LOGINShare
ตอนที่ 17 ลักหลับ [NC]
Last Updated:
2025-04-01 16:16:43
Related chapters
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 18 หรือรรรจะท้อง
เสียงไลน์ดังขึ้น...ทำให้พิจิกรู้สึกตัว แต่คนในอ้อมกอดเขายังคงนอนนิ่ง พิจิกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความ“เฮีย ผมอยู่หน้าห้อง”“เออ เดี๋ยวออกไป”พิจิกขยับตัวรรรออกอย่างเบามือ เขายังไม่อยากปลุกรรร เพราะไม่รู้ว่ามีนมีเรื่องอะไร“ทำไมต้องทำลับ ๆ ล่อ ๆ วะ” พิจิกบ่นเมื่อปิดประตูเรียบร้อย“ไอ้ธูปมันมาด้อม ๆ มอง ๆ อยู่แถวคอนโด ผมเจอมัน แต่มันไม่เห็นผมหรอก”“เออ...กูรู้แล้ว ให้คนคอยตามมันอยู่” สีหน้าพิจิกเคร่งเครียด “ไม่รู้เป้าหมายมันตอนนี้คืออะไร แต่ที่แน่ ๆ มันมายุ่งกับเมียกู”“ยุ่งกับพี่รรรเนี่ยนะ” มีนตกใจ “หรือว่าเพราะตอนที่มันมาคอนโดตอนเฮียไม่อยู่...มันมองพี่รรรเหมือนสนใจ แต่ผมเตือนมันแล้วนะว่าอย่ายุ่งกับพี่เขา”“กูก็ไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร กูไม่ไว้ใจ ให้คนคอยตามทั้งมันทั้งรรร แต่อย่าบอกรรรนะ”“มันต้องการอะไรของมันกันแน่ มันไม่เหมือนคนที่ยังรักพี่ติณอยู่ ดูมันเสแสร้งจากที่ผมคุยกับมันวันนั้น”“คอยดูมันไปก่อน”“ไหนพี่รรรบอกจะลงไปห้องพี่ติณวันนี้” มีนหรี่ตาจับผิดพี่ชาย “หรือเฮีย...” มีนยิ้มเจ้าเล่ห์“เสือก...เดี๋ยวกูพาลงไปเองเย็น ๆ” พิจิกทำฟึดฟัด“ให้มันแน่นะเฮีย ผมจะได้สั่งมื้อเย็นไว้รอ” มี
Last Updated : 2025-04-01รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 19 รรรท้องได้?
“โลหิตจางเหรอครับหมอ” พิจิกถามหมอ แอบผิดหวังนิดหน่อยที่รรรไม่ได้ท้อง“แบบเฉียบพลัน จากการขาดสารอาหาร เดี๋ยวหมอจัดพวกวิตามินบำรุงเลือดไปให้ แล้วต้องพยายามทานอาหารในกลุ่มบำรุงเลือด สร้างเม็ดเลือดให้มากขึ้น ร่างกายก็จะปรับเป็นปกติได้ครับ”“ส่วนเรื่องตั้งครรภ์ของคนไข้ หมอตรวจอย่างละเอียดแล้ว” คุณหมอเว้นช่วงนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “คุณรรรมีโอกาสตั้งครรภ์ได้นะครับ อยู่ในกลุ่มพิเศษของผู้ชาย ซึ่งถ้ายังไม่พร้อมหมอแนะนำให้คุมกำเนิดครับ” คุณหมอยิ้มให้ด้วยสายตาอ่อนโยน “เดี๋ยวรอรับยาได้เลยนะครับ”รรรนั่งเงียบ มือเย็นเฉียบโดยมีมือของพิจิกกุมไว้ เขากำลังตกใจกับสิ่งที่คุณหมอพูด “รรรท้องได้” เขาไม่เคยคิดไม่เคยเตรียมใจกับเรื่องพวกนี้มาก่อนผิดกับพิจิกที่พอรู้แล้วหัวใจกลับพองโต แต่ตอนนี้เขาได้แต่นั่งบีบมือรรรอยู่ข้าง ๆ“กลับบ้านกัน รรรจะได้นอนพัก หรือรรรอยากกินอะไรพิเศษไหม”“…” รรรส่ายหน้าแทนคำตอบคอนโดพิจิก...“รรรนอนพักก่อน เดี๋ยวจิกไปหาอะไรมาให้กินรองท้อง” รรรเอนตัวลงนอนบนโซฟาอย่างว่าง่าย“จิก” รรรดึงมือพิจิกไว้ “กูไม่ได้ไม่อยากมีลูกกับมึงนะ”พิจิกคุกเข่าลงข้างรรร จับมือรรรขึ้นมาจูบอย่างแผ่วเบา “รรรอย่า
Last Updated : 2025-04-01รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 20 รรรยังไม่พร้อม
“จิก” รรรเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“กูกลัว” รรรเงียบไป “กูกลัวกูท้อง”พิจิกเดินมานั่งลงข้าง ๆ ดึงตัวรรรเข้ามากอดไว้ มือลูบหัวปลอบประโลม“กูไม่เคยคิดว่ากูต้องเป็นแบบนี้ ไม่เคยมีภาพที่ต้องเป็นแม่คนอยู่ในหัว กูกลัวอะจิก” พูดจบน้ำตารรรไหลลงอาบแก้ม ตามมาด้วยเสียงสะอื้น “กูกลัวกูทำหน้าที่นี้ได้ไม่ดี” ยิ่งพูดน้ำตายิ่งไหล“…” พิจิกไม่พูดอะไร ตอนนี้ปล่อยให้รรรได้ระบายความรู้สึกและร้องไห้ออกมาให้เต็มที่ก่อน เขาเข้าใจรรร เพราะตัวเขาเองก็ไม่เคยมีภาพในหัวในแบบเดียวกัน เขาเองก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีสิทธิ์ได้เป็นพ่อคน ในเมื่อความรักของเขาเป็นเช่นนี้ตอนนี้พิจิกทำได้เพียงนั่งอยู่ข้าง ๆ โอบกอดรรรให้ได้รู้สึกว่ามีเขาอยู่ข้าง ๆ เสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น“จิก...” รรรช้อนตาขึ้นมองหน้าพิจิกทั้งคราบน้ำตาเต็มหน้า “กูไม่ใช่ไม่อยากมีลูกกับมึงนะ มึงเข้าใจกูใช่ไหม”“จิกเข้าใจ” น้ำเสียงพิจิกอ่อนโยนกับรรรเสมอ “จิกเองก็ไม่เคยมีภาพนี้อยู่ในหัวเหมือนกัน ตอนนี้มันยังมาไม่ถึง แต่ถ้าวันนั้นมาถึงจิกเชื่อว่าเราสองคนจะผ่านไปได้ โดยเฉพาะรรรจิกเชื่อ...ว่ารรรจะเป็นแม่ที่ดีได้ จิกมั่นใจ” เขาก้มลงจูบหน้าผากรรรที่ยังอยู่ในอ้อมกอดเ
Last Updated : 2025-04-01รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 21 เป้าหมายใหม่ของไอ้ธูป
“ทำไมถึงยอมไปกับมัน” พอรรรขึ้นนั่งบนรถได้ พิจิกก็หัวเสียใส่ทันที“ยอมไปอะไรล่ะ กูก็อยู่แค่ใต้ตึก” รรรยังไม่อยากจะหัวเสียตามไปด้วย “แทนที่จะถามกูว่าเป็นอย่างไรบ้าง แล้วบอกห่วงกู” เหมือนโดนเตือนสติ“จิก” พิจิกเงียบไป “จิกขอโทษ...รรรเป็นอย่างไรบ้าง”“ช่างเหอะ กูจะนอนถึงแล้วปลุกด้วย” รรรยังไม่อยากคุยตอนนี้ และเขาก็รู้สึกเพลียจริง ๆ เลยเลือกที่จะเอนเบาะนอนก่อนดีกว่าพิจิกได้แต่มองด้วยความสำนึกผิดที่เขามัวแต่โกรธรรรที่ยอมไปเจอกับไอ้ธูปวันนี้ เขาทั้งหวงและห่วงจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่“รรร” พิจิกสะกิดแขนรรรรรรงัวเงียตื่น “ถึงแล้วเหรอ เวียนหัวจัง”“เดินไหวไหม หรือให้จิกอุ้ม”“อุ้มอะไรของมึง กูเดินเองได้”“หลายอารมณ์เหลือเกินเมียจิก” พิจิกอมยิ้ม“ใครเมียมึง” รรรเริ่มเหวี่ยงพอถึงห้องพิจิกรีบเข้ามากอดง้อก่อนที่จะโดนโกรธไปมากกว่านี้ “จิกขอโทษ”“…” รรรยังคงเงียบ“ขอโทษที่พาลใส่รรรเรื่องไอ้ธูป จิกไม่ไว้ใจมัน”“แต่มึงต้องไว้ใจกู”“จิกไว้ใจรรร แต่คนอย่างไอ้ธูปมันเลวมันทำได้ทุกอย่างถ้ามันจนตรอก” เขากระชับกอด “จิกเป็นห่วง”“จะห่วงทำไมกัน ในเมื่อมึงก็ส่งคนตามเฝ้ากูตลอด” พิจิกอึ้ง“รรรรู้เหรอ”“หน้ากูโง่นั
Last Updated : 2025-04-01รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 22 เริ่มเปิดใจ [มีน-ติณ]
“ทำไมไม่ไปนอนในห้อง”“นอนนี่แหละ เผื่อมีอะไรฉุกเฉิน ถ้านอนในห้องเดี๋ยวผมไม่รู้เรื่อง”“นอนแบบนี้ทุกคืนเลยเหรอ” ติณแกล้งถาม ทั้งที่เขารู้อยู่แล้ว เพราะแอบมาคอยดู คอยห่มผ้าให้ทุกคืน แต่คนขี้เซาไม่รู้เรื่อง“ครับ แล้วพี่ออกมาทำไม จะเอาอะไรหรือเปล่า”“พอดีน้ำในห้องหมดน่ะ”มีนรีบลุกไปจูงมือติณมานั่งที่โซฟา “เดี๋ยวผมไปหยิบให้ มันมืดเดี๋ยวสะดุดล้ม” มีนเปิดไฟและเดินหายเข้าไปในครัวอยู่ ๆ ติณก็ลุกขึ้นหยิบหมอน ผ้าห่มบนโซฟา เดินเข้าห้องนอนของตัวเอง“พี่เอาหมอนผมเข้ามาทำไมเนี่ย” มีนทำหน้างง“ช่วงนี้หลับไม่สนิท ปวดฉี่บ่อย ลุกเข้าห้องน้ำเกือบทั้งคืนเลย” มีนยังคงยืนทำหน้างง “ก็เผื่อมีอะไรฉุกเฉินไง” ติณทำหน้ามึนไม่รู้ไม่ชี้ ลงนอนฝั่งตัวเอง “นอนสิ พี่ง่วงแล้ว”มีนลงนอนข้างติณแบบงง ๆ “ถ้าพี่จะเข้าห้องน้ำเรียกผมนะ”“อืม” ติณนอนตะแคงข้างหันหลังให้มีน“ฝันดีนะครับ” มีนหัวใจพองโตมากตอนนี้ รู้สึกได้ว่ามันเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ เขาเฝ้าดูแลติณ แต่ไม่เคยเรียกร้องอะไรมากไปกว่าการได้ดูแลสักครั้ง ตอนนี้มันเหมือนกับว่าเขาเริ่มมีความหวัง ติณกำลังเริ่มเปิดใจรับเขาเข้าไปอยู่ข้างใน ...ขอคิดเข้าข้างตัวเองแบบนี้ไปก่อนละกั
Last Updated : 2025-04-01รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 23 ทำไมดุ [มีน-ติณ]
มีนกลับเข้าห้องมาตอนบ่าย “ทำไมกลับเร็วจัง งานเสร็จแล้วเหรอ”“เสร็จแล้วครับวันนี้ เหลือพรุ่งนี้อีกวัน ต้องไปอีกโรงแรมหนึ่ง” มีนทิ้งตัวนั่งลงข้างติณที่กำลังนั่งดูทีวี “กินข้าวกลางวันหรือยังครับ”“ยังไม่หิวเลย”“บ่ายแล้วนะ ผมบอกแล้วไงว่าให้สั่งอะไรขึ้นมากินเลย” มีนก้มลงเอาหน้าแนบท้องติณให้ได้ตกใจ “หลานผมหิวแย่”“เล่นอะไรเนี่ย ลุกก่อนพี่หนัก” มีนยังไม่ยอมลุก“คุยกับหลานก่อน ว่าไงนะครับ อยากกินแซนด์วิช พิซซ่า กินขนาดนี้อาว่าแม่หนูจะอ้วนเอานะ” พูดจบก็จุ๊บท้อง ลุกขึ้นมาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “สั่งแซนด์วิชกับพิซซ่าให้หลานกินดีกว่า” แล้วมีนก็ลุกขึ้นไปกดโทรศัพท์สั่งอาหาร“ผมขอเคลียร์งานแป๊บหนึ่งนะ เสร็จแล้วลงไปเดินเล่นริมหาดกัน” ติณไม่กวนอะไรมีนอีกปล่อยให้ทำงานไปเงียบ ๆ จนอาหารมาเสิร์ฟ มีนก็ยังคงขะมักเขม้นอยู่กับกองเอกสารที่เขาหอบกลับมาทำที่ห้อง“อ้าปาก” ติณนั่งลงข้าง ๆ พร้อมกับป้อนพิซซ่าใส่ปากมีนที่เอาแต่นั่งจ้องเอกสาร“…” มีนอึ้งไปนิดหนึ่ง ก่อนที่จะทำตามที่ติณบอก “ดีจัง” เขาวางงานลง“อะไรดี” ติณทำเป็นไม่เข้าใจ“แบบนี้ไง...ดีจัง” มีนจับมือติณที่ยังถือพิซซ่าที่เหลืออยู่มาเข้าปากตัวเอง แต่ครั้งนี้กล
Last Updated : 2025-04-01รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 24 จนกว่าจะร้อยเปอร์เซ็นต์ [มีน-ติณ]
เช้าแล้ว ติณยังคงหลับอยู่ในอ้อมกอดของมีน แต่มีนจำใจต้องลุกทั้งที่อยากจะนอนกอดแบบนี้นาน ๆ เขาค่อย ๆ ขยับตัวออกจากติณ ก่อนจะจัดท่านอนให้ติณนอนได้สบาย“จะไปทำงานแล้วเหรอ” ติณสะลึมสะลือถาม“ครับ...พี่นอนต่อเถอะ” ติณหลับตาลงอย่างว่าง่าย ส่วนมีนก็ลุกอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปทำงาน เขาต้องออกเช้าเพราะต้องไปอีกโรงแรมหนึ่ง“ทำไมไม่นอนต่อล่ะพี่” ออกจากห้องน้ำมาก็เห็นติณกำลังก้ม ๆ เงย ๆ เตรียมเสื้อผ้าให้“เดี๋ยวค่อยนอนตอนมีนออกไปแล้วก็ได้” ติณยิ้มละมุน“ถ้าตื่นแล้วอย่าลืมสั่งอะไรมากินนะครับ หรือให้ผมสั่งไว้ให้เลย” มีนเดินไปถึงหน้าประตูยังอดที่จะหันกลับมากำชับไม่ได้“รู้แล้วน่า” ติณพูดอย่างตัดรำคาญ “มีน” มีนหันกลับมาตามเสียงเรียก ติณเขย่งขาขึ้นฉกจูบเขาอย่างเร็ว ก่อนจะรีบหันหลังกลับไป แต่มีนคว้าตัวไว้ทัน“พี่ทำผมไม่อยากไปไหนแล้ว” มีนงอแง เขาก้มลงจูบติณด้วยความละมุนติณดันอกเขาออกและผละจูบ “ไปทำงานได้แล้ว” ติณหลุบตาพูดด้วยความเขินมีนจำใจเดินออกจากห้องตาละห้อย ถ้าไม่ใช่งานประเมินประจำไตรมาสนะ เขาจะยอมเหลวไหลทิ้งงานจริง ๆ ด้วยติณเองก็ยังรู้สึกเขินกับสิ่งที่เขาเพิ่งทำลงไปไม่หาย แต่ก็อยากทำตามใจ ตามควา
Last Updated : 2025-04-01รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 25 อย่ามายุ่งกับเมียกู
“เที่ยวสนุกไหมติณ”“ไปเปลี่ยนที่นอนต่างหากล่ะ”“งานมันยุ่งนี่พี่ แต่ก็ได้พาลงเล่นน้ำทะเลทุกวันนะครับ” มีนมองไปรอบห้อง “เฮียไม่อยู่เหรอพี่”“อืม...เห็นว่ามีงานด่วนเข้ามา เพิ่งออกไปไม่นาน”“งานด่วนตอนหัวค่ำเนี่ยนะ งานอะไรของเฮียวะ” มีนทำหน้าฉงน “ถ้าอย่างนั้นพี่คุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวผมลงไปเช็กกับเด็ก ๆ ข้างล่างแล้วค่อยกลับห้องพร้อมกัน” ว่าแล้วมีนก็รีบเดินออกไปล็อบบีคอนโด...“มีงานด่วนอะไรตอนนี้เฮีย” มีนเดินมาเจอพิจิกกำลังจะกลับขึ้นห้องพอดี“ไปคุยในห้องทำงานมึงดีกว่า” พิจิกเดินนำเข้าห้องทำงานของมีน “เฮียให้คนของเราตามไอ้ธูปไว้ ช่วงนี้มันมาป้วนเปี้ยนที่คอนโด แล้วยังชอบมาวุ่นวายกับรรร”“ได้ความไหมเฮีย” มีนเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที“มันติดหนี้พนันหนักรอบนี้ที่บ่อนจะเอามันตาย มันเลยคิดกลับมาขอคืนดีกับติณ ครั้งที่แล้วก็จะกลับมาเอาเงินกับติณนั่นแหละ หวังให้ติณใจอ่อน”“แต่พอมันเจอรรร มันเปลี่ยนเป้าหมายเข้าหารรร ทำเป็นอยากรับผิดชอบติณให้รรรช่วยพูดกับกู” พิจิกเล่าต่อ“วันนี้มันก็ไปดักเจอรรรที่ทำงานอีก เฮียเลยส่งคนไปกระทืบแม่ง” อารมณ์พิจิกตอนนี้ใครก็เข้าหน้าไม่ติด โกรธจนน่ากลัว มีนไม่อยากนึกถึงสภาพ
Last Updated : 2025-04-01
Latest chapter
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนพิเศษ แรงดึงดูดจากสองแสบ [NC]
“ป๊าม๊าจะเอาเจ้าเด็กแสบอยู่หรือเปล่านะ” ติณเดินบ่นเข้าห้องมาด้วยความกังวล“เดี๋ยวก็รู้” มีนพูดขำ ๆ “อยู่ ๆ อยากปวดหัวตอนแก่”“คอยดูว่าพี่ภันต์จะดูแลทุกคน หรือพี่ภัณต์จะปล่อยโฮคนแรก” ติณคิดตามคำพูดมีนแล้วได้แต่ยิ้มส่ายหัว“แล้ววันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ” ติณถามด้วยความสงสัย ปกติเวลานี้มีนจะอยู่ออฟฟิศข้างล่างหรือไม่ก็เข้าเช็กงานที่สำนักงานใหญ่มีนทำหน้ากรุ้มกริ่ม “ป๊าม๊าเปิดทางให้ขนาดนี้ ขอลาวันหนึ่งนะครับ” เลียริมฝีปาก “นาน ๆ จะมีโอกาสแบบนี้สักที ขอจัดแบบทั้งวันทั้งคืนเลยนะ”“ทะลึ่ง...ทั้งวันทั้งคืนร่างพังกันพอดี”มีนเดินเข้ามาโอบเอวคุณแม่ “นะครับ...ทำน้องให้พี่ภัณต์กันนะครับ” ริมฝีปากหนากดจูบลงซอกคอ“อื๊อ...จักจี้” ติณย่นคอหลบ“ขอน้องให้พี่ภัณต์อีกคนนะครับ”มือเริ่มลูบไล้ผิวเนียนเรียบ กระดุมเสื้อโดนปลดอย่างไม่ทันรู้ตัว ติณตัวอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอดสามี สองมือบดขยี้หัวนมชูชันสู้มือ ร่างบางถูกอุ้มขึ้นแนบอก มือโอบรอบคอโน้มลงมา เผยอปากรอรับลิ้นอุ่น ขยี้จูบอย่างเร่าร้อนร่างบางถูกวางลงบนโซฟาอย่างเบามือ “ขอเป็นแฝดเลยนะรอบนี้”“ไม่สงสารติณเหรอ” สายตาหวานเยิ้ม สองแขนโน้มคอคนบนร่างลงมาแนบชิด“มีนจะดู
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนพิเศษ พี่ภัณต์-ดรัล
“แม่ครับ พี่ภัณต์กลับมาแล้วครับ” นภัณต์รีบวิ่งเข้ามากอดขาแม่ที่กำลังง่วนอยู่ในครัว“ว่ายน้ำสนุกไหมครับ” ติณคุกเข่าลงรับกอดจากลูกชาย“สนุกครับ แต่ป๊าไม่ยอมให้พี่ภัณต์เล่นต่อ พี่ภัณต์ยังไม่อยากเลิก” เด็กชายนภัณต์หน้างอฟ้องแม่“ป๊ากลัวพี่ภัณต์จะไม่สบายนี่ครับ อากาศเริ่มเย็นแล้ว” มีนเดินตามเข้ามา “ไปอาบน้ำกับป๊าก่อนนะครับ”พี่ภัณต์ยังดื้อเกาะขาแม่ไม่ยอมปล่อย “ไปอาบน้ำกับป๊าก่อนนะครับ จะได้ออกมากินข้าวกัน วันนี้แม่อบขนมของโปรดพี่ภัณต์ด้วยนะ” พอได้ยินคำว่าขนม พี่ภัณต์ก็เปลี่ยนอารมณ์เดินตามป๊าออกไปทันทีพ่อลูกอาบน้ำเสร็จ ติณก็จัดโต๊ะมื้อเย็นเสร็จทันกันพอดี“น่ากินจัง” มีนเดินมาโอบเอวจากทางด้านหลัง หอมแก้มติณฟอดใหญ่“พี่ภัณต์จะหอมแม่ด้วย” เด็กชายนภัณต์เกาะขาแม่ ไม่ยอมให้ป๊าทำแม่คนเดียว“แม่ให้สองข้างเลยครับ” ติณหันแก้มให้เด็กชายหอมทั้งซ้ายทั้งขวา“ทำไมพี่ภัณต์ได้หอมแม่สองแก้มเลยล่ะ ป๊าไม่ยอมนะ” มีนทำเป็นงอน“ป๊าไม่ใช่พี่ภัณต์ ป๊าต้องทำใจนะครับ” เด็กชายพูดอย่างผู้ชนะ“ป๊ายอมให้พี่ภัณต์คนเดียวนะครับ” มีนพูดพร้อมยกเด็กน้อยขึ้นนั่งบนเก้าอี้สูงประจำตำแหน่งของเขา“กินข้าวเสร็จแล้ว เราเอาขนมขึ้นไปกิ
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 33 -END-
โรงพยาบาล...“มากันหมดแบบนี้หมอจะไม่ตกใจแน่นะ” ติณมองทั้งสามคนที่นั่งเรียงกันอยู่หน้าห้องตรวจ“ถ้าอย่างนั้นจิกกับมีนรอหน้าห้อง” รรรเสนอ“ได้ไงล่ะพี่รรร ผมเป็นพ่อนะ” มีนโวยวาย“ติณ...จิกว่าคิดใหม่ดี ๆ นะ จะเอาไอ้นี่เป็นพ่อของลูกจริงอะ” พิจิกแกล้งแขวะน้อง“…” มีนกำลังจะอ้าปากเถียง แต่พยาบาลหน้าห้องเรียกเสียก่อน“แกเป็นเด็กเปิดเผยครับ ดูสิครับชัดเจนเลย” คุณหมอเลื่อนลูกศรชี้ให้ดู “ผู้ชายครับ” คุณหมอยิ้มก่อนจะพูดต่อ “ชัดเจนขนาดนี้ไม่น่าจะผิดพลาดนะครับ หรือถ้าอยากดูให้ชัดกว่านี้อายุครรภ์ประมาณ 28 สัปดาห์ลองมาทำ 4 มิติได้ครับ”“รรรร้องไห้ทำไม” พิจิกหันมาเจอรรรกำลังน้ำตาไหล“ก็มันดีใจ” มือเช็ดน้ำตาป้อย ๆ“ช่วงนี้คุณแม่จะอ่อนไหวเป็นพิเศษครับ เป็นเพราะฮอร์โมน คุณพ่ออย่าเพิ่งตกใจไปนะครับ” คุณหมอหันไปบอกพิจิก“ผมเริ่มจะชินบ้างแล้วครับหมอ” พิจิกเอามือลูบหัวรรรด้วยความเอ็นดู“ไปซื้อของให้หลานกัน” รรรเสนอเมื่อทุกคนเดินออกมาจากห้องตรวจ“ใจเย็นก่อนรรร” เดี๋ยวค่อยทยอยซื้อก็ได้ติณพูดดักคนขี้เห่อไว้ก่อน“ก็ได้” รรรหน้าจ๋อย“เราไปหาอะไรกินกันก่อนกลับไหม พี่รรรเริ่มกินอาหารได้เยอะหรือยัง” มีนเสนอ“พี่ยังไม
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 32 คุณแม่อารมณ์อ่อนไหว [NC]
รรรทิ้งตัวลงบนเบาะรถด้วยสภาพอิดโรย “รรรเป็นไงบ้าง”“วันนี้แพ้เยอะมาก กินอะไรไม่ได้เลย อ้วกออกหมด”พิจิกเอื้อมมือไปช่วยปรับเบาะให้เอนลง “นั่งแบบนี้แหละ ยิ่งเอนเบาะยิ่งเวียนหัว” ขณะพูดก็ดมยาไปด้วย“อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม” รรรส่ายหน้า “ลูกครับทำไมทำแม่หนักแบบนี้ล่ะครับ” พิจิกก้มลงพูดกับท้องน้อย ๆ ของรรร จุ๊บที่ท้องไปหนึ่งที ก่อนที่จะขึ้นมาหอมแก้ม และจูบปากคุณแม่ที่ตอนนี้ซีดเซียวจนน่าสงสาร“อยากกลับบ้านแล้ว ไม่อยากมาทำงานแล้ว” น้ำตาค่อย ๆ ไหลรินออกทางหางตาพิจิกยังไม่อยากถามอะไรตอนนี้ ไม่อย่างนั้นรรรจะยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ช่วงนี้รรรอ่อนไหวมาก อารมณ์แปรปรวนมาก แต่จะไปทางอ่อนไหว มากกว่าโมโหเกรี้ยวกราด“จิกรีบพากลับบ้านก่อน แล้วเราค่อยคุยกันนะ” พิจิกเอามือลูบหัว และเช็ดน้ำตาที่เลอะแก้มให้ ก่อนจะออกรถ“รรรนอนพักก่อน” พิจิกประคองตัวรรรเอนลงที่โซฟา“รรรยื่นใบลาออกแล้วนะ” แทนที่จะดีใจ แต่พิจิกกลับเป็นห่วงมากว่า“มีอะไรหรือเปล่า เกิดอะไรขึ้น ก่อนหน้านี้รรรยังอยากทำงานอยู่เลย หรือที่ทำงานเขาไม่โอเคกับการที่รรรท้อง”“ที่ทำงานโอเค แต่รรรรู้สึกว่าตัวเองทำงานได้ไม่เหมือนเมื่อก่อน รู้สึกทำอะไรก็ไม่
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 31 เปิดใจร้อยเปอร์เซ็นต์ [มีน-ติณ] [NC]
“หมั่นไส้เฮียชะมัด” มีนเดินบ่นเข้าห้อง และเดินเลยเข้าห้องครัว ออกมาพร้อมนมอุ่น“ไม่รู้สึกว่าตัวเองก็น่าหมั่นไส้หรือไง” ติณรับแก้วนมมาดื่มได้แค่ครึ่งแก้ว“ทำไมไม่กินให้หมดล่ะครับ” มีนเริ่มบ่น“เราต่างจากจิกตรงไหน ไม่เห็นต่างสักนิด” ติณแกล้งแซว “กินข้าวเยอะมากวันนี้ ถ้าให้พี่กินเยอะกว่านี้ อ้วกแน่ ๆ”“จะว่าไปก็ตื่นเต้นเหมือนกันเนอะ ต่อไปจะมีเด็กวิ่งซนรอบบ้านตั้งสองคนแน่ะ อายุห่างกันไม่กี่เดือน สงสัยจะพากันป่วนน่าดู”“ถึงวันนั้นพ่อ ๆ คงเห่อแต่ลูก จนลืมแม่กันหมด” ติณตัดพ้อ“พี่ติณ...เมื่อกี้พี่บอกว่า พ่อ ๆ พี่หมายถึงผมด้วยใช่ไหม” หน้าติณตอนนี้ทั้งดีใจ ทั้งตื่นเต้น“มีนรังเกียจหลานไหม” ติณนั่งลูบท้องตัวเอง มองตามีนอย่างรอคำตอบมีนคุกเข่าลงเอาหูแนบท้องทำเหมือนกำลังฟังเสียงคนข้างใน “ให้อามีนเป็นพ่อหนูนะครับ”“…” ติณได้แต่นั่งลูบหัวมีน ด้วยความตื้นตันใจที่มีนไม่รังเกียจลูกของเขา“สัญญากันแล้วนะครับ” มีนพูดกับตัวเล็กในท้อง พร้อมจุ๊บหนึ่งที“คุยอะไรกันฮึ” มือยังไม่หยุดลูบหัวมีน“ทำสัญญาพ่อลูกกันอยู่ครับ” ติณได้แต่ยิ้มอ่อนใจให้กับท่าทางของมีน ที่ดูเห่อลูกไม่ต่างจากพิจิกมีนยังคงกอดพุงน้อย ๆ ไม่ป
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 30 เห่อลูก
“ยินดีด้วยครับ ตอนนี้อายุครรภ์ 4 สัปดาห์แล้วครับ” คุณหมอยิ้มให้ทั้งสองคน “อาการแพ้ท้องส่วนใหญ่ก็จะอยู่ช่วง 4-12 สัปดาห์ แต่บางคนก็แพ้ถึงคลอดเลยก็มี และอีกอย่างหนึ่งคุณแม่อาจจะมีอารมณ์ขึ้นลง ซึ่งเป็นผลจากฮอร์โมนไม่ต้องตกใจ และหมอแนะนำให้คุณพ่อเตรียมรับมือให้ดีนะครับ” คุณหมอสบตาให้กำลังใจพิจิก“หมอนัดอีกทีเดือนหน้าเลยนะครับ แต่ถ้ามีอาการผิดปกติให้มาหาก่อนได้เลย วันนี้หมอจะจ่ายยาบำรุงเลือด วิตามินรวม และยาแก้แพ้ท้องไปนะครับ” คุณหมอแนะนำพร้อมรอยยิ้ม“รรรระวัง ค่อย ๆ เดิน” พิจิกตามประกบหน้าประกบหลัง จนรรรเริ่มรำคาญ“อุ้มรรรเลยไหม รรรจะสะดุดล้มก็เพราะจิกเดินดักหน้าดักหลังอยู่แบบนี้นี่แหละ”“ก็จิกห่วง” พิจิกเสียงอ่อย“ห่วงหรือเห่อ ไม่ใช่นาน ๆ ไปกลายเป็นเบื่อนะ” รรรเดินมาทิ้งตัวลงโซฟา“ทั้งห่วงทั้งเห่อ แต่ไม่มีทางเบื่อแน่นอน” พิจิกพูดด้วยความมั่นใจ“จิกไม่อยากให้รรรไปทำงานเลย ยิ่งรรรมีอาการแพ้ท้องแบบนี้ด้วย จิกเป็นห่วง”“รรรจะลองไปคุยกับหัวหน้าดูก่อน”“ลาออกได้ไหม” พิจิกจริงจัง“จิก” รรรเองก็รู้สึกกังวล เพราะเขารู้ดีว่าผู้ชายเวลาท้องแล้วอาการต่าง ๆ จะรุนแรงกว่าผู้หญิงมาก “รรรขอลองไปคุยกับหัวห
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 29 รรรท้องจริง ๆ ด้วย
“ไม่หรอกมั้ง” รรรยังไม่อยากจะคิดไปในทางนั้น“รรรย้ายมาอยู่กับจิกได้เดือนกว่าแล้วใช่ไหม” ติณยิ้ม“อืม...”“และก่อนหน้านั้น รรรก็ป่วย อ่อนเพลีย กินอะไรไม่ลง แต่ช่วงนั้นมันน่าจะเร็วไปสำหรับการตรวจ”“…” รรรเริ่มเงียบ สีหน้าวิตกกังวล“อาการติณก็คล้าย ๆ แบบนี้เลยนะตอนแรก จิกกับมีนลองนึกดูสิ” ติณหันไปมองสองหนุ่มที่กำลังนั่งอึ้งอยู่“เนี่ย...ร้อยวันพันปีกินของพวกนี้หรือเปล่าล่ะ รรรยังไม่เท่าไหร่นะ อาจกินเพราะเวียนหัว มึนหัว แต่จิกล่ะ ทำไมกินได้อร่อยขนาดนั้น” ติณชวนสังเกต“จริงของพี่ติณนะเฮีย เฮียกินเยอะกว่าพี่รรรอีก”“แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน” พิจิกเริ่มสงสัย“เฮียไม่เคยได้ยินเหรอ...แพ้ท้องแทนเมียน่ะ” มีนลอยหน้าลอยตาแซว “ว่าแต่พี่รรรยอมรับเฮียเป็นสามีหรือยังเหอะ”“รับแล้วโว้ย” พิจิกพูดเสียงดังด้วยความภูมิใจแต่รรรกลับก้มหน้า เขี่ยยำในจานด้วยความเขิน“เลอะหมดแล้วพี่” มีนแซว“กลับห้องกันดีกว่า แกล้งพี่เขาอยู่ได้” ติณตีเข้าให้ที่แขนมีน“อีก 2 อาทิตย์จะได้รู้เพศหลานแล้วนะ”รรรเงยหน้าจากจานยำขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น “รรรไปดูด้วยนะ”“อืม...แต่รรรต้องไปตรวจด้วยนะ”“พรุ่งนี้จิกพาไปตรวจนะ” พิจิกนั่งลงข้างรร
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 28 หรือตัวเล็กจะมีน้อง
รรรตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนหัว มองไปรอบห้อง เมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องที่คุ้นเคย จึงเริ่มมองหาคนข้างกายแต่กลับว่างเปล่า รรรพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้องพิจิกเปิดประตูกลับเข้ามาพอดี รีบเข้ามาประคองพาไปนั่งที่โซฟา“รีบลุกออกมาทำไม”“ตื่นมาแล้วไม่เจอใคร รรรกลัว”“จิกออกไปซื้อข้าว ซื้อยามา แล้วก็แวะดูติณมาด้วย รรรเป็นอย่างไรบ้าง”“ติณเป็นอะไรมากหรือเปล่า”“ไม่เป็นอะไร แต่ยังมีอาการเศร้าอยู่ เดี๋ยววันนี้มีนจะพาไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกที”“ไม่ต้องเอาแต่ห่วงคนอื่นเลย ห่วงตัวเองบ้าง รู้ไหมว่าจิกเป็นห่วงขนาดไหน” พิจิกไล่จับดูตามตัว ดูว่ามีบาดแผลตรงไหนบ้าง “หน้าช้ำหมดเลย เจ็บไหม” พิจิกใช้ปลายนิ้วลูบแผลเบา ๆ“…” รรรส่ายหน้าอมยิ้ม จับมือพิจิกขึ้นมาดู “ทำไมถึงได้บ้าระห่ำขนาดนี้ เจ็บมากไหม” สันหมัดพิจิกตอนนี้เต็มไปด้วยรอยช้ำ“ก็มันมาทำรรร” พิจิกกุมมือทับมือรรรไว้ “บอกแล้วไงว่าให้เลิกห่วงคนอื่น”“จิกไม่ใช่คนอื่นสักหน่อย จิกเป็นสามีรรร” ประโยคสุดท้ายแผ่วเบาเสียจนคนฟังแทบจะไม่ได้ยิน“จิกได้ยินไม่ถนัด” พิจิกดีใจแทบจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่ “ขอฟังอีกครั้งได้ไหม”“ครั้งเดียวพอแล้ว” รรรเขิน“นะ...อยาก
รรร...ก็แค่ตกกระไดพลอยโจน [mpreg] ตอนที่ 27 ไอ้เหี้ยธูป
“เชิญเข้าห้องครับ เดินเข้าไปดี ๆ อย่าให้ต้องใช้กำลังนะครับ”“จะทำอะไรพวกเราน่ะ” รรรตั้งสติถาม“ตอนแรกก็ว่าจะสนุกกับพี่แค่สองคน อยู่ ๆ ก็เพิ่มมาอีกหนึ่ง แต่พี่ติณท้องอยู่ด้วยสิ ทำไงดีนะ” ธูปมองติณอย่างเย็นชา“ลูกในท้องติณก็ลูกธูปนะ” รรรเตือนสติ“ใช่แน่หรือเปล่าก็ไม่รู้ ทุกวันนี้ก็เห็นระรื่นอยู่กับไอ้มีนนี่” ด้วยความโมโห ติณลุกขึ้นซัดหมัดเข้าปากธูปให้ได้เลือด“ปากหมานักนะมึง อย่าคิดว่าคนอื่นจะสันดานเดียวกับมึงสิ” ติณเตรียมพุ่งตัวใส่อีกครั้ง แต่รรรรีบคว้าตัวไว้ก่อน“ติณใจเย็นก่อน”ไอ้ธูปพุ่งตัวใส่ง้างหมัด แต่รรรเข้ามาขวาง รับหมัดเข้าที่หน้าเต็ม ๆ จนเซล้มลงไปกองกับพื้น“พี่รรรผมไม่ได้ตั้งใจ” ธูปตามลงไปจับหน้ารรร บีบคางแน่น “หน้าช้ำแบบนี้ไอ้จิกเห็นมันคงจะบ้าน่าดู”มันเดินไปหยิบขวดน้ำที่โต๊ะหัวเตียง กลับลงมานั่งคุกเข่าหน้ารรร หยิบซองยาจากกระเป๋ากางเกง “พี่จะกินเองดี ๆ หรือจะให้ผมป้อน” มันหยิบยาเม็ดเล็กออกจากซอง“รรรอย่ากินนะ” ติณเห็นก็รู้ทันที เพราะที่เขาต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะไอ้ยาตัวนี้...ผัวะ... ฝ่ามือมันตบลงหน้าติณ “หรือพี่อยากจะระลึกความหลังกับผมด้วย”“สารเลว” …ผัวะ... ธูปง้างมือตบลงหน้
