ตอนที่ 4 อยู่ด้วยกันนะ

เช้าวันเสาร์...

รรรลืมตาตื่นขึ้นมา เจอตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของพิจิก เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แต่จะให้แสดงออกมามันก็ไม่ใช่ รรรพยายามเอาตัวเองออกจากกอดของพิจิก แต่พิจิกกลับกระชับกอดแน่นกว่าเดิม

“นอนต่อก่อน ยังเช้าอยู่เลย”

“มึงก็นอนไป กูจะลุก” รรรพยายามดันตัวเองลุกขึ้น แต่กลับโดนพิจิกรวบตัวลงมากอดท่าเดิม

“ขอกอดก่อน” รรรยังพยายามดิ้น “อย่าดิ้น...นอนดี ๆ ขอนอนกอดเฉย ๆ แต่ถ้าดิ้นมาก กูจะทำอย่างอื่น โทษฐานที่ทำกูตื่น” พิจิกพูดทั้งที่ยังหลับตา

“กูจะกลับห้อง” รรรยังคงดื้อ แต่ก็ยอมให้พิจิกนอนกอด

“วันนี้วันเสาร์มึงจะรีบกลับไปทำไม เดี๋ยวกูไปส่ง” พิจิกกระชับกอดรรรแน่นกว่าเดิม รรรเองก็เผลอหลับในอ้อมกอดของพิจิกไปอีกรอบ กว่าจะรู้สึกตัวตื่นกันอีกทีก็เกือบบ่าย

“ไอ้จิกตื่นได้แล้ว”

“ยังง่วงอยู่เลย” พิจิกงัวเงีย แต่ไม่ยอมปล่อยกอด

“บ่ายแล้วมึง กูหิวข้าว”

“รรร”

“อะไร...”

“มึงย้ายมาอยู่กับกูนะ”

“…”

“มึงฟังกูก่อน อย่าเพิ่งด่ากู” พิจิกดักคออย่างรู้ทัน “ไอ้ติณมันท้อง กูดูแลมันคนเดียวกูกลัวกูพลาด”

“มึงชวนกูมาอยู่กับมึง เพื่อให้กูมาช่วยดูแลเมียมึงเนี่ยนะ”

“เคลียร์แล้วไงมึง อย่าเพิ่งหาเรื่อง”

“แล้วทำไมกูต้องช่วยพวกมึง”

“กูสงสารมัน มันอยู่ที่นี่คนเดียว มึงก็น่าจะรู้ว่าผู้ชายท้องร่างกายมันอ่อนแอกว่าผู้หญิงท้องนะมึง กูเห็นมันเริ่มมีอาการแพ้แล้ว แต่มันก็ไม่ยอมบอกกูหรอก มันทำเป็นว่ามันแข็งแรงดี แล้วถ้าท้องมันยิ่งโตขึ้นมันจะยังไงต่อวะ...มึงมาช่วยกูหน่อยนะ”

รรรเงียบไป ในใจกำลังคิดว่าถ้ามันขอให้มาอยู่เพราะคิดถึง เพราะอยากอยู่ด้วย มันคงจะดีกว่าเหตุผลที่มันให้เป็นไหน ๆ แต่เสือกชวนมาให้ช่วยดูแลเมีย

“ทำไมต้องเป็นกู มึงรวยมึงจ้างใครมาดูแลมันก็ได้”

“ให้กูพูดจริง ๆ เลยนะ...กูอยากอยู่กับมึง” พิจิกกระชับกอดแน่นกว่าเดิม “กูคิดถึงมึง” น้ำเสียงแผ่วเบา

รรรเงียบไป ไม่คิดว่าพิจิกจะสารภาพออกมาตรงกับสิ่งที่เขาแอบคิด

“ขอเวลากูคิดก่อน” พอได้ยินคำพูดที่อยากจะได้ยินอาการหวั่นไหวก็ตามมาทันที

“ไม่ต้องคิดแล้ว...กูคิดถึงมึง...มึงเองก็คิดถึงกู เราเสียเวลากันมามากแล้ว อย่าเสียเวลาอีกเลยนะมึง”

“ไอ้จิก...”

“กูตามหามึงมาตั้งนานกว่าจะเจอ กูจะไม่ยอมปล่อยมึงให้หายไปจากกูอีกแล้ว” “กูเอาเรื่องไอ้ติณมาเป็นข้ออ้าง แต่จริง ๆ กูอยากอยู่กับมึง กูอยากดูแลมึง...นะรรรมึงมาอยู่กับกูนะ”

“…” ตอนนี้รรรเองรู้สึกตื้อไปหมด เรื่องราวแค่เพียงข้ามคืนทำไมมันมากมายอย่างนี้เขาตั้งตัวไม่ทัน

“มึงให้เวลากูหน่อย...ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก...กูขอเวลาตัดสินใจหน่อย” รรรร้องขอบ้าง

“ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้มึงค่อยให้คำตอบกู...เหลืออีกหลายชั่วโมงให้มึงคิด”

“เร็วไปมั้ยมึง...ลุก ๆ มึงสั่งข้าวมากินก่อนดิ๊ กูหิวแล้ว สมองแม่งตื้อไปหมดคิดอะไรไม่ออก” รรรเริ่มพาลด้วยอาการคนโมโหหิว

ด้วยความหิว อาหารที่สั่งมาเต็มโต๊ะตรงหน้าตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า “กูอิ่มแล้ว มึงเตรียมตัวไปส่งกูด้วย” รรรเดินไปนั่งที่โซฟา

พิจิกเดินตามมานั่งข้างกัน “ก่อนกลับ...มึงต้องให้คำตอบกูก่อน” พิจิกเล่นแง่ หน้าตาเจ้าเล่ห์

“กูบอกว่ากูขอเวลาไง...มึงอย่าเร่งกูดิวะ” รรรเริ่มอ่อนลง

“กูบอกแล้วไง...ว่าเราอย่าเสียเวลาอีกเลย เราเสียเวลากันมานานมากแล้วนะรรร” พิจิกเริ่มอ้อน

“เสียเวลาอะไรของมึง” รรรแกล้งไม่เข้าใจทั้งที่รู้ความหมายอยู่เต็มหัวใจ

“มึงจะให้กูพูดให้ได้ใช่ไหม”

“แล้วมึงกล้าพูดไหมล่ะ” รรรท้าทาย

“เออ...กูชอบมึง กูชอบมานานแล้ว ชอบตั้งแต่สมัยเรียน ชอบมาก ชอบจนไม่กล้าบอก เพราะกลัวโดนปฏิเสธ...กลัวเสียเพื่อน...มึงพอใจหรือยัง” พิจิกพรั่งพรูสิ่งที่เขาเก็บไว้ในใจตลอดมา

“…” รรรพูดไม่ออก ได้แต่นั่งมองหน้าพิจิกที่ตอนนี้กำลังนั่งจ้องหน้าเขาอยู่ แสดงความจริงใจและจริงจัง

“แล้วมึงล่ะ...คิดยังไงกับกู” พิจิกจ้องหน้าเขาเพื่อรอคำตอบ

“กู...” รรรหลบตา

“กูอะไร...”

“เออ...กูก็ชอบมึง” รรรยังคงหลบตา “ชอบมานานแล้ว”

พิจิกโผเข้ากอดรรรด้วยความดีใจ รรรยังคงนั่งนิ่งด้วยความเขินอาย “มึงย้ายมาอยู่กับกูนะ”