทบไม่ต้องยุ่ง นอกเสียจากว่าวันไหนที่ตัวแสบงอแงหรือไม่สบายคืนนี้ก็เช่นกันหลังจากเตรียมวัตถุดิบสำหรับมื้อเช้าและเก็บครัวเรียบร้อย หอมกรุ่นก็มีเวลาอาบน้ำดูแลตัวเอง ก่อนจะมานอนเหยียดร่างบางเพื่อผ่อนคลายบนที่นอนทว่าวันนี้หอมกรุ่นกลับรู้สึกไม่สบายตัวครั่นเนื้อครั่นตัววูบวาบข้างใน กำลังว่าจะลุกไปหายากินเพราะรู้ตัวว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับร่างกาย“ลูกหลับแล้วเหรอครับ” หอมกรุ่นถามขึ้นเมื่อสามีเดินออกมาจากห้องลูกพอดี“อืม พรุ่งนี้ผมต้องเข้าบริษัทนะ”“ครับ”“แต่จะรีบกลับ จะได้ไปรับลูกด้วยกัน”“ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวกรุ่นไปรับแกเอง”“ผมสัญญากับลูกไว้แล้ว”“กรุ่นเป็นอะไรหรือเปล่า”เห็นภรรยานอนกระสับกระส่ายแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้ แถมฟีโรโมนดูจะแปรปรวนด้วย“ฮีตหรือเปล่า”“น่าจะ แต่มันไม่ใช่รอบ” หอมกรุ่นพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง“จะลุกไปไหน”“ไปหายา” ร่างบางถูกจับให้เอนตัวนอนลง“อยู่กับผมไม่ต้องกินยาหรอก” ยิ่งฮีตตัวยิ่งหอมยั่วยวน

ตอนที่ 7“สวัสดีครับคุณเรย์” หอมกรุ่นทักทายลูกค้าประจำด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนทุกครั้ง“สวัสดีครับ” ทักทายเจ้าของร้าน แต่สายตาก็มองหาสามีเจ้าของร้านไปด้วย“ไอ้นินไม่มาเหรอครับวันนี้”“มีประชุมเช้าครับ เหมือนเดิมนะครับ”“ครับผม”“กรุ่นนึกว่าคุณเรย์จะไม่มาร้านกรุ่นแล้วซะอีก”“ได้ไงล่ะครับ กาแฟอร่อย ๆ ไม่ได้หากันง่าย ๆ นะครับ” เรย์พูดพร้อมกลั้วหัวเราะ“มาจีบเมียกูอีกแล้วนะมึง” เสียงเข้มดังลงมาจากข้างบน ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินลงมา“ไหนคุณกรุ่นบอกว่ามึงประชุม”“คอนเฟอเรนซ์สิ หรือบริษัทมึงไม่มี”“มึงนี่นะ...” เรย์ส่ายหน้าระอากับเพื่อน “กูไปแล้ว” ก่อนจะเปิดประตูออกไปเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้เรย์จึงหันกลับมา“อาทิตย์หน้าเลี้ยงรุ่นมึงไปหรือเปล่า”“ถ้าไม่ติดอะไร”“เออ ๆ งั้นเจอกัน”“แล้วคุณจะไม่เข้าบริษัทจริง ๆ เหรอครับ” หอมกรุ่นถามด้วยสีหน้ากังวล เพราะสามีเขาไม่ไปทำงานหลายวันแล้ว“ผมเช็กแล้วไม่มีอะไรด่วน”“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้นะครับ”“สำหรับผมมันจำเป็นมาก” ไม่พูดเปล่าแต่จ้องหน้าภรรยานิ่ง“ก็แล้วแต่คุณละกัน” หอมกรุ่นได้แต่ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ‘จริง ๆ เขาก็ชอบที่สามีเป็นแบบนี้ แต่อีกมุ

ตอนที่ 6🔞🔥โชคดีของหอมกรุ่นที่วันนี้ลูกค้าเข้ามาเรื่อย ๆ ทำให้เขาไม่ต้องสนใจสามีอัลฟ่าที่นั่งเฝ้ากันทั้งวัน จนถึงเวลาปิดร้าน“กรุ่น” สามีอัลฟ่าโอบเอวบางของภรรยาจากทางด้านหลัง ขณะที่หอมกรุ่นเดินมาหมุนป้ายเพื่อปิดร้าน“ปล่อยกรุ่นก่อนครับ กรุ่นต้องรีบไปรับลูก” หอมกรุ่นพยายามแกะมือแกร่งออกจากเอว“ผมโทรบอกที่โรงเรียนแล้วว่าวันนี้เราจะไปรับช้านิดนึง”“เรามาคุยกันก่อน”“คุณนินจะคุยเรื่องอะไรครับ” หอมกรุ่นยอมรับว่าเขาคาดเดาไม่ได้เลยว่าสามีอัลฟ่าจะคุยเรื่องอะไร“ยังไงกรุ่นก็ไม่ยอมปิดร้านนี้” หอมกรุ่นเสียงแข็งคอเชิดขึ้นมา“ผมขอโทษ เรื่องเมื่อวาน”“ช่างมันเถอะครับ กรุ่นชินแล้ว” หอมกรุ่นกำลังน้อยใจมากกว่าขุ่นเคือง“กรุ่น...อย่าเพิ่งประชดกันสิ”“ผมขอโทษ” พอรู้ตัวว่าตัวเองเริ่มเสียงแข็งใส่ภรรยาคนินก็รีบอ่อนลงอยู่ ๆ ร่างบางก็ลอยขึ้นแนบอกแกร่งของคนิน หอมกรุ่นต้องรีบคว้าคอของสามีไว้ด้วยความตกใจ“คุณนิน! คุณจะทำอะไร”“ขึ้นไปคุยกันข้างบน ปิดร้านแล้วนี่”“คุณนินจะคุยอะไรครับ กรุ่นบอกแล้วไงว่ากรุ่นชินแล้ว” หอมกรุ่นยังคงพูดด้วยความน้อยใจและไม่ยอมสบตาสามีร่างบางถูกวางลงด้วยความทะนุถนอมบนเตียงนอนโดยที่มี

ตอนที่ 5“ปิดร้าน” คนินตะคอก หอมกรุ่นยืนตัวสั่นน้ำตาเริ่มเอ่อรอบดวงตา“ป...ปิดแล้วครับ”“ฉันหมายถึงปิดถาวร” คนินจ้องเขม็งอย่างเอาเรื่อง ไม่สนว่าตอนนี้ภรรยาตัวเองมีอาการเป็นอย่างไร“ท...ทำไมล่ะครับ” หอมกรุ่นถามกลับเสียงสั่น“ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ชั้นสั่งให้ปิดก็ต้องปิด”“ถ้าคุณไม่บอกเหตุผล กรุ่นก็ไม่ปิด” แม้ว่าตอนนี้จะกลัวคนินมากเพียงใด แต่หอมกรุ่นก็ไม่ยอม ร้านกาแฟนี้เขาเปิดก่อนที่จะเจอคนินเสียอีก มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาไปเสียแล้ว และที่สำคัญ‘ที่นี่คือที่ที่เขาและคนินพบกันครั้งแรก’“...” คนินได้แต่หัวเสียเข้าประชิดตัวหอมกรุ่น จับแขนเรียวทั้งสองข้างบีบแน่น“โอ๊ย! กรุ่นเจ็บ” น้ำตาที่เอ่ออยู่ก่อนแล้วไหลรินอาบแก้มเนียนใสเสียงกริ่งหน้าร้านดังขึ้น ทำให้ทุกอย่างหยุดการเคลื่อนไหวชั่วครู่ ก่อนที่มือหนาจะค่อย ๆ คลายออกจากแขนเรียว สติของคนินเริ่มกลับมา“กรุ่น...” เห็นรอยแดงบนแขนของภรรยาคนินได้แต่ยืนหน้าเสีย“กรุ่นไปรับลูกค้าก่อน” หอมกรุ่นปัดมือของสามีออกก่อนที่จะเดินหันหลังลงไปรับลูกค้า มือเรียวปาดน้ำตาให้แห้งปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้มสูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะเดินไปเปิดประตูต้อนรับลูกค้าหลั

ตอนที่ 6 พี่ฮอตเนิร์ดคนนี้เป็นของน้องยีสต์คนเดียวนะครับ-END-🔞🔥วันที่เครียดที่สุดของน้องยีสต์ก็มาถึง พรุ่งนี้แล้วที่น้องยีสต์ต้องสอบมิดเทอมฟิสิกส์สอง ตัวแสบกำลังเคร่งเครียดกับกองตำราตรงหน้า จะเรียกว่าตำราก็ไม่เชิง จริง ๆ มันแค่สมุดเลกเชอร์ทั้งของเขาเองและเล่มเก่าของพี่ฟาร์สมัยที่เรียนวิชานี้ จะว่ามันเข้าหัวเขาเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วก็ว่าได้ แต่ความมั่นใจมันก็ยังไม่ค่อยมีสักเท่าไหร่ทั้งที่คนพี่บอกว่าเขาโอเคแล้ว ยังไงก็สอบผ่านแน่นอนน้องยีสต์ก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดี“พักกินขนมก่อนดีกว่าครับ” ยิ่งนับวันคนพี่ยิ่งดูแลเขาดีเป็นพิเศษ รู้ว่าน้องชอบกินก็เตรียมไว้ให้ไม่เคยขาด อย่างตอนนี้เค้กช็อกโกแลตกับชาเย็นถูกเสิร์ฟอยู่ตรงหน้า โดยที่น้องยีสต์ไม่ต้องเอ่ยปากขอเลยด้วยซ้ำ“พี่ฟาร์ไม่อ่านวิชาของตัวเองเหรอ มัวแต่มาดูแลยีสต์อยู่นั่นแหละ” “ของพี่ไม่มีอะไรแล้ว ยีสต์เองก็เถอะพี่ว่าพอได้แล้ว ยีสต์ทำได้แล้ว ขนาดไปติวให้เพื่อนได้พรุ่งนี้ก็ผ่านได้สบายมาก” พูดจบพี่ฟาร์ก็รวบสมุดเลกเชอร์กับแบบฝึกหัดตรงหน้าลุกขึ้นเอาไปวางบนโต๊ะหนังสือ ไม่สนใจว่าตัวแสบกำลังนั่งหน้างอที่ถูกขัดใจอยู่“กินขนมก่อนนะครับเด็กดี” เก็บข

ตอนที่ 5 ก็ว่าจะไม่เอาแล้วนะ แต่ถ้าในน้ำก็ไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่มั้ง🔥🔞เสียงนาฬิกาปลุกบอกเวลาให้ร่างเปลือยเปล่าที่ยังนอนสลบไสลกอดกันกลมว่าถึงเวลาต้องเตรียมตัวไปเรียนได้แล้ว แต่ทั้งสองยังไม่มีทีท่าว่าจะขยับลุกขึ้นมาตามเสียงปลุกสักคน กระทั่งเสียงปลุกดังเร้าขึ้นกลายเป็นคนพี่ที่รู้สึกตัวพยายามใช้มือข้างที่ว่างควานหาตามเสียงดังน่ารำคาญนั้นจนเจอ และหยิบมันมาปิดอย่างหัวเสียเขาเพิ่งจะได้นอนกันตอนเกือบสว่าง เพราะโดนฤทธิ์ตัวแสบอ้อนเอาแต่ใจ ตัวพี่ก็พร้อมที่จะตามใจเสียด้วยสิ ตามใจกันจนตัวแสบหมดฤทธิ์หลับกลางอากาศทั้งที่ครั้งสุดท้ายตัวตนของเขายังคาอยู่ในตัวน้องนอนมองคนในอ้อมกอดที่ยังหลับตาพริ้ม รอยยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก ทำให้คนพี่อดสงสัยไม่ได้ ‘กำลังฝันถึงใครกันนะ’ เห็นแล้วมันเขี้ยวจึงกดจูบลงตรงหน้าผากคนน้อง จนตัวแสบรำคาญมุดหน้าหนีเข้าซุกกอดตรงแผงอกแน่นของเขาวันนี้คงได้พากันโดดเรียนทั้งคู่แล้วล่ะ สำหรับตัวพี่ไม่มีปัญหาขาดเรียนแค่นี้สบายมาก แต่คนน้องนี่สิไม่รู้ว่าวันนี้เรียนวิชาอะไรบ้าง คนพี่จึงต้องปลุกคนขี้เซาขึ้นมาถามให้รู้เรื่องเสียก่อน“ยีสต์...น้องยีสต์ครับ” เสียงกระซิบแผ่วเบาข้างหูไม่สามารถปลุ

ตอนที่ 4 น้องยีสต์อยากโดนเสียบจัง🔞🔥พี่ฟาร์ตอนนี้อยู่ในสภาพนอนแผ่หลาบนเตียงนอน ร้องครางกระเส่าฟังไม่ได้ศัพท์ กล้ามท้องเกร็งกระตุกทุกจังหวะที่ถูกริมฝีปากอิ่มทำให้เสียว ผงกขึ้นลงสลับดูดเลีย ทุกครั้งที่ท่อนยักษ์ผลุบหายเข้าไปในช่องปากอุ่นนุ่ม และผงกหัวขึ้นให้เห็นแท่งร้อนถูกริมฝีปากชมพูรูดขึ้นค้างไว้แค่ปลายหัวเห็ด แล้วผลุบหายไปแบบนั้น ปากอิ่มรูดขึ้นรูดลงเหมือนกำลังเล่นสนุกอยู่กับมัน สะโพกสอบของพี่แอ่นเกร็งค้างรับความเสียว กัดฟันพยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้เผลอกดหัวน้องให้แท่งยักษ์พุ่งเข้าคอจนสุดลำ เอ็นร้อนที่อยู่ในโพรงปากนุ่มตอนนี้ได้แต่กระตุกตามจังหวะที่น้องเป็นคนควบคุม ไร้เดียงสาแต่ร่านทุกครั้งที่เกิดอารมณ์ปากบอกน่ากลัวไม่กล้ากิน แต่ตอนนี้ตัวแสบกำลังเอร็ดอร่อยกับการไล่ชิมไล่เลียไม่เว้นแม้เส้นเลือดปูดโปนที่พันรอบท่อนลำ ละเลียดเลียละเลียดชิมอย่างกับว่ากำลังนับเส้นเลือดที่พันรัดรอบเอ็น ส่วนคนโดนดูดได้แต่นอนซู้ดปาก ส่งเสียงครางกระเส่า“อ...อ๊า...ยีสต์ครับ พี่ฟาร์เสียว...อึ๊ม...โคตรดี...อ๊ะ” พี่ครางเรียกชื่อกันอย่างนี้ยิ่งอยากเล่นซน ปลายลิ้นเกร็งแหย่เล่นลงรูตรงส่วนปลาย “อ๊ะ...แบบนั้น แบบนั้นครับ

ตอนที่ 3 คืนนี้น้องยีสต์ต้องแลกกับอะไรครับ 🔞ยีสต์นัดกับเพื่อนไว้ที่คอนโดตัวเอง เพราะปกติแล้วห้องยีสต์เหมือนเป็นที่รวมตัวกันของเพื่อน ๆ ไม่ว่าจะมีงานหรือไม่มีงานก็ตาม แต่ละคนต่างขะมักเขม้นช่วยกันทำรายงานเพื่อเตรียมพรีเซนต์อาทิตย์หน้า ตั้งใจกันเสียจนลืมเวลาเงยหน้าดูนาฬิกากันอีกทีก็ปาเข้าไปเกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว“วันนี้กูนอนห้องมึงนะ ขี้เกียจกลับว่ะ” เอิ๊กเพื่อนสนิทของยีสต์ที่ชอบค้างคืนห้องเขาบ่อยที่สุด ยีสต์ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันหอมันก็อยู่แถวมหาลัยใกล้กว่าคอนโดเขาอีก แต่มันก็ไม่ชอบกลับห้อง มันบอกมันเหงา“วันนี้ไม่ได้ว่ะ กูต้องไปติวหนังสือต่อ” ยีสต์บอกเพื่อนไปตามตรง เขาไม่จำเป็นต้องปิดอะไรมัน พวกมันเองก็เชียร์ให้เขาหาคนสอนฟิสิกส์ให้ได้เพื่ออนาคตที่ดีของพวกมันเองนั่นแหละ“มึงได้พี่ติวแล้วเหรอ ได้ตอนไหนวะคืนก่อนยังเมาบ่นอยู่เลย” เอิ๊กเริ่มเปิดประเด็น“พี่ฟาร์ น่าจะได้วันที่กูเมานั่นแหละ” พอพูดถึงพี่ฟาร์เลยนึกขึ้นได้ว่าจะถามพวกมันอยู่พอดี“แล้วคืนนั้นใครพากูกลับห้องวะ”“ก็พี่ฟาร์ไง มึงแม่งนอนฟุบหลับคาผับเลย เสียชื่อฉิบหาย” วาทำเป็นเบะปากส่ายหน้า“แล้วทำไมให้พี่เค้ามาส่ง ทำไมพวกมึงไม่หิ้วกูกล

ตอนที่ 2 ไหนว่าแค่นอนกอดไง🔞น้องยีสต์กับเสื้อยืดตัวโคร่ง และกางเกงบ็อกเซอร์ขาสั้นของพี่ฟาร์ ยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกตัวเขาเองไม่เคยนุ่งกางเกงสั้นขนาดนี้แถมเป็นบ็อกเซอร์ผ้าบางแนบเนื้อเหมือนไม่ได้ใส่อะไรอีก แล้วไหนจะต้องนอนกับคนแปลกหน้า ไม่พอยังต้องถูกกอดอีก จะนอนหลับมั้ยวันนี้น้องยีสต์ แต่ในเมื่อตัดสินใจไปแล้วก็ต้องเดินหน้าต่อเพื่อผลสอบที่สวยงามในอนาคตส่วนคนพี่ได้แต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่บนโซฟา อดตื่นเต้นไม่ได้ที่จะได้นอนกอดคนที่เขาแอบชอบมาเป็นปี แอบมองมาเป็นปีไม่กล้าเข้าหาน้อง แต่อยู่ ๆ บทจะง่ายก็ง่ายเสียอย่างนั้น แม้ว่าน้องเป็นคนเดินเข้าหาเขาเองก็เถอะ เขาไม่มีวันที่จะปล่อยน้องให้เดินจากไปแน่นอน แต่จะให้น้องมารู้ความรู้สึกเขาตั้งแต่ตอนนี้ไม่ได้ เดี๋ยวจะยิ่งเกร็งกันไปใหญ่ยิ่งพอได้เห็นน้องออกมายืนก้มหน้างุด แก้มออกสีแดงระเรื่ออยากจะเข้าไปฟัดเสียเดี๋ยวนี้เลย ตัวน้องคงจะนุ่มนิ่มไปทั้งตัวยิ่งคิดยิ่งตื่นเต้น“เข้านอนกันดีกว่า”“พี่ฟาร์ง่วงแล้วเหรอครับ” ตัวแสบหน้าเหวอยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนลากเข้าห้องนอนเสียแล้ว“อืม...พี่หลับยากถึงจะง่วงแต่ก็นอนไม่ค่อยหลับ นอนกอดเราเผื่อพี่จะได้หลับเ

ตอนที่ 1 มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะยีสต์ วิศวะปีสอง เด็กหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้ม น่ารัก ตัวขาวเนียน พวงแก้มเต็มไปด้วยเบบี้แฟต ดูนุ่มฟูน่าฟัดน่าขย้ำ ดูยังไงก็ไม่มีบุคลิกลักษณะของเด็กวิศวะฯ เลยสักนิด ยีสต์เป็นเด็กสดใส ร่าเริง มีแต่คนอยากเข้าหาโดยเฉพาะสาว ๆ คณะอื่น ถึงแม้จะเนื้อหอมในหมู่สาว แต่กลุ่มหนุ่ม ๆ ก็ให้ความสนใจน้องอยู่ไม่น้อยพี่ฟาร์ วิศวะปีสี่ หนึ่งในหนุ่ม ๆ ของคณะที่แอบสนใจน้อง ฟาร์แอบมองแอบชอบน้องยีสต์ตั้งแต่ปีหนึ่ง จะว่าตั้งแต่แรกเจอเลยก็ว่าได้ แต่ไม่เคยแสดงออกหรือเปิดเผยความรู้สึกให้ใครได้ระแคะระคาย ฟาร์จัดว่าเป็นหนุ่มฮอตของคณะเป็นที่หมายปองของใครหลายคน บุคลิกเนิร์ดจัดแต่ดูน่าค้นหา อินโทรเวิร์ดแต่สังสรรค์ปาร์ตี้ได้ แต่จะเป็นกับกลุ่มเพื่อนสนิท เรียนเก่งมากขนาดว่าได้ลุ้นเกียรตินิยม เพราะไม่เคยจีบใครไม่สนใจว่าใครจะมาจีบ อีกทั้งเรียนเก่งมาก ใส่แว่นเสริมความฉลาดเข้าไปอีก ทำให้คนที่ไม่สนิทหรือไม่รู้จักกับฟาร์จะสรุปกันไปเองว่าเขา ‘เนิร์ด’น้องยีสต์เองก็คิดไม่ต่างจากคนอื่น และไม่เคยคิดจะทำความรู้จักหรือสนิทสนมด้วย ยิ่งไม่ใช่สายรหัสกันแล้วยิ่งแทบจะไม่ได้อยู่ในสายตา จนกระทั่งเขารู้สึกว่ากา

“ป๊าม๊าจะเอาเจ้าเด็กแสบอยู่หรือเปล่านะ” ติณเดินบ่นเข้าห้องมาด้วยความกังวล“เดี๋ยวก็รู้” มีนพูดขำ ๆ “อยู่ ๆ อยากปวดหัวตอนแก่”“คอยดูว่าพี่ภันต์จะดูแลทุกคน หรือพี่ภัณต์จะปล่อยโฮคนแรก” ติณคิดตามคำพูดมีนแล้วได้แต่ยิ้มส่ายหัว“แล้ววันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ” ติณถามด้วยความสงสัย ปกติเวลานี้มีนจะอยู่ออฟฟิศข้างล่างหรือไม่ก็เข้าเช็กงานที่สำนักงานใหญ่มีนทำหน้ากรุ้มกริ่ม “ป๊าม๊าเปิดทางให้ขนาดนี้ ขอลาวันหนึ่งนะครับ” เลียริมฝีปาก “นาน ๆ จะมีโอกาสแบบนี้สักที ขอจัดแบบทั้งวันทั้งคืนเลยนะ”“ทะลึ่ง...ทั้งวันทั้งคืนร่างพังกันพอดี”มีนเดินเข้ามาโอบเอวคุณแม่ “นะครับ...ทำน้องให้พี่ภัณต์กันนะครับ” ริมฝีปากหนากดจูบลงซอกคอ“อื๊อ...จักจี้” ติณย่นคอหลบ“ขอน้องให้พี่ภัณต์อีกคนนะครับ”มือเริ่มลูบไล้ผิวเนียนเรียบ กระดุมเสื้อโดนปลดอย่างไม่ทันรู้ตัว ติณตัวอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอดสามี สองมือบดขยี้หัวนมชูชันสู้มือ ร่างบางถูกอุ้มขึ้นแนบอก มือโอบรอบคอโน้มลงมา เผยอปากรอรับลิ้นอุ่น ขยี้จูบอย่างเร่าร้อนร่างบางถูกวางลงบนโซฟาอย่างเบามือ “ขอเป็นแฝดเลยนะรอบนี้”“ไม่สงสารติณเหรอ” สายตาหวานเยิ้ม สองแขนโน้มคอคนบนร่างลงมาแนบชิด“มีนจะดู

“แม่ครับ พี่ภัณต์กลับมาแล้วครับ” นภัณต์รีบวิ่งเข้ามากอดขาแม่ที่กำลังง่วนอยู่ในครัว“ว่ายน้ำสนุกไหมครับ” ติณคุกเข่าลงรับกอดจากลูกชาย“สนุกครับ แต่ป๊าไม่ยอมให้พี่ภัณต์เล่นต่อ พี่ภัณต์ยังไม่อยากเลิก” เด็กชายนภัณต์หน้างอฟ้องแม่“ป๊ากลัวพี่ภัณต์จะไม่สบายนี่ครับ อากาศเริ่มเย็นแล้ว” มีนเดินตามเข้ามา “ไปอาบน้ำกับป๊าก่อนนะครับ”พี่ภัณต์ยังดื้อเกาะขาแม่ไม่ยอมปล่อย “ไปอาบน้ำกับป๊าก่อนนะครับ จะได้ออกมากินข้าวกัน วันนี้แม่อบขนมของโปรดพี่ภัณต์ด้วยนะ” พอได้ยินคำว่าขนม พี่ภัณต์ก็เปลี่ยนอารมณ์เดินตามป๊าออกไปทันทีพ่อลูกอาบน้ำเสร็จ ติณก็จัดโต๊ะมื้อเย็นเสร็จทันกันพอดี“น่ากินจัง” มีนเดินมาโอบเอวจากทางด้านหลัง หอมแก้มติณฟอดใหญ่“พี่ภัณต์จะหอมแม่ด้วย” เด็กชายนภัณต์เกาะขาแม่ ไม่ยอมให้ป๊าทำแม่คนเดียว“แม่ให้สองข้างเลยครับ” ติณหันแก้มให้เด็กชายหอมทั้งซ้ายทั้งขวา“ทำไมพี่ภัณต์ได้หอมแม่สองแก้มเลยล่ะ ป๊าไม่ยอมนะ” มีนทำเป็นงอน“ป๊าไม่ใช่พี่ภัณต์ ป๊าต้องทำใจนะครับ” เด็กชายพูดอย่างผู้ชนะ“ป๊ายอมให้พี่ภัณต์คนเดียวนะครับ” มีนพูดพร้อมยกเด็กน้อยขึ้นนั่งบนเก้าอี้สูงประจำตำแหน่งของเขา“กินข้าวเสร็จแล้ว เราเอาขนมขึ้นไปกิ

โรงพยาบาล...“มากันหมดแบบนี้หมอจะไม่ตกใจแน่นะ” ติณมองทั้งสามคนที่นั่งเรียงกันอยู่หน้าห้องตรวจ“ถ้าอย่างนั้นจิกกับมีนรอหน้าห้อง” รรรเสนอ“ได้ไงล่ะพี่รรร ผมเป็นพ่อนะ” มีนโวยวาย“ติณ...จิกว่าคิดใหม่ดี ๆ นะ จะเอาไอ้นี่เป็นพ่อของลูกจริงอะ” พิจิกแกล้งแขวะน้อง“…” มีนกำลังจะอ้าปากเถียง แต่พยาบาลหน้าห้องเรียกเสียก่อน“แกเป็นเด็กเปิดเผยครับ ดูสิครับชัดเจนเลย” คุณหมอเลื่อนลูกศรชี้ให้ดู “ผู้ชายครับ” คุณหมอยิ้มก่อนจะพูดต่อ “ชัดเจนขนาดนี้ไม่น่าจะผิดพลาดนะครับ หรือถ้าอยากดูให้ชัดกว่านี้อายุครรภ์ประมาณ 28 สัปดาห์ลองมาทำ 4 มิติได้ครับ”“รรรร้องไห้ทำไม” พิจิกหันมาเจอรรรกำลังน้ำตาไหล“ก็มันดีใจ” มือเช็ดน้ำตาป้อย ๆ“ช่วงนี้คุณแม่จะอ่อนไหวเป็นพิเศษครับ เป็นเพราะฮอร์โมน คุณพ่ออย่าเพิ่งตกใจไปนะครับ” คุณหมอหันไปบอกพิจิก“ผมเริ่มจะชินบ้างแล้วครับหมอ” พิจิกเอามือลูบหัวรรรด้วยความเอ็นดู“ไปซื้อของให้หลานกัน” รรรเสนอเมื่อทุกคนเดินออกมาจากห้องตรวจ“ใจเย็นก่อนรรร” เดี๋ยวค่อยทยอยซื้อก็ได้ติณพูดดักคนขี้เห่อไว้ก่อน“ก็ได้” รรรหน้าจ๋อย“เราไปหาอะไรกินกันก่อนกลับไหม พี่รรรเริ่มกินอาหารได้เยอะหรือยัง” มีนเสนอ“พี่ยังไม

รรรทิ้งตัวลงบนเบาะรถด้วยสภาพอิดโรย “รรรเป็นไงบ้าง”“วันนี้แพ้เยอะมาก กินอะไรไม่ได้เลย อ้วกออกหมด”พิจิกเอื้อมมือไปช่วยปรับเบาะให้เอนลง “นั่งแบบนี้แหละ ยิ่งเอนเบาะยิ่งเวียนหัว” ขณะพูดก็ดมยาไปด้วย“อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม” รรรส่ายหน้า “ลูกครับทำไมทำแม่หนักแบบนี้ล่ะครับ” พิจิกก้มลงพูดกับท้องน้อย ๆ ของรรร จุ๊บที่ท้องไปหนึ่งที ก่อนที่จะขึ้นมาหอมแก้ม และจูบปากคุณแม่ที่ตอนนี้ซีดเซียวจนน่าสงสาร“อยากกลับบ้านแล้ว ไม่อยากมาทำงานแล้ว” น้ำตาค่อย ๆ ไหลรินออกทางหางตาพิจิกยังไม่อยากถามอะไรตอนนี้ ไม่อย่างนั้นรรรจะยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ช่วงนี้รรรอ่อนไหวมาก อารมณ์แปรปรวนมาก แต่จะไปทางอ่อนไหว มากกว่าโมโหเกรี้ยวกราด“จิกรีบพากลับบ้านก่อน แล้วเราค่อยคุยกันนะ” พิจิกเอามือลูบหัว และเช็ดน้ำตาที่เลอะแก้มให้ ก่อนจะออกรถ“รรรนอนพักก่อน” พิจิกประคองตัวรรรเอนลงที่โซฟา“รรรยื่นใบลาออกแล้วนะ” แทนที่จะดีใจ แต่พิจิกกลับเป็นห่วงมากว่า“มีอะไรหรือเปล่า เกิดอะไรขึ้น ก่อนหน้านี้รรรยังอยากทำงานอยู่เลย หรือที่ทำงานเขาไม่โอเคกับการที่รรรท้อง”“ที่ทำงานโอเค แต่รรรรู้สึกว่าตัวเองทำงานได้ไม่เหมือนเมื่อก่อน รู้สึกทำอะไรก็ไม่

“หมั่นไส้เฮียชะมัด” มีนเดินบ่นเข้าห้อง และเดินเลยเข้าห้องครัว ออกมาพร้อมนมอุ่น“ไม่รู้สึกว่าตัวเองก็น่าหมั่นไส้หรือไง” ติณรับแก้วนมมาดื่มได้แค่ครึ่งแก้ว“ทำไมไม่กินให้หมดล่ะครับ” มีนเริ่มบ่น“เราต่างจากจิกตรงไหน ไม่เห็นต่างสักนิด” ติณแกล้งแซว “กินข้าวเยอะมากวันนี้ ถ้าให้พี่กินเยอะกว่านี้ อ้วกแน่ ๆ”“จะว่าไปก็ตื่นเต้นเหมือนกันเนอะ ต่อไปจะมีเด็กวิ่งซนรอบบ้านตั้งสองคนแน่ะ อายุห่างกันไม่กี่เดือน สงสัยจะพากันป่วนน่าดู”“ถึงวันนั้นพ่อ ๆ คงเห่อแต่ลูก จนลืมแม่กันหมด” ติณตัดพ้อ“พี่ติณ...เมื่อกี้พี่บอกว่า พ่อ ๆ พี่หมายถึงผมด้วยใช่ไหม” หน้าติณตอนนี้ทั้งดีใจ ทั้งตื่นเต้น“มีนรังเกียจหลานไหม” ติณนั่งลูบท้องตัวเอง มองตามีนอย่างรอคำตอบมีนคุกเข่าลงเอาหูแนบท้องทำเหมือนกำลังฟังเสียงคนข้างใน “ให้อามีนเป็นพ่อหนูนะครับ”“…” ติณได้แต่นั่งลูบหัวมีน ด้วยความตื้นตันใจที่มีนไม่รังเกียจลูกของเขา“สัญญากันแล้วนะครับ” มีนพูดกับตัวเล็กในท้อง พร้อมจุ๊บหนึ่งที“คุยอะไรกันฮึ” มือยังไม่หยุดลูบหัวมีน“ทำสัญญาพ่อลูกกันอยู่ครับ” ติณได้แต่ยิ้มอ่อนใจให้กับท่าทางของมีน ที่ดูเห่อลูกไม่ต่างจากพิจิกมีนยังคงกอดพุงน้อย ๆ ไม่ป

“ยินดีด้วยครับ ตอนนี้อายุครรภ์ 4 สัปดาห์แล้วครับ” คุณหมอยิ้มให้ทั้งสองคน “อาการแพ้ท้องส่วนใหญ่ก็จะอยู่ช่วง 4-12 สัปดาห์ แต่บางคนก็แพ้ถึงคลอดเลยก็มี และอีกอย่างหนึ่งคุณแม่อาจจะมีอารมณ์ขึ้นลง ซึ่งเป็นผลจากฮอร์โมนไม่ต้องตกใจ และหมอแนะนำให้คุณพ่อเตรียมรับมือให้ดีนะครับ” คุณหมอสบตาให้กำลังใจพิจิก“หมอนัดอีกทีเดือนหน้าเลยนะครับ แต่ถ้ามีอาการผิดปกติให้มาหาก่อนได้เลย วันนี้หมอจะจ่ายยาบำรุงเลือด วิตามินรวม และยาแก้แพ้ท้องไปนะครับ” คุณหมอแนะนำพร้อมรอยยิ้ม“รรรระวัง ค่อย ๆ เดิน” พิจิกตามประกบหน้าประกบหลัง จนรรรเริ่มรำคาญ“อุ้มรรรเลยไหม รรรจะสะดุดล้มก็เพราะจิกเดินดักหน้าดักหลังอยู่แบบนี้นี่แหละ”“ก็จิกห่วง” พิจิกเสียงอ่อย“ห่วงหรือเห่อ ไม่ใช่นาน ๆ ไปกลายเป็นเบื่อนะ” รรรเดินมาทิ้งตัวลงโซฟา“ทั้งห่วงทั้งเห่อ แต่ไม่มีทางเบื่อแน่นอน” พิจิกพูดด้วยความมั่นใจ“จิกไม่อยากให้รรรไปทำงานเลย ยิ่งรรรมีอาการแพ้ท้องแบบนี้ด้วย จิกเป็นห่วง”“รรรจะลองไปคุยกับหัวหน้าดูก่อน”“ลาออกได้ไหม” พิจิกจริงจัง“จิก” รรรเองก็รู้สึกกังวล เพราะเขารู้ดีว่าผู้ชายเวลาท้องแล้วอาการต่าง ๆ จะรุนแรงกว่าผู้หญิงมาก “รรรขอลองไปคุยกับหัวห