เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 9 สถานะตอนนี้คือ ทดลองอยู่
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-01 14:01:05
บทที่เกี่ยวข้อง
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 10 อ้อนก่อน[NC]
ห้องติณ...“ระวังนะติณ...ไปนั่งพักที่โซฟาก่อน หรือจะนอนพักเลย” รรรช่วยประคองติณให้ไปนั่งพักก่อน“ติณไม่เป็นอะไรแล้ว...รรรไม่ต้องห่วงติณเลย” ติณส่งสายตาไปทางพิจิก “ห่วงคนนั้นดีกว่า ยืนหน้างออยู่นั่น”“ห่วงทำไมไม่ได้ป่วยเป็นอะไรสักหน่อย” รรรไม่สนใจ “รรรว่าวันนี้รรรมานอนเป็นเพื่อนติณดีกว่า แผลยังไม่หายดีปล่อยให้อยู่คนเดียวไม่ได้หรอก”“ติณอยู่ได้ไม่เป็นไร” ติณยิ้มมีเลศนัย “ติณว่าตอนนี้รรรไปช่วยเตรียมของเดินทางให้ไอ้จิกมันก่อนดีกว่า เดี๋ยวมันพาลงอนทิ้งงานทิ้งการไม่รู้นะ” ติณอมยิ้ม“มึงจะยืนหน้างอทำไมเนี่ยไอ้จิก” รรรหันไปบ่นใส่“เดี๋ยวคืนนี้ให้ไอ้มีนมานอนเป็นเพื่อน แล้วพรุ่งนี้รรรค่อยมานอนเป็นเพื่อนติณ” ทั้งติณและรรรเตรียมจะอ้าปากเถียง “ห้ามเถียง” พิจิกดุใส่ทั้งสองคน“ติณอยู่กับมันมาได้ยังไงเป็นปี ๆ โคตรเผด็จการ เป็นรรรนะหนีไปนานแล้ว” รรรกระซิบ“จิกได้ยินนะ” รรรไม่สนใจ ลอยหน้าลอยตาล้อเลียนคนหน้างอ“ติณขอไปนอนในห้องก่อนดีกว่า นั่งนาน ๆ เริ่มปวดแผล” รรรรีบช่วยพยุงพาติณเข้าไปในห้องนอนห้องพิจิก...พอมีนมาถึงพิจิกก็รีบพารรรกลับห้อง อ้างว่าต้องรีบเตรียมของเดินทาง“ตอนไม่มีกูใครทำให้มึง” รรรจัดกร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 11 มีน-ติณ
“กินโจ๊ก หรือน้ำเต้าหู้ดีพี่ ผมซื้อมาเยอะเลย พี่รีบมากินก่อน เดี๋ยวจะได้กินยา”“ไม่เห็นต้องยุ่งยากออกไปซื้อเลย พี่กินอะไรก็ได้ ในตู้เย็นจิกกับรรรซื้อไว้ตั้งเยอะ” ติณเพิ่งตื่นเดินสะลึมสะลือออกมาจากห้องนอน “จริง ๆ ไม่เห็นต้องลำบากมาดูแลพี่กันเลย พี่ดูแลตัวเองได้” เสียงติณอ่อนลง เขารู้สึกเกรงใจทุกคนที่ต้องคอยดูแลเขา“เลิกคิดแบบนี้เลยนะพี่ ผมเต็มใจ และผมก็เชื่อว่าพี่จิกกับพี่รรรก็เต็มใจเหมือนกัน” มีนมองติณด้วยสายตาที่อ่อนโยน เขาไม่ได้ดูแลติณเพราะสงสาร แต่เขาดูแลด้วยความรู้สึกที่พิเศษกว่านั้น“พี่เกรงใจ”“กินอะไรดีครับ หลานผมหิวแย่แล้ว” มีนเปลี่ยนเรื่องไม่อยากให้ติณคิดมาก“ไม่ค่อยหิวเลย พี่ขอแค่น้ำเต้าหู้ก็พอ”“อาการพี่เป็นยังไงบ้าง หายเจ็บแผลหรือยัง”“ดีขึ้นแล้ว แผลก็ไม่ค่อยเจ็บแล้วแหละ เหลือแค่ไปตามหมอนัดดูอาการอาทิตย์หน้า พี่ถึงไม่อยากรบกวนพวกเราไง”“บอกแล้วไงครับว่าพวกเราเต็มใจ ทุกคนตื่นเต้นอยากเห็นหลานกันจะแย่ เห็นพี่จิกเก๊ก ๆ แบบนั้นผมดูออกนะว่าเห่อหลาน ยิ่งพี่รรรนี่ไม่ต้องพูดถึงเลยขนาดตัวเองไม่สบายยังจะดื้อมาหาหลาน เพราะฉะนั้นพี่เลิกคิดมากได้แล้วครับ” มีนมองติณด้วยสายตาอ่อนโยน “พี่เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 12 คิดถึงรรร
พอตั้งใจเปิดทางให้มีน กลายเป็นตัวเองว่างเสียจนไม่รู้จะทำอะไร เลยพาตัวเองนอนแช่น้ำอุ่นกับน้ำมันหอมระเหยแคโมมายล์กลิ่นโปรดของเขาเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ชื่อพิจิกโชว์ขึ้นหน้าจอเป็นวิดีโอคอล รรรกดรับทันที“ว่าไงมึง”“รรร” พิจิกเมื่อเห็นภาพรรรกำลังนอนแช่น้ำอยู่ ทั้งที่ไม่ได้โป๊อะไรแต่ใจเขากลับคิดเตลิดจนแทบพูดไม่ออก“มึงโทรมามีอะไรหรือเปล่า แล้วงานเป็นไงบ้าง” รรรยังคงไม่รู้ตัว“จิกอยากกลับห้องตอนนี้เลย” สายตาหวานเยิ้มส่งผ่านวิดีโอคอลมา“มึงเป็นอะไรหรือเปล่า งานไม่โอเคเหรอ” รรรก็ยังคงไม่รู้ตัว“เปล่า...งานโอเคดี จริง ๆ พรุ่งนี้ก็น่าจะเรียบร้อย”“อ้าว!! แล้วทำไมถึงอยากกลับห้องมาตอนนี้ล่ะ”“อยากกลับไปแช่น้ำกับรรร” รรรก้มมองสภาพตัวเองตอนนี้ ถึงจะไม่โป๊แต่ก็ไม่ควร เขาเพิ่งนึกขึ้นได้“มึง...ไอ้ลามก” พอรู้สึกตัวรรรรีบกดวางสาย หน้าร้อนผ่าว รีบอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย เพราะคิดว่าพิจิกคงจะโทรกลับมาอีกไม่นานนักพิจิกก็โทรกลับมาอย่างที่รรรคิดไว้จริง ๆ“อ้าว!! ทำไมไม่แช่น้ำต่อ” พิจิกถามด้วยน้ำเสียงพยายามปกติ“มึงโทรมาทำไม” รรรเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง“คิดถึงเมีย” พิจิกอ้อน “บอกให้ลางานมาด้วยกันก็ไม่ยอม”“ใครเมียมึ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 13 ติดกอด
รรรสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก รู้สึกว่าร่างกายเขาขยับไม่ได้เพราะกำลังถูกกอดรัดแน่นจากใครสักคน ทั้งดิ้น ทั้งทุบ ทั้งถีบ“โอ๊ย...จิกเอง” พิจิกยอมปล่อยและเอื้อมมือเปิดไฟหัวเตียง“ทำไมมาตอนนี้ แล้วทำไมไม่บอกก่อนว่าจะมา” รรรยังคงตกใจและดุใส่“ตอนแรกว่าจะกลับตอนเช้า แต่อยากนอนกอด” พิจิกเสียงอ่อย“แล้วขับรถกลับมาคนเดียวดึก ๆ ดื่น ๆ ดื่มมาด้วยหรือเปล่า” รรรบ่นใส่เป็นชุด ก้มดมหากลิ่นแอลกอฮอล์ เลยโดนพิจิกรวบตัวลงมากอด“จิกไม่ได้ดื่มเลย แต่นอนไม่หลับ” รรรยังคงดิ้นอยู่ในอ้อมกอด“ปล่อยกูก่อน ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ” น้ำเสียงรรรจริงจังด้วยความเป็นห่วง “ลุกไปอาบน้ำให้สบายตัวแล้วค่อยมานอนไป”“รรรอาบให้” พอเห็นว่ารรรใจเย็นลงก็อ้อนต่อ“ทำกูตกใจกลางดึก แล้วยังวุ่นวายอีกนะมึง” ปากบ่นแต่ก็ลุกเดินไปเตรียมน้ำอุ่นให้“สบายจัง” พิจิกนอนแช่ในอ่าง“มึงสบาย กูลำบาก”“แต่รรรก็ห่วงจิกใช่ไหมล่ะ”“เป็นใครก็ต้องห่วงไหมล่ะ ขับรถมาได้ดึก ๆ ดื่น ๆ แถมเมื่อคืนตัวเองก็ไม่ได้นอน” ถึงปากจะบ่น แต่มือก็นวดหัว นวดไหล่เพื่อให้พิจิกได้ผ่อนคลาย “ลุกขึ้นล้างตัวได้แล้ว จะได้ไปนอน”พิจิกลุกขึ้นอย่างว่าง่าย “รรรรู้ไหมว่ามันดีมากเลยนะ ที
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 14 มีน-ติณ
ห้องติณ...“พี่ติณมากินข้าวกัน ผมซื้อมาเต็มเลย” มีนเดินเข้าห้องมาพร้อมโชว์ถุงกับข้าวที่เขาซื้อมาเต็มมือ“โทรขึ้นไปตามรรรมากินด้วยกันดีกว่า”“อย่าเลยพี่” มีนอมยิ้ม “เฮียกลับมาแล้วอย่าไปกวนเลย”“แต่ของกินเยอะเลยนะ” ติณยังมีสีหน้ากังวล“ของแค่นี้เราสามคนจัดการสบายมาก”“สามคน”“ก็หลานผมด้วยไง” มีนยิ้มให้ติณอย่างอ่อนโยน“พิจิกกับรรรเขารักกันมากเนอะ พอรู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้พวกเขาต้องมีปัญหากันพี่ยิ่งรู้สึกผิดมาก”“อย่าคิดมากเลยครับ กว่าจะได้สมหวังมันก็ต้องมีอุปสรรควัดใจกันบ้างแหละ สุดท้ายจะเป็นอย่างไรมันก็ขึ้นอยู่กับพวกเขาสองคน”“อยากกินข้าวมันไก่”“มันจะหนักไปนะ กินโจ๊กดีกว่า”“อยากกินข้าวมันไก่” ติณหน้างอ “ไม่ให้กินแล้วซื้อมาให้เห็นทำไมล่ะ”“ผมก็ซื้อมากินปกตินะ พี่ไม่เห็นเคยงอแงจะกินเลย” ติณยังคงนั่งหน้างอ “ผมแบ่งให้กินนิดเดียวนะครับ”“น่ารักที่สุด”“แล้วรักไหมครับ” มีนทำเป็นงึมงำพูด แต่ตั้งใจให้ติณได้ยินด้วยติณทำเป็นไม่ได้ยิน ทั้งที่ได้ยินชัดเจน เขาทำเป็นเอร็ดอร่อยกับข้าวมันไก่ตรงหน้าตั้งแต่ติณเข้าโรงพยาบาลรอบนี้ มีนแสดงออกชัดเจนมากขึ้นว่ารู้สึกอย่างไรกับติณ แต่เขาไม่อยากเร่งเร้า เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 15 ง้อแล้วนะ
“เดี๋ยวไปกินข้าวห้องเฮียกันนะครับ เฮียไลน์มาบอกไว้”“…” มีนหันไปยิ้มให้แทนคำตอบทุกการกระทำของมีนและติณล้วนอยู่ในสายตาของธูปที่ยืนหลบมุมกล้องในลานจอดรถของคอนโด“มากันสักทีนะ บอกให้กลับตั้งนานแล้ว ทำไมเพิ่งกลับ อยู่กันค่ำ ๆ ทั้งยุงทั้งน้ำค้างเดี๋ยวก็ได้กลับเข้าโรงพยาบาลอีกรอบ” พิจิกทั้งบ่นใส่ทั้งคู่“มึงจะบ่นอะไรนักหนาเนี่ย ออกไปข้างนอกได้ผ่อนคลาย กลับเข้ามาเครียดกว่าเดิม” รรรบ่นพิจิกกลับ“ก็...” พิจิกเตรียมจะอ้าปากเถียง แต่เจอสายตารรรจ้องเขม็งเชิงให้หยุดพูด“มากินข้าวกันดีกว่ารรรสั่งมาเต็มเลย”“เฮีย...เดี๋ยวนี้กลายเป็นแมวแล้วเหรอ” มีนทำหน้าล้อเลียน จนติณแอบยิ้ม“มึง...จะกินไหมข้าว” พิจิกทำเป็นวีนใส่“ตั้งแต่พี่รรรมาอยู่นะ บรรยากาศดีขึ้นเยอะเลย”“ทำไมตอนกูอยู่คนเดียวมันเป็นยังไง”“ทั้งดุ ทั้งบ้าอำนาจ เนอะ...” เขาหันไปพยักพเยิดกับติณ ที่เอาแต่อมยิ้ม“มีนก็พูดเกินไป” รรรแก้ต่างให้พิจิก“ไม่เกินหรอกพี่ เป็นแบบที่ผมบอกจริง ๆ ไม่เชื่อถามพี่ติณได้เลย”“ไม่ต้องเอาพี่มาเกี่ยวด้วยเลย” ติณพูดพร้อมกับตักกับข้าวใส่ในจานมีน“กิน ๆ ไปเลยมึง กูจะเป็นเสือเป็นแมวมันก็เรื่องของกู” พิจิกหน้างอ แต่ทั้งสาม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 16 รรรขอโทษ
“เมื่อกี้นี้ตั้งตัวไม่ทัน ง้อใหม่อีกรอบหนึ่งได้ไหม” พิจิกเดินตามเข้ามากอดจากทางด้านหลัง“ครั้งเดียวพอแล้ว” รรรทำเป็นแกะมือพิจิกออก “กูจะไปอาบน้ำ”“อาบด้วยกัน” พิจิกยังตามกอดตามอ้อนไม่เลิก“ไม่เอา กูจะอาบน้ำแล้วมานอนดูหนัง ถ้ามัวแต่อาบกับมึง กูไม่ต้องทำอะไรกันพอดี” พิจิกยังไม่ยอมปล่อย “ปล่อยกูได้แล้ว กูจะไปอาบน้ำ”“อ้อนจิกก่อน แล้วจะยอมปล่อย” พิจิกต่อรอง“…” รรรอึกอัก “จิกครับ...ปล่อยรรรนะครับ”“น่ารักมาก จิกยอมก็ได้” ก่อนปล่อยเขาก้มลงหอมแก้มรรรฟอดใหญ่“ไอ้หมียักษ์บ้า” พูดจบก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไม่ทันให้หมียักษ์จับรวบอีกครั้ง พิจิกได้แต่ยืนยิ้มให้กับความน่ารักของรรร ที่ไม่ค่อยจะยอมแสดงออกมาให้เขาเห็นสักเท่าไหร่“ตามนี้นะ มีอะไรคืบหน้าค่อยโทรมา” พิจิกวางสายสีหน้าเคร่งเครียด“งานมีปัญหาเหรอมึง” รรรเดินมานั่งลงข้าง ๆ“อืม...นิดหน่อยน่ะ”“ไปอาบน้ำสิ จะได้สบายตัว แล้วมาดูหนังกัน”“อาบให้หน่อย” พิจิกอ้อน“ไม่ต้องเลย รีบไปอาบเร็ว ๆ เข้า จะได้มานอนดูหนังกันไง”“ดูอย่างอื่นแทนได้ปะ” พิจิกทำหน้าหื่นใส่ พร้อมเลียปาก“ไปอาบน้ำ” รรรเริ่มดุ พร้อมกับดึงมือให้พิจิกลุกขึ้น ตัวเองก็เดินเข้าไปเตรียมเสื้อผ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 17 ลักหลับ [NC]
“อื๊อ...” รรรส่งเสียงครางออกมาทั้งที่ยังหลับ เมื่อหัวนมโดนเขี่ยเล่นด้วยปลายนิ้วของคนข้าง ๆจากที่คิดว่าจะแค่แกล้งเล่น แต่พอได้ยินเสียงกลับกระตุ้นความอยากรู้ให้กับพิจิก ว่าถ้าเขาทำต่อไปคนหลับจะเป็นอย่างไรมือพิจิกเริ่มล้วงเข้าไปใต้เสื้อเขี่ยหัวนมทั้งสองข้างของคนหลับไม่รู้ตัว แต่แอ่นหน้าอกรับ และส่งเสียงคราง “อื้ม...อื๊อ...”หน้าตาบิดเบี้ยวผ่านแสงสลัว เกร็งตัวด้วยความเสียวตอนหลับของรรร ยิ่งปลุกเร้าอารมณ์พิจิกตอนนี้ให้พลุ่งพล่านเสื้อรรรถูกถลกขึ้นโชว์หัวนมชูชัน ลิ้นอุ่นทั้งเลีย ดูดดึง เม้มขยี้ จนคนหลับร้องครางลั่นห้อง“อื๊ออออ....อ๊า....”“รรร” พิจิกเสียงกระเส่าข้างหูคนหลับ “จิกไม่ไหว...จิกขอ” มือขยำตัวตนของรรร สะโพกแอ่นรับมือทันที“อึ้ม...” รรรร้องคราง สะลึมสะลือเหมือนอยู่ในความฝัน แอ่นสะโพกสูงรับตามจังหวะมือที่ขยำลงตัวตนของเขา “เสียว...รรรเสียว...” เสียงแผ่วเบาเซ็กซี่ข้างหูพิจิกพิจิกไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ดึงกางเกงและชั้นในรรรออก ขาถูกจับอ้ากว้าง ยกขึ้นให้เห็นช่องทางผ่านแสงไฟสลัว ลิ้นอุ่นเลียวนด้านนอก “อื๊อ...รรรเสียว...เสียว...อ๊า” ปลายลิ้นแหย่เข้าช่องสวาท “อ๊า...จิกช่วยรรร...อื๊อ.
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01
บทล่าสุด
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนพิเศษ แรงดึงดูดจากสองแสบ [NC]
“ป๊าม๊าจะเอาเจ้าเด็กแสบอยู่หรือเปล่านะ” ติณเดินบ่นเข้าห้องมาด้วยความกังวล“เดี๋ยวก็รู้” มีนพูดขำ ๆ “อยู่ ๆ อยากปวดหัวตอนแก่”“คอยดูว่าพี่ภันต์จะดูแลทุกคน หรือพี่ภัณต์จะปล่อยโฮคนแรก” ติณคิดตามคำพูดมีนแล้วได้แต่ยิ้มส่ายหัว“แล้ววันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ” ติณถามด้วยความสงสัย ปกติเวลานี้มีนจะอยู่ออฟฟิศข้างล่างหรือไม่ก็เข้าเช็กงานที่สำนักงานใหญ่มีนทำหน้ากรุ้มกริ่ม “ป๊าม๊าเปิดทางให้ขนาดนี้ ขอลาวันหนึ่งนะครับ” เลียริมฝีปาก “นาน ๆ จะมีโอกาสแบบนี้สักที ขอจัดแบบทั้งวันทั้งคืนเลยนะ”“ทะลึ่ง...ทั้งวันทั้งคืนร่างพังกันพอดี”มีนเดินเข้ามาโอบเอวคุณแม่ “นะครับ...ทำน้องให้พี่ภัณต์กันนะครับ” ริมฝีปากหนากดจูบลงซอกคอ“อื๊อ...จักจี้” ติณย่นคอหลบ“ขอน้องให้พี่ภัณต์อีกคนนะครับ”มือเริ่มลูบไล้ผิวเนียนเรียบ กระดุมเสื้อโดนปลดอย่างไม่ทันรู้ตัว ติณตัวอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอดสามี สองมือบดขยี้หัวนมชูชันสู้มือ ร่างบางถูกอุ้มขึ้นแนบอก มือโอบรอบคอโน้มลงมา เผยอปากรอรับลิ้นอุ่น ขยี้จูบอย่างเร่าร้อนร่างบางถูกวางลงบนโซฟาอย่างเบามือ “ขอเป็นแฝดเลยนะรอบนี้”“ไม่สงสารติณเหรอ” สายตาหวานเยิ้ม สองแขนโน้มคอคนบนร่างลงมาแนบชิด“มีนจะดู
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนพิเศษ พี่ภัณต์-ดรัล
“แม่ครับ พี่ภัณต์กลับมาแล้วครับ” นภัณต์รีบวิ่งเข้ามากอดขาแม่ที่กำลังง่วนอยู่ในครัว“ว่ายน้ำสนุกไหมครับ” ติณคุกเข่าลงรับกอดจากลูกชาย“สนุกครับ แต่ป๊าไม่ยอมให้พี่ภัณต์เล่นต่อ พี่ภัณต์ยังไม่อยากเลิก” เด็กชายนภัณต์หน้างอฟ้องแม่“ป๊ากลัวพี่ภัณต์จะไม่สบายนี่ครับ อากาศเริ่มเย็นแล้ว” มีนเดินตามเข้ามา “ไปอาบน้ำกับป๊าก่อนนะครับ”พี่ภัณต์ยังดื้อเกาะขาแม่ไม่ยอมปล่อย “ไปอาบน้ำกับป๊าก่อนนะครับ จะได้ออกมากินข้าวกัน วันนี้แม่อบขนมของโปรดพี่ภัณต์ด้วยนะ” พอได้ยินคำว่าขนม พี่ภัณต์ก็เปลี่ยนอารมณ์เดินตามป๊าออกไปทันทีพ่อลูกอาบน้ำเสร็จ ติณก็จัดโต๊ะมื้อเย็นเสร็จทันกันพอดี“น่ากินจัง” มีนเดินมาโอบเอวจากทางด้านหลัง หอมแก้มติณฟอดใหญ่“พี่ภัณต์จะหอมแม่ด้วย” เด็กชายนภัณต์เกาะขาแม่ ไม่ยอมให้ป๊าทำแม่คนเดียว“แม่ให้สองข้างเลยครับ” ติณหันแก้มให้เด็กชายหอมทั้งซ้ายทั้งขวา“ทำไมพี่ภัณต์ได้หอมแม่สองแก้มเลยล่ะ ป๊าไม่ยอมนะ” มีนทำเป็นงอน“ป๊าไม่ใช่พี่ภัณต์ ป๊าต้องทำใจนะครับ” เด็กชายพูดอย่างผู้ชนะ“ป๊ายอมให้พี่ภัณต์คนเดียวนะครับ” มีนพูดพร้อมยกเด็กน้อยขึ้นนั่งบนเก้าอี้สูงประจำตำแหน่งของเขา“กินข้าวเสร็จแล้ว เราเอาขนมขึ้นไปกิ
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 33 -END-
โรงพยาบาล...“มากันหมดแบบนี้หมอจะไม่ตกใจแน่นะ” ติณมองทั้งสามคนที่นั่งเรียงกันอยู่หน้าห้องตรวจ“ถ้าอย่างนั้นจิกกับมีนรอหน้าห้อง” รรรเสนอ“ได้ไงล่ะพี่รรร ผมเป็นพ่อนะ” มีนโวยวาย“ติณ...จิกว่าคิดใหม่ดี ๆ นะ จะเอาไอ้นี่เป็นพ่อของลูกจริงอะ” พิจิกแกล้งแขวะน้อง“…” มีนกำลังจะอ้าปากเถียง แต่พยาบาลหน้าห้องเรียกเสียก่อน“แกเป็นเด็กเปิดเผยครับ ดูสิครับชัดเจนเลย” คุณหมอเลื่อนลูกศรชี้ให้ดู “ผู้ชายครับ” คุณหมอยิ้มก่อนจะพูดต่อ “ชัดเจนขนาดนี้ไม่น่าจะผิดพลาดนะครับ หรือถ้าอยากดูให้ชัดกว่านี้อายุครรภ์ประมาณ 28 สัปดาห์ลองมาทำ 4 มิติได้ครับ”“รรรร้องไห้ทำไม” พิจิกหันมาเจอรรรกำลังน้ำตาไหล“ก็มันดีใจ” มือเช็ดน้ำตาป้อย ๆ“ช่วงนี้คุณแม่จะอ่อนไหวเป็นพิเศษครับ เป็นเพราะฮอร์โมน คุณพ่ออย่าเพิ่งตกใจไปนะครับ” คุณหมอหันไปบอกพิจิก“ผมเริ่มจะชินบ้างแล้วครับหมอ” พิจิกเอามือลูบหัวรรรด้วยความเอ็นดู“ไปซื้อของให้หลานกัน” รรรเสนอเมื่อทุกคนเดินออกมาจากห้องตรวจ“ใจเย็นก่อนรรร” เดี๋ยวค่อยทยอยซื้อก็ได้ติณพูดดักคนขี้เห่อไว้ก่อน“ก็ได้” รรรหน้าจ๋อย“เราไปหาอะไรกินกันก่อนกลับไหม พี่รรรเริ่มกินอาหารได้เยอะหรือยัง” มีนเสนอ“พี่ยังไม
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 32 คุณแม่อารมณ์อ่อนไหว [NC]
รรรทิ้งตัวลงบนเบาะรถด้วยสภาพอิดโรย “รรรเป็นไงบ้าง”“วันนี้แพ้เยอะมาก กินอะไรไม่ได้เลย อ้วกออกหมด”พิจิกเอื้อมมือไปช่วยปรับเบาะให้เอนลง “นั่งแบบนี้แหละ ยิ่งเอนเบาะยิ่งเวียนหัว” ขณะพูดก็ดมยาไปด้วย“อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม” รรรส่ายหน้า “ลูกครับทำไมทำแม่หนักแบบนี้ล่ะครับ” พิจิกก้มลงพูดกับท้องน้อย ๆ ของรรร จุ๊บที่ท้องไปหนึ่งที ก่อนที่จะขึ้นมาหอมแก้ม และจูบปากคุณแม่ที่ตอนนี้ซีดเซียวจนน่าสงสาร“อยากกลับบ้านแล้ว ไม่อยากมาทำงานแล้ว” น้ำตาค่อย ๆ ไหลรินออกทางหางตาพิจิกยังไม่อยากถามอะไรตอนนี้ ไม่อย่างนั้นรรรจะยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ช่วงนี้รรรอ่อนไหวมาก อารมณ์แปรปรวนมาก แต่จะไปทางอ่อนไหว มากกว่าโมโหเกรี้ยวกราด“จิกรีบพากลับบ้านก่อน แล้วเราค่อยคุยกันนะ” พิจิกเอามือลูบหัว และเช็ดน้ำตาที่เลอะแก้มให้ ก่อนจะออกรถ“รรรนอนพักก่อน” พิจิกประคองตัวรรรเอนลงที่โซฟา“รรรยื่นใบลาออกแล้วนะ” แทนที่จะดีใจ แต่พิจิกกลับเป็นห่วงมากว่า“มีอะไรหรือเปล่า เกิดอะไรขึ้น ก่อนหน้านี้รรรยังอยากทำงานอยู่เลย หรือที่ทำงานเขาไม่โอเคกับการที่รรรท้อง”“ที่ทำงานโอเค แต่รรรรู้สึกว่าตัวเองทำงานได้ไม่เหมือนเมื่อก่อน รู้สึกทำอะไรก็ไม่
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 31 เปิดใจร้อยเปอร์เซ็นต์ [มีน-ติณ] [NC]
“หมั่นไส้เฮียชะมัด” มีนเดินบ่นเข้าห้อง และเดินเลยเข้าห้องครัว ออกมาพร้อมนมอุ่น“ไม่รู้สึกว่าตัวเองก็น่าหมั่นไส้หรือไง” ติณรับแก้วนมมาดื่มได้แค่ครึ่งแก้ว“ทำไมไม่กินให้หมดล่ะครับ” มีนเริ่มบ่น“เราต่างจากจิกตรงไหน ไม่เห็นต่างสักนิด” ติณแกล้งแซว “กินข้าวเยอะมากวันนี้ ถ้าให้พี่กินเยอะกว่านี้ อ้วกแน่ ๆ”“จะว่าไปก็ตื่นเต้นเหมือนกันเนอะ ต่อไปจะมีเด็กวิ่งซนรอบบ้านตั้งสองคนแน่ะ อายุห่างกันไม่กี่เดือน สงสัยจะพากันป่วนน่าดู”“ถึงวันนั้นพ่อ ๆ คงเห่อแต่ลูก จนลืมแม่กันหมด” ติณตัดพ้อ“พี่ติณ...เมื่อกี้พี่บอกว่า พ่อ ๆ พี่หมายถึงผมด้วยใช่ไหม” หน้าติณตอนนี้ทั้งดีใจ ทั้งตื่นเต้น“มีนรังเกียจหลานไหม” ติณนั่งลูบท้องตัวเอง มองตามีนอย่างรอคำตอบมีนคุกเข่าลงเอาหูแนบท้องทำเหมือนกำลังฟังเสียงคนข้างใน “ให้อามีนเป็นพ่อหนูนะครับ”“…” ติณได้แต่นั่งลูบหัวมีน ด้วยความตื้นตันใจที่มีนไม่รังเกียจลูกของเขา“สัญญากันแล้วนะครับ” มีนพูดกับตัวเล็กในท้อง พร้อมจุ๊บหนึ่งที“คุยอะไรกันฮึ” มือยังไม่หยุดลูบหัวมีน“ทำสัญญาพ่อลูกกันอยู่ครับ” ติณได้แต่ยิ้มอ่อนใจให้กับท่าทางของมีน ที่ดูเห่อลูกไม่ต่างจากพิจิกมีนยังคงกอดพุงน้อย ๆ ไม่ป
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 30 เห่อลูก
“ยินดีด้วยครับ ตอนนี้อายุครรภ์ 4 สัปดาห์แล้วครับ” คุณหมอยิ้มให้ทั้งสองคน “อาการแพ้ท้องส่วนใหญ่ก็จะอยู่ช่วง 4-12 สัปดาห์ แต่บางคนก็แพ้ถึงคลอดเลยก็มี และอีกอย่างหนึ่งคุณแม่อาจจะมีอารมณ์ขึ้นลง ซึ่งเป็นผลจากฮอร์โมนไม่ต้องตกใจ และหมอแนะนำให้คุณพ่อเตรียมรับมือให้ดีนะครับ” คุณหมอสบตาให้กำลังใจพิจิก“หมอนัดอีกทีเดือนหน้าเลยนะครับ แต่ถ้ามีอาการผิดปกติให้มาหาก่อนได้เลย วันนี้หมอจะจ่ายยาบำรุงเลือด วิตามินรวม และยาแก้แพ้ท้องไปนะครับ” คุณหมอแนะนำพร้อมรอยยิ้ม“รรรระวัง ค่อย ๆ เดิน” พิจิกตามประกบหน้าประกบหลัง จนรรรเริ่มรำคาญ“อุ้มรรรเลยไหม รรรจะสะดุดล้มก็เพราะจิกเดินดักหน้าดักหลังอยู่แบบนี้นี่แหละ”“ก็จิกห่วง” พิจิกเสียงอ่อย“ห่วงหรือเห่อ ไม่ใช่นาน ๆ ไปกลายเป็นเบื่อนะ” รรรเดินมาทิ้งตัวลงโซฟา“ทั้งห่วงทั้งเห่อ แต่ไม่มีทางเบื่อแน่นอน” พิจิกพูดด้วยความมั่นใจ“จิกไม่อยากให้รรรไปทำงานเลย ยิ่งรรรมีอาการแพ้ท้องแบบนี้ด้วย จิกเป็นห่วง”“รรรจะลองไปคุยกับหัวหน้าดูก่อน”“ลาออกได้ไหม” พิจิกจริงจัง“จิก” รรรเองก็รู้สึกกังวล เพราะเขารู้ดีว่าผู้ชายเวลาท้องแล้วอาการต่าง ๆ จะรุนแรงกว่าผู้หญิงมาก “รรรขอลองไปคุยกับหัวห
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 29 รรรท้องจริง ๆ ด้วย
“ไม่หรอกมั้ง” รรรยังไม่อยากจะคิดไปในทางนั้น“รรรย้ายมาอยู่กับจิกได้เดือนกว่าแล้วใช่ไหม” ติณยิ้ม“อืม...”“และก่อนหน้านั้น รรรก็ป่วย อ่อนเพลีย กินอะไรไม่ลง แต่ช่วงนั้นมันน่าจะเร็วไปสำหรับการตรวจ”“…” รรรเริ่มเงียบ สีหน้าวิตกกังวล“อาการติณก็คล้าย ๆ แบบนี้เลยนะตอนแรก จิกกับมีนลองนึกดูสิ” ติณหันไปมองสองหนุ่มที่กำลังนั่งอึ้งอยู่“เนี่ย...ร้อยวันพันปีกินของพวกนี้หรือเปล่าล่ะ รรรยังไม่เท่าไหร่นะ อาจกินเพราะเวียนหัว มึนหัว แต่จิกล่ะ ทำไมกินได้อร่อยขนาดนั้น” ติณชวนสังเกต“จริงของพี่ติณนะเฮีย เฮียกินเยอะกว่าพี่รรรอีก”“แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน” พิจิกเริ่มสงสัย“เฮียไม่เคยได้ยินเหรอ...แพ้ท้องแทนเมียน่ะ” มีนลอยหน้าลอยตาแซว “ว่าแต่พี่รรรยอมรับเฮียเป็นสามีหรือยังเหอะ”“รับแล้วโว้ย” พิจิกพูดเสียงดังด้วยความภูมิใจแต่รรรกลับก้มหน้า เขี่ยยำในจานด้วยความเขิน“เลอะหมดแล้วพี่” มีนแซว“กลับห้องกันดีกว่า แกล้งพี่เขาอยู่ได้” ติณตีเข้าให้ที่แขนมีน“อีก 2 อาทิตย์จะได้รู้เพศหลานแล้วนะ”รรรเงยหน้าจากจานยำขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น “รรรไปดูด้วยนะ”“อืม...แต่รรรต้องไปตรวจด้วยนะ”“พรุ่งนี้จิกพาไปตรวจนะ” พิจิกนั่งลงข้างรร
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 28 หรือตัวเล็กจะมีน้อง
รรรตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนหัว มองไปรอบห้อง เมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องที่คุ้นเคย จึงเริ่มมองหาคนข้างกายแต่กลับว่างเปล่า รรรพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้องพิจิกเปิดประตูกลับเข้ามาพอดี รีบเข้ามาประคองพาไปนั่งที่โซฟา“รีบลุกออกมาทำไม”“ตื่นมาแล้วไม่เจอใคร รรรกลัว”“จิกออกไปซื้อข้าว ซื้อยามา แล้วก็แวะดูติณมาด้วย รรรเป็นอย่างไรบ้าง”“ติณเป็นอะไรมากหรือเปล่า”“ไม่เป็นอะไร แต่ยังมีอาการเศร้าอยู่ เดี๋ยววันนี้มีนจะพาไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกที”“ไม่ต้องเอาแต่ห่วงคนอื่นเลย ห่วงตัวเองบ้าง รู้ไหมว่าจิกเป็นห่วงขนาดไหน” พิจิกไล่จับดูตามตัว ดูว่ามีบาดแผลตรงไหนบ้าง “หน้าช้ำหมดเลย เจ็บไหม” พิจิกใช้ปลายนิ้วลูบแผลเบา ๆ“…” รรรส่ายหน้าอมยิ้ม จับมือพิจิกขึ้นมาดู “ทำไมถึงได้บ้าระห่ำขนาดนี้ เจ็บมากไหม” สันหมัดพิจิกตอนนี้เต็มไปด้วยรอยช้ำ“ก็มันมาทำรรร” พิจิกกุมมือทับมือรรรไว้ “บอกแล้วไงว่าให้เลิกห่วงคนอื่น”“จิกไม่ใช่คนอื่นสักหน่อย จิกเป็นสามีรรร” ประโยคสุดท้ายแผ่วเบาเสียจนคนฟังแทบจะไม่ได้ยิน“จิกได้ยินไม่ถนัด” พิจิกดีใจแทบจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่ “ขอฟังอีกครั้งได้ไหม”“ครั้งเดียวพอแล้ว” รรรเขิน“นะ...อยาก
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 27 ไอ้เหี้ยธูป
“เชิญเข้าห้องครับ เดินเข้าไปดี ๆ อย่าให้ต้องใช้กำลังนะครับ”“จะทำอะไรพวกเราน่ะ” รรรตั้งสติถาม“ตอนแรกก็ว่าจะสนุกกับพี่แค่สองคน อยู่ ๆ ก็เพิ่มมาอีกหนึ่ง แต่พี่ติณท้องอยู่ด้วยสิ ทำไงดีนะ” ธูปมองติณอย่างเย็นชา“ลูกในท้องติณก็ลูกธูปนะ” รรรเตือนสติ“ใช่แน่หรือเปล่าก็ไม่รู้ ทุกวันนี้ก็เห็นระรื่นอยู่กับไอ้มีนนี่” ด้วยความโมโห ติณลุกขึ้นซัดหมัดเข้าปากธูปให้ได้เลือด“ปากหมานักนะมึง อย่าคิดว่าคนอื่นจะสันดานเดียวกับมึงสิ” ติณเตรียมพุ่งตัวใส่อีกครั้ง แต่รรรรีบคว้าตัวไว้ก่อน“ติณใจเย็นก่อน”ไอ้ธูปพุ่งตัวใส่ง้างหมัด แต่รรรเข้ามาขวาง รับหมัดเข้าที่หน้าเต็ม ๆ จนเซล้มลงไปกองกับพื้น“พี่รรรผมไม่ได้ตั้งใจ” ธูปตามลงไปจับหน้ารรร บีบคางแน่น “หน้าช้ำแบบนี้ไอ้จิกเห็นมันคงจะบ้าน่าดู”มันเดินไปหยิบขวดน้ำที่โต๊ะหัวเตียง กลับลงมานั่งคุกเข่าหน้ารรร หยิบซองยาจากกระเป๋ากางเกง “พี่จะกินเองดี ๆ หรือจะให้ผมป้อน” มันหยิบยาเม็ดเล็กออกจากซอง“รรรอย่ากินนะ” ติณเห็นก็รู้ทันที เพราะที่เขาต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะไอ้ยาตัวนี้...ผัวะ... ฝ่ามือมันตบลงหน้าติณ “หรือพี่อยากจะระลึกความหลังกับผมด้วย”“สารเลว” …ผัวะ... ธูปง้างมือตบลงหน้
